เรื่องนี้มันแสดงให้เห็นถึงความเป็นจริงว่าคนที่มาจากชาติด้อยกว่าย่อมเคยชินกับความลำบาก     ส่วนคนที่อยู่ในประเทศที่ร่ำรวยกว่าย่อมเคยชินกับชีวิตที่สะดวกสบาย      มันเป็นกันทุกประเทศที่คนในประเทศกับคนต่างชาติมาทำงานเดียวกันคนต่างชาติจะสามารถอยู่ได้สบายๆแถมมีเงินเก็บกลับบ้านในขณะที่คนในประเทศแทบไม่พอใช้      นั่นก็เพราะคนในประเทศเคยชินกับรูปแบบชีวิตประจำวันมาแต่เกิดก็ใช้จ่ายเงินไปตามที่เคยเป็นมาตลอด     ในขณะที่คนต่างชาติซึ่งเคยชินกับความลำบากก็ใช้ชีวิตแบบประหยัดทุกอย่างไม่สนใจกับการใช้จ่ายนอกปัจจัยสี่ที่ไม่จำเป็น     

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคนในประเทศไม่ค่อยอยากจะทำงานล่างๆจนต้องเอาแรงงานต่างชาติมาทำ     ก็เพราะคนในประเทศทำงานระดับล่างๆค่าแรงขั้นต่ำแล้วมันอยู่ไม่ได้เนื่องจากเคยชินกับลักษณะชีวิตของประเทศตนมาตลอด      อย่างที่หลายๆคนด่าว่าคนไทยเลือกงานไม่ยอมทำงานล่างๆจนต้องไปเอาแรงงานต่างชาติมาทำนั้นในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย     หากว่าค่าแรงได้มากพอที่เขาจะดำรงชีวิตอยู่ได้คนไทยก็ทำงานล่างๆเหมือนกัน    ลองไปดูว่าพอคนไทยได้ไปทำงานในประเทศรวยๆเขาก็ทำงานระดับล่างๆกันไม่มีปัญหาเพราะรายได้กับค่าครองชีพของเขามันไปกันได้      ในขณะที่คนในประเทศร่ำรวยก็หายากที่จะมาทำงานระดับล่างๆ

ลองตรองดูว่าคนไทยที่ทำงานค่าแรงขั้นต่ำวันละ 300 กว่าบาทนี่มันจะดำรงชีวิตอยู่ได้มั้ย      มันก็อยู่ได้นั่นแหละหากยอมทนลำบากกัดก้อนเกลือกิน     แต่สำหรับคนไทยที่เคยชินกับรูปแบบการใช้ชีวิตมาแล้วจะให้ไปทำแบบนั้นมันไม่ใช่      แรงงานต่างชาติวันหนึ่งกินข้าวเหนียวเนื้อเค็มมันสามมื้อก็อยู่ได้เพราะเขาเคยชินกับความลำบากแบบนี้มานาน      แต่จะให้คนไทยไปใช้ชีวิตที่ต้องอดทนแบบแรงงานต่างชาตินั้นมันเป็นไปไม่ได้    มันไม่ใช่ความผิดของคนไทยว่าเลือกงานแต่เป็นเพราะนายจ้างไปเคยชินกับแรงงานต่างชาติที่พอใจและอยู่ได้กับค่าแรงถูกๆต่างหาก