ช่วงนี้เราเครียดมากๆทั้งเรื่องเรียน เรื่องพ่อแม่ เรื่องครอบครัว คือพ่อกับแม่เราเค้าชอบด่าเราแบบเรายังไม่ทำอะไรผิดเค้าก็ด่าอ่ะค่ะแล้วก็ชอบเอาเราไปเทียบกับน้องทั้งผลการเรียน ชอบโมโหแล้วมาลงที่เราด้วยค่ะ ชอบเวลาโมโหน้องมาจะไม่ด่าน้องคือพ่อกับแม่จะไม่เคยว่าน้องเลยค่ะแต่จะมาว่าเราแทนเวลาจะให้ทำอะไรก็จะสั่งแต่เราค่ะทั้งยกของ ทำนู้นนี่พอเราถามว่าทำไมไม่ให้น้องช่วยเค้าก็จะบอกว่าเราไม่มีน้ำใจแล้วก็บอกว่าน้องยังเด็กอยู่เลยทั้งๆที่น้องเราอยู่ม.ต้นแล้วค่ะ พ่อกับแม่เราไม่ค่อยให้เราออกไปเที่ยวกับเพื่อนด้วยถ้าให้จะให้แบบเวลาน้อยมากๆเลยค่ะเวลาเพื่อนนัดไปทำวานพ่อกับแม่เราก็จะชอบให้มาบ้านเราเพราะไม่อยากให้เราออกจากบ้านแต่มาบ้านเราเพื่อนก็ต้องลำบากมาพเบอกไปว่าเพื่อนลำบากเดินทางเพราะบ้านเค้าอยู่ไกลเค้าก็จะหาว่าเราจะออกไปเที่ยวค่ะ
เค้าชอบบอกว่าเราเป็นคนก้าวร้าวชอบมองครอบครัวในแง่ร้ายเวลาคุยกันก็ชอบมองว่าแม่กับพ่อด่า ว่าตลอดไม่เคยคิดว่ามันเป็นการพูดคุยกันในครอบครัวบ้างเลยแต่เวลาที่เค้าพูดกับเราถ้าเค้าไม่เอาลูกเพื่อนมาพูดก็จะพูดแต่เรื่องทำผลการเรียนดีๆนะลูก ไม่ก็พูดพูดเรื่องเรียนคณะไหนดี ถ้าเป็นตอนสอบเสร็จมาเราไม่เก่งเลขค่ะเรียนสายศิลป์พอเราตกมาเค้าก็ชอบพูดเสียงดังๆใส่เราว่าทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียนเลขมันเป็นพื้นฐานของทุกอย่างนะทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนแล้วแต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เวลาเราเล่าอะไรให้เค้าฟังตอนกลับบ้านเค้าจะไม่เคยตั้งใจฟังเราเลยค่ะ เค้าชอบหาว่าเราไปเอานิสัยก้าวร้าวมาจากคนอื่น แล้วก็บอกว่าเพื่อนเราไม่ดีค่ะทั้งๆที่ทุกนิสัยบางทีเราก็ทำออกมาเพราะเค้าทำใส่เราก่อนแบบบางทีเราก็ไม่ตั้งใจฟังเค้าบ้าง เค้าก็ชอบบอกเราว่าลองไปหาหมอดูมั้ยเผื่อเป็นอะไรหรือว่าฉันต้องไปหามากกว่า เรารู้สึกแย่มากๆเลยเวลาเค้าพูดอะไรแบบนี้พอๆกับแบบเค้าชอบพูดอวดน้องทุกอย่างเพราะน้องเราพูดขึ้นมาค่ะว่าอยากเป็นหมอเค้าเลยดูน้องเป็นพิเศษจนเรารู้สึกได้แต่ก็บอกเค้าไปแล้วเค้าก็แบบพ่อแม่รักลูกเท่ากันสิแต่การกระทำมันไม่ใช่อ่ะค่ะ เวลาเราทำกิจกรรมที่โรงเรียนเค้าก็จะบอกว่าไม่ต้องทำได้มั้ยถ้าทำต้องมีเค้าไปยุ่งด้วยตลอดเลยค่ะชอบแบบตามเราไปนู้นนี่เพื่อนจะไม่อยากไปกับเราอีกแล้วค่ะ
ช่วงนี้เราแปลกๆด้วยค่ะถ้าจะนอนก็ต้องนอนแบบดึกมากๆถึงจะหลับบางทีนอนอยู่ก็คิดเรื่องนู้นนี่จนนอนไม่หลับเลยค่ะแล้วเราก็ร้องไห้ทุกวันเลยโดยเฉพาะวันที่เค้าว่าเรากันเราจะร้องไห้หนักมากๆแล้วก็คุมตัวเองไม่ค่อยได้ด้วยค่ะร้องไห้แล้วเราก็จะปวดหัวมากๆเลยค่ะกินยาแก้ปวดหัวจนรู้สึกว่ายาไม่ช่วยอะไรแล้วเราร้องไห้ง่ายมากๆช่วงนี้แค่ครูพูดนิดหน่อยก็ร้องไห้หรือดูอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้วค่ะเวลาอยู่โรงเรียนเราก็ไม่ค่อยคุยกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนแบบไม่ค่อบเล่นอ่ะค่ะเหมือนเราไม่อยากขยับปากพูดกับเพื่อนเพราะเราเหนื่อยเป็นทั้งพ่อแม่ทั้งพื่อนเลยค่ะเราจะขี้เกียจอธิบายอะไรซ้ำๆอ่ะค่ะแล้วบางทีก็จะไม่อธิบายด้วยถึงเราจะไม่ใช่คนผิดแต่บางทีพูดไปเค้าก็คิดว่าเราผิดอยู่ดี เรารู้สดกเหนื่อยกับชีวิตมากๆเลยค่ะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตบางทีเราก็คิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาทำไมเราถึงดูแย่ในสายตาพ่อแม่อยู่คนเดียวเพราะเวลาพ่อแม่น้องอยู่ด้วยกันมันจะดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆเลยค่ะเพราะพ่อกับแม่ดูน้องเราดีมากๆจนบางทีเราก็ไม่รู้ว่าเรานั่งอยู่ทำไมค่ะ เราเคยอยากตายบ่อยมากๆแล้วเราก็เศร้าเกือบทุกวันเลยค่ะแต่ไม่ได้เศร้าตลอดเพราะบางทีอยู่กับเพื่อนมันก็ฮีลได้นิดหน่อยค่ะแต่ช่วงนี้เราเฉื่อยมากๆแบบปลงกับทุกอย่างแล้วก็ง่วงตลอดด้วยแบบนอนเกิน8ชมก็ยังไม่รู้สึกหายง่วงค่ะ กินข้าวไม่ค่อยอร่อยเหมือนแต่กาอนด้วยมันรู้สึกแต่แบบเรากินไปเพื่อเป็นพิธีเฉยๆตอนนี้เราไม่ไม่ได้ข้าวทั้งวันก็รู้สึกเฉยๆอ่ะค่ะแต่บางวันก็จะกินเยอะมาก แล้วก็มีอีกหลายเรื่องเลยค่ะแต่เราอยากจะช่างมันไปเราควรไปพบแพทย์เพื่อปรึกษามั้ยค่ะ
ไปพบจิตแพทย์ดีมั้ยค่ะ
เค้าชอบบอกว่าเราเป็นคนก้าวร้าวชอบมองครอบครัวในแง่ร้ายเวลาคุยกันก็ชอบมองว่าแม่กับพ่อด่า ว่าตลอดไม่เคยคิดว่ามันเป็นการพูดคุยกันในครอบครัวบ้างเลยแต่เวลาที่เค้าพูดกับเราถ้าเค้าไม่เอาลูกเพื่อนมาพูดก็จะพูดแต่เรื่องทำผลการเรียนดีๆนะลูก ไม่ก็พูดพูดเรื่องเรียนคณะไหนดี ถ้าเป็นตอนสอบเสร็จมาเราไม่เก่งเลขค่ะเรียนสายศิลป์พอเราตกมาเค้าก็ชอบพูดเสียงดังๆใส่เราว่าทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียนเลขมันเป็นพื้นฐานของทุกอย่างนะทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนแล้วแต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เวลาเราเล่าอะไรให้เค้าฟังตอนกลับบ้านเค้าจะไม่เคยตั้งใจฟังเราเลยค่ะ เค้าชอบหาว่าเราไปเอานิสัยก้าวร้าวมาจากคนอื่น แล้วก็บอกว่าเพื่อนเราไม่ดีค่ะทั้งๆที่ทุกนิสัยบางทีเราก็ทำออกมาเพราะเค้าทำใส่เราก่อนแบบบางทีเราก็ไม่ตั้งใจฟังเค้าบ้าง เค้าก็ชอบบอกเราว่าลองไปหาหมอดูมั้ยเผื่อเป็นอะไรหรือว่าฉันต้องไปหามากกว่า เรารู้สึกแย่มากๆเลยเวลาเค้าพูดอะไรแบบนี้พอๆกับแบบเค้าชอบพูดอวดน้องทุกอย่างเพราะน้องเราพูดขึ้นมาค่ะว่าอยากเป็นหมอเค้าเลยดูน้องเป็นพิเศษจนเรารู้สึกได้แต่ก็บอกเค้าไปแล้วเค้าก็แบบพ่อแม่รักลูกเท่ากันสิแต่การกระทำมันไม่ใช่อ่ะค่ะ เวลาเราทำกิจกรรมที่โรงเรียนเค้าก็จะบอกว่าไม่ต้องทำได้มั้ยถ้าทำต้องมีเค้าไปยุ่งด้วยตลอดเลยค่ะชอบแบบตามเราไปนู้นนี่เพื่อนจะไม่อยากไปกับเราอีกแล้วค่ะ
ช่วงนี้เราแปลกๆด้วยค่ะถ้าจะนอนก็ต้องนอนแบบดึกมากๆถึงจะหลับบางทีนอนอยู่ก็คิดเรื่องนู้นนี่จนนอนไม่หลับเลยค่ะแล้วเราก็ร้องไห้ทุกวันเลยโดยเฉพาะวันที่เค้าว่าเรากันเราจะร้องไห้หนักมากๆแล้วก็คุมตัวเองไม่ค่อยได้ด้วยค่ะร้องไห้แล้วเราก็จะปวดหัวมากๆเลยค่ะกินยาแก้ปวดหัวจนรู้สึกว่ายาไม่ช่วยอะไรแล้วเราร้องไห้ง่ายมากๆช่วงนี้แค่ครูพูดนิดหน่อยก็ร้องไห้หรือดูอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้วค่ะเวลาอยู่โรงเรียนเราก็ไม่ค่อยคุยกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนแบบไม่ค่อบเล่นอ่ะค่ะเหมือนเราไม่อยากขยับปากพูดกับเพื่อนเพราะเราเหนื่อยเป็นทั้งพ่อแม่ทั้งพื่อนเลยค่ะเราจะขี้เกียจอธิบายอะไรซ้ำๆอ่ะค่ะแล้วบางทีก็จะไม่อธิบายด้วยถึงเราจะไม่ใช่คนผิดแต่บางทีพูดไปเค้าก็คิดว่าเราผิดอยู่ดี เรารู้สดกเหนื่อยกับชีวิตมากๆเลยค่ะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตบางทีเราก็คิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาทำไมเราถึงดูแย่ในสายตาพ่อแม่อยู่คนเดียวเพราะเวลาพ่อแม่น้องอยู่ด้วยกันมันจะดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆเลยค่ะเพราะพ่อกับแม่ดูน้องเราดีมากๆจนบางทีเราก็ไม่รู้ว่าเรานั่งอยู่ทำไมค่ะ เราเคยอยากตายบ่อยมากๆแล้วเราก็เศร้าเกือบทุกวันเลยค่ะแต่ไม่ได้เศร้าตลอดเพราะบางทีอยู่กับเพื่อนมันก็ฮีลได้นิดหน่อยค่ะแต่ช่วงนี้เราเฉื่อยมากๆแบบปลงกับทุกอย่างแล้วก็ง่วงตลอดด้วยแบบนอนเกิน8ชมก็ยังไม่รู้สึกหายง่วงค่ะ กินข้าวไม่ค่อยอร่อยเหมือนแต่กาอนด้วยมันรู้สึกแต่แบบเรากินไปเพื่อเป็นพิธีเฉยๆตอนนี้เราไม่ไม่ได้ข้าวทั้งวันก็รู้สึกเฉยๆอ่ะค่ะแต่บางวันก็จะกินเยอะมาก แล้วก็มีอีกหลายเรื่องเลยค่ะแต่เราอยากจะช่างมันไปเราควรไปพบแพทย์เพื่อปรึกษามั้ยค่ะ