คำขอโทษถึงเจ้าหูตั้ง..

"อย่าอยากเกิดเป็นหมาเลย รู้ไม๊ นาทีที่เจ้าของมันไม่อยู่บ้าน มันทรมานแค่ไหน มันเฝ้ารอด้วยความทุกข์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสิ้นสุด.."




ครั้งนึง เราอุทิศเวลาว่างแทบจะทั้งหมดของเรา เพื่ออยู่ปลอบขวัญหมาแก่ขาพิการตัวหนึ่งทุกวัน เรายอมนั่งตากยุงจนขาลาย เพื่อกล่อมให้เค้าหลับ บางครั้งเราต้องลูบขนให้เค้าเป็นเวลานาน เพราะหากหยุดเมื่อไหร่ เค้าจะเอาจมูกมาดุนที่มือเราเป็นเชิงเตือน ว่าอย่าหยุดได้ไม๊ มันทำให้เค้ามีความสุขมาก..

เรารู้ว่าเราคือรักแท้และรักเดียวของเค้า เค้ามีความสุขเสมอ ที่มีเราอยู่ข้างๆ แต่เราเอง กลับมีอะไรมากมายหลายอย่างในชีวิต และบางอย่างก็ทำให้เราละเลยเค้าไป..

ไม่นานมานี้ เราเคยเข้าใจว่าเราได้พบกับความรักที่สวยงามที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะมีได้ หัวใจของเราล่องลอยไปไกลแสนไกล เบาแสนเบาราวกับปุยนุ่น เราใช้เวลาแทบจะทุกลมหายใจ เพื่อคิดถึงใครคนนั้น เวลาว่างทั้งหมดของเรา ถูกเปลี่ยนมาเป็นการพูดคุยสนทนากับคนที่เรารอคอยมาทั้งชีวิต เรามีความสุขมาก สุขจนลืมเติมสุขให้เจ้าหมาหูตั้งของเราไปเสียสิ้น..


แต่รักแท้ ย่อมเป็นรักแท้.. หูตั้งไม่เคยตำหนิเราเลย แม้จะต้องนอนรอเราจนเก้อทุกค่ำ บางเช้าเราก็ลงไปให้อาหารสาย บางทีก็ไม่ได้ใส่ยานวดหูให้เหมือนเคย

แม่เราเล่าให้ฟังว่า หูตั้งนอนรอเราที่ประตูทุกคืน แม้เราจะไม่ได้ลงไปนั่งตากยุงกล่อมเค้าหลับอีกแล้ว เค้าก็ยังรอด้วยความหวังเสมอ..

หูตั้งหวังเพียงได้อยู่ใกล้ๆเรา ได้กลิ่นกายเรา ..หมาตัวนึงต้องการเพียงเท่านี้เอง



วันนี้.. ความรักระหว่างเรากับใครคนนั้นทำให้เราต้องร้องไห้เสียใจซะแล้ว ..แต่มันก็ทำให้เราเข้าใจดีเหลือเกินว่าหูตั้งรู้สึกยังไง มันเจ็บปวดจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ เรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งลงมาจากที่สูง และต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนั้นทั้งๆที่บาดเจ็บ ทรมานแสนสาหัส..



แต่เมื่อมองกลับมาที่หูตั้ง เรายังเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่จริงใจเหมือนเดิม.. หูตั้งยังรักและรอเราเสมอ แม้ว่าเราจะเคยลืมเค้าไปนับครั้งไม่ถ้วน..

ความรักของหูตั้งมีมากมาย จนพร้อมที่จะให้อภัยเราเสมอ..



เราเคยพาหูตั้งนั่งรถเที่ยวด้วยกันทุกเย็น ภาพที่เค้ายื่นหัวออกมาทางหน้าต่าง และส่งเสียงร้องด้วยความสุข ทำให้เรามีความสุขไปด้วยทุกครั้ง แต่มันก็ไม่อาจเกิดขึ้นอีกแล้ว...

วันนี้หูตั้งอ่อนแรงเกินกว่าจะพยุงตัวให้ยืนบนรถได้อีกแล้ว ทำได้แค่นั่งชูคอให้สูงที่สุด เพื่อสูดกลิ่น และมองดูวิวทิวทัศน์ด้านนอก.. นาฬิกาชีวิตของเค้าเริ่มน้อยลง แต่ความรู้สึกผิดที่เรามีต่อเค้ากลับเพิ่มขึ้น..

อาจมีคนมากมายในโลกนี้ ที่ผ่านเข้ามาเพื่อทำให้เราร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่สำหรับหมาอย่างหูตั้ง.. เหตุผลเดียวที่จะทำให้เราเสียใจ คือเพราะความจำเป็นเมื่อความตายมาพรากเท่านั้น..

ยามเมื่อเราไม่มีโอกาสได้กอดเค้าอีกแล้ว แม้จะอยากกอดแค่ไหนก็ตาม มันจะเศร้าแค่ไหนกันนะ..


...............................................

ฉันไม่เคยรู้ คนที่สำคัญ นั้นมีค่าแค่ไหน
ฉันไม่เคยรู้ วันที่สวยงาม นั้นมีค่าเท่าไร
ไม่เคยรู้เวลาที่เรามีกัน นั้นดีเท่าไร
ไม่เคยรู้ว่าความคิดถึงมันทรมานแค่ไหน
ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคย..

เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึง วันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป
จะคิดถึงเวลาที่เรามีกัน เมื่อเธอต้องไป
และตอนนี้รู้ไหม ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน
ไม่เคย ไม่เคย จะลืม..