อยากให้ทุกคนแชร์ประสบการณ์ว่ามีแรงบันดาลใจอะไรที่ทำให้ตัวเองมีการพัฒนาขึ้น

ตอนนี้อายุ 21 ค่ะ จะ 22 อีก 2 เดือน เป็นมะเร็งตอนอายุ 20 ก็เท่ากับว่า 2 ปีแล้ว แม่เป็นก่อนหน้าเรามา 5 ปี แม่เราเป็นเต้านมซ้ายก่อน แล้วก็ขวา แล้วก็มาปอด ตัดรังไข่เพื่อให้ยา (แม่ผ่าตัดไปหลายครั้ง)

แรงบันดาลใจของเราคือ ความอดทนของแม่ แม่ไม่เคยร้องไห้เลย แต่พอรู้เรื่องเรา ทั้งพ่อทั้งแม่กลับร้องไห้ ทุกคนเศร้าหมด ยกเว้นเรา เราไม่เศร้าตั้งแต่รู้ผล เพราะเศร้าไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น คราวนี้กำลังใจทุกคนหาย มีแค่เราทำนั่นที่ทำให้มันดีขึ้นได้ พอเขาเห็นเราๆม่ร้องไห้ ไม่เสียใจ เขาก็มีกำลังใจ บรรยากาศมันก็ดีขึ้น เราคิดว่าต่อให้จะเจ็บยังไง เราจะเข้มแข็งเพื่อคนในครอบครัวเราให้ได้ ก่อนหน้านี้เราเรียนพยาบาล กำลังจะเปิดเรัยน เราก็ป่วยเสียก่อน เราต้องผ่าตัด ทำคีโม ฉายแสง แต่กำลังใจเราดีตลอด เราให้กำลังใจเราเอง แล้วก็แบ่งไปให้คนข้างๆด้วย
    ตอนนี้เราเป็นเนื้องอกในสมอง บางคนอาจจะเศร้า คิดว่าอะไรนะกหนา แต่สำหรับเราคือ โชคดีที่สุด ที่มันเป็นแค่เนื้องอกธรรมดา เราจะผ่าตัดอีก 3 เดือน คุณหมอจะผ่าให้แบบรู้สึกตัวเพราะรู้ว่าอยากจะเรียนต่อ


แรงบันดาลใจที่สำคัญที่สุดของเราเลยคือ คุณหมอ ผ่าตัด ให้ยาคีโม ฉายแสง หมอสมอง ที่เอ็นดูเรา ให้กำลังใจเราตลอด จะเดินออกจากห้องก็เดินมาส่งทุกครั้ง เดินมารับเราหน้าห้องผ่า สังเกตอาการเราตลอด ให้ไลน์เราไว้ติดต่อ พี่พยาบาลที่คุยกับเราเหมือนน้อง เมื่อก่อนเรากลัวโรงพยาบาลมากนะ แต่นานเข้ารู้สึกเหมือนมันเป็นครอบครัวๆหนึ่งเลย หมอ พยาบาลทุกคน ทำงานเต็มที่เพื่อคนไข้ บางคนอาจมองว่ามันเป็นหน้าที่ แต่ของเราเราจะดูตลอด หมอของเราวิ่งกินข้าวห้องพักข้างๆ 10 นาที แล้ววิ่งมาเปิด 3-4 ห้อง สอนนักศึกษาด้วย ไม่มีเวลาพักผ่อน เราได้รับการช่วยชีวิตมา เราจะรักษาชีวิตนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ยอมแพ้ แต่ถ้ามันจะมีสักวันต้องตาย เราก็จะทำให้คนรอบข้างเราอยู่ต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง แม้จะไม่มีเราก็ตาม เรามาโรงพยาบาล เราเห็นคนไข้เยอะมากมาย รอบๆตัว เมื่อก่อนความคิดเด็ก ๆคือ เป็นพยาบาล เป็นหมอ คนจะได้ไม่สงสัยความเก่ง มั่นคง มีเงิน แล้วเราก็ชอบดูแลคนอื่น แต่มันก็ยังไม่ชัดเท่าคราวนี้ คราวนี้คือเราเข้าใจคนป่วยแล้วว่าเขารู้สึกยังไง เจ็บปวด ท้อแท้รึเปล่า ทำให้เราอยากรีบหาย แล้วก็สอบเข้ามหาลัย ไปเรียนสายสุขภาพ เพื่อดูแลคนอื่นเหมือนเดิม แม้มันจะเป็นอะไรที่เล็กๆแต่มันมีความหมายมากสำหรับเรา

อีกแรงบันดาลใจคือย่า ย่าของเราเป็นผู้หญิงแกร่ง แต่คนรอบข้างจะคิดว่าขี้งก แล้วก็แรง ย่าเราใจดีกับหลานกับเราตลอด ไม่เคยว่าอะไรเลย เลี้ยงเรามาเอง เราเป็นหลานคนแรก ใครตายแกก็ไม่เคยร้อง แต่พอรู้ว่าเราป่วย ร้องไห้ทุกคืน ไม่ได้นอน ตอนเราเรียนอนุบาล ย่าไปส่ง แล้วนั่งรอเราที่โรงเรียนทั้งวัน กลับด้วยกัน ไม่เคยตี เราทำรถสีถลอกทั้งคันก็ไม่ตี แค่บอกว่าอย่าเอาที่ขัดล้อไปขัดรถอีกนะลูก แล้วก็ขายรถ ย่าเราแก่แล้ว แต่กลับทำงาน (ขายของร้านเล็กๆ) แต่กลับหาเงินเป็นล้านๆ ส่งให้เราได้ทุกเดือน เดือนละ7หมื่น ถึง 1 แสน เพราะเราต้องให้ยาทุก 21 วัน ต่อเข็ม เข็มละ7 หมื่น ทั้งๆที่แก่มากแล้ว แทนที่เราเป็นหลานต้องดูแลย่า ทำงานเลี้ยงย่า แต่ย่ากลับยังต้อเลี้ยงเรา เราเห็นสิ่งที่ย่าทำมาตลอด ย่าเป็นคนประหยัด และฉลาด
ทุกคนในบ้านย่าจะมีสมุดเงินฝากให้หมด ฝากเงินให้ทุกเดือน(ไม่มีใครรู้ยกเว้นเรา)  ยิ่งย่ารักเรามาก เราก็รักย่ามาก ปู่ด้วย รักมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะเรารักที่สุดแล้ว แรงบันดาลใจนี่แหละ ที่ทำให้เราสู้ต่อ เราจะหาย ถ้าเป็นอีกก็รักษาอีก จะเรียน ทำงาน อย่าเสียไปเท่าไหร่ เราจะเอากลับมาคืนให้มากกว่า จะดูแลย่าและปู่ให้ดี เวลาเราเศร้านึกถึงย่ากับปู่ เราก็มีกำลังใจแล้ว
แรงบันดาลใจของเราคือคิดบวก
มองความรัก ความทุ่มเทที่คนอื่นให้เรา เป็นแรงบันดาลใจของเราค่ะ