.
ค่ำคืนเยือกเย็น
บรรยากาศสลัวมัวหม่น
อาหารอร่อย เพลงไพเราะ
ในม่านมนต์บทเพลงจากนักร้องสาวสวยและเพลงใสออดอ้อน มีเสียงแทรกสะท้านความรู้สึก
“ฉันผิดตรงไหน..”
คำถามจากสาวสวย และสวยอย่างที่ควรจะสวย น่ารักอย่างควรจะเป็น ทำให้ชายหนุ่มก้มหน้ามองจานอาหาร มองดูกุ้งตัวงอด้วยความสงสาร มันจะเจ็บปวดตกใจขนาดไหนกัน เมื่อถูกย่างเผาบนเตาร้อนๆ เพื่อให้เข้ากับป้ายโฆษณาหน้าร้านว่า...ห้องแอร์เย็นฉ่ำ กุ้งสดเผาเป็นๆ
ให้ตายเถอะ... เขาไม่อยากนึกสบถในใจ แต่ทำไปแล้ว ราวกับการปลดปล่อยสภาวะความล้มเหลวของจิตใจ ใจหนึ่งนึกถึงการเผาทั้งเป็น ไม่ว่าคนหรือกุ้ง คงจะส่งวิญญาณร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมานเพื่อความกำซาบฟันและลิ้นของมนุษย์
“ผมสงสารกุ้ง...” เขาตอบไม่ตรงคำถาม สายตาจับจ้องยังตัวกุ้ง พลางจินตนาการถึงความทุกข์ของการมีชีวิต บางครั้งคนเราก็ถูกเผาด้วยไฟหลายประการ ทั้งไฟโลกีย์ ไฟแห่งตัณหา รวมทั้งไฟราคะอันไร้ขอบเขต แต่ไม่ว่าไฟจะประเภทไหน ไฟก็คือไฟ เผาไหม้ได้ทั้งคนจุดไฟ และสิ่งแวดล้อมใกล้ไกล กระทั่งหัวใจตนเอง
“ฉันผิดตรงไหน คุณถึงทิ้งฉันไป”
คำถามเดิม แต่เสริมเติมรายละเอียดอีกนิดหน่อย เธอผิดตรงไหน...ชายหนุ่มมองย้อนคำถาม ขณะยกแก้วเหล้าขึ้น มองผ่านโลกเบื้องหน้าผ่านแก้วใบนั้น คำพูดกำลังจะหล่นออกจากปาก ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแห้งผากทรมาน ขณะข่มความรู้สึกฟังเสียงหวานใสของคู่สนทนาต่อไป ถูกผิดอะไรเป็นคนบงการ หัวใจหรือเหตุผล
“ฉันทำงานบ้าน หุงข้าวหุงปลา ทำอาหาร ไม่เคยตัดพ้อต่อว่าที่คุณกลับดึกดื่น รอคอยคุณได้เสมอ ฉันผิดตรงไหนคะ”
สายตาของชายหนุ่มปรากฏแววเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที อาจไม่ต่างจากกุ้งเผาทั้งเป็น เธอผิดตรงไหน...คนรักแสนดีและแสนวิเสษ ชนิดตายไปแล้วกลับชาติมาเกิดก็หาไม่ได้ คนแบบนี้มีจริงๆ แต่เธอผิดตรงไหน
ผู้หญิงสวย เอาใจเก่ง ไม่ขี้หึงโดยไร้เหตุผล ผิดตรงไหน......
น้ำตาของชายหนุ่มหลั่งริน ไหลรดลงไปบนกุ้งตัวโตในจาน น้ำตาจะส่งวิญญาณของน้องกุ้ง ผู้เผชิญความทุกข์ทรมาน ให้ไปเกิดใหม่ได้หรือไม่...ชีวิตเป็นเรื่องน่าเศร้า ไม่ว่าจะเป็นชีวิตแบบไหน เพียงคนเรายอมรับความมีตัวตน และหัวใจ....ใช่...หัวใจอันจอมปลอมนอกเหนือเหตุผลและตรรกศาสตร์ เป็นหัวใจรูปแบบใดกัน... ชีวิตเป็นเรื่องน่าเศร้า ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของใคร หรืออะไร
“คุณทิ้งฉัน” น้ำตาพลิ้ววูบไหวไปกับม่านอากาศหม่น ภาพวาดสวยสั่นไหว การถูกทิ้งทั้งเป็น เจ็บแค่ไหนกัน หัวใจถูกทิ้งเจ็บปวดขนาดไหนกัน จะเหมือนกุ้งถูกเผาเป็นๆ หรือไม่นะ ?
“ผมไม่ได้ทิ้งคุณ”
ในที่สุดชายหนุ่มรวบรวมความกล้าหาญ พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือราว กับความรู้สึกส่วนลึกจะปลิดปลิวลิ่งจากขั้วหัวใจแล้วแหลกสลาย บางครั้งคนเราเมื่อพูดออกมา แต่ละพยางค์ไม่ต่างจากการบดขยี้ความฝัน และความรู้สึกของตนเอง
“ผมรักคุณ แต่คุณตายแล้ว”
หญิงสาววูบไหวราวเปลวเทียนในสายลม น้ำตากลับกลายเป็นละอองน้ำมลายหายจาง สั่นสะท้านทั้งวิญญาณและความทรงจำ ความตายโหดร้ายเหลือเกิน พรากทุกสิ่งทุกอย่าง
“ที่รัก คุณไม่ผิดอะไรเลย แค่คุณตายไปแล้ว”
ไม่มีคำเอ่ยลา เพราะบางครั้ง การเอ่ยคำลาสร้างความเจ็บปวดมากกว่าการจากไปโดยไร้คำอธิบาย คนเราจะจากกันไม่ควรอธิบายอะไรเข้าข้างตัวเอง นั่นมีแต่จะสร้างรอยร้าวแห่งการแตกแยกให้ขยายกว้างออกจนเกินจินตนาการ ถ้าจะไปก็ไปนะที่รัก ไม่ต้องบอกว่าใครถูกใครผิด อย่าน้อยจะทำให้ประคับประคอง ความทรงจำงดงามเอาไว้ในใจ ดีกว่าจะทำลายมันด้วยเหตุผลของตัวเอง
สายลมเย็นพัดสะท้านใจ เงาความทรงจำสั่นไหว ความรู้สึกแหลกสลาย ชายหนุ่มเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงินค่าอาหาร ขณะมองไปยังบุคคลแสนรักที่ว่างเปล่าเบื้องหน้า เจ็บ....เจ็บเหลือเกิน เหลือทน
“ลาก่อนที่รัก คุณไม่ผิดอะไร...ผมผิดเอง ที่ตายไม่ทันคุณ”
จบแล้วครับ
ฉันผิดตรงไหน.........
ค่ำคืนเยือกเย็น
บรรยากาศสลัวมัวหม่น
อาหารอร่อย เพลงไพเราะ
ในม่านมนต์บทเพลงจากนักร้องสาวสวยและเพลงใสออดอ้อน มีเสียงแทรกสะท้านความรู้สึก
“ฉันผิดตรงไหน..”
คำถามจากสาวสวย และสวยอย่างที่ควรจะสวย น่ารักอย่างควรจะเป็น ทำให้ชายหนุ่มก้มหน้ามองจานอาหาร มองดูกุ้งตัวงอด้วยความสงสาร มันจะเจ็บปวดตกใจขนาดไหนกัน เมื่อถูกย่างเผาบนเตาร้อนๆ เพื่อให้เข้ากับป้ายโฆษณาหน้าร้านว่า...ห้องแอร์เย็นฉ่ำ กุ้งสดเผาเป็นๆ
ให้ตายเถอะ... เขาไม่อยากนึกสบถในใจ แต่ทำไปแล้ว ราวกับการปลดปล่อยสภาวะความล้มเหลวของจิตใจ ใจหนึ่งนึกถึงการเผาทั้งเป็น ไม่ว่าคนหรือกุ้ง คงจะส่งวิญญาณร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมานเพื่อความกำซาบฟันและลิ้นของมนุษย์
“ผมสงสารกุ้ง...” เขาตอบไม่ตรงคำถาม สายตาจับจ้องยังตัวกุ้ง พลางจินตนาการถึงความทุกข์ของการมีชีวิต บางครั้งคนเราก็ถูกเผาด้วยไฟหลายประการ ทั้งไฟโลกีย์ ไฟแห่งตัณหา รวมทั้งไฟราคะอันไร้ขอบเขต แต่ไม่ว่าไฟจะประเภทไหน ไฟก็คือไฟ เผาไหม้ได้ทั้งคนจุดไฟ และสิ่งแวดล้อมใกล้ไกล กระทั่งหัวใจตนเอง
“ฉันผิดตรงไหน คุณถึงทิ้งฉันไป”
คำถามเดิม แต่เสริมเติมรายละเอียดอีกนิดหน่อย เธอผิดตรงไหน...ชายหนุ่มมองย้อนคำถาม ขณะยกแก้วเหล้าขึ้น มองผ่านโลกเบื้องหน้าผ่านแก้วใบนั้น คำพูดกำลังจะหล่นออกจากปาก ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแห้งผากทรมาน ขณะข่มความรู้สึกฟังเสียงหวานใสของคู่สนทนาต่อไป ถูกผิดอะไรเป็นคนบงการ หัวใจหรือเหตุผล
“ฉันทำงานบ้าน หุงข้าวหุงปลา ทำอาหาร ไม่เคยตัดพ้อต่อว่าที่คุณกลับดึกดื่น รอคอยคุณได้เสมอ ฉันผิดตรงไหนคะ”
สายตาของชายหนุ่มปรากฏแววเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที อาจไม่ต่างจากกุ้งเผาทั้งเป็น เธอผิดตรงไหน...คนรักแสนดีและแสนวิเสษ ชนิดตายไปแล้วกลับชาติมาเกิดก็หาไม่ได้ คนแบบนี้มีจริงๆ แต่เธอผิดตรงไหน
ผู้หญิงสวย เอาใจเก่ง ไม่ขี้หึงโดยไร้เหตุผล ผิดตรงไหน......
น้ำตาของชายหนุ่มหลั่งริน ไหลรดลงไปบนกุ้งตัวโตในจาน น้ำตาจะส่งวิญญาณของน้องกุ้ง ผู้เผชิญความทุกข์ทรมาน ให้ไปเกิดใหม่ได้หรือไม่...ชีวิตเป็นเรื่องน่าเศร้า ไม่ว่าจะเป็นชีวิตแบบไหน เพียงคนเรายอมรับความมีตัวตน และหัวใจ....ใช่...หัวใจอันจอมปลอมนอกเหนือเหตุผลและตรรกศาสตร์ เป็นหัวใจรูปแบบใดกัน... ชีวิตเป็นเรื่องน่าเศร้า ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของใคร หรืออะไร
“คุณทิ้งฉัน” น้ำตาพลิ้ววูบไหวไปกับม่านอากาศหม่น ภาพวาดสวยสั่นไหว การถูกทิ้งทั้งเป็น เจ็บแค่ไหนกัน หัวใจถูกทิ้งเจ็บปวดขนาดไหนกัน จะเหมือนกุ้งถูกเผาเป็นๆ หรือไม่นะ ?
“ผมไม่ได้ทิ้งคุณ”
ในที่สุดชายหนุ่มรวบรวมความกล้าหาญ พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือราว กับความรู้สึกส่วนลึกจะปลิดปลิวลิ่งจากขั้วหัวใจแล้วแหลกสลาย บางครั้งคนเราเมื่อพูดออกมา แต่ละพยางค์ไม่ต่างจากการบดขยี้ความฝัน และความรู้สึกของตนเอง
“ผมรักคุณ แต่คุณตายแล้ว”
หญิงสาววูบไหวราวเปลวเทียนในสายลม น้ำตากลับกลายเป็นละอองน้ำมลายหายจาง สั่นสะท้านทั้งวิญญาณและความทรงจำ ความตายโหดร้ายเหลือเกิน พรากทุกสิ่งทุกอย่าง
“ที่รัก คุณไม่ผิดอะไรเลย แค่คุณตายไปแล้ว”
ไม่มีคำเอ่ยลา เพราะบางครั้ง การเอ่ยคำลาสร้างความเจ็บปวดมากกว่าการจากไปโดยไร้คำอธิบาย คนเราจะจากกันไม่ควรอธิบายอะไรเข้าข้างตัวเอง นั่นมีแต่จะสร้างรอยร้าวแห่งการแตกแยกให้ขยายกว้างออกจนเกินจินตนาการ ถ้าจะไปก็ไปนะที่รัก ไม่ต้องบอกว่าใครถูกใครผิด อย่าน้อยจะทำให้ประคับประคอง ความทรงจำงดงามเอาไว้ในใจ ดีกว่าจะทำลายมันด้วยเหตุผลของตัวเอง
สายลมเย็นพัดสะท้านใจ เงาความทรงจำสั่นไหว ความรู้สึกแหลกสลาย ชายหนุ่มเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงินค่าอาหาร ขณะมองไปยังบุคคลแสนรักที่ว่างเปล่าเบื้องหน้า เจ็บ....เจ็บเหลือเกิน เหลือทน
“ลาก่อนที่รัก คุณไม่ผิดอะไร...ผมผิดเอง ที่ตายไม่ทันคุณ”
จบแล้วครับ