ครั้งหนึ่งผมได้มีโอกาศ นั่งรถไปงานซ้อมรับปริญญา พี่ชาย ที่เชียงราย
ผมนั่งรถจาก ขอนแก่น ไปยังท่ารถจังหวัดเชียงราย
ระหว่างที่ผมนั่งรอรถอยู่ ผมก็มองเห็นคุณตาที่นั่งรถรถอยู่ใกล้ๆผม คุณตาพยายาม มองซ้ายมองขวาหาอะไรสักอย่าง
• ผมเลยถามไปว่าคุณตาหาอะไรครับ
• คุณตาบอกว่า ตาหาห้องน้ำอยู่พ่อหนุ่มรู้ไหมว่าอยู่ไหม
• ผมก็บอก มันก็อยู่ข้างหลังเราไม่ใช่หรอครับ (ระหว่างนั้น ผมก็มองเข้าไปที่ตาของคุณตา พบว่า ตาของคุณตาเหมือนมีฝ้าใส ๆ )
• คุณตาบอก ตามองไม่ค่อยชัด มันมัวๆ ไปหมด ตาของตามันพร่ามัว ตาเลยมองเห็นไม่ค่อยชัดๆ
• ผมเลย อ่อ เข้าใจละว่าทำไม คุณตา แก มองไม่เห็นทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆ
• ผมเลยเดินพาคุณตาไปส่งที่ห้องนั้น แล้วหลังจากนั้น พอกลับมานั่งที่เดิมคุณตาก็เล่าให้ฟังว่า แกจะเดินทางไปงานรับปริญญาหลานชาย ที่เชียงราย
ผมเลยก็บอก เอ้า ที่เดียวกับผมเลย ผมก็ไปงานรับปริญญาพี่ชาย พอคุยสักพัก ผมก็เลยถามคุณตาแกว่า แล้วทำไมคุณตาถึงได้เดินทางไปคนเดียวละครับ
•คุณตา ตอบผมว่า ลูกหลานตา ไปทำงานที่ไกลๆ ตาหมด จะมีหลานอยู่ที่บ้านด้วยก็ทำแต่งาน ไม่มีเวลาไปส่งตา ตาก็เลยต้องนั่งรถไป คนเดียว
• ในตอนนั้นผมก็เลยบอกไม่เป็นไรคุณตา เดียวผมนั่งไปส่งคุณตาเป็นเพื่อนเอง
แล้วรถก็มา พอเราขึ้นรถผมกับคุณได้เราได้นั่งอยู่แถวเดียวกันพอดี ก็เลยโชคดีไป ที่ไม่ต้องค่อยเดินไปว่าคุณตาจะเข้าห้องน้ำไหมหรือแกไม่สบายอะไร
• พอนั่งรถผ่านไป 2 3 สถานี คุณตาก็อยากเข้าห้องน้ำ ผมก็เดินลงไปส่ง
• หลังจากนั้น ระหว่างที่รอคุณตา ผมก็ได้พูดคุยกับพนักบนรถ ว่า เคยมีผู้สูงอายุ โดยสารมา คนเดียวไหมครับพี่
• พนักงานตอบว่า มีเยอะเลย แล้วก็ ผู้สูงอายุนิ เราก็อยากดูแลเขาเป็นพิเศษนะ แต่บ้างคน เวลาเราไปถามเพื่อความเป็นห่วงก็โดนด่ากลับ บ้างคนก็พูดดีด้วย
• พนักงาน ยังพูดอีกว่าเวลามีผู้โดยสารอยู่บนรถก็อยากจะรู้ข้อมูล เขาเหมือนกัน จะได้รู้ว่าเขามีปัญหาในการเดินทางอะไร แต่เวลา เข้าไปถามก็กลัวเสียมารยาท แล้วก็กลัวรบกวนผู้โดยสารท่านอื่น
• พนักบอก บางที่ก็ต้องจอดรถนาน เพื่อเดินหาผู้สูงอายุ หรือคนที่สายตาพร่ามัว หลงรถแบบนี้บ่อย เพราะไม่ค่อยมีข้อมูลติดต่อผู้โดยสารโดยตรง
• ผมเลยคิดว่า ถ้าผู้สูงอายุท่านอื่นที่ไม่มีคนค่อยดูแล แล้วเดินทางไกลลำพังมันจะไม่แย่เอาหรอครับเวลา แกหลงรถ
• ขนาดผม ตอนจอดกินข้าวที่พิษณุโลกนิ ไม่ต้องถามเลยว่า หารถเจอไหม จอดรถไว้บ้างที แล้วก็ออกไปเติมน้ำมันแล้วกลับมาจอดใหม่แล้วก็ไม่ใช่ที่เดิมอีกนะ
• ผมกินข้าวเสร็จแล้วกลับขึ้นรถมา อ้าว ที่นั่งผมทำไม มีคนนั่ง แล้วคนในรถหน้าตาแปลกไป หุหุ ขนาดคนตาดียังหลง ไม่ต้องถามคนแก หรือคนสายตาพร่ามัวเลย
• ต่อมา พอไปถึงที่จอดรถกินข้าว ผมก็ปล่อยให้คุณตา เดินไปเข้าห้องน้ำเอง แล้วให้กลับมาที่รถเอง ปรากฏว่าหลงจริงๆ
• พนักงานก็บอกผม เป็นแบบนี้บ่อยไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ตามหาก็คนเยอะเดินสวนกันไปมาผู้โดยสารก็ จำรถไม่ได้เพราะ คันมันเหมือนกันหมด
• หลังจากนั้นแล้วพอคนครบ รถเดินทางต่อ
"ผมก็มานั่งคิดว่า จะมีใครเป็นเหมือนผมไหม" เวลาที่เรามีญาติพี่น้องหรือคุณตาคุณยายผู้สูงอายุ ที่สายตาไม่ค่อยจะดีนัก แล้วให้ท่านเดินทางไกลเพียงลำพัง แกจะหลงทางไหม แกจะหลงรถไหม พอมานั่งคิดแล้วก็เป็นห่วงแทนหลานชายเขาที่ต้องให้ คุณตานั่งรถมาคนเดียว แล้วถ้าเป็นญาติเราละ
ถ้าเราต้องให้แกเดินทางไกลคนเดียวแกจะหลงไหมหว่า พอมานั่งคิดถ้าเป็นญาติเราเองเราก็เป็นห่วงจริงๆ
•ในความคิดผมถ้ามีเบอร์พนักงาน คงจะโทรบอกพนักงานรถ ที่มาด้วยว่าดูแลคุณตาเป็นพิเศษหน่อยนะ พอมาถึงแล้วผมจะให้ทิปงามๆเลย
"ใครเคยมีประสพการณ์คล้ายๆผมบ้างไหมครับ "
รู้สึกเป็นห่วงไหมเวลาเราให้ผู้สูงอายุ ที่สายตาไม่ค่อยดี เดินทางไกลๆ โดยลำพัง?
ผมนั่งรถจาก ขอนแก่น ไปยังท่ารถจังหวัดเชียงราย
ระหว่างที่ผมนั่งรอรถอยู่ ผมก็มองเห็นคุณตาที่นั่งรถรถอยู่ใกล้ๆผม คุณตาพยายาม มองซ้ายมองขวาหาอะไรสักอย่าง
• ผมเลยถามไปว่าคุณตาหาอะไรครับ
• คุณตาบอกว่า ตาหาห้องน้ำอยู่พ่อหนุ่มรู้ไหมว่าอยู่ไหม
• ผมก็บอก มันก็อยู่ข้างหลังเราไม่ใช่หรอครับ (ระหว่างนั้น ผมก็มองเข้าไปที่ตาของคุณตา พบว่า ตาของคุณตาเหมือนมีฝ้าใส ๆ )
• คุณตาบอก ตามองไม่ค่อยชัด มันมัวๆ ไปหมด ตาของตามันพร่ามัว ตาเลยมองเห็นไม่ค่อยชัดๆ
• ผมเลย อ่อ เข้าใจละว่าทำไม คุณตา แก มองไม่เห็นทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆ
• ผมเลยเดินพาคุณตาไปส่งที่ห้องนั้น แล้วหลังจากนั้น พอกลับมานั่งที่เดิมคุณตาก็เล่าให้ฟังว่า แกจะเดินทางไปงานรับปริญญาหลานชาย ที่เชียงราย
ผมเลยก็บอก เอ้า ที่เดียวกับผมเลย ผมก็ไปงานรับปริญญาพี่ชาย พอคุยสักพัก ผมก็เลยถามคุณตาแกว่า แล้วทำไมคุณตาถึงได้เดินทางไปคนเดียวละครับ
•คุณตา ตอบผมว่า ลูกหลานตา ไปทำงานที่ไกลๆ ตาหมด จะมีหลานอยู่ที่บ้านด้วยก็ทำแต่งาน ไม่มีเวลาไปส่งตา ตาก็เลยต้องนั่งรถไป คนเดียว
• ในตอนนั้นผมก็เลยบอกไม่เป็นไรคุณตา เดียวผมนั่งไปส่งคุณตาเป็นเพื่อนเอง
แล้วรถก็มา พอเราขึ้นรถผมกับคุณได้เราได้นั่งอยู่แถวเดียวกันพอดี ก็เลยโชคดีไป ที่ไม่ต้องค่อยเดินไปว่าคุณตาจะเข้าห้องน้ำไหมหรือแกไม่สบายอะไร
• พอนั่งรถผ่านไป 2 3 สถานี คุณตาก็อยากเข้าห้องน้ำ ผมก็เดินลงไปส่ง
• หลังจากนั้น ระหว่างที่รอคุณตา ผมก็ได้พูดคุยกับพนักบนรถ ว่า เคยมีผู้สูงอายุ โดยสารมา คนเดียวไหมครับพี่
• พนักงานตอบว่า มีเยอะเลย แล้วก็ ผู้สูงอายุนิ เราก็อยากดูแลเขาเป็นพิเศษนะ แต่บ้างคน เวลาเราไปถามเพื่อความเป็นห่วงก็โดนด่ากลับ บ้างคนก็พูดดีด้วย
• พนักงาน ยังพูดอีกว่าเวลามีผู้โดยสารอยู่บนรถก็อยากจะรู้ข้อมูล เขาเหมือนกัน จะได้รู้ว่าเขามีปัญหาในการเดินทางอะไร แต่เวลา เข้าไปถามก็กลัวเสียมารยาท แล้วก็กลัวรบกวนผู้โดยสารท่านอื่น
• พนักบอก บางที่ก็ต้องจอดรถนาน เพื่อเดินหาผู้สูงอายุ หรือคนที่สายตาพร่ามัว หลงรถแบบนี้บ่อย เพราะไม่ค่อยมีข้อมูลติดต่อผู้โดยสารโดยตรง
• ผมเลยคิดว่า ถ้าผู้สูงอายุท่านอื่นที่ไม่มีคนค่อยดูแล แล้วเดินทางไกลลำพังมันจะไม่แย่เอาหรอครับเวลา แกหลงรถ
• ขนาดผม ตอนจอดกินข้าวที่พิษณุโลกนิ ไม่ต้องถามเลยว่า หารถเจอไหม จอดรถไว้บ้างที แล้วก็ออกไปเติมน้ำมันแล้วกลับมาจอดใหม่แล้วก็ไม่ใช่ที่เดิมอีกนะ
• ผมกินข้าวเสร็จแล้วกลับขึ้นรถมา อ้าว ที่นั่งผมทำไม มีคนนั่ง แล้วคนในรถหน้าตาแปลกไป หุหุ ขนาดคนตาดียังหลง ไม่ต้องถามคนแก หรือคนสายตาพร่ามัวเลย
• ต่อมา พอไปถึงที่จอดรถกินข้าว ผมก็ปล่อยให้คุณตา เดินไปเข้าห้องน้ำเอง แล้วให้กลับมาที่รถเอง ปรากฏว่าหลงจริงๆ
• พนักงานก็บอกผม เป็นแบบนี้บ่อยไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ตามหาก็คนเยอะเดินสวนกันไปมาผู้โดยสารก็ จำรถไม่ได้เพราะ คันมันเหมือนกันหมด
• หลังจากนั้นแล้วพอคนครบ รถเดินทางต่อ
"ผมก็มานั่งคิดว่า จะมีใครเป็นเหมือนผมไหม" เวลาที่เรามีญาติพี่น้องหรือคุณตาคุณยายผู้สูงอายุ ที่สายตาไม่ค่อยจะดีนัก แล้วให้ท่านเดินทางไกลเพียงลำพัง แกจะหลงทางไหม แกจะหลงรถไหม พอมานั่งคิดแล้วก็เป็นห่วงแทนหลานชายเขาที่ต้องให้ คุณตานั่งรถมาคนเดียว แล้วถ้าเป็นญาติเราละ
ถ้าเราต้องให้แกเดินทางไกลคนเดียวแกจะหลงไหมหว่า พอมานั่งคิดถ้าเป็นญาติเราเองเราก็เป็นห่วงจริงๆ
•ในความคิดผมถ้ามีเบอร์พนักงาน คงจะโทรบอกพนักงานรถ ที่มาด้วยว่าดูแลคุณตาเป็นพิเศษหน่อยนะ พอมาถึงแล้วผมจะให้ทิปงามๆเลย
"ใครเคยมีประสพการณ์คล้ายๆผมบ้างไหมครับ "