ชีวิตขาดพ่อแม่

สมัยก่อน ตอนเป็นเด็กผมมีความสุขมาก มีพ่อ(พ่อเลี้ยง) แม่ ยาย ผมอยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเป็นลูกชายคนเดียว แม่จะรักผมมาก ตอนเช้า แม่จะรีบตื่นแต่เช้า ทำกับข้าวให้ผมไปรร. ขณะที่ผมกำลังนอนหลับสบายอยู่บนที่นอน พอแม่เตรียมกับข้าวให้ผมเสร็จ แมจะมาปลูกให้ผมตื่นไปล้างหน้า แปลงฟัน แต่งตัวไป รร. ผมขี้เกียจลูกมาก เพราะเป็นเวลาที่ผมกำลังหลับสบาย แต่ผมก็ต้องลุก แม่ได้เตรียมกับข้าวให้ผมเรียบร้อย ผมแต่งตัวไปรร.แม่ให้เงินผม 5 บาท ไว้ซื้อขนมกินที่รร.แม่ทำแบบนี้ทุกวันๆ พอผมเรียน ป.4-5 ผมเลิกเรียนมา เจอจักรยานจอดอยู่ สวยมาก คันใหญ่มาก ผมไม่รู้ว่าของใคร ผมเลยไปถามแม่ แม่บอกว่าซื้อมาให้ผมขับไปรร.ผมดีใจมาก เพราะตั้งแต่เด็กผมขับคันเล็กไปตลอด สมัยก่อนบ้านผมไม่มีทีวี ผมจะไปดูละครที่บ้านป้า เวลากลางคืน บางวันแม่ก็มาดูด้วย บางวันผมก็ดูกับพี่สาวที่เป็นลูกของป้า พอละครจบผมจะเรียกแม่ให้มารับ เพราะผมกลัวผี ไม่กล้าเดินกับบ้าน แม่ก็มารับ ทั้งบ่นมาด้วย ว่าจะกลัวอะไร ใกล้แค่นี้เดินมาเองได้ บางวันผมแกล้งนอนหลับ แม่จะอุ้มผมกลับบ้าน พอถึงบ้านผมก็จะเอ๋แม่ แม่ว่าผมแกล้ง ก็มาหอมแก้มมาจั้กจี้ผม ผมมีความสุขที่สุด พอผมเรียน ป.6 แม่เริ่มป่วย อาการเริ่มหนักขึ้นๆ พ่อเลี้ยงก็ไปกินเหล้า ปกติพ่อเลี้ยงกลัวแม่มาก แล้วแม่เลยบอกพ่อเลี้ยงกลับบ้าน เพราะไม่สนใจมาดูแลแม่เลย แม่นอนซมอยู่แบบนี้เกือบปี จนมาวันหนึ่ง ผมกำลังเล่นกับพี่สาว ลูกของป้า ผมได้ยินเสียงประกาศบอกคนในหมํ่บ้าน ว่าแม่ผมเสียแล้ว ผมรีบมาดูแม่ที่บ้าน เห็นคนเต็มบ้าน ยายก็นั่งอยู่ข้างๆแม่ ผมเห็นแม่นอนนิ่ง ผมก็ร้องไห้ ตาแม่ไม่หลับ เหมือนแม่เป็นห่วงผมอยู่ ยายบอกให้ผมเอามือยายบอกให้ผมเอามือปิดตาแม่ ผมร้องไห้ไปด้วย ค่อยเอามือปิดตาแม่ไปด้วย ผมเดินร้องไห้ไปนั่งร้องไห้อยู่บ้านป้า พอวันเผาผมบวชให้แม่ ตั้งแต่วันนั้นมา ผมอยู่กับยายมาตลอด ญาติๆเริ่มเปลี่ยนไป ตอนแม่อยู่ ไม่ว่าลุง ป้า น้า อา ทุกคนรักผม คุยเล่นคุยหยอกกับผมตลอด พอแม่ผมเสีย มีแต่ยายที่ผมสามารถพึ่งได้ ผมได้บวชเรียน แต่เรียนไม่จบ ทั้งโดนเพื่อนแกล้ง ผมทนไม่ไหวผมก็สึกออกมา ตอนนั้นอายุ14-15 เป็นช่วงฤดูเกี่ยวข้าว ผมก้อไปช่วยยาย ช่วยป้า เกี่ยวบ้าง ส่วนใหญ่ผมจะไปเล่นมากกว่า พอพักเที่ยงผมเห็นปลาหมึก ผมอยากกิน ผมขอหีบกับลุง ลุงโยนหีบมาให้ผม แล้วใช้สีหน้าไม่พอใจ ผมไม่มีความสุขเลย ผมรู้สึกว่าญาติไม่รักผมเหมือนแต่ก่อน ผมตัดสินใจบวชอีกรอบ จนผมเรียนจบมา.3 ผมได้หางานทำที่กรุงเทพแล้วเรียนกศน.ไปด้วย มีวันนึงผมกลับบ้าน รถจากกรุงเทพมาถึงอำเภอบ้านผม ประมาณ ตี 2 ผมโทรหาลุง หาป้า มารับผมหน่อยลุงกับป้าบอกผมรอสว่าง เดียวนั่งวินมอไซกลับ คือตอนนั้น มืดมาก แถวนั้นก็เงียบ มีคนเดินไปมาหลายรอบผมกลัวว่าเขาจะมาปล้นมาจี้ผมหรือเปล่า เลยโทรหาน้า น้าอยู่คนละหมู่บ้าน รีบขับรถมารับผม ทั้งๆที่อยู่ไกลกว่าบ้านลุงกับบ้านผมตั้งสิบกิโล ผมจึงรู้ว่า ลุงกับป้าไม่เคยรักผมเลย วันเกณทหาร ตลอดจนวันผุกแขนตอนผมจะไปทหาร ทุกคนในหมู่บ้านมาผูกแขนผมหมด บ้านป้าอยู่ติดกับบ้านผม ไม่มา วันเยี่ยมทหาร ญาติทุกคนไปหมด ป้าลุงไม่มา ผมไม่รู้เขาเกลียดอะไรผมนักหนา บางทีผมไปเอาข้าวที่บ้านมาไว้หุงกินที่ทำงาน จะชอบพูดใส่ผม เหมือนอะไรที่เกี่ยวกับชีวิตผมเขาจะไม่สนใจ ผมนึกย้อนกลับไปวันที่ผมมีแม่ วันที่ทุกคนรักผม ผมอยากมีวันนั้นอีกครั้ง ตลอดเวลาจากวันที่แม่เสีย จนถึงวันนี้ ผมพยามไม่คิดถึงแม่ เพราะเวลาผมคิดถึงแม่ ผมจะร้องไห้ ผมไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ทุกวันนี้ผมเรียนจบ ปวส.จากการทำงานหาเงินเรัยนเอง ผมทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง กะว่าถ้ามีโอกาสจะต่อไป.ตรีให้จบ บางครั้งเห็นคนอื่นมีแม่ กอดแม่ ผมอิจฉาเขามาก ทุกวันนี้ผมชินกับการยุบตัวคนเดียวแบบไม่มีใคร เวลาคิดถึงแม่ ผมจะร้องไห้ อยากมีคนปรึกษา เวลามีปัญหา อยากเล่าให้แม่ฟัง อยากโทรหาแม่ อยากเมมเบอโทรศัพท์ เป็นเบอแม่ และพิมเป็นชื่อแม่ เหมือนคนอื่นเขา แต่ไม่มีทางเป็นไปได้ โทรศัพท์ผมว่างเปล่า ไม่มีเบอที้พิมว่า แม่ หรือพ่อ เหมือนคนอื่นเขา จนทุกวันนี้คำว่าแม่ ผมดูเลือนลาง เหมือนผมไม่ชินกับคำนี้เลย เพราะผมไม่ได้เรียกแม่ มา 15 ปีแล้ว
ผมอายที่จะคุยคนเดียว เรียกแม่ แม่ ซึ่งผมไม่รู้ว่า แม่ผมอยูไหน ผมเรียกแม่จะได้ยินไหม แม่จะตอบรับไหม ยังไงก็ตาม ผมจะขอทำให้ดีที่สุด จะดูแลยาย จะดูแลลูกผม ให้ดีที่สุด ผมจะไม่ให้ลูกผม ขาดพ่อแม่ เหมือนผมอีก ตลอดเวลา ที่ผมเคยใช้ชีวิตตัวคนเดียว มันลำบากมากขริงๆ ทั้งเหงา ทั้งต้องการความอบอุ่น เหมือนคนอื่น ผมจะไม่ทำให้ลูกผมขาดอีกเด็ดขาด ผมรักและคิดถึงแม่ครับ 😝😜😜😂😂😂