วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่นะที่ฉันคิดแบบนี้?
ฉันถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาวันแล้ว วันเล่า
ฉันทิ้งความคิดนี้ไปไม่ได้ ใช่ค่ะ ฉันอยากตาย...
เรื่องมันเริ่มมาจากตอนไหนฉันก็ไม่แน่ใจ ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ หรือเพิ่งปีที่แล้ว เดือนที่แล้ว หรือไม่กี่วันก่อน
ฉันเป็นคนโง่ ฉันสอบตกหลายครั้ง ฉันพบเจอกับความเครียด ฉันโดนอาจารย์หลายท่านดุด่า ฉันทำผิดพลาดหลายครั้ง ฉันไม่มีสมาธิ ฉันความจำสั้นลง นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่สามารถอ่านหนังสือได้ ไม่สามารถทำข้อสอบได้ ไม่สามารถตอบอาจารย์ได้ ฉันเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ฉันโกรธรุนแรง ฉันมีพฤติกรรมที่ไม่ดี ฉันเข้ากับกลุ่มเพื่อนไม่ได้ ฉันไม่มีเพื่อนสนิท ครอบครัวไม่สนใจฉัน คนรักและคนๆเดียวที่รับฟังฉันทิ้งฉันไป อะไรอีกมากมายหลายอย่างจนฉันจำไม่ได้ว่าฉันเริ่มคืดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ ฉันทิ้งความคิดพวกนี่ไปไม่ได้เลย ฉันอยากทิ้งทุกอย่างในตอนนี้แล้วจากไปไกลแสนไกล ที่ๆไม่มีใครรู้จักฉัน ที่ๆฉันทำอะไรตามใจตัวเองได้ ที่ๆฉันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใคร ที่ๆฉันไม่ต้องรับรู้อะไรเหมือนทุกวันนี้
ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม สิ้นหวัง ฉันรู่สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่เป็นที่ต้องการของใคร ฉันทำอะไรก็ไม่ดี ฉันมันแย่ ฉันเป็นคนไม่ดี ฉันไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ฉันอยากนอนหลับไปตลอดกาล ฉันไม่อยากพบเจอใครอีกเลย ต่อหน้าคนอื่นฉันดูเป็นคนร่าเริง ตลก แต่เมื่ออยู่คนเดียว ฉันนั่งร้องไห้ ฉันรู้สึกดีเมื่ออยู่ตัวคนเดียว ไม่ต้องเจอใคร ไม่ได้ยินเสียงใคร ฉันพยายามนอนหลับให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้สลัดความคิดพวกนี้ทิ้งไป ฉันพยายามหาอะไรทำ แต่ไม่นาน ความคิดพวกนี้ก็จะกลับมาอีกครั้ง ฉันเอาแต่คิดเรื่องพวกนี้ กระโดดตึกสูง9ชั้น กินยานอนหลับเกินขนาด ผูกคอ ทำร้ายร่างกายตัวเอง ฉันพยายามหาข้อมูลว่าวิธีไหนน่าจะทรมานน้อยที่สุด วิธีที่ไม่ต้องเดือดร้อนคนอื่น วิธีไหนได้ผลแน่นอนที่สุด ที่ฉันจะไม่ต้องถูกตราหน้าว่า”คนเคยฆ่าตัวตาย” สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันยังไม่ลงมือปฏิบัติคือ ฉันกลัว ไม่ใช่กลัวตายค่ะ ฉันกลัวไม่ตาย ถ้าฉันไม่ตาย ฉันจะทนมีชีวิตที่อับอายบนโลกนี้ได้อย่างไร ฉันจะถูกนินทา พ่อแม่ฉันจะต้องอับอาย ฉันกลัวเหลือเกิน
หลายๆกระทู้เขียนว่า
- ต้องออกไปเปลี่ยนบรรยากาศ ออกจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ ฉันจะทำได้ยังไง ฉันยังมีเรียนทุกวัน ไม่สามารถลากิจ หนือแม้แต่ลาป่วยโดยไม่ถูกหักคะแนน ไม่ถูกครูหลายคนดุ หรือถามถึงสาเหตุที่ฉันไม่ไปเรียน ฉันให้ใครรู้ไม่ได้
- ฉันควรหาอะไรสนุกๆทำ หรือผ่อนคลาย ฮันจะทำได้ยังไง ฉันไม่รู้สึกสนุกกับการทำอะไรเลย และฉันก็ยังต้องเจอกับความเครียด ความกดดันในทุกๆวัน
- ฉันควรปรึกษาเพื่อนหรือครอบครัว ฉันจะทำได้ยังไง ฉันไม่มีเพื่อนที่พร้อมรับฟังฉันสักคน แม้แต่ครอบครัวฉัน ทุกคนต่างมีงานและเรื่องมากมายให้คิดมากกว่าชีวิตอันไร้ค่าของฉัน
- ฉันควรไปพบจิตแพทย์ ฉันไม่กล้า ฉันเองก็เป็นนักเรียนแพทย์ ฉันอายเกินกว่าที่จะให้ใครรู้ว่าฉันมีอาการแบบนี้ ฉันกลัวการถูกใครหลายๆคนพูดถึงว่าฉันมันเป็นโรคซึมเศร้า ฉันเป็นโรคจิตเวช
- ฉันควรหยุดเรียนหรือย้ายที่เรียน ฉันทำไม่ได้ ฉันต้องจ่ายเงินทุนมากมายหลายล้านบาท และพ่อแม่ฉันคงต้องอับอาย และอายุเท่านี้ ฉันจะต้องไปเริ่มต้นใหม่ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันเดินมาได้เกินครึ่งทางแล้ว
ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้ เรียน/สอบ/ทำงานวนไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด อยู่ในสังคมของการแข่งขัน การต้องทำทุกอย่างตามใจทุกคน การต้องเสแสร้งทำตัวอยากรู้อยากเห็น การหน้ายิ้มให้กันแต่ลับหลังก็นินทา การติดอยู่ในโรงพยาบาลตลอดไม่สามารถไปที่ไหนได้แม้แต่จะนอนบ้าน ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันพยายามทำงานแต่ละวันให้เป็นปกติ เพราะฉันกลัวที่จะถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า ฉันกลัวการพูดคุยกับจิตแพทย์ ฉันกลัวการจ้องกินยาเป็นกำๆติดต่อกันนานหลายเดือนหลายปี ฉันกลัวทุกคนพูดถึงฉันว่าฉันเป็นคนป่วย แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อยที่จะพยายาม ในวันที่ฉันเหนื่อยและหมดแรงที่จะเดิน ฉันกลับต้องเดินดูคนไข้ ในวันที่ฉันอยากพักผ่อน ฉันกลับต้องอยู่เวรทั้งคืน ในวันที่ฉันรู้สึกแย่ ฉันท้อแท้ ฉันโดดเดี่ยว ทำไมนะฉันถึงไม่มีสิทธิ์อยู่คนเดียว ทำไมฉันต้องมารับฟังความทุกข์ของคนอื่น คนที่ฉันไม่รู้จักเขาเลย ฉันรักษาเขาให้หายจากโรค แต่กลับกลายเป็นฉันเองที่ต้องมีอาการแย่ลงทุกวันๆ ฉันอยากมีขีวิตที่อยู่คนเดียวทุกๆวัน ไม่เจอใคร ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องสอบ ไม่ต้องคุยกับใคร มีแค่ฉันคนเดียว หรือ ไม่มีฉันอยู่บนโลกนี้เลยก็ได้ ฉันมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง ฉันจะไปรักษาใครได้ในเมื่อตัวฉันเองฉันยังรักษาไม่ได้เลย ฉันมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง ฉันอยากมีความสุขบ้าง ฉันอยากจะทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ฉันไม่เห็นหนทางนั้นเลย ฉันควรทำยังไงดี ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันคิดวนไปวนมาคือ ถ้าฉันตายไปฉันคงไม่ต้องทรมานแบบนี้อีกแล้ว ฉันจะได้พักผ่อนจริงๆสักที...
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
ทำไมฉันถึงคิดแต่เรื่องฆ่าตัวตายซ้ำไปซ้ำมา
ฉันถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาวันแล้ว วันเล่า
ฉันทิ้งความคิดนี้ไปไม่ได้ ใช่ค่ะ ฉันอยากตาย...
เรื่องมันเริ่มมาจากตอนไหนฉันก็ไม่แน่ใจ ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ หรือเพิ่งปีที่แล้ว เดือนที่แล้ว หรือไม่กี่วันก่อน
ฉันเป็นคนโง่ ฉันสอบตกหลายครั้ง ฉันพบเจอกับความเครียด ฉันโดนอาจารย์หลายท่านดุด่า ฉันทำผิดพลาดหลายครั้ง ฉันไม่มีสมาธิ ฉันความจำสั้นลง นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่สามารถอ่านหนังสือได้ ไม่สามารถทำข้อสอบได้ ไม่สามารถตอบอาจารย์ได้ ฉันเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ฉันโกรธรุนแรง ฉันมีพฤติกรรมที่ไม่ดี ฉันเข้ากับกลุ่มเพื่อนไม่ได้ ฉันไม่มีเพื่อนสนิท ครอบครัวไม่สนใจฉัน คนรักและคนๆเดียวที่รับฟังฉันทิ้งฉันไป อะไรอีกมากมายหลายอย่างจนฉันจำไม่ได้ว่าฉันเริ่มคืดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ ฉันทิ้งความคิดพวกนี่ไปไม่ได้เลย ฉันอยากทิ้งทุกอย่างในตอนนี้แล้วจากไปไกลแสนไกล ที่ๆไม่มีใครรู้จักฉัน ที่ๆฉันทำอะไรตามใจตัวเองได้ ที่ๆฉันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใคร ที่ๆฉันไม่ต้องรับรู้อะไรเหมือนทุกวันนี้
ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม สิ้นหวัง ฉันรู่สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่เป็นที่ต้องการของใคร ฉันทำอะไรก็ไม่ดี ฉันมันแย่ ฉันเป็นคนไม่ดี ฉันไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ฉันอยากนอนหลับไปตลอดกาล ฉันไม่อยากพบเจอใครอีกเลย ต่อหน้าคนอื่นฉันดูเป็นคนร่าเริง ตลก แต่เมื่ออยู่คนเดียว ฉันนั่งร้องไห้ ฉันรู้สึกดีเมื่ออยู่ตัวคนเดียว ไม่ต้องเจอใคร ไม่ได้ยินเสียงใคร ฉันพยายามนอนหลับให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้สลัดความคิดพวกนี้ทิ้งไป ฉันพยายามหาอะไรทำ แต่ไม่นาน ความคิดพวกนี้ก็จะกลับมาอีกครั้ง ฉันเอาแต่คิดเรื่องพวกนี้ กระโดดตึกสูง9ชั้น กินยานอนหลับเกินขนาด ผูกคอ ทำร้ายร่างกายตัวเอง ฉันพยายามหาข้อมูลว่าวิธีไหนน่าจะทรมานน้อยที่สุด วิธีที่ไม่ต้องเดือดร้อนคนอื่น วิธีไหนได้ผลแน่นอนที่สุด ที่ฉันจะไม่ต้องถูกตราหน้าว่า”คนเคยฆ่าตัวตาย” สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันยังไม่ลงมือปฏิบัติคือ ฉันกลัว ไม่ใช่กลัวตายค่ะ ฉันกลัวไม่ตาย ถ้าฉันไม่ตาย ฉันจะทนมีชีวิตที่อับอายบนโลกนี้ได้อย่างไร ฉันจะถูกนินทา พ่อแม่ฉันจะต้องอับอาย ฉันกลัวเหลือเกิน
หลายๆกระทู้เขียนว่า
- ต้องออกไปเปลี่ยนบรรยากาศ ออกจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ ฉันจะทำได้ยังไง ฉันยังมีเรียนทุกวัน ไม่สามารถลากิจ หนือแม้แต่ลาป่วยโดยไม่ถูกหักคะแนน ไม่ถูกครูหลายคนดุ หรือถามถึงสาเหตุที่ฉันไม่ไปเรียน ฉันให้ใครรู้ไม่ได้
- ฉันควรหาอะไรสนุกๆทำ หรือผ่อนคลาย ฮันจะทำได้ยังไง ฉันไม่รู้สึกสนุกกับการทำอะไรเลย และฉันก็ยังต้องเจอกับความเครียด ความกดดันในทุกๆวัน
- ฉันควรปรึกษาเพื่อนหรือครอบครัว ฉันจะทำได้ยังไง ฉันไม่มีเพื่อนที่พร้อมรับฟังฉันสักคน แม้แต่ครอบครัวฉัน ทุกคนต่างมีงานและเรื่องมากมายให้คิดมากกว่าชีวิตอันไร้ค่าของฉัน
- ฉันควรไปพบจิตแพทย์ ฉันไม่กล้า ฉันเองก็เป็นนักเรียนแพทย์ ฉันอายเกินกว่าที่จะให้ใครรู้ว่าฉันมีอาการแบบนี้ ฉันกลัวการถูกใครหลายๆคนพูดถึงว่าฉันมันเป็นโรคซึมเศร้า ฉันเป็นโรคจิตเวช
- ฉันควรหยุดเรียนหรือย้ายที่เรียน ฉันทำไม่ได้ ฉันต้องจ่ายเงินทุนมากมายหลายล้านบาท และพ่อแม่ฉันคงต้องอับอาย และอายุเท่านี้ ฉันจะต้องไปเริ่มต้นใหม่ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันเดินมาได้เกินครึ่งทางแล้ว
ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้ เรียน/สอบ/ทำงานวนไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด อยู่ในสังคมของการแข่งขัน การต้องทำทุกอย่างตามใจทุกคน การต้องเสแสร้งทำตัวอยากรู้อยากเห็น การหน้ายิ้มให้กันแต่ลับหลังก็นินทา การติดอยู่ในโรงพยาบาลตลอดไม่สามารถไปที่ไหนได้แม้แต่จะนอนบ้าน ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันพยายามทำงานแต่ละวันให้เป็นปกติ เพราะฉันกลัวที่จะถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า ฉันกลัวการพูดคุยกับจิตแพทย์ ฉันกลัวการจ้องกินยาเป็นกำๆติดต่อกันนานหลายเดือนหลายปี ฉันกลัวทุกคนพูดถึงฉันว่าฉันเป็นคนป่วย แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อยที่จะพยายาม ในวันที่ฉันเหนื่อยและหมดแรงที่จะเดิน ฉันกลับต้องเดินดูคนไข้ ในวันที่ฉันอยากพักผ่อน ฉันกลับต้องอยู่เวรทั้งคืน ในวันที่ฉันรู้สึกแย่ ฉันท้อแท้ ฉันโดดเดี่ยว ทำไมนะฉันถึงไม่มีสิทธิ์อยู่คนเดียว ทำไมฉันต้องมารับฟังความทุกข์ของคนอื่น คนที่ฉันไม่รู้จักเขาเลย ฉันรักษาเขาให้หายจากโรค แต่กลับกลายเป็นฉันเองที่ต้องมีอาการแย่ลงทุกวันๆ ฉันอยากมีขีวิตที่อยู่คนเดียวทุกๆวัน ไม่เจอใคร ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องสอบ ไม่ต้องคุยกับใคร มีแค่ฉันคนเดียว หรือ ไม่มีฉันอยู่บนโลกนี้เลยก็ได้ ฉันมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง ฉันจะไปรักษาใครได้ในเมื่อตัวฉันเองฉันยังรักษาไม่ได้เลย ฉันมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง ฉันอยากมีความสุขบ้าง ฉันอยากจะทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ฉันไม่เห็นหนทางนั้นเลย ฉันควรทำยังไงดี ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันคิดวนไปวนมาคือ ถ้าฉันตายไปฉันคงไม่ต้องทรมานแบบนี้อีกแล้ว ฉันจะได้พักผ่อนจริงๆสักที...
ขอบคุณที่อ่านจนจบ