เราโรคจิตหรือเปล่า

คือเราเป็นคนคิดมากแล้วก็ชอบมองโลกในแง่ลบ ชอบโทษตัวเองบ่อยๆ ชอบกดดันตัวเอง อันนี้เราคิดว่าน่าจะเป็นนิสัยของเราอยู่แล้ว  เราแค่เครียดบ่อยแล้วก็ตั้งใจอ่านหนังสือมาก แต่คะแนนเราก็ยังไม่ดีอยู่ดี เราก็ชอบด่าตัวเองว่าโง่ แต่เราก็คิดว่าถ้าเราไม่ฉลาดเหมือนคนอื่นๆเขาแล้วไม่อยากสอบตก ก็ต้องพยายามแบบนี้แหละ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่มีความสุขเลยนะ ใช้ชีวิตได้ตามปกติ แค่เครียดบ่อยๆเฉยๆ แต่พักหลังมันไม่เหมือนเดิม เนื่องจากพอเราเรียนชั้นสูงขึ้น งานก็เริ่มยากขึ้น คะแนนเราก็ยิ่งต่ำลง เราก็ยิ่งกดดันตัวเองขึ้นไปอีก เราเครียดมาก แต่สักพัก มันก็เปลี่ยนไปเราไม่มั่นใจว่าเราเครียดมากขึ้นหรือน้อยลง จากที่เราแคร์ทุกอย่าง ขยันมากๆ เราเลิกขยัน ไม่ทำงานส่งครู เหม่อลอย เราก็งงตัวเอง พอเราเหม่อ ไม่ทำอะไร มันก็ไม่ค่อยรู้สึกแย่เท่าไหร่ เราเริ่ม เล่าเน็ต อ่านการ์ตูน ซิ่งการทำพวกนั้นก็ทำให้เรามีความสุขแหละ แต่เหมือนเราหนีปัญหาอ่ะ พอเราต้องมาสู้หน้าครูที่ดุเรา เพื่อนๆที่ผิดหวังในตัวเรา เราก็เครียดมากขึ้น ร้องไห้บ่อยขึ้น เราก็พยายามอ่านหนังสือ ทำงาน แต่มันไม่เข้าหัวเลย เราบังคับตัวเองมากๆ แต่เราก็ทำไม่ได้จริงๆ ฝืนจนร้องไห้ แม่บอกเรามีความคิดที่ประหลาด เราร้องไห้แล้วก็บอกแม่ว่าแม่ไม่ควรลงทุนกับเรามากเกินไป แม่พาเราไปร้านอาหารดีๆ เราก็ร้องไห้ เพราะเราคิดว่า เราไม่คู่ควร เราไม่สมควรได้กินอาหารดีๆแบบนี้ เราไม่สมควรมีความสุข แต่เราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม กลับบ้านมานั่งดูยูทูป ทำนู่นนี่ที่รู้ว่าไม่ควรทำ พอสนุกเสร็จ เราก็รู้สึกผิด แล้วก็เกลียดตัวเองมากขึ้นทุกครั้ง
เราชอโทษนะ ที่เรียบเรียงเรื่องราวไม่ค่อยดี หลักๆแล้วคือ เรามีพฤติกรรมที่แปลกๆ เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ดี แต่เราก็ยังทำอยู่ดี เราเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนั้นมาก แต่เราก็ยังทำอยู่ดี มันบังคับตัวเองไม่ค่อยได้ เราไม่รู้จะทำยังไง เราควรหาจิตแพทย์รึเปล่า?