ปิดหงอกไปออกเดท : ตอนจบ

กระทู้สนทนา

https://pantip.com/topic/37115816  :   ตอนที่  1

https://pantip.com/topic/37117702   :  ตอนที่   2

               สองเดือนกว่า กับการสนทนา ที่คืบหน้าไปมาก    วิชิต และ ฮิเดโกะ พัฒนาความสัมพันธ์ ไปถึงขั้นแลกไลน์
และให้เบอร์โทรศัพท์ ซึ่งกันและกัน ตอนนี้ทั้งคู่ สามารถติดต่อสื่อสารกันได้ ทุกนาที ทุกชั่วโมง และทุกวัน ไม่ว่าใครอยู่ที่ไหน
ทำอะไร กินอะไร อีกฝ่ายก็จะรับรู้ ข่าวความเป็นไป  ของกันและกัน ตลอด 24 ชั่วโมง

และด้วยความรู้สึกที่ส่งผ่านทางข้อความและตัวอักษรที่แสดงความรู้สึก เป็นห่วง สนใจ ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ
ตลอดจนปรึกษาหารือกัน จนแน่ใจว่า ต่างคนต่างโสด ทั้งคู่จึงตกลงใจเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็นคนรัก

แต่แม้จะคุยกันมายาวนานจนเกือบครบปี แต่วิชิตเอง ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าจริง ตัวจริงฮิเดโกะ เลยสักครั้ง ซึ่งตัวเขาเอง
ก็ไม่เคยเรียกร้องที่จะให้หล่อนเอารูปมาเปิดเผย ด้วยเขาเชื่อว่า คนรักกัน เข้าใจกัน ไม่ว่า เธอจะสูง ต่ำ ดำ ขาว อ้วนผอมแค่ไหน
หากแต่ ที่ผ่านมา ตัวหนังสือที่เปรียบเสมือนเป็นสะพานใจ ที่พาเขาไปเรียนรู้ตัวตน ความคิดอ่าน และอุปนิสัย ของเธอ
มันสามารถเชื่อมความรู้สึกทุกอย่างของเขาไว้ที่เธอทั้งหมดได้    ยิ่งทำให้เขา เชื่อใจ และมั่นใจว่า เธอต้องเป็นคนดี

วิชิต ตัดสินใจบอกเรื่องราวทั้งหมดให้นังนู๋ดาวรับรู้  หนุ่มใหญ่พ่อหม้ายเมียตาย อยากมีใครสักคนเข้ามาเติมเต็มชีวิตของเขา
ที่ขาดหายไปนาน   ถึงวันนี้ลูกสาวจะโตเป็นผู้ใหญ่มากพอแล้วที่จะเข้าใจผู้เป็นพ่อ    ว่าต้องการใครสักคนจูงมือ เป็นเพื่อน
และใช้ชีวิตบั้นปลาย ไปจนแก่เฒ่า ซึ่งลูกสาวก็ยินดี และเข้าใจพ่อเป็นอย่างยิ่ง

ขั้นตอนต่อไปที่เขาคิดไว้คือ  การขอนัดเดท   แน่นอน ความรักทางตัวหนังสือมันจะไม่มีวันเป็นจริงได้ หากไม่มีการพบปะ พูดคุย
เพื่อสร้างและพัฒนาความสัมพันธ์ ...    ธรรมชาติ ของคู่รัก ทุกคู่รัก ต้องมีปฎิกิรยาสัมพันธ์ ทางกายและความรู้สึกทั้งสิ้น
ไม่ว่าจะเป็น การกินข้าว ดูหนังฟังเพลง  เดินห้าง พากันจูงมือท่องเที่ยว หรือนั่งชิลๆ ริมหาด ทุกกิจกรรมจะเรียนรู้อุปนิสัยและทัศนคติ
ของคนสองคน จนแน่ใจและพร้อมที่จะมาร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน   ซึ่งวิชิตก็แน่ใจว่า ฮิเดโกะ ก็คงคิดเหมือนเขา เช่นกัน

วิชิต ตัดสินใจนัด อิเดโกะ กินข้าว ที่ร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่ง  โดยก่อนไปกินข้าว เขาตั้งใจอยากพาเธอไปดูหนังก่อน
เขาเลือกโปรแกรมหนังรัก ที่โรแมนติก  เดทครั้งแรกของเขา ควรเป็นอะไรที่ละมุน อ่อนหวาน และน่าประทับใจ

หนุ่มใหญ่เลือกห้างใหญ่ ชานเมือง เป็นสถานที่ พบเจอ

ตอนแรก ฮิเดโกะ ลังเล   เกือบทำเอาเขาแทบคลั่ง เพราะ กลัวเจ้าหล่อนปฎิเสธ  แต่ด้วยความรักที่จริงใจของเขา
ที่ยืนยันผ่านข้อความตลอดเวลา ทำให้สองวันแห่งการรอคอยคำตอบ ไม่สูญปล่า และมีความสุข

ใช่ เธอตอบรับ การออกเดทครั้งแรกกับเขา

                     เหลืออีกสี่ชั่วโมง จะถึงเวลานัด   วิชิต เร่งมือในการย้อมผมโดยเร็ว เพราะหลังจากย้อม ก็ต้องสระ
เพื่อให้กลิ่นยาย้อมมันจางลง  ตอนแรกว่าจะให้นังนู๋ดาวย้อมให้ แต่ลูกติดสอบเลยอยากให้ลูกมีเวลาดูหนังสือ
อีกอย่าง อยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ผิดพลาดน้อยที่สุด กับการออกเดท ครั้งสุดท้ายนี้

อาบน้ำสระผมเสร็จ  ใส่เสื้อยืดตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมาซักและรีดอย่างดี   เสื้อสีน้ำเงินพื้น ๆ กับกางเกงยีนส์ เข้ารูปที่ไม่ได้ใส่มานาน
ทำให้เขาต้องหันซ้าย หันขวา ในกระจกบานใหญ่หลายรอบ หนวดขาวๆ หรอมแหรมๆ ถูกโกนออกไปหมด
ผมที่เคยขาวกลายเป็นสีดำสนิท ทำให้ใบหน้าของหนุ่มใหญ่ อายุ 50 กว่า   ดูหนุ่มขึ้นมาเป็นกอง รูปร่างที่ไม่อ้วนจนพุงพลุ้ย
ผิวแม้จะไม่ขาวมากแต่ด้วยเสื้อสีนำเงินพื้นๆ ตัดกับกางเกงยีนส์สีฟอก ทำเอาดูเขากลายเป็นหนุ่มใหญ่ เท่ห์และสมาร์ทไปในบันดล

เขายิ้มให้กับลุคใหม่ที่แปลกตาของตัวเอง  เมื่อตรวจทานความเรียบร้อยเสร็จ ก็เดินผิวปาก  สตาร์ทรถ ออกจากบ้าน ไปอย่างอารมณ์ดี
สองชั่วโมงที่เหลือ กับการจราจรบนถนนที่เป็นวันหยุด  คงทำให้ชายหนุ่มถึงเวลานัดก่อน ครึ่งค่อน ชั่วโมง

ร้านกาแฟในห้างที่เขาใช้เป็นสถานที่นัดแนะ วันนี้หนาแน่นไปด้วยผู้คน  ทำให้วิชิตลังเลที่จะเลือกโต๊ะนั่ง
หนุ่มใหญ่ อยากจะเลือกมุมรอบด้านที่คนผ่านไปผ่านมาสะดุดตาที่สุด  และเพื่อที่จะให้สาวเสื้อสีชมพู กระโปรงดำ
จะเห็นชายเสื้อน้ำเงินกางเกงยีนส์ ได้ชัดๆ และเขา เองก็สามารถ เห็นสาวเสื้อชมพูกระโปรงดำได้ชัดๆ เช่นกัน

ทั้งคู่บอกลักษณะการแต่งกายของกันและให้ให้รู้ เพื่อที่จะได้ไม่ทักคนผิด และเป็นเป้าหมายที่เจาะจง

หลายโต๊ะ ทุกจับจองไปด้วยลูกค้า มีเพียงโต๊ะเดียวที่แอบบอยู่มุมเสาเท่านั้น  วิชิต ไม่มีเวลาตัดสินใจมากนัก หากยิ่งช้า
โอกาสที่โต๊ะ ตัวเดียวที่เหลืออยู่คงหลุดลอยไป  เอาว่ะ นั่งก่อน แล้วค่อยคิดขยับขยายต่อไป อย่างน้อยได้ส่งไลน์
ไปบอกสาวในดวงใจ ว่ามาถึงแล้ว และรออยู่ตรงนี้  เจ้าหล่อนคงรับรู้ และ ไม่หลงทักผิดคนเป็นแน่

สั่งกาแฟมอคค่าร้อนๆมาแก้วหนึ่ง  เพื่อรอคนรัก   กดมือถือส่งไลน์ พร้อมรูปหน้าร้าน ไปให้ สาวเจ้า  ในใจพองโต
รู้สึกตื่นเต้น กับการที่จะได้พบกันครั้งแรก  ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบวาบ ตัดกับอากาศเย็นเฉียบในห้าง เลือดกายสูบฉีด
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือไม้สั่นเบาๆ     นี่ขากำลังย้อนไปเป็นวัยยิ่สิบต้นๆ ตอนมีความรัก ในช่วงวัยรุ่น ใช่ไหม?

ยิ้มให้กับวันที่สดใส  วันที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

นั่งจิบกาแฟพลางๆ ยกมือถือขึ้นมาจ้องมองหน้าจอ ยังไม่มีการอ่านข้อความ  ฮิเดโกะ ยังไม่ได้อ่านไลน์ เขารู้สึกแปลกใจนิดๆ
แต่ก็คิดว่าเธอคงกำลังเดินทางมา หรืออาจขับรถอยู่ จึงไม่มีเวลาอ่าน  ไม่เป็นไร เขารอได้ วิชิต เชื่อใจคนรักว่าเธอต้องมา
เธอจะไม่ทิ้งเขา  หรือทำให้เขาผิดหวัง

ทำไมเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เหลือเกิน ....  ชายหนุ่มรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  เขามองเข็มนาทีที่ค่อยๆกระดิก เหมือนมันฝืด
หรือแทบจะไม่เดินเอาซะเลย ?

แม้จะเหลืออีกเพียงแค่สิบนาที ก็ถีงเวลานัด แต่เขารู้สึกเหมือนมันเป็นสิบชั่วโมง ของการรอคอย  หัวใจต้นไม่เป็นส่ำ

ไลน์ ยังไม่ถูกอ่าน เขาเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย เหงื่อเริ่มซึมออกตามมือ สายตากลอกไปมาตามใบหน้า ที่หันซ้าย หันขวา
มองสอดส่ายหาผู้หญิง ใส่เสื้อสีชมพู กระโปรงดำ และหวังว่าผู้หญิงคนนั้น จะเดินตรงมาหาเขาทันที่ ที่ทั้งสองเห็นกัน

ผู้คนเดินขวั่กไขว่ สวนกันไปมา จนทำให้ตาลาย  แต่ไม่มีวีแววของสาวเสื้อชมพูเลยสักคน ที่จะเดินตรงเข้มาหาเขา

วิชิตไม่รู้ว่านั่งตรงนั้นนานเท่าไหร่ เขารู้สึกว่างเปล่า และมึน งง  สับสน  ทุกๆ สองสามนาที ที่กดโทรศัพท์ส่งไปหาคนรัก
กลับมีเสียงตอบจากปลายทางว่าให้ฝากข้อความ   เขากดซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆ  ก็เหมือนเดิม คือฝากข้อความ
สถานะข้อความทางไลน์ ไม่ถูกเปิดอ่าน  แม้เขาจะส่งข้อความอ้อนวอนอย่างไร ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มค่อยๆซีดลง

ผ่านไปนับชั่วโมงของเวลานัด ไม่มีเงาของใครเฉียดเข้ามาใกล้  มือเขาเริ่มสั่น ใจที่พองโตเริ่มห่อเหี่ยว น้ำตาเริ่มเอ่อ
ภายในใจใจมันจุกเจ็บแน่น และร้อนรน   ไม่มีคำอธิบายใดๆจากคนรักทางโลกโซเชี่ยลของสาเหตุที่ผิดนัด
มีแต่ความเงียบในใจ ท่ามกลางความจอแจและเป็นไปของผู้คน ที่สัญจรไปมา

วิชิตตัดสินใจลุกขึ้นอย่างช้าๆ  ความหวังทั้งหมดมันพังทลายลงแล้ว ไม่มีกองทราย ไม่มีปราสาท ไม่มีเจ้าหญิงที่สวยงาม
ทุกอย่างคือโลกมโน  โลกสมมุติที่หลอกลวง  โดยมีความรัก ความจริงใจ  เป็นเดิมพัน และเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
น้ำตาที่เอ่อ ถูกปาด ก่อนที่มันจะหยดลงมา เป็นสัญญาลักษณ์ของความเจ็บช้ำ

มันจบแล้ว ต่อไปนี้ จะเหลือแต่เขา กับลูกในโลกปัจจุบันเท่านั้น

จ่ายเงิน แล้วเดินออกมาอย่างคนไร้วิญญาณ  เขาไม่เคยจริงจังกับความรักครั้งไหนเท่าครั้งนี้ หนุ่มใหญ่ตั้งอนาคตไว้กับคนรัก
ทุกคืน ทุกครั้ง ที่โทรศัพท์ หรือไลน์คุยกัน เขาจะให้คำมั่นสัญญา กับเธอตลอดเวลา  และฮิเดโกะ ก็สัญญาตอบมา

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งสองไม่เคยแม้จะทะเลาะ หรือขัดใจอะไรเลย แล้วสาเหตุอะไร ที่ทำให้ ฮิเดโกะ ทิ้งเขาไป
เขา งุนงง สับสน    ยิ่งคิดยิ่งทำให้เจ็บ จนกลั้นน้ำตาไม่ไหว  ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ร้องไห้  เมื่อเดินมาถึงมุมลับตาคน

อารมณ์เริ่มเตลิด เหมือนเขากำลังสูญเสียการควบคุมตัวเองเมื่ออยู่คนเดียวตามลำพัง

เขายกมือปิดหน้า สะอื้นร่ำไห้อย่างไม่อายใคร การร้องไห้คือการระบายที่ทำได้ดีที่สุดในขณะนี้

ก่อนที่อารมณ์จะเตลิดไปมากมาย   พลันก็มี มือที่ อวบอูม นุ่มๆ เข้าเกาะกุมมือของเขาที่ปิดอยู่บนใบหน้า

เมื่อถูกสัมผัส เขาหยุดการร่ำไห้ และเปิดมือออกด้วยความสงสัย น้ำตาที่คลอเต็มหน่วยทำให้มองเห็นไม่ชัด จึงไม่รู้ว่า
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า นี่เป็นใคร ผู้หญิง หรือผู้ชาย แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่โชยเข้ามาปะทะจมูกทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย

ยังไม่ทันจะถามอะไร คนตรงหน้าก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับเขา

วิชิต รับเอาผ้ามาซับน้ำตา เพื่อให้ดวงตาปราศจากน้ำ  จนทำให้จอภาพในตาจับภาพข้างหน้าได้อย่างชัดเจน

คนตรงหน้า เป็นผู้หญิงวัยกลางคน  ผมยาวสลวย มีผมขาวแซมประประปรายเล็กน้อย ใบหน้าหมดจรด ปราศจากเครื่องสำอาง
หน้าตาออกไปทางหมวยรุ่นใหญ่ แต่รูปร่างเธอ อ้วนท้วนสมบรูณ์ หรือที่คนปรกติ เรียกว่าอ้วน นั่นเอง

แว่นสายตาที่เธอใส่อยู่ บอกถึงอายุ อานามว่าน่าจะเกิน สี่สิบ แต่ แววตาที่มีน้ำใสๆคลออยู่ของเธอ นี่สิ
ช่างอบอุ่น และคุ้นเคย  และแสดงออกถึงความรักที่มีให้กัน

วิชิต  ก้มมองไปที่เสื้อผ้าเธอ     คุณพระ  เธอใส่ เสื้อชมพู กระโปรงดำ !!!!

...............................................................