เมื่อค่ำคืน ยืนเดียวดาย ในสายลม
จันทร์สวยสม กลมสว่าง กระจ่างจ้า
ไร้สรรพเสียง สิ่งใด ให้ยินพา
มีเพียงหมู่ มวลดารา มาล้อมเดือน

เมฆาเคลื่อน เลื่อนลอย คล้อยผ่านไป
ความในใจ ข้างในนี้ มิเคยเหมือน
ยังคงนิ่ง ยิ่งกระไร ไม่เลอะเลือน
กลางดาวเดือน ที่เกลื่อนฟ้า นภาไกล

สิ่งผ่านไป ในชีวิต ไม่คิดมาก
มีเพียบพบ และพลัดพราก จากกันไซร้
เรื่องผิดถูก ไม่ผูกจิต ติดคาใจ
ถ้าผ่านแล้ว ไม่อาลัย ให้อาวรณ์

คล้ายยามนอน หลับใหล ในสุบิน
ยามตื่นมา ก็ลืมสิ้น จินต์ทอดถอน
ไม่อาจจำ ความใด ได้แน่นอน
มิอาจย้อน กาลเวลา คราฝันเอย ...