(นิลเป็นตัวแทนจากสำนักพิมพ์นำมาเผยแพร่เป็นตัวอย่าง ให้ทดลองอ่านกันค่ะ)
รวมเรื่องสั้น ผีเปิดหลุม (By Always Publishing) หลุมที่ 1 ตุ๊กตาหน้ารถ โดย ชลณภัทร
https://pantip.com/topic/37412327
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 1 (จบตอน) ตุ๊กตาหน้ารถ (ตอนจบ)
https://pantip.com/topic/37424729
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 2 ความรักครั้งแรก
https://pantip.com/topic/37462780
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 2 ความรักครั้งแรก (ตอนจบ)
https://pantip.com/topic/37482817
.........................................................................................................................
“เอ้าๆ ... เร่งมือกันหน่อย!” เสียงห้าวกังวานของหัวหน้าแผนกคลังสินค้าตะโกนเร่งมาจากด้านหลังโรงงาน ไล่กวดให้ใครหลายคนที่กำลังทำงานกันอย่างเฉื่อยแฉะเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวต้องเร่งมือขึ้นโดยอัตโนมัติ
“เพ็ญนภา” จัดเป็นโรงงานที่มีกำลังการผลิตตุ๊กตาที่ค่อนข้างสูง ด้านในตัวอาคารเต็มไปด้วยโต๊ะวางจักรเย็บผ้าเรียงเป็นกลุ่มๆ ด้านหลังมีชั้นวางม้วนผ้า กระสอบใส่สำลี และกล่องบรรจุเส้นใยโพลีเอสเตอร์ที่เรียงรายกันเป็นชั้นๆ สูงท่วมหัว เสียงล้งเล้งของเหล่าลูกจ้างสาวร่วมร้อยพากันทยอยเงียบลง ยามเมื่อถึงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างต้องเริ่มก้มหน้าก้มตาลงเย็บประกอบชิ้นส่วนต่างๆ ของตุ๊กตากันอย่างขะมักเขม้น จนเหลือเพียงเสียงหัวหน้าของแต่ละส่วนผลิตชิ้นงานเท่านั้นที่นานๆ จะตะโกนสั่งงานมาเป็นพักๆ ตามองค์ความรู้ทางด้านงานอุตสาหกรรมโรงงานสมัยใหม่ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานให้เป็นไปด้วยความเรียบร้อย และรวดเร็วแล้ว ในตุ๊กตาตัวหนึ่งจึงถูกออกแบบให้แยกกันทำอย่างเป็นระบบ ดังนั้น แขนจึงถูกเย็บมาจากกลุ่มหนึ่ง ขาก็จากอีกกลุ่มหนึ่ง ลำตัว หัว เลยไปจนถึงฝ่ายจัดแต่งเป็นหน้าตา จมูก ปาก ก็อีกส่วนหนึ่ง แล้วจึงค่อยนำมาประกอบเข้าด้วยกัน
ขณะที่เสียงเย็บจักรดังเป็นจังหวะอย่างไม่ขาดสาย ที่ด้านหลังของตัวอาคารพนักงานคลังสินค้าหลายคนก็กำลังทยอยขนลังกระดาษขนาดใหญ่บรรจุตุ๊กตาผ้าหลายแบบหลากชนิดขึ้นรถที่จอดเทียบรออยู่ จนกระทั่งสินค้าครบตามจำนวน รถหกล้อขนาดกลางที่ถูกอัดบรรทุกจนเต็มไปด้วยบรรดาตุ๊กตาหน้าตาน่ารักน่าชัง ก็ค่อยๆ ทยอยเคลื่อนตัวออกจากโรงงานไปอย่างช้าๆ
ในวัยสามสิบปี เจ้าของมือหยาบกร้านหลังพวงมาลัยอย่างโชคชัยเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่เต็มเปี่ยม การพารถบรรทุกขนาดนี้ออกจากโรงงานที่เต็มไปด้วยสิ่งกีดขวางระเกะระกะเช่นนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขาเลย โชคชัยใช้เวลาบังคับรถให้เดินหน้าถอยหลังไม่นานนัก ก็สามารถพารถบรรทุกสินค้าเคลื่อนออกจากทางด้านหลังโรงงาน มายังประตูด้านข้างได้โดยสะดวก ดวงตาเล็กหยีใต้เรือนคิ้วหนาจับจ้องไปยังกลางท้องถนน เงาสะท้อนจากกระจกมองหลังเผยให้เห็นอาคารคอนกรีตของโรงงานสูงห้าชั้น ตั้งตระหง่านท้าแดดเปรี้ยง ทั้งที่เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเพิ่งจะบอกเวลาสิบโมงเช้าเท่านั้น
“ทำไมวันนี้มันร้อนจังวะ? กว่าจะส่งของครบ ไม่แกก็ฉันต้องไข้กินแหงๆ” โชคชัยบ่น
“เกรงว่าจะไม่ใช่แกหรือฉัน แต่น่ากลัวจะเป็นทั้งแกและฉันได้จับไข้กันทั้งคู่ซะมากกว่า” สมพงษ์ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ขยับปากบ่นบ้าง ชายร่างอ้วน ลูกเสี้ยวจีนผู้นี้ นอกจากเป็นทั้งเพื่อนติดรถไปคอยตรวจสอบรายการสินค้า เก็บเอกสารต่างๆ จากลูกค้าไปส่งที่แผนกการตลาดของโรงงานแล้ว หลายครั้งเขายังถูกโชคชัยยกตำแหน่งพิเศษให้เป็นพนักงานยกของกิตติมศักดิ์ในยามเร่งรีบประจำรถให้อีกตำแหน่งหนึ่งด้วย
“ขืนร้อนแบบนี้ซักเจ็ดวัน ไขมันในตัวฉันได้ละลายหมดแน่ อุตส่าห์เสียเวลาสะสมมาตั้งนาน” สมพงศ์ หมุนกระจกลงปล่อยให้ลมร้อนจากเบื้องนอกพัดอู้เข้ามาในรถ
“เออ... แฮะ! ดีกว่าเปิดแอร์อีก” โชคชัยเห็นดังนั้น ก็หมุนกระจกลงบ้าง ก่อนจะเลื่อนมือมากดปุ่มเปิดเครื่องเสียงติดรถยนต์ฟังไปพลางอย่างสบายอารมณ์
รถกระเด้งกระดอนยามต้องแล่นผ่านถนนที่ไม่ได้ราบเรียบ ดั่งถนนสายชีวิต ที่บางครั้งก็สงบดี แต่บ้างครั้งก็มีขึ้นมีลง และหลายครั้งก็ต้องเจอหลุมเจอบ่อบ้างให้ได้เป็นรสชาติของชีวิตกันไป
ไม่เพียงแต่ตัวรถ และสองผู้โดยสารเท่านั้น ภายในลังกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยตุ๊กตาจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ทั้งขนสั้นบ้างยาวบ้าง หลากสี และหลายชุด ต่างก็กระเด้งกระดอนไปพร้อมกับการสะเทือนของตัวรถด้วยเช่นกัน รอยยิ้มประดิษฐ์ที่ถูกบรรจงจัดเรียง ทำให้แล ราวกับพวกมันกำลังกระโดดโลดเต้นหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนานอยู่ภายในกล่องหลังรถ ท่ามกลาง... ผู้คนมากมายยังมีผู้แตกต่าง ตุ๊กตาที่แสนจะสดใสเหล่านี้ก็เช่นกัน มุมหนึ่งของตู้ภายใต้เงามืดของเหลี่ยมมุมที่บดบัง กลับมีตุ๊กตานั่งนิ่งสงบตัวหนึ่งปะปนรวมอยู่ในกลุ่มพวกตุ๊กตาเหล่านั้นด้วย นิ่ง... เสียจนน่าหวาดหวั่น! ทั้งๆ ที่ตัวรถสั่นสะเทือนกระเด้งกระดอน แต่ ราวกับสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับตุ๊กตาตัวนั้นเลย ในขณะที่ตุ๊กตาตัวอื่นเคลื่อนไหวไปตามการสั่นสะเทือน แต่ มันกลับนั่งนิ่ง... นิ่ง! ราวกับพื้นที่ตรงนั้นถูกตัดออกไปจากมิติโลกที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ มืดมนและเงียบงันเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลางเสียงหัวร่อต่อกระซิกของตัวอื่นๆ ...
ดวงตาพลาสติกสั่นระริก กลอกกลิ้งไปมาราวกับมีชีวิต มันกระพริบช้าๆ กดสายตาต่ำลงจ้องพื้นที่เบื้องหน้าอย่างเศร้าสร้อย โชคดีที่เสียงสะอื้นไห้ที่เย็นเยือกไปจนถึงไขสันหลังของมันนั้น ถูกเสียงเพลงในรถกลบสิ้น ไม่เช่นนั้นทั้งโชคชัยและสมพงษ์อาจจะต้องเผชิญกับเรื่องลึกลับสยดสยองที่ไม่อาจลืมลงชั่วชีวิตไปแล้วก็ได้
ฮือออ…!
ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนไม่นานนัก รถของโชคชัยก็ขับผ่านมาถึงถนนหน้าย่านนิคมอุตสาหกรรมอีสเทิร์นซีบอร์ด เลี้ยวอีกสองสามครั้งก็ถึงโค้งหักศอกอันตราย กระทงใบตอง ผ้าแพรหลากสี และศาลเจ้า เตือนให้เขาชะลอความเร็วลงโดยอัตโนมัติ ...เป้าหมายแรกของการส่งของวันนี้อยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อปชื่อดังกลางเมืองระยองนี่เอง
“ขอบคุณครับ” หลังขนของลงจากรถครบหมดตามจำนวนแล้ว สมพงษ์ก็ก้มหัวลงขอบคุณพนักงานสาวผู้ตรวจรับ หลังจากอีกฝ่ายเซ็นต์ชื่อรับเอกสารเสร็จแล้วจึงส่งกลับมาให้พร้อมกับก้มศีรษะและพูดขอบคุณกลับมาให้เขาเช่นกัน เพิ่งส่งของที่ร้านแรกเท่านั้นแท้ๆ แต่อากาศก็ยังร้อนขึ้นได้อีก โชคชัยเบ้หน้าบังคับรถบรรทุกหกล้อให้แล่นเลี้ยวออกจากหน้าร้านกลับสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง เพื่อนำตุ๊กตาที่เหลือไปส่งร้านต่อไป วันนี้ทำเวลาได้ค่อนข้างดีจึงไม่ต้องรีบร้อนอะไรนัก เขาเอื้อมมือไปเปิดวิทยุภายในรถอีกครั้ง พร้อมกับร้องคลอตามเพลงไปด้วยอย่างสบายอารมณ์
หันไปมองผ่านกระจกมองหลัง ตุ๊กตาที่พวกเขาขนลงไป บัดนี้ ทยอยถูกขนเข้าไปในร้านจนหมดแล้ว
ภายในร้านกิ๊ฟช็อป บานกระจกตู้โชว์ถูกขัดจนใสวับ ข้างในเรียงรายไปด้วยตุ๊กตาตัวสวยจำนวนมาก ตุ๊กตาตัวใหม่ที่ขนขึ้นมาจากรถบรรทุกของโชคชัยถูกนำไปวางเติมเพิ่มส่วนที่ว่างที่หายไปจากการถูกจำหน่ายไปก่อนหน้านี้ คนขับรถส่งของอย่างโชคชัยไม่มีโอกาสรู้เลยว่า เสียงร้องไห้ที่แสนเศร้าสร้อยนั้นได้หายจากรถของเขาไปแล้ว พร้อมกับต้นกำเนิดของเสียงที่ถูกนำมาตั้งเรียงรายไว้ที่นี่แทน... เจ้าของร้านยิ้มอย่างพออกพอใจกับความสวยงามของตุ๊กตาชุดใหม่ที่เข้ามาวันนี้ เธอปัดแต่งขนและจัดเรียงให้ทุกอย่างแลดูเรียบร้อยและสวยงาม เพื่อรอผู้ที่เหมาะสมได้แวะเข้ามาเลือกซื้อเลือกหาเพื่อครอบครองเป็นเจ้าของคนต่อไป
ฮึกๆ ฮือออ…
(อ่านต่อคอมเมนท์ที่ 1 นะคะ)
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 3 เธอผู้ตกเป็นเหยื่อ โดย ชลณภัทร
(นิลเป็นตัวแทนจากสำนักพิมพ์นำมาเผยแพร่เป็นตัวอย่าง ให้ทดลองอ่านกันค่ะ)
รวมเรื่องสั้น ผีเปิดหลุม (By Always Publishing) หลุมที่ 1 ตุ๊กตาหน้ารถ โดย ชลณภัทร
https://pantip.com/topic/37412327
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 1 (จบตอน) ตุ๊กตาหน้ารถ (ตอนจบ)
https://pantip.com/topic/37424729
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 2 ความรักครั้งแรก
https://pantip.com/topic/37462780
รวมเรื่องสั้นผีเปิดหลุม หลุมที่ 2 ความรักครั้งแรก (ตอนจบ)
https://pantip.com/topic/37482817
.........................................................................................................................
“เอ้าๆ ... เร่งมือกันหน่อย!” เสียงห้าวกังวานของหัวหน้าแผนกคลังสินค้าตะโกนเร่งมาจากด้านหลังโรงงาน ไล่กวดให้ใครหลายคนที่กำลังทำงานกันอย่างเฉื่อยแฉะเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวต้องเร่งมือขึ้นโดยอัตโนมัติ
“เพ็ญนภา” จัดเป็นโรงงานที่มีกำลังการผลิตตุ๊กตาที่ค่อนข้างสูง ด้านในตัวอาคารเต็มไปด้วยโต๊ะวางจักรเย็บผ้าเรียงเป็นกลุ่มๆ ด้านหลังมีชั้นวางม้วนผ้า กระสอบใส่สำลี และกล่องบรรจุเส้นใยโพลีเอสเตอร์ที่เรียงรายกันเป็นชั้นๆ สูงท่วมหัว เสียงล้งเล้งของเหล่าลูกจ้างสาวร่วมร้อยพากันทยอยเงียบลง ยามเมื่อถึงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างต้องเริ่มก้มหน้าก้มตาลงเย็บประกอบชิ้นส่วนต่างๆ ของตุ๊กตากันอย่างขะมักเขม้น จนเหลือเพียงเสียงหัวหน้าของแต่ละส่วนผลิตชิ้นงานเท่านั้นที่นานๆ จะตะโกนสั่งงานมาเป็นพักๆ ตามองค์ความรู้ทางด้านงานอุตสาหกรรมโรงงานสมัยใหม่ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานให้เป็นไปด้วยความเรียบร้อย และรวดเร็วแล้ว ในตุ๊กตาตัวหนึ่งจึงถูกออกแบบให้แยกกันทำอย่างเป็นระบบ ดังนั้น แขนจึงถูกเย็บมาจากกลุ่มหนึ่ง ขาก็จากอีกกลุ่มหนึ่ง ลำตัว หัว เลยไปจนถึงฝ่ายจัดแต่งเป็นหน้าตา จมูก ปาก ก็อีกส่วนหนึ่ง แล้วจึงค่อยนำมาประกอบเข้าด้วยกัน
ขณะที่เสียงเย็บจักรดังเป็นจังหวะอย่างไม่ขาดสาย ที่ด้านหลังของตัวอาคารพนักงานคลังสินค้าหลายคนก็กำลังทยอยขนลังกระดาษขนาดใหญ่บรรจุตุ๊กตาผ้าหลายแบบหลากชนิดขึ้นรถที่จอดเทียบรออยู่ จนกระทั่งสินค้าครบตามจำนวน รถหกล้อขนาดกลางที่ถูกอัดบรรทุกจนเต็มไปด้วยบรรดาตุ๊กตาหน้าตาน่ารักน่าชัง ก็ค่อยๆ ทยอยเคลื่อนตัวออกจากโรงงานไปอย่างช้าๆ
ในวัยสามสิบปี เจ้าของมือหยาบกร้านหลังพวงมาลัยอย่างโชคชัยเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่เต็มเปี่ยม การพารถบรรทุกขนาดนี้ออกจากโรงงานที่เต็มไปด้วยสิ่งกีดขวางระเกะระกะเช่นนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขาเลย โชคชัยใช้เวลาบังคับรถให้เดินหน้าถอยหลังไม่นานนัก ก็สามารถพารถบรรทุกสินค้าเคลื่อนออกจากทางด้านหลังโรงงาน มายังประตูด้านข้างได้โดยสะดวก ดวงตาเล็กหยีใต้เรือนคิ้วหนาจับจ้องไปยังกลางท้องถนน เงาสะท้อนจากกระจกมองหลังเผยให้เห็นอาคารคอนกรีตของโรงงานสูงห้าชั้น ตั้งตระหง่านท้าแดดเปรี้ยง ทั้งที่เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเพิ่งจะบอกเวลาสิบโมงเช้าเท่านั้น
“ทำไมวันนี้มันร้อนจังวะ? กว่าจะส่งของครบ ไม่แกก็ฉันต้องไข้กินแหงๆ” โชคชัยบ่น
“เกรงว่าจะไม่ใช่แกหรือฉัน แต่น่ากลัวจะเป็นทั้งแกและฉันได้จับไข้กันทั้งคู่ซะมากกว่า” สมพงษ์ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ขยับปากบ่นบ้าง ชายร่างอ้วน ลูกเสี้ยวจีนผู้นี้ นอกจากเป็นทั้งเพื่อนติดรถไปคอยตรวจสอบรายการสินค้า เก็บเอกสารต่างๆ จากลูกค้าไปส่งที่แผนกการตลาดของโรงงานแล้ว หลายครั้งเขายังถูกโชคชัยยกตำแหน่งพิเศษให้เป็นพนักงานยกของกิตติมศักดิ์ในยามเร่งรีบประจำรถให้อีกตำแหน่งหนึ่งด้วย
“ขืนร้อนแบบนี้ซักเจ็ดวัน ไขมันในตัวฉันได้ละลายหมดแน่ อุตส่าห์เสียเวลาสะสมมาตั้งนาน” สมพงศ์ หมุนกระจกลงปล่อยให้ลมร้อนจากเบื้องนอกพัดอู้เข้ามาในรถ
“เออ... แฮะ! ดีกว่าเปิดแอร์อีก” โชคชัยเห็นดังนั้น ก็หมุนกระจกลงบ้าง ก่อนจะเลื่อนมือมากดปุ่มเปิดเครื่องเสียงติดรถยนต์ฟังไปพลางอย่างสบายอารมณ์
รถกระเด้งกระดอนยามต้องแล่นผ่านถนนที่ไม่ได้ราบเรียบ ดั่งถนนสายชีวิต ที่บางครั้งก็สงบดี แต่บ้างครั้งก็มีขึ้นมีลง และหลายครั้งก็ต้องเจอหลุมเจอบ่อบ้างให้ได้เป็นรสชาติของชีวิตกันไป
ไม่เพียงแต่ตัวรถ และสองผู้โดยสารเท่านั้น ภายในลังกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยตุ๊กตาจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ทั้งขนสั้นบ้างยาวบ้าง หลากสี และหลายชุด ต่างก็กระเด้งกระดอนไปพร้อมกับการสะเทือนของตัวรถด้วยเช่นกัน รอยยิ้มประดิษฐ์ที่ถูกบรรจงจัดเรียง ทำให้แล ราวกับพวกมันกำลังกระโดดโลดเต้นหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนานอยู่ภายในกล่องหลังรถ ท่ามกลาง... ผู้คนมากมายยังมีผู้แตกต่าง ตุ๊กตาที่แสนจะสดใสเหล่านี้ก็เช่นกัน มุมหนึ่งของตู้ภายใต้เงามืดของเหลี่ยมมุมที่บดบัง กลับมีตุ๊กตานั่งนิ่งสงบตัวหนึ่งปะปนรวมอยู่ในกลุ่มพวกตุ๊กตาเหล่านั้นด้วย นิ่ง... เสียจนน่าหวาดหวั่น! ทั้งๆ ที่ตัวรถสั่นสะเทือนกระเด้งกระดอน แต่ ราวกับสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับตุ๊กตาตัวนั้นเลย ในขณะที่ตุ๊กตาตัวอื่นเคลื่อนไหวไปตามการสั่นสะเทือน แต่ มันกลับนั่งนิ่ง... นิ่ง! ราวกับพื้นที่ตรงนั้นถูกตัดออกไปจากมิติโลกที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ มืดมนและเงียบงันเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลางเสียงหัวร่อต่อกระซิกของตัวอื่นๆ ...
ดวงตาพลาสติกสั่นระริก กลอกกลิ้งไปมาราวกับมีชีวิต มันกระพริบช้าๆ กดสายตาต่ำลงจ้องพื้นที่เบื้องหน้าอย่างเศร้าสร้อย โชคดีที่เสียงสะอื้นไห้ที่เย็นเยือกไปจนถึงไขสันหลังของมันนั้น ถูกเสียงเพลงในรถกลบสิ้น ไม่เช่นนั้นทั้งโชคชัยและสมพงษ์อาจจะต้องเผชิญกับเรื่องลึกลับสยดสยองที่ไม่อาจลืมลงชั่วชีวิตไปแล้วก็ได้
ฮือออ…!
ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนไม่นานนัก รถของโชคชัยก็ขับผ่านมาถึงถนนหน้าย่านนิคมอุตสาหกรรมอีสเทิร์นซีบอร์ด เลี้ยวอีกสองสามครั้งก็ถึงโค้งหักศอกอันตราย กระทงใบตอง ผ้าแพรหลากสี และศาลเจ้า เตือนให้เขาชะลอความเร็วลงโดยอัตโนมัติ ...เป้าหมายแรกของการส่งของวันนี้อยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อปชื่อดังกลางเมืองระยองนี่เอง
“ขอบคุณครับ” หลังขนของลงจากรถครบหมดตามจำนวนแล้ว สมพงษ์ก็ก้มหัวลงขอบคุณพนักงานสาวผู้ตรวจรับ หลังจากอีกฝ่ายเซ็นต์ชื่อรับเอกสารเสร็จแล้วจึงส่งกลับมาให้พร้อมกับก้มศีรษะและพูดขอบคุณกลับมาให้เขาเช่นกัน เพิ่งส่งของที่ร้านแรกเท่านั้นแท้ๆ แต่อากาศก็ยังร้อนขึ้นได้อีก โชคชัยเบ้หน้าบังคับรถบรรทุกหกล้อให้แล่นเลี้ยวออกจากหน้าร้านกลับสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง เพื่อนำตุ๊กตาที่เหลือไปส่งร้านต่อไป วันนี้ทำเวลาได้ค่อนข้างดีจึงไม่ต้องรีบร้อนอะไรนัก เขาเอื้อมมือไปเปิดวิทยุภายในรถอีกครั้ง พร้อมกับร้องคลอตามเพลงไปด้วยอย่างสบายอารมณ์
หันไปมองผ่านกระจกมองหลัง ตุ๊กตาที่พวกเขาขนลงไป บัดนี้ ทยอยถูกขนเข้าไปในร้านจนหมดแล้ว
ภายในร้านกิ๊ฟช็อป บานกระจกตู้โชว์ถูกขัดจนใสวับ ข้างในเรียงรายไปด้วยตุ๊กตาตัวสวยจำนวนมาก ตุ๊กตาตัวใหม่ที่ขนขึ้นมาจากรถบรรทุกของโชคชัยถูกนำไปวางเติมเพิ่มส่วนที่ว่างที่หายไปจากการถูกจำหน่ายไปก่อนหน้านี้ คนขับรถส่งของอย่างโชคชัยไม่มีโอกาสรู้เลยว่า เสียงร้องไห้ที่แสนเศร้าสร้อยนั้นได้หายจากรถของเขาไปแล้ว พร้อมกับต้นกำเนิดของเสียงที่ถูกนำมาตั้งเรียงรายไว้ที่นี่แทน... เจ้าของร้านยิ้มอย่างพออกพอใจกับความสวยงามของตุ๊กตาชุดใหม่ที่เข้ามาวันนี้ เธอปัดแต่งขนและจัดเรียงให้ทุกอย่างแลดูเรียบร้อยและสวยงาม เพื่อรอผู้ที่เหมาะสมได้แวะเข้ามาเลือกซื้อเลือกหาเพื่อครอบครองเป็นเจ้าของคนต่อไป
ฮึกๆ ฮือออ…
(อ่านต่อคอมเมนท์ที่ 1 นะคะ)