ของเราเคยเสียดายครั้งหนึ่งไม่น่ายอมแลกที่นั่งเลย
คือเรานั่งเครื่องจากมิวนิคไปดูไบแล้ว ได้นั่งแถวหน้าสุดที่มันจะมีที่นอนสำหรับเด็กอ่อนด้วยอะค่ะ แล้วเราได้ที่นั่งริมทางเดินค่ะ
ที่นี้แม่ของเด็กนั่งข้างๆเราก่อนเครื่องบินขึ้น เขามาขอแลกที่นั่งกับเราเขาบอกว่าเขาต้องลุกไปหยิบของบนชั้นด้านบนบ่อยๆ เราก็เข้าใจนะเพราะแม่มาคนเดียวไม่มีคนช่วยหยิบของด้านบนให้ เราก็ยอมแลกที่นั่งด้วย
ความซวยคือ พอเวลาเสิร์ฟอาหาร พนักงานจะเอาอาหารพิเศษเสิร์ฟก่อน เขาก็จะเอาไปให้แม่ลูกอ่อนถูกแล้ว แต่พอถึงเวลาเสิร์ฟอาหารปกติ แล้วพอพนักงานเข็นอาหารมาถึงแถวเรา เขาก็ไม่แจกแม่ลูกอ่อนเพราะก็จะเห็นๆกันอยู่ว่านางกำลังกินอาหารอยู่ และแอร์เขาจะข้ามเราไปเลยค่ะ เพราะตามผังแล้วที่นั่งของเราต้องได้รับอาหารก่อนเพราะเป็นอาหารพิเศษที่แม่ลูกอ่อนสั่งไว้ค่ะ สรุปแอร์ฝั่งขวามือเราก็เลยไปเลย เราอดได้อาหาร เราก็เลยต้องรอ แอร์ที่อยู่ซ้ายมือ ซึ่งเขาก็กำลังจะเมินเราค่ะ เราเลยต้องเรียกบอกว่าเรายังไม่ได้ เขาก็เอาให้เราค่ะ ถ้าไม่เรียก คิดว่าคงอดกินค่ะ สำหรับมื้อแรก
ต่อมา แม่ลูกอ่อนเขาก็จับลูกนอนบนตะกร้านอนของเด็กด้านหน้าที่นั่งค่ะ เด็กก็หลับไปเรียบร้อย ที่นี่พอเราจะดูทีวี เราต้องดึงหน้าจอจากด้านข้างขึ้นมานะคะ เพราะเป็นที่นั่งแถวหน้าสุด แต่เราดึงไม่ได้ค่ะเพราะติดตะกร้านอนของเด็ก ถ้าจะดึงต้องเอาเด็กออกจากตะกร้าก่อนค่ะ เราก็เลยอดดูทีวี ต้องนั่งเซงๆรอไป เพราะเห็นว่าเด็กหลับอยู่ เราก็ไม่อยากให้ทารกตื่นมางองแงอะค่ะ เซงมากๆ
ต่อมามื้ออาหารรอบสอง แอร์เขาก็ข้ามเราไปเหมือนเดิมค่ะ ทั้งๆที่เราดึงถาดอาหารมารอเลยนะคะ แบบให้เขาสังเกตชัดๆเลยว่าเรารอเขาอาหารมาวางตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้ค่ะ เขาข้ามเราเหมือนเดิม คนรอบข้างก็กินไปค่ะ แม่ลูกอ่อนก็กินไปตามปกติคืออาหารพิเศษที่เขาต้องได้ก่อนค่ะ สุดท้ายก็ต้องบอกแอร์เหมือนเดิมว่าเรายังไม่ได้ แอร์ผู้หญิงอีกคนก็เอาอาหารมาให้ค่ะ แล้วบอกว่าขอโทษแทนเพื่อนเขาด้วยค่ะ เราคิดในใจคือ แอร์คนนี้ก็คือคนที่ลืมเราแต่แรกเลยค่ะ แอร์อีกคนต่างหากที่สนใจหันมาฟังเราว่าเรายังไม่ได้ แล้วไปบอกนาง เราก็พูดไปว่าทำไมคุณลืมฉันตลอด พูดแบบเสียงนิ่งๆและไม่ยิ้มด้วยค่ะ ให้แอร์รู้ว่าเราไม่พอใจ ประเด็นคือเขาเอาอาหารพิเศาเสิร์ฟให้ถูกคนค่ะ ถึงแม่ทารกคนนั้นจะสลับที่นั่งกับเราแล้ว แต่พอถึงคราวอาหารธรรมดา แอร์จะลืมข้ามเราทั้ง2ครั้ง
แล้วพอเวลาทารกตื่นเขาก็จะงอแงร้องไห้ตามปกติของเขาอะค่ะ ที่นี้คนรอบข้างที่อยากนอนก็จะนอนไม่ได้ค่ะ ส่วนเรารรำคาญนิดหน่อย พอแม่อุ้มลูกขึ้นตะกร้าเราก็รีบดึงทีวีขึ้นมาดูแล้วใส่หูฟังเปิดเสียงกลบเอาค่ะ
รู้สึกเสียดายมากๆที่แลกที่นั่งกับแม่ลูกอ่อน บอกได้คำเดียวว่าซวยค่ะ โทษใครไม่ได้นอกจากโชคชะตา
มีอีกรอบนึงเรานั่งเครื่องใกล้ๆ เราก็เสียเงินจองที่นั่งริมทางเดินไปเพราะตัวเองเข้าห้องน้ำบ่อยค่ะ อย่างกินน้ำไปแก้วเดียว 15-20นาทีก็ต้องฉี่1-2รอบแล้วค่ะ ทีนี่พอเรานั่งปั๊บ ที่นั่งข้างเราจะมีอีกสองที่เป็นริมหน้าต่างกับตรงกลางนะคะ แล้วมีลุงกับป้าเจ้าของที่นั่งก็มาค่ะ ป้าเขาก็พุดกับเราว่าขอแลกที่นั่งได้มั้ย เขาอยากออกง่ายๆ เราก็ตอบไปว่าไม่ค่ะ ป้าเขาก็อึ้งค่ะ เหมือนเขามั่นใจมากๆว่าเราต้องยอมแลกที่นั่งกับเขา แล้วเราก็ขยับให้ลุงกับป้าเขาไปนั่งข้างในค่ะ ป้าเขาก็พูดกับลุงว่าประมาณว่าเดี๋ยวถ้าต้องลุกไปห้องน้ำจะลำบากนะ แต่ลุงเขาก็ทำท่าประมาณว่าเอาเหอะน่า ประมาณนั้นค่ะ เหมือนลุงเขาไม่ได้คิดอะไรมาก สรุปนั่งเครื่องรอบนั้น เราก็ลุกไปห้องน้ำประมาณ5-6ครั้งค่ะ ส่วนคุณลุงลุกไป2ครั้ง ส่วนคุณป้าลุกไปรอบเดียวค่ะ ซึ่งคุณลุงเขาจะลุกตามหลังเราตลอดค่ะประมาณว่าพอเราลุกไปสักพักลุงเขาก็ลุกบ้างค่ะ พอเรากลับมาเจอเก้าอี้ว่างเราก็ยืนรอคุณลุงแปปนึงค่ะ ให้ลุงเข้าไปนั่งก่อนง่ายๆ
ขอถามประสบการณ์เพื่อนๆเคยเสียดายที่แลกที่นั่งกับคนแปลกหน้ามั้ยคะ แล้วเวลาอยากได้ที่นั่งตรงไหนยอมเสียเงินจ่ายมั้ยคะ หรือไปลุ้นเอาหน้างาน?
เพื่อนๆเคยแลกที่นั่งกับคนแปลกหน้าบนเครื่องบินแล้วเสียดายทีหลังมั้ยคะ
คือเรานั่งเครื่องจากมิวนิคไปดูไบแล้ว ได้นั่งแถวหน้าสุดที่มันจะมีที่นอนสำหรับเด็กอ่อนด้วยอะค่ะ แล้วเราได้ที่นั่งริมทางเดินค่ะ
ที่นี้แม่ของเด็กนั่งข้างๆเราก่อนเครื่องบินขึ้น เขามาขอแลกที่นั่งกับเราเขาบอกว่าเขาต้องลุกไปหยิบของบนชั้นด้านบนบ่อยๆ เราก็เข้าใจนะเพราะแม่มาคนเดียวไม่มีคนช่วยหยิบของด้านบนให้ เราก็ยอมแลกที่นั่งด้วย
ความซวยคือ พอเวลาเสิร์ฟอาหาร พนักงานจะเอาอาหารพิเศษเสิร์ฟก่อน เขาก็จะเอาไปให้แม่ลูกอ่อนถูกแล้ว แต่พอถึงเวลาเสิร์ฟอาหารปกติ แล้วพอพนักงานเข็นอาหารมาถึงแถวเรา เขาก็ไม่แจกแม่ลูกอ่อนเพราะก็จะเห็นๆกันอยู่ว่านางกำลังกินอาหารอยู่ และแอร์เขาจะข้ามเราไปเลยค่ะ เพราะตามผังแล้วที่นั่งของเราต้องได้รับอาหารก่อนเพราะเป็นอาหารพิเศษที่แม่ลูกอ่อนสั่งไว้ค่ะ สรุปแอร์ฝั่งขวามือเราก็เลยไปเลย เราอดได้อาหาร เราก็เลยต้องรอ แอร์ที่อยู่ซ้ายมือ ซึ่งเขาก็กำลังจะเมินเราค่ะ เราเลยต้องเรียกบอกว่าเรายังไม่ได้ เขาก็เอาให้เราค่ะ ถ้าไม่เรียก คิดว่าคงอดกินค่ะ สำหรับมื้อแรก
ต่อมา แม่ลูกอ่อนเขาก็จับลูกนอนบนตะกร้านอนของเด็กด้านหน้าที่นั่งค่ะ เด็กก็หลับไปเรียบร้อย ที่นี่พอเราจะดูทีวี เราต้องดึงหน้าจอจากด้านข้างขึ้นมานะคะ เพราะเป็นที่นั่งแถวหน้าสุด แต่เราดึงไม่ได้ค่ะเพราะติดตะกร้านอนของเด็ก ถ้าจะดึงต้องเอาเด็กออกจากตะกร้าก่อนค่ะ เราก็เลยอดดูทีวี ต้องนั่งเซงๆรอไป เพราะเห็นว่าเด็กหลับอยู่ เราก็ไม่อยากให้ทารกตื่นมางองแงอะค่ะ เซงมากๆ
ต่อมามื้ออาหารรอบสอง แอร์เขาก็ข้ามเราไปเหมือนเดิมค่ะ ทั้งๆที่เราดึงถาดอาหารมารอเลยนะคะ แบบให้เขาสังเกตชัดๆเลยว่าเรารอเขาอาหารมาวางตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้ค่ะ เขาข้ามเราเหมือนเดิม คนรอบข้างก็กินไปค่ะ แม่ลูกอ่อนก็กินไปตามปกติคืออาหารพิเศษที่เขาต้องได้ก่อนค่ะ สุดท้ายก็ต้องบอกแอร์เหมือนเดิมว่าเรายังไม่ได้ แอร์ผู้หญิงอีกคนก็เอาอาหารมาให้ค่ะ แล้วบอกว่าขอโทษแทนเพื่อนเขาด้วยค่ะ เราคิดในใจคือ แอร์คนนี้ก็คือคนที่ลืมเราแต่แรกเลยค่ะ แอร์อีกคนต่างหากที่สนใจหันมาฟังเราว่าเรายังไม่ได้ แล้วไปบอกนาง เราก็พูดไปว่าทำไมคุณลืมฉันตลอด พูดแบบเสียงนิ่งๆและไม่ยิ้มด้วยค่ะ ให้แอร์รู้ว่าเราไม่พอใจ ประเด็นคือเขาเอาอาหารพิเศาเสิร์ฟให้ถูกคนค่ะ ถึงแม่ทารกคนนั้นจะสลับที่นั่งกับเราแล้ว แต่พอถึงคราวอาหารธรรมดา แอร์จะลืมข้ามเราทั้ง2ครั้ง
แล้วพอเวลาทารกตื่นเขาก็จะงอแงร้องไห้ตามปกติของเขาอะค่ะ ที่นี้คนรอบข้างที่อยากนอนก็จะนอนไม่ได้ค่ะ ส่วนเรารรำคาญนิดหน่อย พอแม่อุ้มลูกขึ้นตะกร้าเราก็รีบดึงทีวีขึ้นมาดูแล้วใส่หูฟังเปิดเสียงกลบเอาค่ะ
รู้สึกเสียดายมากๆที่แลกที่นั่งกับแม่ลูกอ่อน บอกได้คำเดียวว่าซวยค่ะ โทษใครไม่ได้นอกจากโชคชะตา
มีอีกรอบนึงเรานั่งเครื่องใกล้ๆ เราก็เสียเงินจองที่นั่งริมทางเดินไปเพราะตัวเองเข้าห้องน้ำบ่อยค่ะ อย่างกินน้ำไปแก้วเดียว 15-20นาทีก็ต้องฉี่1-2รอบแล้วค่ะ ทีนี่พอเรานั่งปั๊บ ที่นั่งข้างเราจะมีอีกสองที่เป็นริมหน้าต่างกับตรงกลางนะคะ แล้วมีลุงกับป้าเจ้าของที่นั่งก็มาค่ะ ป้าเขาก็พุดกับเราว่าขอแลกที่นั่งได้มั้ย เขาอยากออกง่ายๆ เราก็ตอบไปว่าไม่ค่ะ ป้าเขาก็อึ้งค่ะ เหมือนเขามั่นใจมากๆว่าเราต้องยอมแลกที่นั่งกับเขา แล้วเราก็ขยับให้ลุงกับป้าเขาไปนั่งข้างในค่ะ ป้าเขาก็พูดกับลุงว่าประมาณว่าเดี๋ยวถ้าต้องลุกไปห้องน้ำจะลำบากนะ แต่ลุงเขาก็ทำท่าประมาณว่าเอาเหอะน่า ประมาณนั้นค่ะ เหมือนลุงเขาไม่ได้คิดอะไรมาก สรุปนั่งเครื่องรอบนั้น เราก็ลุกไปห้องน้ำประมาณ5-6ครั้งค่ะ ส่วนคุณลุงลุกไป2ครั้ง ส่วนคุณป้าลุกไปรอบเดียวค่ะ ซึ่งคุณลุงเขาจะลุกตามหลังเราตลอดค่ะประมาณว่าพอเราลุกไปสักพักลุงเขาก็ลุกบ้างค่ะ พอเรากลับมาเจอเก้าอี้ว่างเราก็ยืนรอคุณลุงแปปนึงค่ะ ให้ลุงเข้าไปนั่งก่อนง่ายๆ
ขอถามประสบการณ์เพื่อนๆเคยเสียดายที่แลกที่นั่งกับคนแปลกหน้ามั้ยคะ แล้วเวลาอยากได้ที่นั่งตรงไหนยอมเสียเงินจ่ายมั้ยคะ หรือไปลุ้นเอาหน้างาน?