สวัสดีค่ะทุกคน ขอเกริ่นก่อนว่าเราเริ่มทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตั้งแต่ 16 นะคะ ช่วงที่เรียนมัธยมก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะก็อยู่อาศัยกับที่บ้าน ส่วนเงินที่ได้จากการทำงานก็เก็บเข้าบัญชีไว้ค่ะ แต่ก็ไม่ได้รายได้เยอะมาก เพราะงานที่ทำก็คือช่วยกิจการที่บ้าน จำได้ว่าตอนปิดเทอมม.4 เข้าไปช่วยงานเอกสารที่ออฟฟิศ และงานอื่นๆ ก็ตกเดือนละ 2,500 ค่ะ แต่ก็ทำจันทร์-ศุกร์ 9โมงเช้า-5โมงเย็น เหมือนพนักงานประจำออฟฟิศนะคะ ได้ทำทั้ง presentation / ออกใบเสนอราคาต่างๆ จำไม่ค่อยได้เหมือนกันค่ะว่าทำเยอะแค่ไหน แต่ตอนนั้นอายุ 16 ก็รู้สึกว่าเราเริ่มเห็นชีวิตทำงานเร็วเหมือนกัน
ช่วงก่อนขึ้นมหาลัย ประมาณม.6 เราก็มีโอกาสได้ทำธุรกิจ MLM กับที่บ้านค่ะ เราเริ่มเพราะรู้สึกว่าก็ดีที่เราสามารถมีรายได้เป็นของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ได้แอนตี้อะไรนะคะ
แต่พอขึ้นมหาลัย ก็เริ่มมีปัญหาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆค่ะ อย่างแรกเลยคือเราไม่ได้ค่าขนมแล้ว จะมีคุณพ่อ(แท้)ที่ช่วยบ้างบางเดือน 2,000 แต่เราเรียนในเมืองอะค่ะ มันก็เสียค่าเดินทางเยอะอยู่ โดยเฉพาะบีทีเอส อย่างที่สองคือเวลาที่เราจะทำธุรกิจลดลงไปมาก เพราะงานเยอะมากจริงๆ บวกกับบ้านเราอยู่ไกลมหาลัย คือใช้เวลาเดินทางเที่ยวละ 3 ชั่วโมง ถ้าเราเรียน 8 โมง คือเราต้องตื่นตี 4 ครึ่งทุกวันอะค่ะถึงจะไปทัน ไม่ได้อยู่หอเพราะคุณแม่ไม่อยากให้ห่างด้วยอะค่ะ และก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม
เราก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาตอนช่วงปี 1-2 และเริ่มหาทางหารายได้เพิ่ม คือสอนพิเศษค่ะ ช่วงที่สอนก็รู้สึกว่าช่วยได้พอสมควรนะคะ แต่ข้อเสียคือบางทีน้องก็ชอบเลื่อน หรือแคนเซิลระยะกระชั้นชิด ทำให้เราเสียเวลาไปทำอย่างอื่นน่ะค่ะ แต่เราก็ทำต่อไปเพื่อรายได้ จนมาปี 3 คุณพ่อ(เลี้ยง)และคุณแม่เราหย่ากัน แล้วคุณแม่ก็มีภาระเพิ่มขึ้นน่ะค่ะ เลยทำให้เราซวย คือพ่อเลี้ยงไม่จ่ายค่าเทอมให้เหมือนเดิม เลยต้องไปลำบากยืมคุณยายมาจ่ายทุกเทอม แต่คุณแม่บอกจะเคลียร์หนี้กับคุณยายให้ (ครอบครัวเราส่วนใหญ่ไม่มีการให้เงินกันเป็นการช่วยเหลือค่ะ มีแต่ยืม และต้องคืนด้วย555)
ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 4 เราทนตื่นเช้าไม่ไหวแล้ว คุณน้าเลยหาหอให้อยู่ แล้วก็ช่วยจ่ายให้(ในตอนแรก) เราเพิ่งย้ายมาได้ 3 เดือน แต่ว่าหลังๆเราก็ไม่อยากกวนคุณน้า เพราะเราเห็นคนรอบตัวมีภาระเยอะมากค่ะ เพราะเวลาเราเจอคนที่บ้าน ทุกคนก็จะบ่นแต่ว่า "โอ้ยต้องผ่อนคอนโดยังไม่หมด" หรือ "ป้าภาระเยอะมากเลย มีทั้งค่ารักษาพยาบาลปู่ (ปู่เป็นอัลไซเมอร์มา 15 ปีแล้วค่ะ) ค่าบ้าน ต้องให้เงินย่า ฯลฯ" ส่วนคุณแม่เราก็อย่างที่บอกค่ะว่าพอหย่าแล้วภาระเพิ่มขึ้น แล้วก็ทำงานตัวคนเดียว ไม่อยากรบกวน พ่อแท้ๆเราก็รายได้ไม่คงที่ค่ะ แล้วก็เป็นคนชอบสังสรรค์ เราก็พูดอะไรมากไม่ได้ เราเลยไม่เคยขอเงินที่บ้านเลย ตั้งแต่เริ่มหาเงินเองได้ เพราะเห็นทุกคนลำบากหมด รู้สึกไม่อยากเป็นภาระอะค่ะ
หลังๆเราก็เลยหารายได้จากการพาชาวต่างชาติเที่ยวรอบกรุงเทพฯ มันก็ช่วยได้แค่พออยู่ได้อะค่ะ เพราะเราก็ไม่ได้หน้าเลือดหวังเอาเงินจากเขา
แต่มันเหนื่อยมากนะคะ เราอายุ 22 ค่าใช้จ่ายเดือนนึงก็หลักหมื่นค่ะ
- ที่พัก 7,500 (รวมน้ำ/ไฟ)
- ค่าเดินทางเดือนละ 3,000
- ค่าโทรศัพท์เดือนละ 700
- ค่าอาหาร เช้า กลางวัน เย็น 4,000
เราไม่ฟุ่มเฟือยอะไรนอกจากนี้เลยค่ะ เป็นคนไม่ช็อปปิ้ง ถ้าเราทำงานได้เงินมา ก็อาจจะมีกินอะไรดีๆบ้าง เช่น เข้าร้านพิซซ่าสั่งสปาเก็ตตี้ทาน ซึ่งเราจะไม่ทานอะไรที่ราคาเกิน 200 บาทเลยค่ะ
หาเงินมาได้เท่าไหร่ ก็ต้องจ่ายหมดเลย ตอนนี้เลยเป็นคนอายุ 22 ที่ "ต้อง" หาเงินเดือนละหมื่นกว่าบาทและอยู่ให้ได้ โดยมีเงินเก็บ 0 บาทถ้วนค่ะ
ที่เครียดอีกอย่าง คือเวลาเจอที่บ้าน เขาก็จะถามเราเรื่องทำงาน ซึ่งเราขอข้ามประเด็นนี้ไปนะคะว่าจะทำงานอะไร แต่ส่วนมากก็จะพูดกับเราประมาณว่า "จบแล้วจะมาดูแลไหมน้าาา" หรือ "ถ้าทำงานได้เงินเยอะๆก็เอามาเลี้ยงด้วยนะ" ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าพูดจริงไหม คือเราไม่มีปัญหาเรื่องการดูแลเพื่อตอบแทนบุญคุณนะคะ แต่ถ้าทุกคนในบ้านคาดหวังว่าเราต้องตอบแทนเป็นเงิน แล้วเรามีทั้งฝ่ายพ่อ/แม่ และเราเป็นลูก/หลานคนเดียวของตระกูล... แค่คิดเราก็เครียดกว่าเดิมแล้วอะค่ะ
เรารู้สึกจนปัญญา เครียดมากๆ เพราะต้องคิดทุกเดือนว่าจะมีใช้พอไหม จะคุยกับใครก็ไม่ได้เพราะสุดท้ายเขาก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี เคยลองขอนะคะ วันที่เราเหลือติดตัว 400 บาท... แต่สุดท้ายถ้าที่บ้านไม่มี ก็ไม่ให้จริงๆอะค่ะ
เรารู้สึกว่าเราก็ดิ้นรนพอสมควร พยายามหาโอกาสอะไรก็แล้วแต่ที่เราทำแล้วสร้างรายได้ เราก็ทำได้หมดนะคะ ถ้ามันไม่กระทบตารางเรียนตัวเอง เสาร์-อาทิตย์เราก็ไม่ได้หยุดแบบเพื่อนๆเลยค่ะ หรือจะอยู่บ้านอ่านหนังสือก็ต้องจัดเวลาล่วงหน้ามากๆ ไม่อย่างนั้นคือเราจะใช้วันหยุดไปสอน ไม่ก็ทำงานอย่างอื่นไปเลย
แต่ก็นั่นแหละค่ะ สุดท้ายมันก็เศร้าทุกครั้ง โดยเฉพาะเวลาจ่ายค่าหอ บัญชีก็จะเหลือหลักร้อย แล้วก็ต้องมาเครียดใหม่ว่า จะหาเงินยังไงให้พอใช้เดือนนี้
เครียดค่ะ ยังเรียนอยู่ แต่ต้องออกค่าใช้จ่ายเองทุกอย่าง
ช่วงก่อนขึ้นมหาลัย ประมาณม.6 เราก็มีโอกาสได้ทำธุรกิจ MLM กับที่บ้านค่ะ เราเริ่มเพราะรู้สึกว่าก็ดีที่เราสามารถมีรายได้เป็นของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ได้แอนตี้อะไรนะคะ
แต่พอขึ้นมหาลัย ก็เริ่มมีปัญหาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆค่ะ อย่างแรกเลยคือเราไม่ได้ค่าขนมแล้ว จะมีคุณพ่อ(แท้)ที่ช่วยบ้างบางเดือน 2,000 แต่เราเรียนในเมืองอะค่ะ มันก็เสียค่าเดินทางเยอะอยู่ โดยเฉพาะบีทีเอส อย่างที่สองคือเวลาที่เราจะทำธุรกิจลดลงไปมาก เพราะงานเยอะมากจริงๆ บวกกับบ้านเราอยู่ไกลมหาลัย คือใช้เวลาเดินทางเที่ยวละ 3 ชั่วโมง ถ้าเราเรียน 8 โมง คือเราต้องตื่นตี 4 ครึ่งทุกวันอะค่ะถึงจะไปทัน ไม่ได้อยู่หอเพราะคุณแม่ไม่อยากให้ห่างด้วยอะค่ะ และก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม
เราก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาตอนช่วงปี 1-2 และเริ่มหาทางหารายได้เพิ่ม คือสอนพิเศษค่ะ ช่วงที่สอนก็รู้สึกว่าช่วยได้พอสมควรนะคะ แต่ข้อเสียคือบางทีน้องก็ชอบเลื่อน หรือแคนเซิลระยะกระชั้นชิด ทำให้เราเสียเวลาไปทำอย่างอื่นน่ะค่ะ แต่เราก็ทำต่อไปเพื่อรายได้ จนมาปี 3 คุณพ่อ(เลี้ยง)และคุณแม่เราหย่ากัน แล้วคุณแม่ก็มีภาระเพิ่มขึ้นน่ะค่ะ เลยทำให้เราซวย คือพ่อเลี้ยงไม่จ่ายค่าเทอมให้เหมือนเดิม เลยต้องไปลำบากยืมคุณยายมาจ่ายทุกเทอม แต่คุณแม่บอกจะเคลียร์หนี้กับคุณยายให้ (ครอบครัวเราส่วนใหญ่ไม่มีการให้เงินกันเป็นการช่วยเหลือค่ะ มีแต่ยืม และต้องคืนด้วย555)
ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 4 เราทนตื่นเช้าไม่ไหวแล้ว คุณน้าเลยหาหอให้อยู่ แล้วก็ช่วยจ่ายให้(ในตอนแรก) เราเพิ่งย้ายมาได้ 3 เดือน แต่ว่าหลังๆเราก็ไม่อยากกวนคุณน้า เพราะเราเห็นคนรอบตัวมีภาระเยอะมากค่ะ เพราะเวลาเราเจอคนที่บ้าน ทุกคนก็จะบ่นแต่ว่า "โอ้ยต้องผ่อนคอนโดยังไม่หมด" หรือ "ป้าภาระเยอะมากเลย มีทั้งค่ารักษาพยาบาลปู่ (ปู่เป็นอัลไซเมอร์มา 15 ปีแล้วค่ะ) ค่าบ้าน ต้องให้เงินย่า ฯลฯ" ส่วนคุณแม่เราก็อย่างที่บอกค่ะว่าพอหย่าแล้วภาระเพิ่มขึ้น แล้วก็ทำงานตัวคนเดียว ไม่อยากรบกวน พ่อแท้ๆเราก็รายได้ไม่คงที่ค่ะ แล้วก็เป็นคนชอบสังสรรค์ เราก็พูดอะไรมากไม่ได้ เราเลยไม่เคยขอเงินที่บ้านเลย ตั้งแต่เริ่มหาเงินเองได้ เพราะเห็นทุกคนลำบากหมด รู้สึกไม่อยากเป็นภาระอะค่ะ
หลังๆเราก็เลยหารายได้จากการพาชาวต่างชาติเที่ยวรอบกรุงเทพฯ มันก็ช่วยได้แค่พออยู่ได้อะค่ะ เพราะเราก็ไม่ได้หน้าเลือดหวังเอาเงินจากเขา
แต่มันเหนื่อยมากนะคะ เราอายุ 22 ค่าใช้จ่ายเดือนนึงก็หลักหมื่นค่ะ
- ที่พัก 7,500 (รวมน้ำ/ไฟ)
- ค่าเดินทางเดือนละ 3,000
- ค่าโทรศัพท์เดือนละ 700
- ค่าอาหาร เช้า กลางวัน เย็น 4,000
เราไม่ฟุ่มเฟือยอะไรนอกจากนี้เลยค่ะ เป็นคนไม่ช็อปปิ้ง ถ้าเราทำงานได้เงินมา ก็อาจจะมีกินอะไรดีๆบ้าง เช่น เข้าร้านพิซซ่าสั่งสปาเก็ตตี้ทาน ซึ่งเราจะไม่ทานอะไรที่ราคาเกิน 200 บาทเลยค่ะ
หาเงินมาได้เท่าไหร่ ก็ต้องจ่ายหมดเลย ตอนนี้เลยเป็นคนอายุ 22 ที่ "ต้อง" หาเงินเดือนละหมื่นกว่าบาทและอยู่ให้ได้ โดยมีเงินเก็บ 0 บาทถ้วนค่ะ
ที่เครียดอีกอย่าง คือเวลาเจอที่บ้าน เขาก็จะถามเราเรื่องทำงาน ซึ่งเราขอข้ามประเด็นนี้ไปนะคะว่าจะทำงานอะไร แต่ส่วนมากก็จะพูดกับเราประมาณว่า "จบแล้วจะมาดูแลไหมน้าาา" หรือ "ถ้าทำงานได้เงินเยอะๆก็เอามาเลี้ยงด้วยนะ" ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าพูดจริงไหม คือเราไม่มีปัญหาเรื่องการดูแลเพื่อตอบแทนบุญคุณนะคะ แต่ถ้าทุกคนในบ้านคาดหวังว่าเราต้องตอบแทนเป็นเงิน แล้วเรามีทั้งฝ่ายพ่อ/แม่ และเราเป็นลูก/หลานคนเดียวของตระกูล... แค่คิดเราก็เครียดกว่าเดิมแล้วอะค่ะ
เรารู้สึกจนปัญญา เครียดมากๆ เพราะต้องคิดทุกเดือนว่าจะมีใช้พอไหม จะคุยกับใครก็ไม่ได้เพราะสุดท้ายเขาก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี เคยลองขอนะคะ วันที่เราเหลือติดตัว 400 บาท... แต่สุดท้ายถ้าที่บ้านไม่มี ก็ไม่ให้จริงๆอะค่ะ
เรารู้สึกว่าเราก็ดิ้นรนพอสมควร พยายามหาโอกาสอะไรก็แล้วแต่ที่เราทำแล้วสร้างรายได้ เราก็ทำได้หมดนะคะ ถ้ามันไม่กระทบตารางเรียนตัวเอง เสาร์-อาทิตย์เราก็ไม่ได้หยุดแบบเพื่อนๆเลยค่ะ หรือจะอยู่บ้านอ่านหนังสือก็ต้องจัดเวลาล่วงหน้ามากๆ ไม่อย่างนั้นคือเราจะใช้วันหยุดไปสอน ไม่ก็ทำงานอย่างอื่นไปเลย
แต่ก็นั่นแหละค่ะ สุดท้ายมันก็เศร้าทุกครั้ง โดยเฉพาะเวลาจ่ายค่าหอ บัญชีก็จะเหลือหลักร้อย แล้วก็ต้องมาเครียดใหม่ว่า จะหาเงินยังไงให้พอใช้เดือนนี้