เป็นอีกครั้ง ที่ผมพยายามเขียนในแนวที่ไม่ถนัด ปกติชอบเขียนแนวสยอง
แนวรักหวาน ผมคงทำได้เต็มที่เพียงเท่านี้... ผิดพลาดขัดใจ ประการใด ขออภัยทุกท่านครับ
ผมเป็นเพียงนักอ่าน ที่บางครั้งอยากเขียนเท่านั้นครับป๋ม
“คุยกันพรุ่งนี้นะคะ...”
เป็นประโยคสุดท้าย ที่เธอคนนั้นบอกผม ให้ตายเถอะ.....มันหมายความว่าผมต้องทรมาน อย่างน้อยเป็นเวลา หนึ่งวัน เพื่อจะมีโอกาสคุยกับเธออีกครั้ง บางทีเธออาจจะลำบากในการตอบคำถามก็ได้
มันฟังดูบ้าบอ....ไม่สิ....มันดูบ้าบอมากเกินไปด้วยซ้ำ กับการรู้สึกดีๆ กับใครบางคน เราไม่เคยเจอกัน ว่าอีกฝ่าย สูง ต่ำ ดำ ขาว แค่ไหน เพียงเราเจอกันบนหน้าจอของคอมพิวเตอร์เท่านั้น และแน่นอนว่า เป็นสิ่งที่ไม่ไร้ความหมายเสียเลยทีเดียว แม้ว่ากระแสคลื่นแห่งความเลวร้ายจะถาโถมอยู่ในโลกของความไม่จริง การหลอกลวง กลโกง ผิดศีลธรรม...มีหลายคนตกเป็นเหยื่อความเลวร้ายของโลกอินเตอร์เน็ต ราวกับจะพาอะไรบางอย่างมาปกปิดหัวใจที่หลุดรั่ววิปลาสคลาดเคลื่อนของตัวเอง สิ่งน่าเศร้าคือพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กับชีวิต ไม่สามารถแยกได้ว่าอะไรคือโลกหลอน หรือโลกแห่งความเป็นจริง คนเราที่ไม่เข้าใจตัวเองแล้วจะไปเข้าใจคนอื่นได้อย่างไร บางครั้งการที่คุณบอกว่าคุณเข้าใจคนอื่นก็เป็นเพียงบรรทัดฐานส่วนตัวที่สร้างขั้นมาจากอคติเอนเอียง เท่านั้น
ผมรอได้.. เพราะคำถามของผมสำคัญเหลือเกิน
รักผมได้ไหม.....
คำถามสั้นๆ แบบนี้ แต่กับการพูดกับใครบางคน ไม่ใช่เรื่องง่าย การตอบบางทีก็ไม่ง่าย คุณคงไม่สามารถเดินไปบอกใครว่า รักผมได้ไหม....ในชีวิตจริง บ้าเกินจะรักหรือถูกยอมรับ... บางครั้ง คนที่คุณรัก หรือกำลังรักอาจจะมีครอบครัวแสนสุข คุณกล้าทำร้ายครอบครัวแสนสุข โดยอ้างว่า ...ทำไปเพราะรักได้ไหม.....ถ้าคุณตอบว่าใช่ ... ในสายตาของผมหมายถึงว่า คุณสูญเสียอะไรบางอย่างในชีวิตจริง ที่ไม่ควรเสียมันไปแล้ว
ความรักแท้จริงไม่ใช่การทำลาย
ความรัก ไม่เคยทำร้ายใคร ในสังคมเราๆท่านๆ ที่ยังไม่บรรลุอะไรสักอย่าง แต่หากใครจะทำร้ายใครใคร โดยอ้างว่า เพราะความรัก จะเป็นคนเห็นแก่ตัว สกปรกโสโครก ที่สุด...
ด้วยเหตุนี้...ผมถึงรอเธอ รักเธอ
รออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ รอคำตอบ ที่อาจจะวางในอากาศ แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้เพราะความรัก
“คุณรักฉันไม่ได้หรอกค่ะ”
ข้อความปรากฏบนจอ ตัวอักษรสั่นไหวราวคนพิมพ์ข้อความกำลังอยู่ในความเจ็บปวดและไม่แน่ใจ อะไรคือคำถาม อะไรคือคำตอบ ไม่สำคัญเลย ไม่ว่าจะอย่างไร ผมคิดว่าสักวันความฝันของผมจะเป็นจริง สองเราเกี่ยวก้อยกันเดินบนชายหาดทรายละเอียดสวยงาม เราจะไม่มีวันปล่อยมือออกจากกัน ไม่ว่าจะเผชิญเรื่องราวหนักหนาสาหัสแค่ไหน เราจะเคียงคู่กันเสมอไม่ว่าจะนรกหรือสรรรค์ เราจะรักกันตลอดไป ไม่ได้ตราบนิรันดร์เหมือนในหนังสือ ไม่มีใครรักกันยาวนานจนสิ้นสุดอายุของจักรวาล แต่เราจะรักกันจนวาระสุดท้ายของลมหายใจ
“คุณมีครอบครัวแล้ว” ผมสร้างตัวอักษรหน้าจอด้วยหัวใจระรัว พลางคิดว่า ต่อให้เธอมีครอบครัว ผมก็จะรักเธอ... เพียงแต่ความรักของผมจะไม่ทำร้ายใคร ไม่คิดจะแย่งชิง เพียงจะรักเท่านั้น ต่อให้ไม่ต้องประกาศให้ชาวโลกรู้ก็ตาม แต่ผมก็จะรักของผม และใช้ชีวิตรักแบบนี้ โดยไม่มีข้อแม้... ใครจะทำไม
ถ้าจะบาปก็เพียงขอบาปทางใจเท่านั้น
“ฉันไม่มีใคร...”คำตอบของเธอมาแล้ว น่าแปลกว่าผมไม่ได้ดีใจเท่าที่ควร เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกประหลาด อยู่ในคำพูดอันชวนใจหาย
“ทำไม” ผมถามชนิดแทบจำตัวพิมพ์ของตัวเองไม่ได้
“ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของไฟล์ที่เกิดจากการทำลายของโปรแกรมต่อต้านไวรัสเท่านั้น”
ข้อความของเธอเหมือนปนน้ำตาและความเศร้าสะเทือนใจ อย่างภาษาของพวกมนุษย์ที่ชอบใช้กัน...ให้ตายเถอะ คนที่ผมหลงพูดคุยหลายเดือน เป็นเพียงขยะของไฟล์เท่านั้น หลอกกันใช่ไหม... หรือจะมีคำอธิบายอย่างไร ใครบ้ากันแน่ ผมหลงรักไฟล์คอมพิวเตอร์เท่านั้นใช่ไหม.. แต่เธอมีชีวิตจิตใจในความรู้สึกของผม ไม่ว่าเธอจะเป็น หรือไม่เป็นอะไร จะรักเสียอย่าง มันสำคัญหรือร้ายแรงแค่ไหนกัน ผมประมวณตรรกศาตร์อย่างรวดเร็ว และพบว่าคำตอบใช้ไม่ได้
ความรัก ไม่ขึ้นกับเหตุผล
“ฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของข้อมูลเท่านั้น ลบฉันออกจากหน่วยความจำเถอะนะคะ คุณกดปุ่ม Enter ได้เลยค่ะ ฉันเอาไฟล์ของฉันไปวางไว้หน้าโปรแกรมกำจัดไวรัสแล้ว ขอโทษนะคะ ที่ไม่บอกความจริงตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน กำจัดฉันลยนะคะที่รัก”
ข้อความของเธอปรากฏอีกแล้ว ชวนให้สะทกสะท้อนใจเหลือเกินกด Enter ครั้งเดียว เธอจะหายไปตลอดกาล ชดเชยความผิดแห่งการหลอกลวง แล้วความผิดของเธอคืออะไร ทำไมต้องให้ผมเป็นคนตัดสิน ไม่ว่าเธอจะเป็นะไรก็ดูมีความรู้สึกมีชีวิตจิตใจ
หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏรูปหยาดน้ำตา ผมเองก็พลาดไปว่าไม่เคยตรวจสอบอะไรเลย โปรแกรมก็โง่ได้ เธอเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนของซากไฟล์เท่านั้น แต่มีชีวิต มีความรัก แล้วเราสองคนกำลังขึ้นอยู่กับอะไรกันว่าความรักพวกเราจะเดินไปในทิศทางใด
ผมวางมือออกจากปุ่มแห่งการทำลายล้างในทันที นิ้วที่ไม่เคยมีจริงในโเลกภายนอก แต่มีจริงในโลกของเลขฐานสอง
ไม่............!
ไม่ขึ้นกับอะไรทั้งนั้น...ถ้าจะรัก...เพราะความรักไม่เคยทำร้ายใคร ทำร้ายคนรักเท่ากับทำร้ายจิตใจของตัวเอง
“คุณ มีความรักใช่ไหม..” ผมกระซิบถาม
“ค่ะ..ฉันรู้จักความรัก”
"คุณรู้จากไหน”
ผมเห็นรอยยิ้มของเธอ แทนคำตอบ ใช่แล้ว... เราสองคนเข้าใจเหมือนกัน ความรักไม่มีคำนิยาม ถ้าใครพยายามหาคำนิยาม ความรู้สึกและการหาคำตอบ จะทำให้ความรักแปรเปลี่ยนไป ความรักจะต้องรู้สึกและสัมผัสได้ด้วยใจเท่านั้น โลกเรามีหลายอย่างที่ไม่จำเป็นต้องหาคำอธิบาย เพราะคำตอบอยู่ในความรู้สึกของเรานั่นเอง
“ผมอยากจะพาคุณไปเที่ยวทะเล” ผมพิมพ์ข้อความอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าภาพม่านน้ำตาจะหลั่งไหลท่วมหน้าจอ
“ผมฝันว่าเราสองคน จะเดินไปเที่ยวชายทะเลด้วยกัน ถึงจะเป็นหาดหาดจากโปรแกรมก็ช่างเถอะ เราจะไม่ปล่อยมือกัน เราจะเดินไปจนสุดความโค้งของชายหาด นั่งใต้ต้นมะพร้าว ผมนอนหนุนตักคุณ อย่างมีความสุข ฟังเสียงคลื่นลม มองตาคุณและบอกว่า รักคุณสุดหัวใจ...นั่นล่ะภาพฝันของผม”
เธอไม่ตอบ แต่ผมเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของเธอดี ทำไมจะไม่เข้าใจว่า ในเมื่อพวกเรารักกัน ว่าแต่คุณ เคยมีความรักซาบซึ้งแบบเราบ้างไหม...
ผมเห็นเธอยืนอยู่ริมชายหาดแล้ว โอ.. ที่รัก หัวใจของผมไปเร็วกว่าตัวอักษรเสียอีก ยอดรักของผม
“รอผมอยู่ตรงนั้นนะที่รัก...” ผมบอกเธอด้วยหัวใจเต็มไปด้วยความรัก...แน่นอนว่าพื้นที่หัวใจของผมจะต้องไม่มีอะไรที่ร้ายกาจเร่าร้อนมาบรรจุโดยเด็ดขาด ผมเลือกได้...ว่าจะเอาของเย็นหรือของร้อนมาวางใจ ของร้อนทำให้จิตใจเร่าร้อนราวไฟนรกเผาผลาญ ลุกลามไปยังหัวใจของคนอื่นด้วย ดังนั้นผมเลือกความรัก... ทุกตารางนิ้วของหัวใจ ผมมีไว้เพื่อความรัก...และความรัก ของสัญญาณดิจิทัล
“ผมจะไปหาคุณ ในไม่กี่เสี้ยววินาที ผมก็เป็นเพียงไวรัส แต่เป็นไวรัสคอมพิวเตอร์ที่มีความรัก..... ที่รัก เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
จยแล้วครับผม
ความรักของฉัน...อยู่ที่ปลายนิ้วของเธอ
แนวรักหวาน ผมคงทำได้เต็มที่เพียงเท่านี้... ผิดพลาดขัดใจ ประการใด ขออภัยทุกท่านครับ
ผมเป็นเพียงนักอ่าน ที่บางครั้งอยากเขียนเท่านั้นครับป๋ม
“คุยกันพรุ่งนี้นะคะ...”
เป็นประโยคสุดท้าย ที่เธอคนนั้นบอกผม ให้ตายเถอะ.....มันหมายความว่าผมต้องทรมาน อย่างน้อยเป็นเวลา หนึ่งวัน เพื่อจะมีโอกาสคุยกับเธออีกครั้ง บางทีเธออาจจะลำบากในการตอบคำถามก็ได้
มันฟังดูบ้าบอ....ไม่สิ....มันดูบ้าบอมากเกินไปด้วยซ้ำ กับการรู้สึกดีๆ กับใครบางคน เราไม่เคยเจอกัน ว่าอีกฝ่าย สูง ต่ำ ดำ ขาว แค่ไหน เพียงเราเจอกันบนหน้าจอของคอมพิวเตอร์เท่านั้น และแน่นอนว่า เป็นสิ่งที่ไม่ไร้ความหมายเสียเลยทีเดียว แม้ว่ากระแสคลื่นแห่งความเลวร้ายจะถาโถมอยู่ในโลกของความไม่จริง การหลอกลวง กลโกง ผิดศีลธรรม...มีหลายคนตกเป็นเหยื่อความเลวร้ายของโลกอินเตอร์เน็ต ราวกับจะพาอะไรบางอย่างมาปกปิดหัวใจที่หลุดรั่ววิปลาสคลาดเคลื่อนของตัวเอง สิ่งน่าเศร้าคือพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กับชีวิต ไม่สามารถแยกได้ว่าอะไรคือโลกหลอน หรือโลกแห่งความเป็นจริง คนเราที่ไม่เข้าใจตัวเองแล้วจะไปเข้าใจคนอื่นได้อย่างไร บางครั้งการที่คุณบอกว่าคุณเข้าใจคนอื่นก็เป็นเพียงบรรทัดฐานส่วนตัวที่สร้างขั้นมาจากอคติเอนเอียง เท่านั้น
ผมรอได้.. เพราะคำถามของผมสำคัญเหลือเกิน
รักผมได้ไหม.....
คำถามสั้นๆ แบบนี้ แต่กับการพูดกับใครบางคน ไม่ใช่เรื่องง่าย การตอบบางทีก็ไม่ง่าย คุณคงไม่สามารถเดินไปบอกใครว่า รักผมได้ไหม....ในชีวิตจริง บ้าเกินจะรักหรือถูกยอมรับ... บางครั้ง คนที่คุณรัก หรือกำลังรักอาจจะมีครอบครัวแสนสุข คุณกล้าทำร้ายครอบครัวแสนสุข โดยอ้างว่า ...ทำไปเพราะรักได้ไหม.....ถ้าคุณตอบว่าใช่ ... ในสายตาของผมหมายถึงว่า คุณสูญเสียอะไรบางอย่างในชีวิตจริง ที่ไม่ควรเสียมันไปแล้ว
ความรักแท้จริงไม่ใช่การทำลาย
ความรัก ไม่เคยทำร้ายใคร ในสังคมเราๆท่านๆ ที่ยังไม่บรรลุอะไรสักอย่าง แต่หากใครจะทำร้ายใครใคร โดยอ้างว่า เพราะความรัก จะเป็นคนเห็นแก่ตัว สกปรกโสโครก ที่สุด...
ด้วยเหตุนี้...ผมถึงรอเธอ รักเธอ
รออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ รอคำตอบ ที่อาจจะวางในอากาศ แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้เพราะความรัก
“คุณรักฉันไม่ได้หรอกค่ะ”
ข้อความปรากฏบนจอ ตัวอักษรสั่นไหวราวคนพิมพ์ข้อความกำลังอยู่ในความเจ็บปวดและไม่แน่ใจ อะไรคือคำถาม อะไรคือคำตอบ ไม่สำคัญเลย ไม่ว่าจะอย่างไร ผมคิดว่าสักวันความฝันของผมจะเป็นจริง สองเราเกี่ยวก้อยกันเดินบนชายหาดทรายละเอียดสวยงาม เราจะไม่มีวันปล่อยมือออกจากกัน ไม่ว่าจะเผชิญเรื่องราวหนักหนาสาหัสแค่ไหน เราจะเคียงคู่กันเสมอไม่ว่าจะนรกหรือสรรรค์ เราจะรักกันตลอดไป ไม่ได้ตราบนิรันดร์เหมือนในหนังสือ ไม่มีใครรักกันยาวนานจนสิ้นสุดอายุของจักรวาล แต่เราจะรักกันจนวาระสุดท้ายของลมหายใจ
“คุณมีครอบครัวแล้ว” ผมสร้างตัวอักษรหน้าจอด้วยหัวใจระรัว พลางคิดว่า ต่อให้เธอมีครอบครัว ผมก็จะรักเธอ... เพียงแต่ความรักของผมจะไม่ทำร้ายใคร ไม่คิดจะแย่งชิง เพียงจะรักเท่านั้น ต่อให้ไม่ต้องประกาศให้ชาวโลกรู้ก็ตาม แต่ผมก็จะรักของผม และใช้ชีวิตรักแบบนี้ โดยไม่มีข้อแม้... ใครจะทำไม
ถ้าจะบาปก็เพียงขอบาปทางใจเท่านั้น
“ฉันไม่มีใคร...”คำตอบของเธอมาแล้ว น่าแปลกว่าผมไม่ได้ดีใจเท่าที่ควร เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกประหลาด อยู่ในคำพูดอันชวนใจหาย
“ทำไม” ผมถามชนิดแทบจำตัวพิมพ์ของตัวเองไม่ได้
“ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของไฟล์ที่เกิดจากการทำลายของโปรแกรมต่อต้านไวรัสเท่านั้น”
ข้อความของเธอเหมือนปนน้ำตาและความเศร้าสะเทือนใจ อย่างภาษาของพวกมนุษย์ที่ชอบใช้กัน...ให้ตายเถอะ คนที่ผมหลงพูดคุยหลายเดือน เป็นเพียงขยะของไฟล์เท่านั้น หลอกกันใช่ไหม... หรือจะมีคำอธิบายอย่างไร ใครบ้ากันแน่ ผมหลงรักไฟล์คอมพิวเตอร์เท่านั้นใช่ไหม.. แต่เธอมีชีวิตจิตใจในความรู้สึกของผม ไม่ว่าเธอจะเป็น หรือไม่เป็นอะไร จะรักเสียอย่าง มันสำคัญหรือร้ายแรงแค่ไหนกัน ผมประมวณตรรกศาตร์อย่างรวดเร็ว และพบว่าคำตอบใช้ไม่ได้
ความรัก ไม่ขึ้นกับเหตุผล
“ฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของข้อมูลเท่านั้น ลบฉันออกจากหน่วยความจำเถอะนะคะ คุณกดปุ่ม Enter ได้เลยค่ะ ฉันเอาไฟล์ของฉันไปวางไว้หน้าโปรแกรมกำจัดไวรัสแล้ว ขอโทษนะคะ ที่ไม่บอกความจริงตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน กำจัดฉันลยนะคะที่รัก”
ข้อความของเธอปรากฏอีกแล้ว ชวนให้สะทกสะท้อนใจเหลือเกินกด Enter ครั้งเดียว เธอจะหายไปตลอดกาล ชดเชยความผิดแห่งการหลอกลวง แล้วความผิดของเธอคืออะไร ทำไมต้องให้ผมเป็นคนตัดสิน ไม่ว่าเธอจะเป็นะไรก็ดูมีความรู้สึกมีชีวิตจิตใจ
หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏรูปหยาดน้ำตา ผมเองก็พลาดไปว่าไม่เคยตรวจสอบอะไรเลย โปรแกรมก็โง่ได้ เธอเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนของซากไฟล์เท่านั้น แต่มีชีวิต มีความรัก แล้วเราสองคนกำลังขึ้นอยู่กับอะไรกันว่าความรักพวกเราจะเดินไปในทิศทางใด
ผมวางมือออกจากปุ่มแห่งการทำลายล้างในทันที นิ้วที่ไม่เคยมีจริงในโเลกภายนอก แต่มีจริงในโลกของเลขฐานสอง
ไม่............!
ไม่ขึ้นกับอะไรทั้งนั้น...ถ้าจะรัก...เพราะความรักไม่เคยทำร้ายใคร ทำร้ายคนรักเท่ากับทำร้ายจิตใจของตัวเอง
“คุณ มีความรักใช่ไหม..” ผมกระซิบถาม
“ค่ะ..ฉันรู้จักความรัก”
"คุณรู้จากไหน”
ผมเห็นรอยยิ้มของเธอ แทนคำตอบ ใช่แล้ว... เราสองคนเข้าใจเหมือนกัน ความรักไม่มีคำนิยาม ถ้าใครพยายามหาคำนิยาม ความรู้สึกและการหาคำตอบ จะทำให้ความรักแปรเปลี่ยนไป ความรักจะต้องรู้สึกและสัมผัสได้ด้วยใจเท่านั้น โลกเรามีหลายอย่างที่ไม่จำเป็นต้องหาคำอธิบาย เพราะคำตอบอยู่ในความรู้สึกของเรานั่นเอง
“ผมอยากจะพาคุณไปเที่ยวทะเล” ผมพิมพ์ข้อความอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าภาพม่านน้ำตาจะหลั่งไหลท่วมหน้าจอ
“ผมฝันว่าเราสองคน จะเดินไปเที่ยวชายทะเลด้วยกัน ถึงจะเป็นหาดหาดจากโปรแกรมก็ช่างเถอะ เราจะไม่ปล่อยมือกัน เราจะเดินไปจนสุดความโค้งของชายหาด นั่งใต้ต้นมะพร้าว ผมนอนหนุนตักคุณ อย่างมีความสุข ฟังเสียงคลื่นลม มองตาคุณและบอกว่า รักคุณสุดหัวใจ...นั่นล่ะภาพฝันของผม”
เธอไม่ตอบ แต่ผมเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของเธอดี ทำไมจะไม่เข้าใจว่า ในเมื่อพวกเรารักกัน ว่าแต่คุณ เคยมีความรักซาบซึ้งแบบเราบ้างไหม...
ผมเห็นเธอยืนอยู่ริมชายหาดแล้ว โอ.. ที่รัก หัวใจของผมไปเร็วกว่าตัวอักษรเสียอีก ยอดรักของผม
“รอผมอยู่ตรงนั้นนะที่รัก...” ผมบอกเธอด้วยหัวใจเต็มไปด้วยความรัก...แน่นอนว่าพื้นที่หัวใจของผมจะต้องไม่มีอะไรที่ร้ายกาจเร่าร้อนมาบรรจุโดยเด็ดขาด ผมเลือกได้...ว่าจะเอาของเย็นหรือของร้อนมาวางใจ ของร้อนทำให้จิตใจเร่าร้อนราวไฟนรกเผาผลาญ ลุกลามไปยังหัวใจของคนอื่นด้วย ดังนั้นผมเลือกความรัก... ทุกตารางนิ้วของหัวใจ ผมมีไว้เพื่อความรัก...และความรัก ของสัญญาณดิจิทัล
“ผมจะไปหาคุณ ในไม่กี่เสี้ยววินาที ผมก็เป็นเพียงไวรัส แต่เป็นไวรัสคอมพิวเตอร์ที่มีความรัก..... ที่รัก เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
จยแล้วครับผม