ความเปลี่ยนแปลงแบบไม่ได้ตั้งตัวคัยเคยเป็นแบบนี้บ้างค่ะ

คือ...วันนึงเราได้เจอกับคนๆนึงเขาไม่ใช่สเป็คเลยแต่เรากับรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยพอได้เจอหน้าก็รู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก....จากนั้นเราก็รู้สึกอยากเจออยากคุยอยากอยู่ด้วยแบบไม่มีเหตุผลจนเราเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบไม่ได้ตั้งตัวจนทุกคนที่รู้จักเราแปลกใจ...ทุกอย่างมันกำลังดีขึ้นเรากับทำมันพังเพราะทำนิสัยเก่าๆ...เขาก็ทนเขาให้อภัยกับทุกอย่างที่เราทำแต่มันได้มาพร้อมความระแวงและคำว่าไม่เชื่อใจแต่เราก็เข้าใจน่ะเรารับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเราเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้เราทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นแต่พอมีเรื่องหรือปัญหาเข้ามาเราก็เข้าใจที่เขาจะไม่เชื่อกับคำพูดของเรา...เราเปลี่ยนไปมากเลยจากเมื่อก่อนแต่ก็น่ะหลังเรารู้สึกว่าเขาหมดเขาไม่โอเคกับสิ่งที่เป็นอยู่...ก็น่ะคัยจะมานั่งเป็นห่วงมานั่งระแวงไปได้ตลอดเรายอมรับกับการเปลี่ยนแปลงแบบไม่ได้ตั้งตัวมาตลอดจนเรารู้ว่าเขาไม่ได้มีความสุขที่เราเขามาแต่ที่เขาอยู่คงเป็นเพราะคำว่ารับผิดชอบและคำสัญญา....เรายื้อเขามาตลอดบางที่ก็อยากปล่อยเขาไปตามที่เขาต้องการตามที่เขาขอมาตลอดแต่เพราะเราเห็นแก่ตัวเองเราถึงยื้อเขามาจนถึงทุกวันนี้เราบอกทุกคนได้เราแนะนำคนอื่นได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำเองไม่ได้....ที่เล่ามากก็แค่อยากระบายเพราะเก็บไว้มันอึดอัด...เขาบอกเขารับได้ทุกอย่างขอแค่อย่าโกหกแต่เราก็ไม่อยากบอกอยากพูดเพราะบางอย่างมันก็ทำร้ายจิตใจเขาแต่สุดท้ายเราเลือกที่จะบอกผลลัพท์คือความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิมหรือเป็นเพราะวัยของเรามันต่างกันเกินไปความคิดความรู้สึกมันเลยต่างกันด้วย...แนะนำหน่อยได้ไหมว่าเราควรทำยังไง