เขาต้องการอะไร และเราจะจำคนๆนึงไปได้นานแค่ไหน

แต่ก่อนเราเคยคิดว่าการลืมใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยาก แค่ต้องใช้เวลา แต่พอเอาเข้าจริงยิ่งพยายามจะลืม มันยิ่งจะจำเขามากยิ่งขึ้น
            เราคบกับแฟนเก่าคนนี้มาได้ 2 ปีกว่า ๆ (จะครบ 3 ปีอีกแค่เดือนเดียว) ระยะเวลาเกือบ 3 ปี สำหรับบางคนคงคิดว่าไม่นาน แต่สำหรับเรา ถือว่าเป็นเวลาที่นานพอสมควรเลยแหละ นานจนทำให้ลืมเขาไม่ได้จนถึงทุกวันนี้..
          ตลอดระยะเวลาที่คบกันเราคบกันแบบเปิดเผย ครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็รู้ (ยกเว้นพ่อเรานะ) เขาเป็นคนน่ารัก เป็นผู้ชายที่ใส่ใจเทคแคร์ดีมาก สำหรับเราเขาดีเกือบทุกอย่าง ติดที่ความเจ้าชู้นี่แหละ เขาเจ้าชู้มากกกกก เขานอกใจเราไปมีคนอื่นหลายครั้ง แม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่มเราเขาก็เคยแอบคุย แต่เราก็ให้อภัยเขาตลอด (ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน) และความเจ้าชู้ของเขานี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เราเลิกกัน เราอายุห่างกัน 1 ปี เขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน มันจึงเป็นช่วงเวลาที่พี่เขาต้องออกไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยก่อน ด้วยระยะทางที่ห่างกัน บวกกับความเจ้าชู้ของพี่เขาด้วย เราก็จับได้ว่าพี่เขานอกใจเราอีก แต่รอบนี้เราไม่ทนแล้ว เราบอกเลิกพี่เขา (แต่ความรู้สึกมันเหมือนเราโดนบอกเลิกอ่ะ) ทุกครั้งที่พี่เขานอกใจเราพี่เขาก็จะง้อตลอด แต่รอบนี้พอเราบอกเลิก เขาก็ไปโดยไม่มีตามง้อใด ๆ ทั้งสิ้น เสียใจนะ แต่ไม่มากถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟาย เพราะมันฟูมฟายไปตั้งแต่ตอนที่จับได้ครั้งแรกแล้ว หลังจากนั้นมันก็เจออีกเรื่อย ๆ จะพูดว่าชินก็ไม่ใช่ เพราะคงไม่มีใครชินกับเรื่องพวกนี้ได้หรอก มันเป็นแบบจุกอกมากกว่า แบบว่า เห้ย!! กูจะต้องเจออะไรแบบนี้อีกกี่ครั้งวะ
          เวลาผ่านไปได้ซักระยะหนึ่ง พี่เขาก็ทักเรากลับมา ประมาณว่าลืมเราไม่ได้ อยากกลับมาคบกลับเรา โดยที่พี่เขาก็ยังคุยกับคนที่เราจับได้อยู่ ด้วยความที่เรายังรักเขาอยู่ แม้ในใจจะยังสับสน และอีกใจหนึ่งก็ไม่อยากไปเจออะไรซ้ำ ๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นที่จะใจอ่อน แต่เราก็บอกเขาว่า.. "พี่ต้องเลิกคุยกับคนนั้นก่อนนะ แต่ไม่รับปากนะว่าจะกลับไป ถ้าพี่อยากจะกลับมาคบจริงพี่ต้องกล้าเสี่ยง เลิกคุยกับคนนั้น ไม่ใช่ว่ากลัวไม่เหลือใครแบบนั้นมันเห็นแก่ตัว" พี่เขาก็ตอบตกลง และแคปทุกอย่างที่พูดกับคนนั้นให้เราดู เราก็โอเคแต่ขอเวลาคิดหน่อยขอยังไม่กลับไปคบตอนนี้ และเรื่องก็เกิด คนที่พี่เขาคุยด้วย แอดเฟสเรามา พร้อมเพื่อน ๆ ของเขาอีก 2-3 คน เราก็รับหมด ซึ่งเหตุการณ์ก็ปกติอยู่ ไม่มีการแชทมาอะไรทั้งนั้น ซักพัก..เราก็เลื่อน ๆ ดูเฟสไปเรื่อย ๆ จนมาสะดุดที่โพสต์ของเพื่อนของคนนั้น คำหยาบมาหมด ด่าเป็นชื่อนามแฝง(แต่อ่านแล้วรู้เลยว่าเป็นชื่อเรา) เราก็เงียบ ไม่อยากมีปัญหา อยากด่า ด่าไปเลย เราไม่ได้เดือดร้อน อยู่นิ่ง ๆ เฉย ๆ ดีกว่า จึงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น อีกวันต่อมาเราก็เข้าไปดูไลน์พี่เขา (ที่เข้าไว้ในคอม) ก็เห็นข้อความที่พี่เขาคุยกับคนนั้น มันเหมือนยังมีความอาลัยอาวรณ์ เราก็รู้สึกไม่โอเค จึงตัดสินใจบอกพี่เขาไปว่า เราไม่กลับไปคบนะ แล้วก็เลิกคุยกันเหอะ ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองไป และเราก็เลิกคุยกันอีกครั้ง ซึ่งนี่ก็คือจุดเริ่มต้น ที่เราเดี๋ยวคุย เดี๋ยวเลิกคุยกับพี่เขามาโดยตลอด ทุกสถานะ...
         อีกไม่กี่วันต่อมา... พี่เขาก็ขึ้นสถานะคบกับคนนั้น เขาเรียนคณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง (ในพิษณุโลก) เป็นไงล่ะทีนี้ จุกอกยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ได้แค่จุกอกทำอะไรไม่ได้ เพราะมันก็เป็นสิทธิ์ของพี่เขาแล้วเนอะ ร่วมยินดีทั้งน้ำตาแหละค่ะ ณ จุด ๆ นั้น แต่ก็ยังไม่วายที่พี่เขาจะทักกลับมาคุยกับเราอีก จนมีเราปัญหากับคนนั้นแบบถาวร ซึ่งเราก็มีส่วนผิดที่ไม่ตัดใจจากพี่เขาไปให้เด็ดขาด เพราะถ้าเราตัดใจให้เด็ดขาด ตัดการติดต่อ ก็คงไม่ต้องมีปัญหา แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็ใจมันยังคงรักพี่เขาอยู่หนิ... แต่เราก็ขอเลิกคุยกับพี่เขานะ หลังจากที่เราเลิกคุยกับพี่เขาได้ซักพัก พี่เขาก็เลิกกับคนนั้น (คงเป็นเหตุผลส่วนตัวของเขาสองคน) และพี่เขาก็ทักมาหาเราว่าเลิกกับแฟนแล้วนะ ช่วงนั้นเราก็คุยกันแบบต่างคนต่างไม่มีแฟน แต่ก็ไม่ได้กลับมาคบกัน จนวันนึงเราก็ไปรู้ว่าพี่เขามีคนคุยอีกหลายคน (พี่เขาให้เราดูไลน์ได้หมด ไม่ลบข้อความ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่เขาต้องการอะไร) ถึงแม้ว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้มีสิทธิ์หึงหวง แต่มันก็ไม่ไหวนะ รอบนี้เรารู้สึกแย่ถึงแย่มาก ไม่ไหวแล้ววว เราตัดสินใจแบบเด็ดขาดมาก ว่าจะเลิกคุยแบบถาวรและจะไม่กลับไปคุยอีกต่อไปแล้ว เราบล็อกไลน์ บล็อกเบอร์ และเลิกติดตามในเฟส (ไม่ได้บล็อกหรือลบเพื่อน) ตัดการติดต่อ..
           รอบนี้เราเลิกคุยกันไปนานมาก จนเรารู้สึกเข้มแข็งขึ้น คิดถึงเขาน้อยลง ส่องเฟสพี่เขาน้อยลงเรื่อย ๆ จนไม่เข้าไม่ส่องอีกเลย จนพี่เขาก็มีแฟนใหม่อีกคน ตอนที่เรารู้ก็แอบเจ็บนิด ๆ นะ แต่มันไม่รู้สึกอะไรมากแล้ว ยังยิ้มได้ เจอเพื่อนก็คือลืมแล้ว จนวันหนึ่งพี่เขาทักเพื่อนเราไป แล้วขอให้เพื่อนมาถามเราว่า ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม จะถามสารทุกข์สุขดิบ เราก็โอเคคุยได้ (เราคุยในฐานะคนเคยคุยกันเฉย ๆ ไม่ได้คิดจะแย่งเขากลับคืนมาจากแฟนเขาที่คบอยู่ปัจจุบัน) ด้วยความที่มีเวลาให้ทำใจนาน และเราก็กำลังมีคนคุยอยู่ด้วย เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่โอเคล่ะ รู้สึกว่าตัวเองเป็นของตาย ที่พี่เขาจะกลับมาหาตอนไหนก็ได้ อยากไปก็ไป เราก็ตัดสินใจเลิกคุยกับพี่เขาอีกครั้ง รอบนี้เราโกรธพี่เขามาก ทั้งโกรธทั้งแค้น กับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด พี่เขาก็พยายามหาทางติดต่อเรามา ทั้งทางเพื่อนเรา พี่เรา แต่เราก็ต่อว่ากลับไปทุกครั้ง และพี่ก็เขาเงียบหายไป จนเราตัดสินใจคบกับคนที่เราคุยด้วย พอพี่เขารู้ว่า ก็ทำท่าเหมือนจะไม่พอใจ ประมาณว่าเขามีได้ แต่เรามีไม่ได้นะ เหมือนจะหวงเราขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นเราไม่ได้สนใจพี่เขาเลยแม้แต่น้อย เรียกว่าไม่เหลือเยื่อใยเลยก็ว่าได้ เราก็คบแฟนใหม่เราแบบ Happy ไป ตามประสาคนคบกันใหม่ ที่อะไรก็ดีไปหมด…
    เวลาผ่านไป เราเริ่มมีปัญหากับแฟน ไม่ Happy เหมือนตอนแรกล่ะ แต่เราก็ไม่ได้อะไรมาก ยอมรับเลยว่า เราไม่ได้รักแฟนใหม่ขนาดนั้น ถ้าเลิกกันก็คงจะไม่ได้เสียใจอะไร เป็นช่วงที่กำลังเบื่อ ๆ เซง ๆ แล้วพี่เขาก็ติดต่อเรามาอีกครั้ง เราก็กลับไปคุย (ไม่รู้ว่าหายโกรธไปตั้งแต่ตอนไหน) ตอนแรกก็คิดแค่ว่า คุยไปงั้นแหละ แก้เบื่อไป แต่พอคุยไปได้ซักพักมันกลับทำให้รู้สึกกับพี่เขาขึ้นมาอีกครั้ง เรากลัวความรู้สึกตัวเอง กลัวตัวเองจะกลับไปรักเขามากอีกครั้ง เราก็เลยขอเลิกคุยกับพี่เขาอีก และเราก็เลิกคุยกันไป แล้วมันก็วนเวียน(เลิกคุย กลับมาคุย)อยู่แบบนี้ รวมกับเวลาที่คบกัน ก็ได้ 4 ปี กว่าแล้ว…
    ไม่นานเราก็เลิกกับแฟน (ยอมรับว่าแฟนเก่าก็มีส่วนทำให้เราเลิกกับแฟน เพราะนับวันเรายิ่งจะคิดถึงพี่เขามากขึ้นเรื่อย ๆ จนคบกับแฟนต่อไปไม่ได้แล้ว แต่สาเหตุที่เลิกจริง ๆ ก็มาจากหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เข้าใจกันด้วย) และพอพี่เขารู้ เขาก็ติดต่อเรามาอีก และเราก็ไม่รู้เป็นอะไร ที่จะต้องใจอ่อนกลับไปคุยกับพี่เขาทุกครั้ง ยิ่งตอนนี้เราเริ่มรู้สึกกับพี่เขามากขึ้น เรายิ่งอยากกลับไปคุย เราคุยกันแทบทุกสถานะ ทั้งตอนต่างคนต่างไม่มีแฟน แต่ไม่กลับมาคบกัน ตอนพี่เขามีแฟน เราไม่มีแฟน ตอนมีแฟนกันทั้งคู่ แต่ก็ยังคุยกัน รู้นะว่ามันผิด ที่ไปคุยกับพี่เขาซึ่งก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่เราไม่ได้คิดที่จะทำให้เขาเลิกกันนะ รอบนี้เราคุยกันนานกว่าทุกครั้งที่คุยกันมาหลังจากที่เลิกกัน อีกอย่างเพราะเวลาผ่านไป เราโตขึ้น เราก็มีเหตุผลมากกว่าเดิม คุยกันแบบผู้ใหญ่ ไม่งี่เง่าเหมือนตอนที่คบกัน ไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน ทำให้เรากลับมาคุยกันแบบเข้าใจกันมากขึ้น….
    จนตอนนี้เรากลับไปรู้สึกกับพี่เขาแบบเต็มร้อยแล้ว   แต่ก็ต้องข่มใจไว้ไม่ให้พี่เขารู้ว่าเรารู้สึกกับพี่เขามากแค่ไหน (ทุกครั้งที่เรากลับไปคุยกับพี่เขา เราจะวางท่าหยิ่ง ๆ หน่อย ทำเป็นเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขามากแล้ว แม้กระทั่งตอนที่พี่เขาโทรมาบอกเราว่า วันนี้คุยไม่ได้นะ จะไปนอนกับแฟน ถึงจะจุกอกมาก แต่ก็ต้องพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร) จนถึงตอนนี้…พี่เขาก็กำลังทะเลาะกับแฟน พี่เขาจับได้ว่าแฟนนอกใจ และเหมือนจะเลิกกันด้วยมั้ง เราก็ไม่แน่ใจ แล้วพี่เขาก็มาปรึกษาเราว่าจะทำไงดี พี่เขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย พี่เขาดูเสียใจมาก (เหมือนตอนที่เราจับได้ว่าพี่เขานอกใจเราแหละ) ทำให้รู้เลยว่า พี่เขาก็รักแฟนของเขามาก เป็นจุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราควรจะพอกันแค่นี้แบบจริง ๆ จัง ๆ สักที เพราะคุยกันไปก็คุยกันแบบไม่มีจุดหมาย ตอนคบกันแม่เรารับรู้ก็จริง แต่แม่เราก็ไม่ค่อยชอบพี่เขาตั้งแต่แรกแล้ว ยิ่งรู้ว่าพี่เขาทำเราเจ็บ แม่ก็ยิ่งไม่มีทางรับผู้ชายคนนี้เข้ามาแน่นอน ถึงวันนึง ทั้งเราและพี่เขาจะต่างคนต่างไม่มีใครและพร้อมจะกลับมาคบกัน เราก็กลับมาไม่ได้อยู่แล้ว และเราก็ไม่คิดจะกลับไปตั้งแต่แรกด้วย เพราะพี่เขาก็ทำเราเจ็บมาเยอะ ครอบครัวก็ไม่ยอมรับอีก แต่มันติดที่ความรู้สึกนี่แหละ ที่ยังรักพี่เขามากเหลือเกิน เราจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หลังจากที่ให้คำปรึกษาพี่เขา (ว่าถ้าพี่ยังรักแฟนพี่อยู่ พี่ก็ให้อภัยเขาเถอะ ให้อภัยเท่าที่จะทำได้ เหมือนที่เราให้อภัยพี่เขามาโดยตลอดไง ถ้าวันนึงมันถึงจุดของมัน มันก็จะหยุดของมันเอง) เราก็คุยกับพี่เขาว่า เราควรพอกันได้แล้วเนอะ ให้มันสิ้นสุดซักที พี่เขาก็เหมือนจะพอแล้วเหมือนกัน พี่เขาบอกเราว่า “พี่อยากอยากไปคบกับเรานะ แต่พี่ก็ทำเราเจ็บมามาก ไม่รู้ว่าถ้าคบกัน ในอนาคตพี่เขาจะกลับมาทำให้เราเสียใจอีกมั้ย” มันเป็นคำพูดที่ฟังแล้วโครตเห็นแก่ตัว เพราะถ้ารักกันจริงมันต้องมั่นใจสิว่าจะไม่ทำอีก แต่ก็ช่างเหอะ เราก็รับฟัง และก็ตอบกลับไปว่า เราก็ไม่คิดจะกลับไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หยุดตอนนี้มันก็ดีที่สุดแล้ว คืนนั้นเราต่างคนต่างร้องไห้ ในใจเราไม่อยากเลิกคุยกับพี่เขาเลย ทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ แต่คุยกันต่อก็มีแต่แย่กับแย่ และสุดท้าย….ก็จบกันด้วยสายโทรไลน์สายนั้น (หลังจากวางสายไปเราร้องไห้จนหลับ) เราคิดซะว่า ยอมเจ็บอีกสักครั้ง เพื่อสิ่งที่ดีขึ้นในวันข้างหน้า ไม่ใช่จมปลักอยู่ที่เดิม ที่มีแย่ลง เคยสงสัยเหมือนกันนะ ว่าพี่เขาจะกลับมาคุยกับเราอีกทำไม จริง ๆ แล้วเขาต้องการอะไร ทั้งที่ตอนนั้นเราก็เคยต่อว่า เคยด่าอะไรพี่เขาไปก็เยอะ แต่พี่เขาไม่เคยโกรธเราเลย และยังติดต่อกลับมาอีก เราเคยถามพี่เขานะ ว่าพี่ทำแบบนี้พี่ต้องการอะไร พี่เขาก็ตอบมาประมาณว่ายังรู้สึกกับเราอยู่ทุกครั้ง จนทุกวันนี้เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี…
    ตอนนี้ก็ขอพักใจแบบยาว ๆ ไป คงจะยังไม่มีใครจนกว่าจะทำใจลืมพี่เขาได้ ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าจะต้องใช้เวลาแค่ไหนที่จะลืมคน ๆ นึงได้ แต่ยอมรับเลยว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด เราเกือบจะกลัวกับความรักแล้ว ตอนนี้แทบไม่กล้าจะมีความรักเลยด้วยซ้ำ หวังว่าครั้งนี้ จะเป็นการเลิกคุยแบบไม่หวนกลับมาอีก เราก็เหนื่อยพอแล้วเหมือนกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังรักพี่เขามาก แต่สัญญากับใจตัวเองไว้แล้ว ว่าจะต้องลืมให้ได้…
    #อยากมาแชร์เรื่องราวความรักที่ค่อนข้างยืดเยื้อ #เผื่อใครเคยประสบเหมือนกันก็เข้ามาพูดคุยกันได้