มาเล่าให้ฟังหน่อยค่ะ คงไม่ใช่เราคนเดียวใช่มั้ยคะ?
เรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อวานค่ะ 24/12/17 คือวันที่แฟนเราจะบินมาหา คือวันเกิดเรา คือวันคริสมัสอีฟ และเป็นวันที่เราตัวคนเดียว
นัดหมายของเรากับแฟน เริ่ม 28/7/17 การรอคอยใครซักคน ทุกคนก็คงรู้ใช่มั้ยคะว่าทรมานแค่ไหน แต่เราก็ชื้นใจค่ะ เพราะเราสองคนได้เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว คอนโด ของขวัญที่จะให้กัน แพลนเที่ยวต่างๆ ตั๋วเครื่องบิน ความทรมานของเราก็ลดลงไปนิดนึงค่ะ เพราะมั่นใจว่ายังไงก็มาแน่
เรานับถอยหลังกันทุกวันจนถึงวันที่เค้าต้องบิน ตื่นมาด้วยความร่าเริงเหมือนเด็กๆเลยค่ะ555555 ในที่สุดวันที่เค้าจะเอาแหวนมาใส่ให้ก็มาถึง >< เราออกไปซื้อเค้กเตรียมไว้เป่ากับเค้า จัดกระเป๋าเตรียมย้ายไปคอนโด แล้วเค้าก็ส่งไลน์มาว่าอยู่สนามบิน ส่งรูปมา ตอนแรกบอกว่าไปไม่ได้แล้วขอโทษนะ เราก็ไม่เชื่อค่ะ นึกว่าหรอก เราก็ตอบไปว่าแล้วแต่ ไม่เชื่อหรอก บลาๆ ขำส่งสติกเกอร์ แล้วเค้าก็ถามกลับมาอีกว่าควรทำไงดี ที่บ้านโกรธมากไม่อยากให้มา จะกลับบ้านหรือจะไปกรุงเทพดี (ยายเค้าป่วยหนักค่ะ พ่อก็ไม่สบาย เรารุ้เรื่องนี้กันซักพัก แต่ไม่คิดว่าจะมาทรุดหนักเอาสองสามวันก่อน) แฟนเราเป็นคนเกาหลีค่ะ วัฒนธรรมเค้าคือพ่อแม่เป็นใหญ่ พูดอะไรก็ขัดไม่ค่อยได้เราก็เริ่มคิดแล้วว่าอาจจะจริง ซักพักก็ส่งมาอีก ว่าขอโทษนะไปไม่ได้แล้วจริงๆ lost flight เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกเลย เราก็โทรหาเค้าก็ไม่รับ บอกว่าไม่มีwifi เราก็โทรซ้ำๆพร้อมส่งไลน์ ให้เค้าลองรับสายเราดู เค้าก้รับ เสียงแรกที่เราได้ยินคือเสียงรถไฟพร้อมกับเสียงแฟนเราร้องไห้ เหมือนหัวใจสลายเลยค่ะ เรากรี๊ดออกไปแบบไม่รุ้ตัวเลยจนลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ตัวสั่นเกร็งรู้สึกเหมือนจะช็อกเลย เราได้แต่พูดซ้ำๆว่า ไม่จริงใช่มั้ย ล้อเล่นใช่มั้ย พูดกับฉันพูดอะไรก็ได้(เค้าไม่พูดเลย เราได้ยินแต่เสียงสะอึกสะอื้นนิดๆ) จะไม่ทิ้งฉันอยู่คนเดียวใช่มั้ย อย่าทิ้งกันแบบนี้ พูดอยู่อย่างงี้จริงๆจำได้แม่นเลย เราก็ถามlost flight ใช่มั้ย เช็คตั๋ว กลับไปถามเค้าเตอร์ จองเลยเดี๋ยวจ่ายให้เอง(เราไม่มีเงินหรอกค่ะแต่เรามั่นใจว่าเราหามาให้เค้าได้ถ้าเค้ามาถึงไทย) เค้าก็บอกว่าทำไม่ได้ มันช้าไปแล้ว เราเข้าใจค่ะว่ามันไม่ง่ายเลย เพราะเมื่อวานข่าวออกจริงๆว่าเที่ยวบินจากเกาหลียกเลิกและดีเลย์เพราะสภาพอากาศ เที่ยวบินเต็มและแพงมากในช่วงปลายธันวา หลายๆเหตุผลที่ทำให้เค้ามาหาเราไม่ได้
เค้าก็ได้แต่ขอโทษ เราก็ร้องไห้เหมือนใจจะขาดจริงๆเลยค่ะ จนเค้าถึงบ้าน เราก็ตั้งสติแล้วคุยกันใหม่ คุยไปร้องไห้ไป ไม่ใช่รอเพราะแค่อยากเจอ แต่การรอครั้งนี้มันคือชีวิตใหม่ของเราสองเดือนที่เราจะสามารถมีได้ เค้าเป็นคนเดียวที่จะพาเราออกไปจากจุดที่เราเครียดและกดดันได้ ยิ่งวีดีโอคอลเรายิ่งคิดว่าวันนี้เราควรได้กอดเค้าไม่ใช่หรอ เราต้องเป่าเค้ก ต้องออกไปเดินเที่ยวดูไฟกันสิ ไม่ใช่กอดผ่านจอ ควรได้เอามือจับหน้าเค้าลูบหัวเค้าแบบที่เคยทำ เราร้องไห้กันทั้งคู่เลยค่ะ เพื่อนก็ไลน์มาแซวกันคิดว่าแฟนเรามาแล้ว เห้นเราเงียบหายไป แม่กับพ่อเราก็คิดว่าแฟนเรามาแล้ว ทุกคนคิดว่าเรามีความสุข55555 ยิ่งอ่านข้อความพวกนั้น มันยิ่งแทงหัวใจอะค่ะเหมือนโดนตอกย้ำให้ช้ำเข้าไปอีก แต่เราไม่บอกพ่อกับแม่ค่ะกลัวเค้าเป็นห่วง แต่เดี๋ยวก็ต้องบอกเพราะเราบอกเค้าไว้ว่าจะพาแฟนไปหา
แต่ขอบคุณป๋ากับแม่ที่อวยพร(อยากกลับไปกอดแต่ก็กลับไม่ได้) และขอบคุณเพื่อนสองคนค่ะที่อุส่าซื้อเค้กก้อนน้อยมาHBDสองคนนี้รุ้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา แต่ไม่วายเค้กที่ซื้อมาดันเหมือนกับเค้กที่เราเตรียมไว้เป่ากับแฟน ไม่หนำซ่ำมันเอามาสามก้อน55555555555(จะเอาให้ช้ำในตายกันเลยรึไง) นึกแล้วก้ขำๆค่ะ อย่างน้อยวันเกิดเราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแบบไม่เหลือใครเลย
เราก็คุยกับแฟนตลอดจนถึงเวลานอนก็นอนไม่หลับ ตื่นทุกชั่วโมงตื่นมาเห็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้เค้าก็ร้องไห้ มองไปตรงไหนก็นึกถึงแต่เค้า เห็นของๆเค้าที่เค้าฝากไว้แต่ไม่เห็นตัวเค้า มันเคว้งคว้างไปหมดได้แต่กอดผ้าห่มแทน จนเช้าอาบน้ำแต่งหน้าแต่งไปร้องไห้ไป ใส่ชุดที่เค้าซื้อให้ฉีดน้ำหอมของเค้า คิดในใจว่าวันนี้วันคริสต์มาส ต้องสดใสสิ(เราเป็นคนที่หลงรักวันคริสต์มาสมากค่ะมันเคยสุดยอดมากๆเมื่อตอนเราเด็กๆ TT_TTเหมือนฝังใจ) คอลกับแฟนจะได้ไม่ผีเหมือนเมื่อวาน สรุปแต่งไปก้โทรมเหมือนเดิม เบ้าตาช้ำดำปี๋ ลงมานั่งทำงานเงียบๆคนเดียว วันนี้มันวันหยุดหนิค่ะทุกคนก็ไปเที่ยวกันหมด เหลือแต่เรา เงียบขนาดนี้ก็ต้องร้องไห้สิรออะไร ทรมานไม่หยุดเพราะรอเค้าตอบไลน์ จนเที่ยงๆเค้าก็ตอบมา เราตั้งสติแล้วช่วยกันคิดให้กำลังใจกัน จนได้ข้อสรุปมาว่าเค้าจะไปดูยายเค้าพรุ่งนี้ แล้วเค้าจะบอกเราอีกที่ว่าจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร จะบินไปได้เมื่อไหร่ในเดือนมกรา แต่คงอยู่ได้แค่อาทิตย์เดียวต้องรีบกลับ
เราโอเคหมดทุกทางค่ะตอนนี้ ขอแค่ให้เค้ามา ห้านาทีก็พอใจแล้วจริงๆ เราจะช่วยเค้าจ่ายเท่าที่เราจะทำได้
สรุปก็ต้องรอกันต่อไปค่ะ ว่าจะยังไงไม่อยากหวังแล้ว เพราะนี่คือบทเรียนครั้งใหญ่ของเราเลยว่าทุกอย่าเกิดขึ้นได้แม้วินาทีสุดท้าย แต่อย่าว่าค่ะ มีความรักก็ต้องมีความหวัง มีความหวังก็ต้องมีความทรมานปนอยุ่ดี ^^
ทรมานกว่าการรอคอย คือสิ้นสุดการรอคอย แต่เค้าไม่มา...ใครเคยเจอแบบนี้บ้างคะ
เรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อวานค่ะ 24/12/17 คือวันที่แฟนเราจะบินมาหา คือวันเกิดเรา คือวันคริสมัสอีฟ และเป็นวันที่เราตัวคนเดียว
นัดหมายของเรากับแฟน เริ่ม 28/7/17 การรอคอยใครซักคน ทุกคนก็คงรู้ใช่มั้ยคะว่าทรมานแค่ไหน แต่เราก็ชื้นใจค่ะ เพราะเราสองคนได้เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว คอนโด ของขวัญที่จะให้กัน แพลนเที่ยวต่างๆ ตั๋วเครื่องบิน ความทรมานของเราก็ลดลงไปนิดนึงค่ะ เพราะมั่นใจว่ายังไงก็มาแน่
เรานับถอยหลังกันทุกวันจนถึงวันที่เค้าต้องบิน ตื่นมาด้วยความร่าเริงเหมือนเด็กๆเลยค่ะ555555 ในที่สุดวันที่เค้าจะเอาแหวนมาใส่ให้ก็มาถึง >< เราออกไปซื้อเค้กเตรียมไว้เป่ากับเค้า จัดกระเป๋าเตรียมย้ายไปคอนโด แล้วเค้าก็ส่งไลน์มาว่าอยู่สนามบิน ส่งรูปมา ตอนแรกบอกว่าไปไม่ได้แล้วขอโทษนะ เราก็ไม่เชื่อค่ะ นึกว่าหรอก เราก็ตอบไปว่าแล้วแต่ ไม่เชื่อหรอก บลาๆ ขำส่งสติกเกอร์ แล้วเค้าก็ถามกลับมาอีกว่าควรทำไงดี ที่บ้านโกรธมากไม่อยากให้มา จะกลับบ้านหรือจะไปกรุงเทพดี (ยายเค้าป่วยหนักค่ะ พ่อก็ไม่สบาย เรารุ้เรื่องนี้กันซักพัก แต่ไม่คิดว่าจะมาทรุดหนักเอาสองสามวันก่อน) แฟนเราเป็นคนเกาหลีค่ะ วัฒนธรรมเค้าคือพ่อแม่เป็นใหญ่ พูดอะไรก็ขัดไม่ค่อยได้เราก็เริ่มคิดแล้วว่าอาจจะจริง ซักพักก็ส่งมาอีก ว่าขอโทษนะไปไม่ได้แล้วจริงๆ lost flight เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกเลย เราก็โทรหาเค้าก็ไม่รับ บอกว่าไม่มีwifi เราก็โทรซ้ำๆพร้อมส่งไลน์ ให้เค้าลองรับสายเราดู เค้าก้รับ เสียงแรกที่เราได้ยินคือเสียงรถไฟพร้อมกับเสียงแฟนเราร้องไห้ เหมือนหัวใจสลายเลยค่ะ เรากรี๊ดออกไปแบบไม่รุ้ตัวเลยจนลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ตัวสั่นเกร็งรู้สึกเหมือนจะช็อกเลย เราได้แต่พูดซ้ำๆว่า ไม่จริงใช่มั้ย ล้อเล่นใช่มั้ย พูดกับฉันพูดอะไรก็ได้(เค้าไม่พูดเลย เราได้ยินแต่เสียงสะอึกสะอื้นนิดๆ) จะไม่ทิ้งฉันอยู่คนเดียวใช่มั้ย อย่าทิ้งกันแบบนี้ พูดอยู่อย่างงี้จริงๆจำได้แม่นเลย เราก็ถามlost flight ใช่มั้ย เช็คตั๋ว กลับไปถามเค้าเตอร์ จองเลยเดี๋ยวจ่ายให้เอง(เราไม่มีเงินหรอกค่ะแต่เรามั่นใจว่าเราหามาให้เค้าได้ถ้าเค้ามาถึงไทย) เค้าก็บอกว่าทำไม่ได้ มันช้าไปแล้ว เราเข้าใจค่ะว่ามันไม่ง่ายเลย เพราะเมื่อวานข่าวออกจริงๆว่าเที่ยวบินจากเกาหลียกเลิกและดีเลย์เพราะสภาพอากาศ เที่ยวบินเต็มและแพงมากในช่วงปลายธันวา หลายๆเหตุผลที่ทำให้เค้ามาหาเราไม่ได้
เค้าก็ได้แต่ขอโทษ เราก็ร้องไห้เหมือนใจจะขาดจริงๆเลยค่ะ จนเค้าถึงบ้าน เราก็ตั้งสติแล้วคุยกันใหม่ คุยไปร้องไห้ไป ไม่ใช่รอเพราะแค่อยากเจอ แต่การรอครั้งนี้มันคือชีวิตใหม่ของเราสองเดือนที่เราจะสามารถมีได้ เค้าเป็นคนเดียวที่จะพาเราออกไปจากจุดที่เราเครียดและกดดันได้ ยิ่งวีดีโอคอลเรายิ่งคิดว่าวันนี้เราควรได้กอดเค้าไม่ใช่หรอ เราต้องเป่าเค้ก ต้องออกไปเดินเที่ยวดูไฟกันสิ ไม่ใช่กอดผ่านจอ ควรได้เอามือจับหน้าเค้าลูบหัวเค้าแบบที่เคยทำ เราร้องไห้กันทั้งคู่เลยค่ะ เพื่อนก็ไลน์มาแซวกันคิดว่าแฟนเรามาแล้ว เห้นเราเงียบหายไป แม่กับพ่อเราก็คิดว่าแฟนเรามาแล้ว ทุกคนคิดว่าเรามีความสุข55555 ยิ่งอ่านข้อความพวกนั้น มันยิ่งแทงหัวใจอะค่ะเหมือนโดนตอกย้ำให้ช้ำเข้าไปอีก แต่เราไม่บอกพ่อกับแม่ค่ะกลัวเค้าเป็นห่วง แต่เดี๋ยวก็ต้องบอกเพราะเราบอกเค้าไว้ว่าจะพาแฟนไปหา
แต่ขอบคุณป๋ากับแม่ที่อวยพร(อยากกลับไปกอดแต่ก็กลับไม่ได้) และขอบคุณเพื่อนสองคนค่ะที่อุส่าซื้อเค้กก้อนน้อยมาHBDสองคนนี้รุ้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา แต่ไม่วายเค้กที่ซื้อมาดันเหมือนกับเค้กที่เราเตรียมไว้เป่ากับแฟน ไม่หนำซ่ำมันเอามาสามก้อน55555555555(จะเอาให้ช้ำในตายกันเลยรึไง) นึกแล้วก้ขำๆค่ะ อย่างน้อยวันเกิดเราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแบบไม่เหลือใครเลย
เราก็คุยกับแฟนตลอดจนถึงเวลานอนก็นอนไม่หลับ ตื่นทุกชั่วโมงตื่นมาเห็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้เค้าก็ร้องไห้ มองไปตรงไหนก็นึกถึงแต่เค้า เห็นของๆเค้าที่เค้าฝากไว้แต่ไม่เห็นตัวเค้า มันเคว้งคว้างไปหมดได้แต่กอดผ้าห่มแทน จนเช้าอาบน้ำแต่งหน้าแต่งไปร้องไห้ไป ใส่ชุดที่เค้าซื้อให้ฉีดน้ำหอมของเค้า คิดในใจว่าวันนี้วันคริสต์มาส ต้องสดใสสิ(เราเป็นคนที่หลงรักวันคริสต์มาสมากค่ะมันเคยสุดยอดมากๆเมื่อตอนเราเด็กๆ TT_TTเหมือนฝังใจ) คอลกับแฟนจะได้ไม่ผีเหมือนเมื่อวาน สรุปแต่งไปก้โทรมเหมือนเดิม เบ้าตาช้ำดำปี๋ ลงมานั่งทำงานเงียบๆคนเดียว วันนี้มันวันหยุดหนิค่ะทุกคนก็ไปเที่ยวกันหมด เหลือแต่เรา เงียบขนาดนี้ก็ต้องร้องไห้สิรออะไร ทรมานไม่หยุดเพราะรอเค้าตอบไลน์ จนเที่ยงๆเค้าก็ตอบมา เราตั้งสติแล้วช่วยกันคิดให้กำลังใจกัน จนได้ข้อสรุปมาว่าเค้าจะไปดูยายเค้าพรุ่งนี้ แล้วเค้าจะบอกเราอีกที่ว่าจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร จะบินไปได้เมื่อไหร่ในเดือนมกรา แต่คงอยู่ได้แค่อาทิตย์เดียวต้องรีบกลับ
เราโอเคหมดทุกทางค่ะตอนนี้ ขอแค่ให้เค้ามา ห้านาทีก็พอใจแล้วจริงๆ เราจะช่วยเค้าจ่ายเท่าที่เราจะทำได้
สรุปก็ต้องรอกันต่อไปค่ะ ว่าจะยังไงไม่อยากหวังแล้ว เพราะนี่คือบทเรียนครั้งใหญ่ของเราเลยว่าทุกอย่าเกิดขึ้นได้แม้วินาทีสุดท้าย แต่อย่าว่าค่ะ มีความรักก็ต้องมีความหวัง มีความหวังก็ต้องมีความทรมานปนอยุ่ดี ^^