มีคนๆนึงที่เขาเข้ามาในชึวิตเราเขาเติมสีสันให้ชีวิตเราดูดีขึ้น ตอนเเรกเรามีความสุขมากที่มีเขาอยู่ในชีวิตเเต่เรารู้ว่าสุดท้ายเราต้องจาก
กันเขาเเกล้งเราบ่อยมากบางครั้งเขาก็ทำให้เราใจสั่นเเต่ด้วยสถานะเรากับเขาเเล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้เรารักเขาเเต่เราเเสดงออกไม่ได้
มันเป็นอะไรที่อึดอัดมากเรามีความทรงจำดีๆร่วมกัน เราไม่รู้ว่าเราเป็ฯความทรงจำของเขาด้วยรึป่าวเเต่สำหรับเราเขาเป็นคนเก่งมาก
ทำให้คนเครียดๆอารมณ์ดี เราเคยสัมผัสมือกันมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้รู้เเต่ว่ามีความสุขมาก เเละเเล้วก็มาถึงวันที่เราต้องจากกัน
มันเป็นความเจ็บปวดที่ทุกคนคงคุ้นเคยกับมันเขาเหมือนสิ่งของชิ้นนึงที่อยู่ตรงหน้าเรา เรามองเห็ณมันเเต่เราเเตะต้องมันไม่ได้
สุดท้ายสิ่งที่ยังการันตีว่าเขายังอยู่ในความทรงจำเขายังไม่จากไปไหนคงเป็นความคิดถึงสินะ
เคยเป็นเหมือนกันมั้ยคะ...
กันเขาเเกล้งเราบ่อยมากบางครั้งเขาก็ทำให้เราใจสั่นเเต่ด้วยสถานะเรากับเขาเเล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้เรารักเขาเเต่เราเเสดงออกไม่ได้
มันเป็นอะไรที่อึดอัดมากเรามีความทรงจำดีๆร่วมกัน เราไม่รู้ว่าเราเป็ฯความทรงจำของเขาด้วยรึป่าวเเต่สำหรับเราเขาเป็นคนเก่งมาก
ทำให้คนเครียดๆอารมณ์ดี เราเคยสัมผัสมือกันมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้รู้เเต่ว่ามีความสุขมาก เเละเเล้วก็มาถึงวันที่เราต้องจากกัน
มันเป็นความเจ็บปวดที่ทุกคนคงคุ้นเคยกับมันเขาเหมือนสิ่งของชิ้นนึงที่อยู่ตรงหน้าเรา เรามองเห็ณมันเเต่เราเเตะต้องมันไม่ได้
สุดท้ายสิ่งที่ยังการันตีว่าเขายังอยู่ในความทรงจำเขายังไม่จากไปไหนคงเป็นความคิดถึงสินะ