ท้อแท้ ผิดหวัง สับสนในชีวิต

ตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังอยู่ในทางตันที่ไม่กล้าที่จะก้าวเดิน  เพราะกลัวความผิดพลาด ไม่อยากให้เสียเวลา  แคร์สายตาคนอื่นที่มองครอบครัวและตนเอง (ทั้งๆที่ไม่ควรจะแคร์) คือเราอายุ 28 ค่ะ ออกจากงานเพราะรู้สึกว่างานที่ทำมันไม่ได้ตอบโจทย์ในชีวิตตัวเองที่ต้องการ ไปทำงานทุกวันก็ต้องคิดว่าวันนี้จะโดนอะไรบ้าง ภาระงานก็เครียด  งานไม่จบเพื่อนร่วมงานตัวใครตัวมัน ไม่ได้ช่วยกัน เราเองเปนคนที่ขี้เกรงใจไม่กล้าใช้งานหรือแบ่งงานคนอื่น  ทั้งๆที่ตัวเองก็มีสิทธิ เลยทำให้ตัวเองมีความรุ้สึกว้าเราแบกรับงานอยุ่เลยตัดสินใจลาออกเพื่อรักษาสุขภาพตัวเองและสุขภาพจิตใจตัวเองก่อนที่จะทรุดไปกว่านี้ พอลาออกมาได้สักพักก็มองหางานดูว่าสายวิชาชีพอย่างเราจะทำอะไรได้บ้างนอกจากสายวิชาชีพตัวเองที่ขาดแคลน  แต่ก็หางานอื่นที่ support ยากเหมือนกัน ทำให้ทบทวนตัวเอง/ปเรื่อยๆ ก็ทำให้รู้ว่าเราคงไม่อยากกลับไปวิชาชีพเดิม  อยากออกไปทำในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำ คือ อยากไปเรียนภาษาต่อและทำงานที่ต่างประเทศ  แต่หนทางที่จะไปก็ลำบากเช่นกัน
สิ่งที่คิดได้คือ 1 เงินในบัญชีมีไม่พอที่จะไปตั้งต้นชีวิต  แต่ก้ยังไม่กล้าที่จะลองขอพ่อกับแม่เพื่อให้สนับสนุนเป็นครั้งสุดท้าย
                       2 หาทุนเรียน  พร้อมด้วยกับการทำงานไปเรื่อย ๆ ซึ่ง ไม่รุ้เมื่อไหร่ที่จะได้ไป และไม่อยากเสียเวลาเริ่มต้นชีวิตใหม่
                       3  พ่อจะมีเงินพอที่จะโชว์ สเตทเม้นท์ ได้มั้ย
                       4 แม่ป่วยทางที่ต้องมีคนอยู่ด้วย  พ่อทำงานหนัก ทำให้เราเป็นห่วงและคิดว่าถ้าไปเราจะอกตัญญูมั้ย  
  ทั้งหมดนี้ก็อยากระบายค่ะ  และกำลังหาทางออกว่าเราควรตั้งต้นชีวิตใหม่ยังไงดี