สวัสดีค่ะ ฉันมีเรื่องความรักที่อยากขอความคิดเห็น และคำแนะนำ รวมทั้งมาแชร์ประสบการณ์ค่ะ
เรื่องเริ่มต้นจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กับเด็กผู้ชายอีกคน เรียนพิเศษที่เดียวกันจึงทำให้รู้จักกัน เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ วันหนึ่งผู้ชายก็ทักไลน์ไปหาผู้หญิงคนนี้ (ซึ่งก็คือฉันเอง) ถามว่าสนิทกันระดับไหน ก็กลางๆเหมือนเพื่อนทั่วไป เจอก็ทักกันคุยกัน แต่ก็ไม่ได้พูดคุยหรือปรึกษาอะไรเป็นพิเศษ เขาทักมาถามเรื่องบางอย่าง ซึ่งเราก็ตอบไปปกติไม่ได้คิดอะไร และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ คือ เขาก็หาเรื่องคุยกับเราต่อไปเรื่อยๆ เป็นแบบนี้เรื่อยๆประมาณ 5-6 เดือน ความสัมพันธ์เราก็ไม่ได้แย่มาก ถือว่าดีเลยก็ว่าได้ ก็โทรคุยกันเกือบทุกคืน แชทหากันตลอด แต่ไม่เคยไปกินข้าว ดูหนัง หรือนัดเจอกันข้างนอกสองคนเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชวน แต่เป็นเพราะตัวเราเอง ที่เอาแต่ปฏิเสธทุกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่อยากไปมั้ง ในความรู้สึกของฉันในตอนแรกคือ เขาเป็นคนที่น่าเบื่อมากๆ ไม่รู้วิธีการพูดกับผู้หญิง ไม่รู้อะไรเลย ซื่อๆ ซึ่งมันทำให้ฉันไม่ได้สนใจอะไรเขาเป็นพิเศษ เพราะเขาน่าเบื่อจริงๆ แต่ฉันยอมรับในความพยายาม และความจริงใจของเขามากจริงๆ ประเด็นต่อมา หลังจากนั้นประมาณเดือนที่6-7 ความสัมพันธ์ของเราไม่ดีเลย แย่มากๆ คือ เราแทบไม่ได้โทรหากัน แชทก็วันนึง 3-4 ประโยค แต่ทุกอย่างที่เกิดมันต้องมีสาเหตุเสมอ และสาเหตุนั้นก็เกิดจากฉันเอง คือ มีผู้ชายอีกคนที่ฉันเพิ่งรู้จักจากมหาวิทยาลัย ซึ่งเขาก็มีท่าทีว่าจะจีบเรา แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา แต่เราก็รู้สึกได้จากอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งผู้ชายคนนี้แตกต่างกับผู้ชายคนแรกตรงที่ เขาไม่ให้ความชัดเจนกับเราเลยสักนิด และผู้ชายคนนี้ก็เห็นเหตุทีทำให้ฉันไม่เหมือนเดิมกับผู้ชายคนแรกที่คุยมาก่อน หลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งเดือน ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยกับความสัมพันธ์ของเรากับผู้ชายคนแรก จนสุดท้ายเขาก็หายไป หายไปแบบดื้อๆ หายไปโดนไม่บอกอะไรเราเลย ไม่บอกลาหรืออะไรทั้งนั้น ตอนแรกฉันคิดว่าเดี่ยวเขาก็คงกลับมา ฉันจึงไม่ได้ถามหรืออะไร และที่ฉันไม่ได้ให้ความสนใจมาก ส่วนหนึ่งเพราะฉันให้ความสำคัญกับอีกคนมากเกินไป จนเมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ เป็นเดือนสองเดือนเลยก็ว่าได้ ฉันได้ทักไปบอกเขาว่า คิดถึง แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆส่งกลับมา ฉันจึงส่งสิ่งที่ฉันอยากพูดไปทั้งหมด (ทักไปหาตอนที่กำลังสังสรรค์กับเพื่อน แต่ไม่ได้ดื่มมากจนไม่ได้สติ) จนถึงตอนเช้าเขาก็ยังไม่ตอบกลับมา แถมยังอ่านไม่ตอบด้วย หลังจากนั้นฉันจึงส่งไปอีก และข้อความหลังจากนั้นก็ไม่ถูกอ่านอีกเลย เพราะเขาบล็อคฉันออกจากเพื่อนไปแล้ว... ส่วนเรื่องของผู้ชายคนที่สองที่มาจีบเรา อย่าไปพูดถึงเลยละกัน รกสมอง ไม่อยากจำด้วยซ้ำ หลังจากที่เขาหายไปตั้งแต่วันนั้น จนมาวันนี้ฉันไม่เคยเลิกคิดถึงเขาเลยสักวัน ทำอะไรก็คิดถึงไปหมด ชอบคิดกับตัวเองว่าถ้าหากเรายังอยู่ด้วยกันคงจะมีความสุขมากๆ ฉันคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา คิดถึงเสียง คิดถึงความห่วงใยที่เขามีให้ คิดถึงทุกอย่างจริงๆ แต่ต่อให้ฉันจะคิดถึงเขามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย หลังจากที่ฉันไม่มีเขาในชีวิตแล้วฉันลองมานั่งทบทวนและพยายามหาเหตุผลที่เขาจากไป และฉันก็พบความจริงที่ว่า ทุกอย่างที่มันกลายเป็นแบบนี้ ที่เขาทิ้งฉันไป ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากตัวฉันเองทั้งหมด ตอนเขาอยู่ฉันไม่แคร์ความรุ้สึกเขา ปฏิเสธทุกคำชวนของเขา ทำอะไรแย่ๆกับเขา และที่ฉันรู้สึกผิดและเสียใจมากที่สุดคือ การที่ฉันเคยพูดว่า เบื่อคนดี ซึ่งตอนนี้ฉันรุ้แล้วว่าการที่เรามีคนดีที่จริงใจ และทุ่มเทกับเรา มันเพียงพอแล้ว ไม่ต้องพูดมากมาย หรือพุดจาน่ารักๆแบบที่คนอื่นเขาทำกัน ตอนนี้ฉันคิดว่าคนดี ที่น่าเบื่อ ไม่ใช่ปัญหาและเหตุผลที่จะไม่รักเขา แต่กว่าจะรุ้ตัวก็สายเกินไปแล้ว สายเกินไปที่จะขอให้เขากลับมา เพราะทำทุกทางแล้ว และตอนนี้ก็มีแต่ฉันที่เพ้ออยู่คนเดียว แม้ว่าจะผ่านมา 7เดือนแล้วก็ตาม ฉันไม่สามารถเลิกคิดถึงเขาได้ สิ่งที่อยากถามคนอื่นๆคือ คุณคิดว่าคนเรารัก และเลิกรัก แล้วจะสามารถกลับมารักอีกรอบได้ไหม? ฉันควรจะปล่อยเขาไป หรือรอเขากลับมา? และขอความคิดเห็นๆอื่นๆจากคุณๆด้วยนะคะ
ปล. ฉันอยากจะเตือนผู้หญิงหลายๆคนว่า การจะเลือกใครมาเป็นแฟนสักคน เลือกที่ความจริงใจ และความรักที่เขามีให้เราจริงๆ อย่าไปตัดสินใจรูปลักษณ์ภายนอก และถ้าหากคุณเจอคนแบบนั้นอย่าปล่อยให้เขาหลุดมือไปเด็ดขาด อย่าคิดได้เมื่อตอนที่สายเกินไปแล้ว
ผู้ชายน่าเบื่อที่เป็นคนดี
เรื่องเริ่มต้นจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กับเด็กผู้ชายอีกคน เรียนพิเศษที่เดียวกันจึงทำให้รู้จักกัน เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ วันหนึ่งผู้ชายก็ทักไลน์ไปหาผู้หญิงคนนี้ (ซึ่งก็คือฉันเอง) ถามว่าสนิทกันระดับไหน ก็กลางๆเหมือนเพื่อนทั่วไป เจอก็ทักกันคุยกัน แต่ก็ไม่ได้พูดคุยหรือปรึกษาอะไรเป็นพิเศษ เขาทักมาถามเรื่องบางอย่าง ซึ่งเราก็ตอบไปปกติไม่ได้คิดอะไร และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ คือ เขาก็หาเรื่องคุยกับเราต่อไปเรื่อยๆ เป็นแบบนี้เรื่อยๆประมาณ 5-6 เดือน ความสัมพันธ์เราก็ไม่ได้แย่มาก ถือว่าดีเลยก็ว่าได้ ก็โทรคุยกันเกือบทุกคืน แชทหากันตลอด แต่ไม่เคยไปกินข้าว ดูหนัง หรือนัดเจอกันข้างนอกสองคนเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชวน แต่เป็นเพราะตัวเราเอง ที่เอาแต่ปฏิเสธทุกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่อยากไปมั้ง ในความรู้สึกของฉันในตอนแรกคือ เขาเป็นคนที่น่าเบื่อมากๆ ไม่รู้วิธีการพูดกับผู้หญิง ไม่รู้อะไรเลย ซื่อๆ ซึ่งมันทำให้ฉันไม่ได้สนใจอะไรเขาเป็นพิเศษ เพราะเขาน่าเบื่อจริงๆ แต่ฉันยอมรับในความพยายาม และความจริงใจของเขามากจริงๆ ประเด็นต่อมา หลังจากนั้นประมาณเดือนที่6-7 ความสัมพันธ์ของเราไม่ดีเลย แย่มากๆ คือ เราแทบไม่ได้โทรหากัน แชทก็วันนึง 3-4 ประโยค แต่ทุกอย่างที่เกิดมันต้องมีสาเหตุเสมอ และสาเหตุนั้นก็เกิดจากฉันเอง คือ มีผู้ชายอีกคนที่ฉันเพิ่งรู้จักจากมหาวิทยาลัย ซึ่งเขาก็มีท่าทีว่าจะจีบเรา แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา แต่เราก็รู้สึกได้จากอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งผู้ชายคนนี้แตกต่างกับผู้ชายคนแรกตรงที่ เขาไม่ให้ความชัดเจนกับเราเลยสักนิด และผู้ชายคนนี้ก็เห็นเหตุทีทำให้ฉันไม่เหมือนเดิมกับผู้ชายคนแรกที่คุยมาก่อน หลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งเดือน ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยกับความสัมพันธ์ของเรากับผู้ชายคนแรก จนสุดท้ายเขาก็หายไป หายไปแบบดื้อๆ หายไปโดนไม่บอกอะไรเราเลย ไม่บอกลาหรืออะไรทั้งนั้น ตอนแรกฉันคิดว่าเดี่ยวเขาก็คงกลับมา ฉันจึงไม่ได้ถามหรืออะไร และที่ฉันไม่ได้ให้ความสนใจมาก ส่วนหนึ่งเพราะฉันให้ความสำคัญกับอีกคนมากเกินไป จนเมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ เป็นเดือนสองเดือนเลยก็ว่าได้ ฉันได้ทักไปบอกเขาว่า คิดถึง แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆส่งกลับมา ฉันจึงส่งสิ่งที่ฉันอยากพูดไปทั้งหมด (ทักไปหาตอนที่กำลังสังสรรค์กับเพื่อน แต่ไม่ได้ดื่มมากจนไม่ได้สติ) จนถึงตอนเช้าเขาก็ยังไม่ตอบกลับมา แถมยังอ่านไม่ตอบด้วย หลังจากนั้นฉันจึงส่งไปอีก และข้อความหลังจากนั้นก็ไม่ถูกอ่านอีกเลย เพราะเขาบล็อคฉันออกจากเพื่อนไปแล้ว... ส่วนเรื่องของผู้ชายคนที่สองที่มาจีบเรา อย่าไปพูดถึงเลยละกัน รกสมอง ไม่อยากจำด้วยซ้ำ หลังจากที่เขาหายไปตั้งแต่วันนั้น จนมาวันนี้ฉันไม่เคยเลิกคิดถึงเขาเลยสักวัน ทำอะไรก็คิดถึงไปหมด ชอบคิดกับตัวเองว่าถ้าหากเรายังอยู่ด้วยกันคงจะมีความสุขมากๆ ฉันคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา คิดถึงเสียง คิดถึงความห่วงใยที่เขามีให้ คิดถึงทุกอย่างจริงๆ แต่ต่อให้ฉันจะคิดถึงเขามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย หลังจากที่ฉันไม่มีเขาในชีวิตแล้วฉันลองมานั่งทบทวนและพยายามหาเหตุผลที่เขาจากไป และฉันก็พบความจริงที่ว่า ทุกอย่างที่มันกลายเป็นแบบนี้ ที่เขาทิ้งฉันไป ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากตัวฉันเองทั้งหมด ตอนเขาอยู่ฉันไม่แคร์ความรุ้สึกเขา ปฏิเสธทุกคำชวนของเขา ทำอะไรแย่ๆกับเขา และที่ฉันรู้สึกผิดและเสียใจมากที่สุดคือ การที่ฉันเคยพูดว่า เบื่อคนดี ซึ่งตอนนี้ฉันรุ้แล้วว่าการที่เรามีคนดีที่จริงใจ และทุ่มเทกับเรา มันเพียงพอแล้ว ไม่ต้องพูดมากมาย หรือพุดจาน่ารักๆแบบที่คนอื่นเขาทำกัน ตอนนี้ฉันคิดว่าคนดี ที่น่าเบื่อ ไม่ใช่ปัญหาและเหตุผลที่จะไม่รักเขา แต่กว่าจะรุ้ตัวก็สายเกินไปแล้ว สายเกินไปที่จะขอให้เขากลับมา เพราะทำทุกทางแล้ว และตอนนี้ก็มีแต่ฉันที่เพ้ออยู่คนเดียว แม้ว่าจะผ่านมา 7เดือนแล้วก็ตาม ฉันไม่สามารถเลิกคิดถึงเขาได้ สิ่งที่อยากถามคนอื่นๆคือ คุณคิดว่าคนเรารัก และเลิกรัก แล้วจะสามารถกลับมารักอีกรอบได้ไหม? ฉันควรจะปล่อยเขาไป หรือรอเขากลับมา? และขอความคิดเห็นๆอื่นๆจากคุณๆด้วยนะคะ
ปล. ฉันอยากจะเตือนผู้หญิงหลายๆคนว่า การจะเลือกใครมาเป็นแฟนสักคน เลือกที่ความจริงใจ และความรักที่เขามีให้เราจริงๆ อย่าไปตัดสินใจรูปลักษณ์ภายนอก และถ้าหากคุณเจอคนแบบนั้นอย่าปล่อยให้เขาหลุดมือไปเด็ดขาด อย่าคิดได้เมื่อตอนที่สายเกินไปแล้ว