เป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของผมเองครับ
แม่ผมฆ่าตัวตาย ตอนผมอายุประมาณ7-8ขวบ ตอน ป.3
วันที่ผมรู้ว่าแม่ผมตายนั้นเป็นวันที่เหมือนกับทั้งโลกมันหยุดหมุน
ร้องไห้จนไม่มีทั้งน้ำตาทั้งเสียง ที่ผ่านมานี้ผมคิดว่าเป็นความผิดของผมเอง
ที่แม่ต้องตาย มันเป็นเพราะผม เมื่อก่อนผมเคยแอบขโมยเงินแม่ไปซื้อของที่อยากได้
ทำทุกอย่างตามใจตัวเอง แม่สอนก็ไม่ค่อยจะฟัง แต่ก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป
เป็นเด็กดื้อและซนที่สุด เพราะเมื่อก่อนไม่ค่อยได้อยู่กับแม่เท่าไหร่นัก
แม่จะเอาผมไปฝากไว้ให้คุณตาเลี้ยง ตอนไปทำธุระ ตจว.
แต่ผมก็คิดถึงแม่ตลอด แล้ววันหนึ่งผมบังเอิญได้ยินเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาพูดกัน
ว่าแม่ผมเป็นประสาท แต่ด้วยความที่เป็นเด็กไม่ค่อยจะเก็บอะไรมาใส่ใจสักเท่าไหร่
ก็ไม่ได้สนใจอะไร สมัยตอนเด็กๆผมมีพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงคนนี้ก็เป็นคนขี้หงุดหงิด
เคยตีแม่ ทำแม่ร้องไห้ ผมไม่ชอบเห็นที่แม่ร้องไห้เลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่
แต่ก็เลิกกันไปไม่นานก่อนที่แม่จะเสียชีวิต
แล้วก็ย้ายไปอยู่กับป้า ตอนแม่เพิ่งตายได้ไม่กี่วัน ผมร้องไห้ทุกวัน เป็นเด็กเหม่อลอยไม่มีใจทำอะไร
แม่ตายช่วงประมาณเดือนกรกฏาคม ผมไม่มีใจเรียนหนังสือ
และยิ่งใกล้วันแม่เข้าทุกที มันทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อวันแม่มาถึง ผมเหมือนเด็กบ้าที่ได้แต่มองเพื่อนๆเขาพาแม่มาไหว้ที่โรงเรียนกัน
ในมือมีพวงมาลัยแต่ไม่รู้จะเอาไปไหว้ใคร ผมนั่งร้องไห้คนเดียวจนคุณครูเข้ามาปลอบ
และถามว่าผมเป็นอะไร ทำไมร้องไห้ ผมพูดทั้งน้ำตาว่าผม"ไม่มีแม่" แม่ผมตายแล้ว
ผมร้องไห้อยู่ตลอดเวลาที่เขาไหว้แม่กัน จนคุณครูต้องโทรให้ยายมารับกลับบ้าน
หลังจากนั้นไม่นาน พ่อแท้ๆของผมก็มารับผมไปอยู่ด้วย
และก็ย้ายโรงเรียน แล้วพ่อของผมก็มีเรื่องทะเลาะกับลุงๆป้าๆ ของผม
เรื่องแบ่งมรดกของแม่ไม่ลงตัว ผมถูกบอกให้เปลี่ยนนามสกุลจากของแม่ ไปเป็นของพ่อ
และย้ายไปอยู่กับพ่อ ตอนโตขึ้นผมก็ได้รู้ความจริงอีกว่า พ่อเป็นคนเจ้าและชอบทำร้ายแม่บ่อยๆ
เป็นเหตุที่ทำให้ต้องเลิกกัน ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าถ้าผมมีคนรัก ผมจะไม่ทำร้ายเธอเด็ดขาด
ผมไม่มีรูปของแม่สักใบตั้งแต่มาอยู่กับพ่อ จนวันที่ผมได้กลับไปเยี่ยมพวกป้าๆกับลูกพี่ลูกน้องที่โตในปีเดียวกัน
ป้าเอาอัลบั้มรูปของผมกับแม่มาให้ เป็นรูปตอนที่ผมยังจำความไม่ได้ แม่ชอบเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ
ผมกลับมาดูรูปขอแม่อันเก่าๆมันทำให้ผมคิดถึงแม่มากๆ ถึงหน้าของแม่ในความทรงจำจะเลือนลาง
แต่ผมก็คิดถึงแม่ อยากกอดแม่ อยากพูดว่ารักแม่ อยากกราบแม่แล้วพูดว่าขอโทษกับทุกสิ่งที่ทำลงไป
ทุกสิ่งที่อย่างที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ ผมขอโทษ
ผมเคยฝันเคยแม่ครั้งหนึ่ง ถึงมันจะดูเลือนลางแต่ผมก็รู้ว่าเป็นแม่ผม
ในฝันทุกอย่างเป็นสีขาว ผมเดินเข้าไปหาแม่และกอดแม่ พูดว่าคิดถึง
และนอนนุนตักแม่ ผมคิดถึงแม่ อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกสิ่งอย่าง
ทุกสิ่งที่จะพรากแม่ไปจากผม
ผมว่าผมเริ่มเข้าใจคนที่อยากให้คนที่ตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาแล้วละ
ปล.ขอโทษด้วยครับถ้าอ่านแล้วมันหงุดหงิดเพราะผมเรียงประโยคไม่เก่ง
ปล2. ผมคิดว่าจะบวชให้แม่ครับ ควรบวชตอนอายุเท่าไหร่ดี เพราะตอนนั้นยังเด็กเลยไม่ได้บวช
ปล3. และผมก็คิดด้วยว่าแม่ผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ เห็นแม่กินยาตลอดเลย
แค่อยากระบายกับสิ่งที่อัดอั้นและค้างคาในใจครับ ขอบคุณที่รับฟังครับ
อยากระบายครับ รู้สึกอึดอัดใจ
แม่ผมฆ่าตัวตาย ตอนผมอายุประมาณ7-8ขวบ ตอน ป.3
วันที่ผมรู้ว่าแม่ผมตายนั้นเป็นวันที่เหมือนกับทั้งโลกมันหยุดหมุน
ร้องไห้จนไม่มีทั้งน้ำตาทั้งเสียง ที่ผ่านมานี้ผมคิดว่าเป็นความผิดของผมเอง
ที่แม่ต้องตาย มันเป็นเพราะผม เมื่อก่อนผมเคยแอบขโมยเงินแม่ไปซื้อของที่อยากได้
ทำทุกอย่างตามใจตัวเอง แม่สอนก็ไม่ค่อยจะฟัง แต่ก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป
เป็นเด็กดื้อและซนที่สุด เพราะเมื่อก่อนไม่ค่อยได้อยู่กับแม่เท่าไหร่นัก
แม่จะเอาผมไปฝากไว้ให้คุณตาเลี้ยง ตอนไปทำธุระ ตจว.
แต่ผมก็คิดถึงแม่ตลอด แล้ววันหนึ่งผมบังเอิญได้ยินเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาพูดกัน
ว่าแม่ผมเป็นประสาท แต่ด้วยความที่เป็นเด็กไม่ค่อยจะเก็บอะไรมาใส่ใจสักเท่าไหร่
ก็ไม่ได้สนใจอะไร สมัยตอนเด็กๆผมมีพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงคนนี้ก็เป็นคนขี้หงุดหงิด
เคยตีแม่ ทำแม่ร้องไห้ ผมไม่ชอบเห็นที่แม่ร้องไห้เลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่
แต่ก็เลิกกันไปไม่นานก่อนที่แม่จะเสียชีวิต
แล้วก็ย้ายไปอยู่กับป้า ตอนแม่เพิ่งตายได้ไม่กี่วัน ผมร้องไห้ทุกวัน เป็นเด็กเหม่อลอยไม่มีใจทำอะไร
แม่ตายช่วงประมาณเดือนกรกฏาคม ผมไม่มีใจเรียนหนังสือ
และยิ่งใกล้วันแม่เข้าทุกที มันทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อวันแม่มาถึง ผมเหมือนเด็กบ้าที่ได้แต่มองเพื่อนๆเขาพาแม่มาไหว้ที่โรงเรียนกัน
ในมือมีพวงมาลัยแต่ไม่รู้จะเอาไปไหว้ใคร ผมนั่งร้องไห้คนเดียวจนคุณครูเข้ามาปลอบ
และถามว่าผมเป็นอะไร ทำไมร้องไห้ ผมพูดทั้งน้ำตาว่าผม"ไม่มีแม่" แม่ผมตายแล้ว
ผมร้องไห้อยู่ตลอดเวลาที่เขาไหว้แม่กัน จนคุณครูต้องโทรให้ยายมารับกลับบ้าน
หลังจากนั้นไม่นาน พ่อแท้ๆของผมก็มารับผมไปอยู่ด้วย
และก็ย้ายโรงเรียน แล้วพ่อของผมก็มีเรื่องทะเลาะกับลุงๆป้าๆ ของผม
เรื่องแบ่งมรดกของแม่ไม่ลงตัว ผมถูกบอกให้เปลี่ยนนามสกุลจากของแม่ ไปเป็นของพ่อ
และย้ายไปอยู่กับพ่อ ตอนโตขึ้นผมก็ได้รู้ความจริงอีกว่า พ่อเป็นคนเจ้าและชอบทำร้ายแม่บ่อยๆ
เป็นเหตุที่ทำให้ต้องเลิกกัน ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าถ้าผมมีคนรัก ผมจะไม่ทำร้ายเธอเด็ดขาด
ผมไม่มีรูปของแม่สักใบตั้งแต่มาอยู่กับพ่อ จนวันที่ผมได้กลับไปเยี่ยมพวกป้าๆกับลูกพี่ลูกน้องที่โตในปีเดียวกัน
ป้าเอาอัลบั้มรูปของผมกับแม่มาให้ เป็นรูปตอนที่ผมยังจำความไม่ได้ แม่ชอบเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ
ผมกลับมาดูรูปขอแม่อันเก่าๆมันทำให้ผมคิดถึงแม่มากๆ ถึงหน้าของแม่ในความทรงจำจะเลือนลาง
แต่ผมก็คิดถึงแม่ อยากกอดแม่ อยากพูดว่ารักแม่ อยากกราบแม่แล้วพูดว่าขอโทษกับทุกสิ่งที่ทำลงไป
ทุกสิ่งที่อย่างที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ ผมขอโทษ
ผมเคยฝันเคยแม่ครั้งหนึ่ง ถึงมันจะดูเลือนลางแต่ผมก็รู้ว่าเป็นแม่ผม
ในฝันทุกอย่างเป็นสีขาว ผมเดินเข้าไปหาแม่และกอดแม่ พูดว่าคิดถึง
และนอนนุนตักแม่ ผมคิดถึงแม่ อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกสิ่งอย่าง
ทุกสิ่งที่จะพรากแม่ไปจากผม
ผมว่าผมเริ่มเข้าใจคนที่อยากให้คนที่ตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาแล้วละ
ปล.ขอโทษด้วยครับถ้าอ่านแล้วมันหงุดหงิดเพราะผมเรียงประโยคไม่เก่ง
ปล2. ผมคิดว่าจะบวชให้แม่ครับ ควรบวชตอนอายุเท่าไหร่ดี เพราะตอนนั้นยังเด็กเลยไม่ได้บวช
ปล3. และผมก็คิดด้วยว่าแม่ผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ เห็นแม่กินยาตลอดเลย
แค่อยากระบายกับสิ่งที่อัดอั้นและค้างคาในใจครับ ขอบคุณที่รับฟังครับ