สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกสาวคนเล็กที่เพิ่งเรียนจบป.ตรี ตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานประจำค่ะ แต่เป็นนักเขียนนิยายอยู่ที่บ้าน เงินเดือนไม่ตายตัว แต่มีเงินกินใช้เป็นของตัวเองไม่ได้เดือดร้อนพ่อแม่
ขอเกริ่นก่อนว่าไม่ใช่ว่าเราไม่อยากหางานทำนะคะ แต่เราอยากไปทำงานที่กรุงเทพ เพราะเรารู้สึกว่างานที่นั่นตรงสายที่เราเรียนและอยากทำมากกว่า จริง ๆ เราเคยคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่แล้วว่าจะหางานที่กรุงเทพทำต่อเลยหลังจากเราฝึกงานที่กรุงเทพจบ แต่พ่อแม่เราไม่อยากให้ทำ อยากให้กลับมาอยู่บ้านก่อน เราก็โอเค กลับไปอยู่บ้านก่อนยังไงค่อยว่ากัน แล้วเราก็เลยบอกกับพวกเขาว่าเราจะขอพักสัก 1 ปี เพื่อเขียนนิยายลงขาย เพราะตอนเราเรียนเราเขียนนิยายลงไปด้วยพบว่าเงินเดือนก็โอเค 25k-28k และการเขียนนิยายเป็นงานที่เรารัก ทำทุกครั้งแล้วมีความสุข ตอนแรกที่บ้านเราก็สนับสนุน และตอนนี้เวลาก็ผ่านมาประมาณ 6 เดือนได้ เรารู้สึกเหมือนแม่ ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา หลายครั้งเราน้อยใจมาก ร้องไห้คนเดียวบ่อย ๆ ถ้าแม่ไม่คุยกับเราในขณะที่กับคนอื่นในบ้านก็ไม่คุยเราจะไม่รู้สึกแย่เลย แต่ทั้งวันเราเขียนนิยายอยู่บ้าน อยู่กับแม่ (แม่เราค้าขายโชห่วย) ออกมาช่วยแม่ขายของบ้างช่วงบ่ายถึงปิดร้านประมาณ 2 ทุ่ม แต่ทั้งวันแม่ไม่คุยกับเราเลย บางครั้งก็ไล่เราเข้าห้อง แต่พี่สาวเรา (แต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่ยังอยู่ในบ้านเดียวกัน) กลับมาจากทำงาน (ช่วยพี่สาวคนโตสุดทำร้านอาหาร) แม่เราจะชวนคุยตลอด แบบดูยิ้มแย้ม มีความสุขทุกครั้ง ชวนคุยก่อนตลอดเวลาพี่กลับมา เราเข้าใจว่าแม่เราสนิทกับพี่สาวมากกว่า เพราะเราเรียนมหาลัย อยู่หอ แต่พี่สาวอยู่กับแม่ตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เราอดที่จะน้อยใจไม่ได้เลย ทุกเย็นเวลากินข้าว แม่ชวนพี่ตลอด กินข้าวยัง ไม่กินข้าวเหรอ ถามตลอด แต่กับเราไม่เคยเลย บางทีเราทำงานอยู่ในห้องก็ไม่เคยถาม จนเราออกมสแล้วอ่าว เขากินกันเสร็จหมดแล้ว
เราพยายามไม่คิดมาก แต่มันก็ไม่เหตุการณ์ทำให้เราน้อยใจตลอด เราเป็นคนไม่ค่อยพูด พี่สาวเรานางเป็นคนขี้เหวี่ยง ขี้วีน บางทีพูดอะไรกับแม่ก็เผลอตวาดใส่ พูดไม่ดีใส่ แม่เราไม่เคยว่าพี่ต่อหน้าเลย แต่บางครั้งแม่จะเอาพี่มาว่าลับหลังกับเราตลอด ว่ามันอย่างนู้นอย่างนี้
แต่กับเราที่ไม่ค่อยพูด วันนั้นเผลอไปพูดเล่นกับแม่นิดหน่อย เรื่องไร้สาระมาก แต่เราถูกด่ากลางโต๊ะอาหาร ยังจำคำที่แม่พูดได้อยู่เลย “กูมีเรื่องด่าได้เยอะกว่านี้อีก แต่กูไม่พูด ถ้ามีสมองก็ช่วยคิดด้วย” ประโยคนี้มันฝังใจเรามาก มันทำให้เราแบบโห เราทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วที่บอกว่ามีเรื่องให้ด่าเยอะ เราก็อยากรู้ว่าเราทำอะไรให้ ทุกวันนี้เราก็อยู่ในห้อง ไม่เคยออกไปไหนเลย
ช่วงนั้นพี่สาวเราตึงใส่เรา กลับมาจากทำงานไม่พูดกับเรา ชักสีหน้าใส่ ตอนนั้นเราก็เลือกที่จะปล่อย ไม่เป็นไร เขาไม่คุยเราก็อยู่ของเรา สรุปกลายเป็นว่าเหมือนทั้งแม่กับพี่ยิ่งเข้าขากันกว่าเดิม (รู้สึกเหมือนถูกเอาไปนินทาลับหลัง) สำหรับเรามันโคตรแย่เลย ที่ขนาดครอบครัวตัวเองแท้ ๆ ยังเอาเราไปนินทา ไม่เป็นเซฟโซนให้กัน
มีแค่พ่อเราคนเดียวที่ไม่อะไรกับเรา ตอนที่แม่ด่าเรากลางโต๊ะอาหาร เราฮึบไว้แล้วเขาไปร้องไห้ในห้องคนเดียว จนแบบโอเค พอแล้ว ออกมาช่วยแม่ขายของ แล้วพ่อก็เข้ามาคุยกับเรา บอกเข้าห้องไปเถอะ เดี๋ยวพ่อขายเอง ตอนนั้นเราร้องไห้เลย คือแบบมันอัดอั้น เราผิดอะไรถึงได้โดนด่าขนาดนั้น พอพ่อเห็นเราร้องไห้ก็ถามเราร้องทำไมอะลูก เราเลยพูดไปว่าเออ ทำไมกับเราพูดเล่นแค่นิดหน่อยด่าเราเหมือนไปฆ่าใครตาย กับพี่สาวบางทีว่าแม่ตรง ๆ ไม่เคยด่าเลย มีแต่จะเงียบไปเฉย ๆ พ่อก็บอกว่าช่างเขาเถอะ พ่อก็พูดอะไรมากไม่ได้ บางทีตัวพ่อเองก็ยังพูดไรไม่ได้เลย เดี๋ยวเขาจะหาว่าพ่อเข้าข้างเรา ประมาณนี้ ตอนนั้นเราแค่รู้สึกว่าแบบเหมือนไม่มีใครปกป้องเราได้เลย ทุกวันนี้เราไม่อยากอยู่ในบ้าน ไม่อยากตื่นมาแล้วออกมาข้างนอก ต้องมาเจอแม่หน้าตึงใส่ แล้วน้อยใจทุกครั้งตอนตกเย็นที่แม่อารมณ์ดีกับพี่ แต่เราก็ไปไหนไม่ได้ เพราะพ่อไม่อยากให้เราไปทำงานไกล
อาจจะยาวไปหน่อย แต่ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงคะ
น้อยใจแม่ แม่แสดงออกชัดเจนว่ารักพี่สาวมากกว่า ไม่อยากอยู่ในครอบครัวนี้แล้ว
ขอเกริ่นก่อนว่าไม่ใช่ว่าเราไม่อยากหางานทำนะคะ แต่เราอยากไปทำงานที่กรุงเทพ เพราะเรารู้สึกว่างานที่นั่นตรงสายที่เราเรียนและอยากทำมากกว่า จริง ๆ เราเคยคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่แล้วว่าจะหางานที่กรุงเทพทำต่อเลยหลังจากเราฝึกงานที่กรุงเทพจบ แต่พ่อแม่เราไม่อยากให้ทำ อยากให้กลับมาอยู่บ้านก่อน เราก็โอเค กลับไปอยู่บ้านก่อนยังไงค่อยว่ากัน แล้วเราก็เลยบอกกับพวกเขาว่าเราจะขอพักสัก 1 ปี เพื่อเขียนนิยายลงขาย เพราะตอนเราเรียนเราเขียนนิยายลงไปด้วยพบว่าเงินเดือนก็โอเค 25k-28k และการเขียนนิยายเป็นงานที่เรารัก ทำทุกครั้งแล้วมีความสุข ตอนแรกที่บ้านเราก็สนับสนุน และตอนนี้เวลาก็ผ่านมาประมาณ 6 เดือนได้ เรารู้สึกเหมือนแม่ ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา หลายครั้งเราน้อยใจมาก ร้องไห้คนเดียวบ่อย ๆ ถ้าแม่ไม่คุยกับเราในขณะที่กับคนอื่นในบ้านก็ไม่คุยเราจะไม่รู้สึกแย่เลย แต่ทั้งวันเราเขียนนิยายอยู่บ้าน อยู่กับแม่ (แม่เราค้าขายโชห่วย) ออกมาช่วยแม่ขายของบ้างช่วงบ่ายถึงปิดร้านประมาณ 2 ทุ่ม แต่ทั้งวันแม่ไม่คุยกับเราเลย บางครั้งก็ไล่เราเข้าห้อง แต่พี่สาวเรา (แต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่ยังอยู่ในบ้านเดียวกัน) กลับมาจากทำงาน (ช่วยพี่สาวคนโตสุดทำร้านอาหาร) แม่เราจะชวนคุยตลอด แบบดูยิ้มแย้ม มีความสุขทุกครั้ง ชวนคุยก่อนตลอดเวลาพี่กลับมา เราเข้าใจว่าแม่เราสนิทกับพี่สาวมากกว่า เพราะเราเรียนมหาลัย อยู่หอ แต่พี่สาวอยู่กับแม่ตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เราอดที่จะน้อยใจไม่ได้เลย ทุกเย็นเวลากินข้าว แม่ชวนพี่ตลอด กินข้าวยัง ไม่กินข้าวเหรอ ถามตลอด แต่กับเราไม่เคยเลย บางทีเราทำงานอยู่ในห้องก็ไม่เคยถาม จนเราออกมสแล้วอ่าว เขากินกันเสร็จหมดแล้ว
เราพยายามไม่คิดมาก แต่มันก็ไม่เหตุการณ์ทำให้เราน้อยใจตลอด เราเป็นคนไม่ค่อยพูด พี่สาวเรานางเป็นคนขี้เหวี่ยง ขี้วีน บางทีพูดอะไรกับแม่ก็เผลอตวาดใส่ พูดไม่ดีใส่ แม่เราไม่เคยว่าพี่ต่อหน้าเลย แต่บางครั้งแม่จะเอาพี่มาว่าลับหลังกับเราตลอด ว่ามันอย่างนู้นอย่างนี้
แต่กับเราที่ไม่ค่อยพูด วันนั้นเผลอไปพูดเล่นกับแม่นิดหน่อย เรื่องไร้สาระมาก แต่เราถูกด่ากลางโต๊ะอาหาร ยังจำคำที่แม่พูดได้อยู่เลย “กูมีเรื่องด่าได้เยอะกว่านี้อีก แต่กูไม่พูด ถ้ามีสมองก็ช่วยคิดด้วย” ประโยคนี้มันฝังใจเรามาก มันทำให้เราแบบโห เราทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วที่บอกว่ามีเรื่องให้ด่าเยอะ เราก็อยากรู้ว่าเราทำอะไรให้ ทุกวันนี้เราก็อยู่ในห้อง ไม่เคยออกไปไหนเลย
ช่วงนั้นพี่สาวเราตึงใส่เรา กลับมาจากทำงานไม่พูดกับเรา ชักสีหน้าใส่ ตอนนั้นเราก็เลือกที่จะปล่อย ไม่เป็นไร เขาไม่คุยเราก็อยู่ของเรา สรุปกลายเป็นว่าเหมือนทั้งแม่กับพี่ยิ่งเข้าขากันกว่าเดิม (รู้สึกเหมือนถูกเอาไปนินทาลับหลัง) สำหรับเรามันโคตรแย่เลย ที่ขนาดครอบครัวตัวเองแท้ ๆ ยังเอาเราไปนินทา ไม่เป็นเซฟโซนให้กัน
มีแค่พ่อเราคนเดียวที่ไม่อะไรกับเรา ตอนที่แม่ด่าเรากลางโต๊ะอาหาร เราฮึบไว้แล้วเขาไปร้องไห้ในห้องคนเดียว จนแบบโอเค พอแล้ว ออกมาช่วยแม่ขายของ แล้วพ่อก็เข้ามาคุยกับเรา บอกเข้าห้องไปเถอะ เดี๋ยวพ่อขายเอง ตอนนั้นเราร้องไห้เลย คือแบบมันอัดอั้น เราผิดอะไรถึงได้โดนด่าขนาดนั้น พอพ่อเห็นเราร้องไห้ก็ถามเราร้องทำไมอะลูก เราเลยพูดไปว่าเออ ทำไมกับเราพูดเล่นแค่นิดหน่อยด่าเราเหมือนไปฆ่าใครตาย กับพี่สาวบางทีว่าแม่ตรง ๆ ไม่เคยด่าเลย มีแต่จะเงียบไปเฉย ๆ พ่อก็บอกว่าช่างเขาเถอะ พ่อก็พูดอะไรมากไม่ได้ บางทีตัวพ่อเองก็ยังพูดไรไม่ได้เลย เดี๋ยวเขาจะหาว่าพ่อเข้าข้างเรา ประมาณนี้ ตอนนั้นเราแค่รู้สึกว่าแบบเหมือนไม่มีใครปกป้องเราได้เลย ทุกวันนี้เราไม่อยากอยู่ในบ้าน ไม่อยากตื่นมาแล้วออกมาข้างนอก ต้องมาเจอแม่หน้าตึงใส่ แล้วน้อยใจทุกครั้งตอนตกเย็นที่แม่อารมณ์ดีกับพี่ แต่เราก็ไปไหนไม่ได้ เพราะพ่อไม่อยากให้เราไปทำงานไกล
อาจจะยาวไปหน่อย แต่ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงคะ