ตามหัวข้อเลยครา้
ขอแนะนำตัวนะคะ เราชื่อนุ่นค่ะ อายุ 26 ปี แฟนเราชื่อแต้ว อายุ 27 ปี (แฟนนุ่นเป็นผู้หญิง)เรา 2 คนคบกันมาเข้าปีที่3 แล้วค่ะ
แต้วเป็นคนที่ ชอบเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ ชอบเก็บตัว ไม่ชอบออกไปพบ เพื่อน ปกติก็มีแต่นุ่น ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ที่สำคัญแต้วมีโรคประจำตัวชอบเจ็บป่วยบ่อยมาก เเต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเราสองคน แต้วชอบให้นุ่นโทรหา เวลาโทรหาก็ไม่ค่อยคุยเป็นนุ่นที่ชวนคุยเริ่มคุยทุกครั้ง โทรคุยแต่ละครั้งนานมาก บางที่นุ่นก็ทำงาน คุยไม่ได้ก็ทะเลาะ บางทีโทรหาก็ไม่ได้คุย แต้วก็ เล่นเกม ดูหนัง แต่ต้องมีนุ่นอยู่ในสายทุกครั้ง วันหยุดไม่ตรงกันก็งอล โกรธ โมโห เราทะเลาะกันบ่อยมาก เวลา ทะเลาะกัน แต้วชอบ ประชดนุ่น ด้วยคำพูดที่ว่า อยากเห็นแต้วตายใช่มั้ย เครียดหลายเรื่องอย่ามาเครียดเรื่องนี้อีกอยากตาย เหนื่อยกับชีวิต เป็นประโยคที่แต้วชอบพูด ขนาดอยู่ด้วยกัน นุ่นคิดว่า เราอยู่ด้วยกันเจอกันก็ทุกวัน แค่เวลาทำงานและวันหยุดที่ไม่ตรงกัน แต้วเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียว และเป็นคนกลัวที่แคบๆมาก กลัวลิฟ เค้าชอบคิดไปเองว่าเค้าเป็นโน่นเป็นนี่ นุ่นก็ คุยกับแต้วตรงๆ ว่าแต้วไปหาหมอมั้ย เดี่ยวนุ่นพาไปเองเพราะอาการที่เป็นอยู่ มันทรมาน นอนกลางคืนก็นอนไม่หลับ สุดท้ายก็ไปหาหมอที่คลีนิดจิตเวช นุ่นเป็นคนพาไป ปรึกษาหมอกับอาการที่เกิดขึ้น หมอบอกว่าเป็น โรคแพนิค โรคนี้รักษาหายได้ ให้ยามากิน
สุดท้ายทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดืม ดีขึ้นมาหน่อยตรงที่ นอนหลับ และ ยับยั้งความกลัวในที่แคบได้
แต่เรื่องอยากได้อะไรก็ต้องได้ ต้องทำตามใจแต้วทุกอย่างไม่งั้น อาการต่างๆก็กลับขึ้นมา จะมีอาการเมื่อ มีความเครียด แต้วห้ามนุ่น โทรคุยกับเพื่อนที่นุ่นสนิท (นุ่นจะมีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชาย คุยกันบ่อย แต่ทุกครั้งที่คุยไม่ได้มีความลับอะไร เพราะเพือนนุ่นก็มีครอบรัวคุยในรูปแบบเพ่อนทั่วไปปกติ) ซึ่งแต้วไม่ชอบ และไม่ให้นุ่น แต่งตัว ชุด เดรส แบบที่ผู้หญิงคนอื่นเค้าใส่กัน ให้ใส่แต่เสื้อยืด ไม่ให้ใส่ส้นสูง ห้ามแต่งหน้า ซุ่งนุ่นก็ไม่เข้าใจ ช่วงแรกเราทะเลาะกันบ่อยมากเพราะเรื่องนี้ ซึ่งนุ่น ต้องทำงานที่พบลูกค้า ต้องออกไปสู่สังคม ข้างนอก เวลาเลิกงานดึก แต้วก็ เครียด โกรธ จนมีอาการ ซึ่งนุ่นก็พยาม ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้อแต้วเครียด และคิดมาก ขนาดนุ้น จะกลับ บ้านที่ ตจว. แต้วก็บอกว่าไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้กลับไปได้ ( เราอยู่ กทม.ทั้งคู่เป็นคน ตจว.) นุ่นก็คุยกับแต้วนะว่า นุ่นมีครอบครัวที่บ้านนะที่ต้องดูแล ไม่ใช่ว่า จะกลับบ้านแล้วไม่ขึ้นมา กทม.อีก สุดท้ายทะเลาะคะ ตอนนี้ นุ่น ไม่สามารถจะปรึกษาเรื่องนี้กับใครได้ นุ่นกลายเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไว้ทุกอย่าง แม้ขนาดครอบครัวนุ่นที่บ้าน แม้แต่เพื่อนสนิที่ไม่ได้คุยกันแล้ว หรือเพื่อนที่ทำงาน นุ่นไม่สามารถเล่าความรู่สึกนี้ออกไปได้ ทุกวันนี้เลิกงาน นุ่นกลับห้องไป ก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเพราะแต้วจะเลิกงานดึกกว่านุ่น ถ้า วันไหนที่แต้วกลับ มา ที่ห้องเเล้วนุ่นยังไม่ได้ล้างจานยังไม่ได้ทำงานบ้านก็จะบ่นๆ โกรธ ประชดข้าวไม่กิน ยาไม่กิน เงียบไม่พูด กลับกันทุกครั้งที่แต้วเลิกงานแต้วก็จะ นอนเบ่นโทรศัพท์ บอกว่าเหนื่อย เพลีย ซึ่งนุ่นก็ทำงาน นุ่น มีสิทเหนื่อย มีสิทเพลีย บ้างได้มั้ย คุยไปก็ทะเลาะนุ่นเลือกที่จะเงียบ
และนุ่นก็ขายของออนไลน์ ด้วยบางทีก็ไปส่งของให้ลูกค้าหรือไปรษณีย์หลังเลิกงาน 6 โมงเย็น นั่งรถกว่าถึงห้อง รถติด ถึงห้องก็เหนื่อยแล้วอ่ะ มาเหนื่อยที่ห้องอีก
เป็นห่วงแต้วมั้ยก็เป็นห่วงคะ หาทางออกไม่เจอกับปัญหานี้ เคยตัดสินใจเดินออกมา โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต้วก็เล่นหายตัวติดต่อไม่เจอ ญาติพี่น้องแต้ว ก็ โทร มาหานุ่น เยอะมาก สุดท้ายนุ่นก็กลับไปพูดกับแต้ว ให้หลับมาพูดให้แต้วคิดถึงครอบครัว เยอะๆคิดถึงพ่อแม่เยอะๆ ปัจจุบันนี้นุ่น ก็ต้องอดทนกับปัญหานี้ต่อไป แต้วอยากได้อะไร อยากทำอะไร ก็ทำเลย เป็นเหมือนหุ่นยนต์ บางทีนุ่นก็แอบร้องให้ ปล่อยโฮออกมาคนเดียว จนนุ่นคิดว่า จะเป็น นุ่นเองรึป่าวที่เป็นโรคซึมเศร้า แต่นุ่น ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายอะไรแบบนั้นนะคะ เพราะทุกครั้งที่นุ่นเหนื่อย คนแรกที่นุ่นโทร หาคือพ่อ กับแม่ ท่านก็ถามนุ่นก็บอกว่าสบายดีไม่อยากเล่าอะไรให้ฟัง กลัวท่านจะเครียดไปด้วย
ทุกวันนี้พยายามคิดบวกคะ พยายามไม่คิดมาก ปล่อยวาง
มีใครใจดีแนะนำแนวทางบ้างมั้ยคะ ขอขอบคุณมากๆ ที่อ่านจบ
พิมผิดอะไรขออภัย ด้วยนะคะ
พบว่าคนที่อยู่ด้วยเป็นโรคซึมเศร้าทำไงดีคะ
ขอแนะนำตัวนะคะ เราชื่อนุ่นค่ะ อายุ 26 ปี แฟนเราชื่อแต้ว อายุ 27 ปี (แฟนนุ่นเป็นผู้หญิง)เรา 2 คนคบกันมาเข้าปีที่3 แล้วค่ะ
แต้วเป็นคนที่ ชอบเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ ชอบเก็บตัว ไม่ชอบออกไปพบ เพื่อน ปกติก็มีแต่นุ่น ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ที่สำคัญแต้วมีโรคประจำตัวชอบเจ็บป่วยบ่อยมาก เเต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเราสองคน แต้วชอบให้นุ่นโทรหา เวลาโทรหาก็ไม่ค่อยคุยเป็นนุ่นที่ชวนคุยเริ่มคุยทุกครั้ง โทรคุยแต่ละครั้งนานมาก บางที่นุ่นก็ทำงาน คุยไม่ได้ก็ทะเลาะ บางทีโทรหาก็ไม่ได้คุย แต้วก็ เล่นเกม ดูหนัง แต่ต้องมีนุ่นอยู่ในสายทุกครั้ง วันหยุดไม่ตรงกันก็งอล โกรธ โมโห เราทะเลาะกันบ่อยมาก เวลา ทะเลาะกัน แต้วชอบ ประชดนุ่น ด้วยคำพูดที่ว่า อยากเห็นแต้วตายใช่มั้ย เครียดหลายเรื่องอย่ามาเครียดเรื่องนี้อีกอยากตาย เหนื่อยกับชีวิต เป็นประโยคที่แต้วชอบพูด ขนาดอยู่ด้วยกัน นุ่นคิดว่า เราอยู่ด้วยกันเจอกันก็ทุกวัน แค่เวลาทำงานและวันหยุดที่ไม่ตรงกัน แต้วเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียว และเป็นคนกลัวที่แคบๆมาก กลัวลิฟ เค้าชอบคิดไปเองว่าเค้าเป็นโน่นเป็นนี่ นุ่นก็ คุยกับแต้วตรงๆ ว่าแต้วไปหาหมอมั้ย เดี่ยวนุ่นพาไปเองเพราะอาการที่เป็นอยู่ มันทรมาน นอนกลางคืนก็นอนไม่หลับ สุดท้ายก็ไปหาหมอที่คลีนิดจิตเวช นุ่นเป็นคนพาไป ปรึกษาหมอกับอาการที่เกิดขึ้น หมอบอกว่าเป็น โรคแพนิค โรคนี้รักษาหายได้ ให้ยามากิน
สุดท้ายทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดืม ดีขึ้นมาหน่อยตรงที่ นอนหลับ และ ยับยั้งความกลัวในที่แคบได้
แต่เรื่องอยากได้อะไรก็ต้องได้ ต้องทำตามใจแต้วทุกอย่างไม่งั้น อาการต่างๆก็กลับขึ้นมา จะมีอาการเมื่อ มีความเครียด แต้วห้ามนุ่น โทรคุยกับเพื่อนที่นุ่นสนิท (นุ่นจะมีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชาย คุยกันบ่อย แต่ทุกครั้งที่คุยไม่ได้มีความลับอะไร เพราะเพือนนุ่นก็มีครอบรัวคุยในรูปแบบเพ่อนทั่วไปปกติ) ซึ่งแต้วไม่ชอบ และไม่ให้นุ่น แต่งตัว ชุด เดรส แบบที่ผู้หญิงคนอื่นเค้าใส่กัน ให้ใส่แต่เสื้อยืด ไม่ให้ใส่ส้นสูง ห้ามแต่งหน้า ซุ่งนุ่นก็ไม่เข้าใจ ช่วงแรกเราทะเลาะกันบ่อยมากเพราะเรื่องนี้ ซึ่งนุ่น ต้องทำงานที่พบลูกค้า ต้องออกไปสู่สังคม ข้างนอก เวลาเลิกงานดึก แต้วก็ เครียด โกรธ จนมีอาการ ซึ่งนุ่นก็พยาม ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้อแต้วเครียด และคิดมาก ขนาดนุ้น จะกลับ บ้านที่ ตจว. แต้วก็บอกว่าไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้กลับไปได้ ( เราอยู่ กทม.ทั้งคู่เป็นคน ตจว.) นุ่นก็คุยกับแต้วนะว่า นุ่นมีครอบครัวที่บ้านนะที่ต้องดูแล ไม่ใช่ว่า จะกลับบ้านแล้วไม่ขึ้นมา กทม.อีก สุดท้ายทะเลาะคะ ตอนนี้ นุ่น ไม่สามารถจะปรึกษาเรื่องนี้กับใครได้ นุ่นกลายเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไว้ทุกอย่าง แม้ขนาดครอบครัวนุ่นที่บ้าน แม้แต่เพื่อนสนิที่ไม่ได้คุยกันแล้ว หรือเพื่อนที่ทำงาน นุ่นไม่สามารถเล่าความรู่สึกนี้ออกไปได้ ทุกวันนี้เลิกงาน นุ่นกลับห้องไป ก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเพราะแต้วจะเลิกงานดึกกว่านุ่น ถ้า วันไหนที่แต้วกลับ มา ที่ห้องเเล้วนุ่นยังไม่ได้ล้างจานยังไม่ได้ทำงานบ้านก็จะบ่นๆ โกรธ ประชดข้าวไม่กิน ยาไม่กิน เงียบไม่พูด กลับกันทุกครั้งที่แต้วเลิกงานแต้วก็จะ นอนเบ่นโทรศัพท์ บอกว่าเหนื่อย เพลีย ซึ่งนุ่นก็ทำงาน นุ่น มีสิทเหนื่อย มีสิทเพลีย บ้างได้มั้ย คุยไปก็ทะเลาะนุ่นเลือกที่จะเงียบ
และนุ่นก็ขายของออนไลน์ ด้วยบางทีก็ไปส่งของให้ลูกค้าหรือไปรษณีย์หลังเลิกงาน 6 โมงเย็น นั่งรถกว่าถึงห้อง รถติด ถึงห้องก็เหนื่อยแล้วอ่ะ มาเหนื่อยที่ห้องอีก
เป็นห่วงแต้วมั้ยก็เป็นห่วงคะ หาทางออกไม่เจอกับปัญหานี้ เคยตัดสินใจเดินออกมา โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต้วก็เล่นหายตัวติดต่อไม่เจอ ญาติพี่น้องแต้ว ก็ โทร มาหานุ่น เยอะมาก สุดท้ายนุ่นก็กลับไปพูดกับแต้ว ให้หลับมาพูดให้แต้วคิดถึงครอบครัว เยอะๆคิดถึงพ่อแม่เยอะๆ ปัจจุบันนี้นุ่น ก็ต้องอดทนกับปัญหานี้ต่อไป แต้วอยากได้อะไร อยากทำอะไร ก็ทำเลย เป็นเหมือนหุ่นยนต์ บางทีนุ่นก็แอบร้องให้ ปล่อยโฮออกมาคนเดียว จนนุ่นคิดว่า จะเป็น นุ่นเองรึป่าวที่เป็นโรคซึมเศร้า แต่นุ่น ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายอะไรแบบนั้นนะคะ เพราะทุกครั้งที่นุ่นเหนื่อย คนแรกที่นุ่นโทร หาคือพ่อ กับแม่ ท่านก็ถามนุ่นก็บอกว่าสบายดีไม่อยากเล่าอะไรให้ฟัง กลัวท่านจะเครียดไปด้วย
ทุกวันนี้พยายามคิดบวกคะ พยายามไม่คิดมาก ปล่อยวาง
มีใครใจดีแนะนำแนวทางบ้างมั้ยคะ ขอขอบคุณมากๆ ที่อ่านจบ
พิมผิดอะไรขออภัย ด้วยนะคะ