บทที่ 1
https://pantip.com/topic/37276761
บทที่ 2
https://pantip.com/topic/37283918
บทที่ 3
https://pantip.com/topic/37299152
บทที่ 4
https://pantip.com/topic/37325226
บทที่ 5
https://pantip.com/topic/37352836
เจ้าแมวปีศาจแทนที่จะดีใจตามประสานิสัยของพวกปีศาจ ประหลาดว่ามันกลับรู้สึกตรงกันข้าม ไหนมีการสอนว่า เป็นปีศาจต้องพอใจกับน้ำตาและเสียงคร่ำครวญหวนไห้ของเหล่ามนุษย์ ยิ่งเห็นความทรมานยิ่งต้องดีใจไม่ใช่หรือ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้ได้ จะต้องมีอะไรผิดผลาด แต่อะไรล่ะเป็นความผิดพลาด คำสอนแห่งโลกปีศาจ หรือว่า....
มันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างไหลผ่านใบหน้ามันลงไป เป็นสิ่งมหัศจรรย์ไม่เคยเป็นมาก่อน
"คุณอย่าร้องไห้สิคะ..." หนูน้อยเอามือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแมวปีศาจ อีกข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาตัวเอง "เป็นปีศาจต้องไม่ร้องไห้ ไม่ขี้แยนะคะ เสียชื่อปีศาจหมด"
"ฉันร้องไห้เหรอ"
เจ้าปีศาจพึมพำอย่างสับสนงุนงงและไม่เข้าใจ การร้องไห้มันเป็นสิ่งผิดสำหรับสังคมของพวกปีศาจและเป็นข้อต้องห้ามอย่างหนึ่ง ปีศาจไม่มีวันหลั่งน้ำตา มีแต่ทำให้คนอื่นหลั่งน้ำตาจึงถูกต้อง หรือเพราะว่ามีหัวใจจึงร้องไห้ แต่เป็นปีศาจจะมีหัวใจได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้แน่นอน
เจ้าแมวปีศาจเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วพูดเสียงอ่อยๆว่า
“เธอก็อย่าร้องไห้”
“หนูร้องไห้ได้ เพราะว่าหนูไม่ใช่ปีศาจนี่คะ” เด็กหญิงเช็ดน้ำตาตัวเอง
“เอ่อ...” ปีศาจแมวอึ้ง ไม่คิดว่าจะมีกฏเกณฑ์อะไรมากมายขนาดนี้ แม้แต่การร้องไห้ก็ยังมีการแบ่งระดับชั้นกันหรืออย่างไร ทันใดนั้นเอง ร่างของเจ้าปีศาจเริ่มสั่นไหวไปมา ราวภาพในผืนน้ำโดนพายุพัดผ่าน
”เวลาของฉันจวนจะหมดแล้ว ขอให้โชคดีนะแม่หนูน้อยคนเก่ง"
หนูน้อยทำท่าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ หันมาคว้ากระดาษสัญญาปีศาจจากหัวเตียง ก่อนจะทันคาดคิด เธอก็หยิบขวดหมึกเปิดฝาออก หัวแม่มือแตะหมึก กดลงในหนังสือสัญญาอย่างรวดเร็ว
"นี่คงจะช่วยรักษาดวงวิญญาณคุณไว้ใช่ไหมคะ ไม่ต้องห่วง หนูคิดจะทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ"
เจ้าปีศาจตกตะลึง ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะแปรเปลี่ยนไปในอีกทิศทางหนึ่ง หน้าที่ของมันบรรลุเป้าหมายแล้วในการทำธุรกรรมครั้งแรกในชีวิตกับพวกมนุษย์ แต่แทนที่จะดีใจ มันกลับโดดไปมาอย่างวุ่นวายใจ
"เธอทำอะไรลงไปรู้ไหม เธอพิมพ์ลายนิ้วมือลงไปก็เป็นว่าเธอทำสัญญากับปีศาจแล้วนะ ...รีบลบรีบล้างมันออกเร็ว ๆ และอีกอย่างพอสัญญานี้ถูกลงนาม ภารกิจของฉันก็หมดสิ้นลง ยังไงฉันก็ไม่มีโอกาสกลับมาหาเธออยู่ดี"
"หนูรู้ค่ะข้อนั้น แต่อย่างน้อยวิญญาณคุณก็ไม่ต้องแตกสลายอยู่ในนรก"
"เธอไม่ต้องมาหลอกฉัน…ความจริงเธอไม่ต้องการลงนามในสัญญานั่นเลย แต่เธอทำเพราะ…"
เสียงของมันขาดหายในลำคอ พูดไม่ออก เรื่องการเสียสละ น้ำใจ ความรัก ความซาบซึ้ง ความเมตตาใส่ใจ ไม่ใช่เรื่องของสังคมเบื้องล่าง มีแต่น้ำตาแมวไหลเป็นทาง น้ำตาของแมวปีศาจหลั่งไหลอย่างไม่น่าเชื่อ
"เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงคะ "
เด็กหญิงบอกอย่างอ่อนโยน แววตามุ่งมั่นสุดชีวิตจิตใจ ลูบหัวเจ้าแมวดำอย่างรักใคร่ "ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมานะคะ"
“เธอทำบ้าอะไรของเธอนี่...” แมวปีศาจเดินงุ่นง่านไปมา ร่างของมันเริ่มเลือนรางจางหายไปทีละน้อย
"เอาสัญญาไปด้วยนะคะไม่อย่างนั้นความตั้งใจของหนูจะสูญเปล่า" เธอเตือน
ปีศาจน้อยยืนเป็นแมวซึม มันมองเห็นภาพหนูน้อยร่าเริงค่อยๆ เติบโตเป็นหญิงสาวสดใสไปกับโลกกว้าง แต่แล้วในช่วงวัยสวยงามนั้น…เธอต้องนอนเหยียดยาวไร้วิญญาณทันทีเมื่อมีอายุครบยี่สิบปีเต็ม แค่คิดก็รู้สึกเจ็บปวดในความรู้สึกขึ้นมาทันที หูยังแว่วเสียงใสๆของเด็กหญิงพูดต่อไป
“ดังนั้นคุณแมวต้องทำเรื่องให้เรียบร้อย จะได้ไม่เสียความตั้งใจของหนูนะคะ “
"ใช้ชีวิตสิบกว่าปีของเธอต่อไปนี้ให้คุ้มค่านะ...ฉันก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอนาน ๆ เรียนการอ่านกับเธอ เขียนภาพด้วยกัน ช่วยกันแต่งบทกวี…และอีกมากมายหลายเรื่องแต่ไม่มีโอกาสแล้ว โชคดีนะหฯน้อย"
ร่างของมันกำลังเริ่มกลายเป็นกลุ่มควัน เจ้าแมวปีศาจตัดใจเดินมาคาบหนังสือสัญญาในปาก หันมามองหนูน้อยเป็นครั้งสุดท้าย พยายามทำหน้าแมวยิ้ม จากนั้นสลายตัวเป็นกลุ่มควันจางหายไป
"คุณปีศาจ"
หนูน้อยลุกขึ้นยืน เธอยืนได้แล้ว นี่เป็นสิ่งไผ่ฝันมาตั้งนานมิใช่หรืออย่างไร แต่จิตใจกลับอ้างว้างหม่นมัว เอื้อมมือไปจับกลุ่มควันเจือจางซึ่งหลงเหลืออยู่บางเบาและในที่สุดก็สลายไป เหลือความว่างเปล่าและเยือกเย็นจับขั้วหัวใจ
มืดแล้ว
อากาศนอกบ้านมืดสนิท แต่ในบ้านหลังใหญ่ สถานที่พำนักพักพิงของเหล่าเด็กกำพร้าแห่งนั้น ภายในยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟอบอุ่นนุ่มนวล เด็กหญิงตัวน้อยในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก สิบกว่าคนนั่งเรียงรายบนพื้นซึ่งขัดถูจนสะอาดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตาใสแจ๋วของบรรดาเด็ก ๆ จับจ้องไปยังหญิงสาวยี่สิบกว่าปี ผู้นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่อย่างผ่อนคลาย หลังจบการเล่าของนิทานก่อนนอนอันน่าประทับใจ
“ตกลงเด็กคนนั้นตายเมื่ออายุยี่สิบปีใช่ไหมคะ"
เด็กหญิงคนหนึ่งถามขึ้นอย่างอยากรู้เต็มที หญิงสาวไม่ตอบในทันที แสร้งยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างช้า ๆ กระตุ้นความอยากรู้ของพวกเด็กให้มากขึ้น
"ใช่ไหมคะ.."
เด็กคนเดิมถามขึ้นอีก...จากนั้นหลายคนต่างพากันรบเร้าเสียงแซดไปหมด
“เอาล่ะ...ใจเย็น ๆ เดี๋ยวจะเล่าต่อ…เด็กหญิงคนนั้นเธอไม่ตายหรอกจ๊ะ...นิทานของเด็กดีจะจบลงอย่างโหดร้ายแบบนั้นได้ยังไง"
เด็กพากันยิ้มอย่างดีใจดวงตาใสบริสุทธิ์ พร่างพราวไปด้วยประกายความสุข จากนิทานของพี่เลี้ยงสาวแสนสวยผู้ใจดี
"ทำไมเธอไม่ตายล่ะคะ"
“ก็เพราะว่าเจ้าปีศาจตัวนั้น เปลี่ยนใจ ยอมเสี่ยง มันไม่ยอมเอาสัญญาไปส่งโลกนรกสิ ทำให้ผลของสัญญานั้นมีผลเพียงบางส่วน และกลายเป็นดีต่อแม่หนูพิการเท่านั้น เธออายุยืนยาวเกินยี่สิบปีไปแล้วหลายปี และจะอยู่ไปจนหมดอายุขัยตามธรรมดา คงเป็นช่องว่างของสัญญาสักอย่าง เอาเป็นว่าไม่ต้องเสียวิญญาณของเธอให้กับโลกของปีศาจเลย"
"เป็นปีศาจที่ดีจริง ๆ นะคะ"
"ใช่แล้ว... เจ้าปีศาจน้อยตัวนั้นเป็นปีศาจตัวดีจริง ๆ เพราะมันไม่ยอมเอาหนังสือสัญญากลับโลกของปีศาจ มันจึงต้องโทษกลายเป็นแมวคืนร่างเดิมไม่ได้ ถูกขับออกจากนรกตลอดไป"
"น่าสงสารจังเลย" เด็กน้อยคนหนึ่งพึมพำ
"แต่ก็ดีกว่าจะให้เด็กคนนั้นตายไปตอนอายุยี่สิบใช่ไหมล่ะจ๊ะเจ้าปีศาจจะต้องไม่เป็นแมว…แต่บางทีมิตรภาพจริงไจก็ก่อให้เกิดปาฏิหาริย์ และสำคัญพวกหนูต้องเป็นเด็กดีนะคะ…เอาล่ะ ตอนนี้แยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว…ถ้าไม่ดื้อพรุ่งนี้จะเล่าเรื่องใหม่ให้ฟัง"
"เอ้อ…มันเป็นเพียงนิทานใช่ไหมคะ"
“แมวพูดได้ ปีศาจตัวเล็ก มีที่ไหนกันจ้ะ เป็นเพียงนิทานเล่าให้หนูฟังก่อนนอนเท่านั้น"
เด็กๆแยกย้ายกันไปนอนหมดแล้ว หญิงสาวสำรวจความเรียบร้อยของประตูหน้าต่าง ปิดไฟดวงที่ไม่จำเป็นเหลือเพียงไฟสลัวลาง เธอยังไม่ยอมเข้านอน กลับมานั่งอย่างผ่อนคลายบนโซฟาตัวโปรด
เจ้าแมวดำตัวเขื่องสมาชิกเก่าแก่ของบ้าน ซึ่งนอนนิ่งทำท่าเหมือนหลับไปแล้วตรงมุมห้อง กลับลุกขึ้นบิดกายไปมา ก่อนเดินมานั่งบนตักหญิงสาวอย่างคุ้นเคยแล้วพูดเป็นภาษามนุษย์ว่า
"ใครว่าเป็นแมวไม่ดี ฉันชอบยิ่งกว่าเป็นปีศาจอีก เอาล่ะ ..เด็ก ๆไปนอนกันแล้ว ทีนี้เราก็มาถกกันถึงเรื่องปรัชญาทางตะวันตกต่อกันได้แล้วนะ แหม... นอนรอมาตั้งนานแทบอดใจไม่ไหวเชียว"
เสียงเคาะประตูและเสียงคุ้นหูดังขึ้น
“ก๊อกๆๆ....นางพยาบาลคนน่ารักประจำบ้านมาแล้วค่ะ เอาน้ำชารอบกลางคืนมาให้ค่ะ”
นางพยาบาลในชุดสีขาวบริสุทธิ์เปิดประตูเดินยิ้มถือถาดชุดน้ำชาเข้ามาในห้อง เจ้าแมวดำหันไปมอง แต่มันไม่ได้กระโดดหลบออกไปทางหน้าต่างอย่างสมัยก่อน แต่กระโดดเข้าไปคลอเคลียเท้า ทักทายอย่างดีใจว่า
“เธอมาก็ดีแล้ว... แม่นางฟ้าคนงาม เด็กๆ หลับกัน เราจะได้คุยกันให้เต็มที่”
นางพยาบาลวางถาดชุดน้ำชาลงบนโต๊ะใหญ่ พลางนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ เจ้าแมวมองซ้ายขวาเหมือนจะตัดสินใจว่าคืนนี้จะไปนอนบนตักใครดี แต่สุดท้ายเลือกเดินวนสามรอบก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม หันไปทางผู้มาใหม่บอกว่า
“อ้าว เธอเก็บปีกนางฟ้าของเธอให้ดีหน่อย เดี๋ยวเด็กมาเห็นก็ตกใจกันหมดหรอก”
นางพยาบาลหันไปมองด้านหลังของตัวเองก่อนยิ้มเขินๆ รีบเก็บปีกให้มิดชิดโดยการทำให้มันลดขนาดลงเหลือเพียงนิดเดียว เกือบยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย และหน้าที่ของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน หน้าที่ต้องเฝ้าคุมเชิงอดีตหนูน้อยกับปีศาจต่อไป จนกว่าหญิงสาวผู้เกี่ยวข้องกับปีศาจจะสิ้นอายุขัย หน้าที่ของนางฟ้าจึงจะจบลง ในเมื่อปีศาจยังมาโลกมนุษย์ได้ ทำไมนางฟ้าจะลงมาโลกมนุษย์ไม่ได้ หน้าที่ใครหน้าที่มัน แต่ไม่ว่าเบื้องล่างหรือเบื้องบน คงไม่คาดคิดว่ามิตรภาพบริสุทธิ์ระหว่างทั้งสามจะเกิดขึ้นได้และยาวนานอย่างเกินความคาดหมาย
“เอ้า ตกลงวันนี้เราจะคุยกันเรื่องปรัชญาตะวันตกต่อกันใช่ไหมคะ” นางพยาบาลถามขณะหันไปลูบหัวเจ้าแมวดำเล่น
คืนนั้นหญิงสาวฉลองวันครบรอบอายุยี่สิบห้าปีไปด้วยการนั่งคุยกับนางฟ้า และเจ้าแมวดำตัวโปรด จนดึกดื่นเที่ยงคืน โอกาสพิเศษเช่นนี้นอนดึกสักคืนจะเป็นไรไป
จบแล้วจ้า
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือน ขอบคุณ คุณเสี่ย kasareev, คุณแอน นลินมณี , คุณ พิมเสนยาใจ ,คุณ Miran , คุณลิ ลายลิขิต , สมาชิกคุณ หมายเลข 3875792 , คุณอ้อม สมาชิกหมายเลข 868666 , คุณ ส.สัตยากับวิกสังกะสี , คุณนัน turtle_cheesecake , คุณดาว Lady Star 919 ซึ้ง ที่ให้อิโมน่ารักๆและ/หรือ มาพูดคุยทักทาย เด้อครับ
หนูน้อย......กับปีศาจ 6 (บทสุดท้าย)
https://pantip.com/topic/37276761
บทที่ 2
https://pantip.com/topic/37283918
บทที่ 3
https://pantip.com/topic/37299152
บทที่ 4
https://pantip.com/topic/37325226
บทที่ 5
https://pantip.com/topic/37352836
เจ้าแมวปีศาจแทนที่จะดีใจตามประสานิสัยของพวกปีศาจ ประหลาดว่ามันกลับรู้สึกตรงกันข้าม ไหนมีการสอนว่า เป็นปีศาจต้องพอใจกับน้ำตาและเสียงคร่ำครวญหวนไห้ของเหล่ามนุษย์ ยิ่งเห็นความทรมานยิ่งต้องดีใจไม่ใช่หรือ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้ได้ จะต้องมีอะไรผิดผลาด แต่อะไรล่ะเป็นความผิดพลาด คำสอนแห่งโลกปีศาจ หรือว่า....
มันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างไหลผ่านใบหน้ามันลงไป เป็นสิ่งมหัศจรรย์ไม่เคยเป็นมาก่อน
"คุณอย่าร้องไห้สิคะ..." หนูน้อยเอามือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแมวปีศาจ อีกข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาตัวเอง "เป็นปีศาจต้องไม่ร้องไห้ ไม่ขี้แยนะคะ เสียชื่อปีศาจหมด"
"ฉันร้องไห้เหรอ"
เจ้าปีศาจพึมพำอย่างสับสนงุนงงและไม่เข้าใจ การร้องไห้มันเป็นสิ่งผิดสำหรับสังคมของพวกปีศาจและเป็นข้อต้องห้ามอย่างหนึ่ง ปีศาจไม่มีวันหลั่งน้ำตา มีแต่ทำให้คนอื่นหลั่งน้ำตาจึงถูกต้อง หรือเพราะว่ามีหัวใจจึงร้องไห้ แต่เป็นปีศาจจะมีหัวใจได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้แน่นอน
เจ้าแมวปีศาจเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วพูดเสียงอ่อยๆว่า
“เธอก็อย่าร้องไห้”
“หนูร้องไห้ได้ เพราะว่าหนูไม่ใช่ปีศาจนี่คะ” เด็กหญิงเช็ดน้ำตาตัวเอง
“เอ่อ...” ปีศาจแมวอึ้ง ไม่คิดว่าจะมีกฏเกณฑ์อะไรมากมายขนาดนี้ แม้แต่การร้องไห้ก็ยังมีการแบ่งระดับชั้นกันหรืออย่างไร ทันใดนั้นเอง ร่างของเจ้าปีศาจเริ่มสั่นไหวไปมา ราวภาพในผืนน้ำโดนพายุพัดผ่าน
”เวลาของฉันจวนจะหมดแล้ว ขอให้โชคดีนะแม่หนูน้อยคนเก่ง"
หนูน้อยทำท่าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ หันมาคว้ากระดาษสัญญาปีศาจจากหัวเตียง ก่อนจะทันคาดคิด เธอก็หยิบขวดหมึกเปิดฝาออก หัวแม่มือแตะหมึก กดลงในหนังสือสัญญาอย่างรวดเร็ว
"นี่คงจะช่วยรักษาดวงวิญญาณคุณไว้ใช่ไหมคะ ไม่ต้องห่วง หนูคิดจะทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ"
เจ้าปีศาจตกตะลึง ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะแปรเปลี่ยนไปในอีกทิศทางหนึ่ง หน้าที่ของมันบรรลุเป้าหมายแล้วในการทำธุรกรรมครั้งแรกในชีวิตกับพวกมนุษย์ แต่แทนที่จะดีใจ มันกลับโดดไปมาอย่างวุ่นวายใจ
"เธอทำอะไรลงไปรู้ไหม เธอพิมพ์ลายนิ้วมือลงไปก็เป็นว่าเธอทำสัญญากับปีศาจแล้วนะ ...รีบลบรีบล้างมันออกเร็ว ๆ และอีกอย่างพอสัญญานี้ถูกลงนาม ภารกิจของฉันก็หมดสิ้นลง ยังไงฉันก็ไม่มีโอกาสกลับมาหาเธออยู่ดี"
"หนูรู้ค่ะข้อนั้น แต่อย่างน้อยวิญญาณคุณก็ไม่ต้องแตกสลายอยู่ในนรก"
"เธอไม่ต้องมาหลอกฉัน…ความจริงเธอไม่ต้องการลงนามในสัญญานั่นเลย แต่เธอทำเพราะ…"
เสียงของมันขาดหายในลำคอ พูดไม่ออก เรื่องการเสียสละ น้ำใจ ความรัก ความซาบซึ้ง ความเมตตาใส่ใจ ไม่ใช่เรื่องของสังคมเบื้องล่าง มีแต่น้ำตาแมวไหลเป็นทาง น้ำตาของแมวปีศาจหลั่งไหลอย่างไม่น่าเชื่อ
"เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงคะ "
เด็กหญิงบอกอย่างอ่อนโยน แววตามุ่งมั่นสุดชีวิตจิตใจ ลูบหัวเจ้าแมวดำอย่างรักใคร่ "ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมานะคะ"
“เธอทำบ้าอะไรของเธอนี่...” แมวปีศาจเดินงุ่นง่านไปมา ร่างของมันเริ่มเลือนรางจางหายไปทีละน้อย
"เอาสัญญาไปด้วยนะคะไม่อย่างนั้นความตั้งใจของหนูจะสูญเปล่า" เธอเตือน
ปีศาจน้อยยืนเป็นแมวซึม มันมองเห็นภาพหนูน้อยร่าเริงค่อยๆ เติบโตเป็นหญิงสาวสดใสไปกับโลกกว้าง แต่แล้วในช่วงวัยสวยงามนั้น…เธอต้องนอนเหยียดยาวไร้วิญญาณทันทีเมื่อมีอายุครบยี่สิบปีเต็ม แค่คิดก็รู้สึกเจ็บปวดในความรู้สึกขึ้นมาทันที หูยังแว่วเสียงใสๆของเด็กหญิงพูดต่อไป
“ดังนั้นคุณแมวต้องทำเรื่องให้เรียบร้อย จะได้ไม่เสียความตั้งใจของหนูนะคะ “
"ใช้ชีวิตสิบกว่าปีของเธอต่อไปนี้ให้คุ้มค่านะ...ฉันก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอนาน ๆ เรียนการอ่านกับเธอ เขียนภาพด้วยกัน ช่วยกันแต่งบทกวี…และอีกมากมายหลายเรื่องแต่ไม่มีโอกาสแล้ว โชคดีนะหฯน้อย"
ร่างของมันกำลังเริ่มกลายเป็นกลุ่มควัน เจ้าแมวปีศาจตัดใจเดินมาคาบหนังสือสัญญาในปาก หันมามองหนูน้อยเป็นครั้งสุดท้าย พยายามทำหน้าแมวยิ้ม จากนั้นสลายตัวเป็นกลุ่มควันจางหายไป
"คุณปีศาจ"
หนูน้อยลุกขึ้นยืน เธอยืนได้แล้ว นี่เป็นสิ่งไผ่ฝันมาตั้งนานมิใช่หรืออย่างไร แต่จิตใจกลับอ้างว้างหม่นมัว เอื้อมมือไปจับกลุ่มควันเจือจางซึ่งหลงเหลืออยู่บางเบาและในที่สุดก็สลายไป เหลือความว่างเปล่าและเยือกเย็นจับขั้วหัวใจ
มืดแล้ว
อากาศนอกบ้านมืดสนิท แต่ในบ้านหลังใหญ่ สถานที่พำนักพักพิงของเหล่าเด็กกำพร้าแห่งนั้น ภายในยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟอบอุ่นนุ่มนวล เด็กหญิงตัวน้อยในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก สิบกว่าคนนั่งเรียงรายบนพื้นซึ่งขัดถูจนสะอาดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตาใสแจ๋วของบรรดาเด็ก ๆ จับจ้องไปยังหญิงสาวยี่สิบกว่าปี ผู้นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่อย่างผ่อนคลาย หลังจบการเล่าของนิทานก่อนนอนอันน่าประทับใจ
“ตกลงเด็กคนนั้นตายเมื่ออายุยี่สิบปีใช่ไหมคะ"
เด็กหญิงคนหนึ่งถามขึ้นอย่างอยากรู้เต็มที หญิงสาวไม่ตอบในทันที แสร้งยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างช้า ๆ กระตุ้นความอยากรู้ของพวกเด็กให้มากขึ้น
"ใช่ไหมคะ.."
เด็กคนเดิมถามขึ้นอีก...จากนั้นหลายคนต่างพากันรบเร้าเสียงแซดไปหมด
“เอาล่ะ...ใจเย็น ๆ เดี๋ยวจะเล่าต่อ…เด็กหญิงคนนั้นเธอไม่ตายหรอกจ๊ะ...นิทานของเด็กดีจะจบลงอย่างโหดร้ายแบบนั้นได้ยังไง"
เด็กพากันยิ้มอย่างดีใจดวงตาใสบริสุทธิ์ พร่างพราวไปด้วยประกายความสุข จากนิทานของพี่เลี้ยงสาวแสนสวยผู้ใจดี
"ทำไมเธอไม่ตายล่ะคะ"
“ก็เพราะว่าเจ้าปีศาจตัวนั้น เปลี่ยนใจ ยอมเสี่ยง มันไม่ยอมเอาสัญญาไปส่งโลกนรกสิ ทำให้ผลของสัญญานั้นมีผลเพียงบางส่วน และกลายเป็นดีต่อแม่หนูพิการเท่านั้น เธออายุยืนยาวเกินยี่สิบปีไปแล้วหลายปี และจะอยู่ไปจนหมดอายุขัยตามธรรมดา คงเป็นช่องว่างของสัญญาสักอย่าง เอาเป็นว่าไม่ต้องเสียวิญญาณของเธอให้กับโลกของปีศาจเลย"
"เป็นปีศาจที่ดีจริง ๆ นะคะ"
"ใช่แล้ว... เจ้าปีศาจน้อยตัวนั้นเป็นปีศาจตัวดีจริง ๆ เพราะมันไม่ยอมเอาหนังสือสัญญากลับโลกของปีศาจ มันจึงต้องโทษกลายเป็นแมวคืนร่างเดิมไม่ได้ ถูกขับออกจากนรกตลอดไป"
"น่าสงสารจังเลย" เด็กน้อยคนหนึ่งพึมพำ
"แต่ก็ดีกว่าจะให้เด็กคนนั้นตายไปตอนอายุยี่สิบใช่ไหมล่ะจ๊ะเจ้าปีศาจจะต้องไม่เป็นแมว…แต่บางทีมิตรภาพจริงไจก็ก่อให้เกิดปาฏิหาริย์ และสำคัญพวกหนูต้องเป็นเด็กดีนะคะ…เอาล่ะ ตอนนี้แยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว…ถ้าไม่ดื้อพรุ่งนี้จะเล่าเรื่องใหม่ให้ฟัง"
"เอ้อ…มันเป็นเพียงนิทานใช่ไหมคะ"
“แมวพูดได้ ปีศาจตัวเล็ก มีที่ไหนกันจ้ะ เป็นเพียงนิทานเล่าให้หนูฟังก่อนนอนเท่านั้น"
เด็กๆแยกย้ายกันไปนอนหมดแล้ว หญิงสาวสำรวจความเรียบร้อยของประตูหน้าต่าง ปิดไฟดวงที่ไม่จำเป็นเหลือเพียงไฟสลัวลาง เธอยังไม่ยอมเข้านอน กลับมานั่งอย่างผ่อนคลายบนโซฟาตัวโปรด
เจ้าแมวดำตัวเขื่องสมาชิกเก่าแก่ของบ้าน ซึ่งนอนนิ่งทำท่าเหมือนหลับไปแล้วตรงมุมห้อง กลับลุกขึ้นบิดกายไปมา ก่อนเดินมานั่งบนตักหญิงสาวอย่างคุ้นเคยแล้วพูดเป็นภาษามนุษย์ว่า
"ใครว่าเป็นแมวไม่ดี ฉันชอบยิ่งกว่าเป็นปีศาจอีก เอาล่ะ ..เด็ก ๆไปนอนกันแล้ว ทีนี้เราก็มาถกกันถึงเรื่องปรัชญาทางตะวันตกต่อกันได้แล้วนะ แหม... นอนรอมาตั้งนานแทบอดใจไม่ไหวเชียว"
เสียงเคาะประตูและเสียงคุ้นหูดังขึ้น
“ก๊อกๆๆ....นางพยาบาลคนน่ารักประจำบ้านมาแล้วค่ะ เอาน้ำชารอบกลางคืนมาให้ค่ะ”
นางพยาบาลในชุดสีขาวบริสุทธิ์เปิดประตูเดินยิ้มถือถาดชุดน้ำชาเข้ามาในห้อง เจ้าแมวดำหันไปมอง แต่มันไม่ได้กระโดดหลบออกไปทางหน้าต่างอย่างสมัยก่อน แต่กระโดดเข้าไปคลอเคลียเท้า ทักทายอย่างดีใจว่า
“เธอมาก็ดีแล้ว... แม่นางฟ้าคนงาม เด็กๆ หลับกัน เราจะได้คุยกันให้เต็มที่”
นางพยาบาลวางถาดชุดน้ำชาลงบนโต๊ะใหญ่ พลางนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ เจ้าแมวมองซ้ายขวาเหมือนจะตัดสินใจว่าคืนนี้จะไปนอนบนตักใครดี แต่สุดท้ายเลือกเดินวนสามรอบก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม หันไปทางผู้มาใหม่บอกว่า
“อ้าว เธอเก็บปีกนางฟ้าของเธอให้ดีหน่อย เดี๋ยวเด็กมาเห็นก็ตกใจกันหมดหรอก”
นางพยาบาลหันไปมองด้านหลังของตัวเองก่อนยิ้มเขินๆ รีบเก็บปีกให้มิดชิดโดยการทำให้มันลดขนาดลงเหลือเพียงนิดเดียว เกือบยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย และหน้าที่ของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน หน้าที่ต้องเฝ้าคุมเชิงอดีตหนูน้อยกับปีศาจต่อไป จนกว่าหญิงสาวผู้เกี่ยวข้องกับปีศาจจะสิ้นอายุขัย หน้าที่ของนางฟ้าจึงจะจบลง ในเมื่อปีศาจยังมาโลกมนุษย์ได้ ทำไมนางฟ้าจะลงมาโลกมนุษย์ไม่ได้ หน้าที่ใครหน้าที่มัน แต่ไม่ว่าเบื้องล่างหรือเบื้องบน คงไม่คาดคิดว่ามิตรภาพบริสุทธิ์ระหว่างทั้งสามจะเกิดขึ้นได้และยาวนานอย่างเกินความคาดหมาย
“เอ้า ตกลงวันนี้เราจะคุยกันเรื่องปรัชญาตะวันตกต่อกันใช่ไหมคะ” นางพยาบาลถามขณะหันไปลูบหัวเจ้าแมวดำเล่น
คืนนั้นหญิงสาวฉลองวันครบรอบอายุยี่สิบห้าปีไปด้วยการนั่งคุยกับนางฟ้า และเจ้าแมวดำตัวโปรด จนดึกดื่นเที่ยงคืน โอกาสพิเศษเช่นนี้นอนดึกสักคืนจะเป็นไรไป
จบแล้วจ้า
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือน ขอบคุณ คุณเสี่ย kasareev, คุณแอน นลินมณี , คุณ พิมเสนยาใจ ,คุณ Miran , คุณลิ ลายลิขิต , สมาชิกคุณ หมายเลข 3875792 , คุณอ้อม สมาชิกหมายเลข 868666 , คุณ ส.สัตยากับวิกสังกะสี , คุณนัน turtle_cheesecake , คุณดาว Lady Star 919 ซึ้ง ที่ให้อิโมน่ารักๆและ/หรือ มาพูดคุยทักทาย เด้อครับ