เราแต่งงานกับผู้ชายคนนึงและย้ายเข้าไปอยู่บ้านเขาค่ะ อยู่ร่วมกับแม่และน้องสาวเขา ส่วนตัวเขาออกทำงานต่างจังหวัดบ่อย จึงไม่ค่อยได้มีเวลาได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่
ปัญหาที่เราเจอกับแม่สามีนะคะ - พอเราย้ายเข้าไปอยู่ร่วมกับแม่สามีก็ให้ความรัก เคารพเหมือนแม่ของเราคนนึง แต่ท่านมีนิสัยจู้จี้จุกจิก ขี้บ่นชอบตั้งคำถามค่ะ ส่วนตัวเราก็ยอม ค่ะ ค่ะ ทุกอย่าง บอกให้เราทำอะไรก็ ได้ค่ะ ได้ค่ะ แม้กระทั่งเรื่องกินท่านจะจัดการทุกอย่าง organize ทุกอย่างว่าวันนี้คนที่บ้านจะกินอะไร มื้อกลางวัน มื้อเย็น ไม่ว่าจะกินได้ไม่ได้ เราก็จะกินทั้งนั้น เรียกว่าไม่เคยปฏิเสธอะไรเลยค่ะ ซึ่งอยู่ไปเรื่อยๆแบบนี้ เราอึดอัดมากค่ะ และนิสัยของท่านจะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ตามประสาคนแก่หัวแข็งค่ะ อย่างบางเรื่อง เรื่องเล็กๆ เราบอกไม่ได้ๆ มันต้องแบบนี้ๆ ท่านก็จะเถึยงเราว่ามันได้ จนท่านพิสูจน์เองว่าไม่ได้ถึงจะยอมเราค่ะ เวลาเราออกไปนอกบ้านไปช๊อปปิ้ง หรือไปพบปะเพื่อน กลับมาท่านจะต้องเช็คทุกอย่างว่า เราซื้ออะไรมาบ้าง ราคาเท่าไหร่ และไปที่ไหนกับใคร เวลากี่โมง จนหลังๆเวลาเราออกไปไหน ซื้ออะไร เราต้องแอบซ่อนไว้ในกระเป๋าไม่ให้ท่านเห็นค่ะ ช่วงหลังสุขภาพท่านไม่ค่อยดี เราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง แม่สามีท่านก็ชี้นิ้วอย่างเดียวค่ะ เราก็ทำทุกอย่างไม่เคยเกี่ยง และสิ่งที่ทำให้เราหมดความอดทนกับท่านคือ ขี้โมโหมากค่ะ บางครั้งสามีเราพาไปทานข้าวนอกบ้านกลับมา ก็พาเรามาส่งบ้าน ตัวเขาก็ออกไปทำงานต่อเลย พอกลับบ้านมา เราเจอแม่สามี ก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่าทานอะไรหรือยัง ท่านกลับหงุดหงิด และปิดหน้าต่างกระแทกใส่หน้าเราค่ะ เราเลยเงียบและเดินเข้าห้องส่วนตัวของเราไป บางครั้งสั่งให้เราทำอะไร แล้วเราไม่ทำทันที ท่านก็จะใส่อารมณ์ทันที และกระแทกข้าวของใส่เราแบบนี้ตลอด จนสุดท้ายเราหมดความอดทน เราเลิกคุยกับท่านไปเลยค่ะ ไม่สวัสดี ไม่คุย ไม่อะไรทั้งสิ้นค่ะ เพราะเราคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดต่อท่านเลย เราไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องทำกิริยาแบบนี้ใส่เรา ทั้งๆที่ท่านก็เป็นผู้ใหญ่ ตัวเราเองแม่เราสอนมาว่าไม่ให้ก้าวร้าวกับผู้ใหญ่ เลยทำเป็นแค่เงียบและไม่ตอบโต้อ่ะค่ะ
ปัญหากับแม่สามีก็เลยทำให้เรากับสามีพลอยทะเลาะกันไปด้วยค่ะ - เราพยายามเล่าให้เขาฟังว่า เราเจออะไรจากแม่เขามาบ้าง ทุกครั้งที่เล่าให้เขาฟัง เขาก็จะหงุดหงิดใส่เราค่ะไม่ว่าจะเป็นปัญหาแบบไหนเวลาโทรคุยกันเขาจะโมโหค่ะ เพราะเขาอ้างว่าเขาทำงานหนัก ไม่อยากรับรู้ปัญหา และเขาก็ได้แต่บอกให้เราอดทนค่ะ ตอนแรกก็บอกอดทนถึงตอนนี้ตอนนั้น เราก็อดทนมาตลอด พอถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่ทำอะไรเลย เราก็น้อยใจมากค่ะ จนมีวันนึงเราทะเลาะกะแม่เขารุนแรง เราเลยออกจากบ้านไป ปิดการติดต่อทุกอย่างและพาลโกรธสามีไปด้วยค่ะ ที่ปล่อยปัญหาไว้แบบนี้ จนสุดท้ายได้คุยกัน เขาพูดว่าเราพยายามทำให้เขากะแม่เขาผิดใจกัน เราเสียใจมากค่ะ ตัดสินใจว่าคงจะเลิกแล้วละค่ะ สุดท้ายสามีก็มาขอโทษค่ะ เราพยายามหาทางแก้ไขปัญหาด้วยการขอให้เราย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เขาก็ไม่ย้ายค่ะ เพราะเขาไม่ต้องการเสียเงินเพิ่ม เพราะตัวเขาเองก็ทำงานต่างจังหวัดค่ะ เวลาคุยกันเรื่องแม่ทีไรเขาก็จะโมโหใส่เราทุกที หาว่าเราทำไม่ถูกที่ไม่คุยกับแม่เขา แม่เขาป่วยอยู่ แต่เราไม่เห็นด้วยค่ะว่า ป่วยเลยอยากจะทำอะไรกับใครก็ได้หรอค่ะ เพราะเราทุกคนก็เสียความรู้สึกได้เหมือนกันทุกคน และถ้าเป็นเพราะเขาป่วยจริง เขาไม่เห็นทำแบบเดียวกันกับน้องสาวสามีเลยค่ะ มีแต่เอาใจแทบจะป้อนข้าวป้อนน้ำกันถึงเตียง
ตอนนี้เราก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ และเก็บตัวเองอยู่ในห้องทุกวันที่อยู่บ้าน คิดตลอดว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะรู้สึกเหมือนโดนกดขี่มาตลอด ลืมตาตื่นมาตอนเช้า ไม่อยากลุกออกจากเตียงเลยค่ะ เพราะรู้ว่าถ้าเปิดประตูออกไปจะต้องเจอคำพูดประชดประชัน คำสั่งต่างๆจากแม่ของเขา เวลาต้องการปรับทุกข์กับสามีแล้วเขาโมโหใส่เรา เราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออ่ะค่ะ บางครั้งคิดฆ่าตัวตายเพราะคิดว่าไม่มีใครเข้าใจ แต่เราไม่เคยระบายปัญหานี้กับแม่เราเพราะไม่อยากให้ท่านห่วง กับคนอื่นเราก็ไม่เคยเล่า เพราะเราคิดว่าปัญหาเรา ยังไงคนอื่นก็คงไม่เข้าใจ อึดอัดค่ะ ตอนนี้กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด คิดช้า ไม่มีกะจิตกะใจจำทำอะไรเลยค่ะ ตอนนี้ยังต้องพึ่งสามีอยู่ คิดว่าถ้าหางานทำได้ เราคงย้ายตัวเองออกจากครอบครัวนี้ไปเลยค่ะ เราไม่รู้ค่ะว่าเราคิดถูกหรือเปล่า สามีเราไม่ได้เป็นคนแย่อะไร ยิ่งเรื่องผู้หญิงไม่มีเลย เพื่อนๆมีวิธีการพูดแบบไหนให้สามีเปลี่ยนใจย้ายออกไปอยู่ส่วนตัวได้บ้างไหมคะ หรือมีวิธีแก้ปัญหาอื่นๆไหมคะ ตัวเราเองยังรักสามีอยู่ แต่ไม่อยากอยู่กับแม่สามีอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ
มีปัญหากับแม่สามีและสามี ควรทำยังไงดีคะ
ปัญหาที่เราเจอกับแม่สามีนะคะ - พอเราย้ายเข้าไปอยู่ร่วมกับแม่สามีก็ให้ความรัก เคารพเหมือนแม่ของเราคนนึง แต่ท่านมีนิสัยจู้จี้จุกจิก ขี้บ่นชอบตั้งคำถามค่ะ ส่วนตัวเราก็ยอม ค่ะ ค่ะ ทุกอย่าง บอกให้เราทำอะไรก็ ได้ค่ะ ได้ค่ะ แม้กระทั่งเรื่องกินท่านจะจัดการทุกอย่าง organize ทุกอย่างว่าวันนี้คนที่บ้านจะกินอะไร มื้อกลางวัน มื้อเย็น ไม่ว่าจะกินได้ไม่ได้ เราก็จะกินทั้งนั้น เรียกว่าไม่เคยปฏิเสธอะไรเลยค่ะ ซึ่งอยู่ไปเรื่อยๆแบบนี้ เราอึดอัดมากค่ะ และนิสัยของท่านจะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ตามประสาคนแก่หัวแข็งค่ะ อย่างบางเรื่อง เรื่องเล็กๆ เราบอกไม่ได้ๆ มันต้องแบบนี้ๆ ท่านก็จะเถึยงเราว่ามันได้ จนท่านพิสูจน์เองว่าไม่ได้ถึงจะยอมเราค่ะ เวลาเราออกไปนอกบ้านไปช๊อปปิ้ง หรือไปพบปะเพื่อน กลับมาท่านจะต้องเช็คทุกอย่างว่า เราซื้ออะไรมาบ้าง ราคาเท่าไหร่ และไปที่ไหนกับใคร เวลากี่โมง จนหลังๆเวลาเราออกไปไหน ซื้ออะไร เราต้องแอบซ่อนไว้ในกระเป๋าไม่ให้ท่านเห็นค่ะ ช่วงหลังสุขภาพท่านไม่ค่อยดี เราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง แม่สามีท่านก็ชี้นิ้วอย่างเดียวค่ะ เราก็ทำทุกอย่างไม่เคยเกี่ยง และสิ่งที่ทำให้เราหมดความอดทนกับท่านคือ ขี้โมโหมากค่ะ บางครั้งสามีเราพาไปทานข้าวนอกบ้านกลับมา ก็พาเรามาส่งบ้าน ตัวเขาก็ออกไปทำงานต่อเลย พอกลับบ้านมา เราเจอแม่สามี ก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่าทานอะไรหรือยัง ท่านกลับหงุดหงิด และปิดหน้าต่างกระแทกใส่หน้าเราค่ะ เราเลยเงียบและเดินเข้าห้องส่วนตัวของเราไป บางครั้งสั่งให้เราทำอะไร แล้วเราไม่ทำทันที ท่านก็จะใส่อารมณ์ทันที และกระแทกข้าวของใส่เราแบบนี้ตลอด จนสุดท้ายเราหมดความอดทน เราเลิกคุยกับท่านไปเลยค่ะ ไม่สวัสดี ไม่คุย ไม่อะไรทั้งสิ้นค่ะ เพราะเราคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดต่อท่านเลย เราไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องทำกิริยาแบบนี้ใส่เรา ทั้งๆที่ท่านก็เป็นผู้ใหญ่ ตัวเราเองแม่เราสอนมาว่าไม่ให้ก้าวร้าวกับผู้ใหญ่ เลยทำเป็นแค่เงียบและไม่ตอบโต้อ่ะค่ะ
ปัญหากับแม่สามีก็เลยทำให้เรากับสามีพลอยทะเลาะกันไปด้วยค่ะ - เราพยายามเล่าให้เขาฟังว่า เราเจออะไรจากแม่เขามาบ้าง ทุกครั้งที่เล่าให้เขาฟัง เขาก็จะหงุดหงิดใส่เราค่ะไม่ว่าจะเป็นปัญหาแบบไหนเวลาโทรคุยกันเขาจะโมโหค่ะ เพราะเขาอ้างว่าเขาทำงานหนัก ไม่อยากรับรู้ปัญหา และเขาก็ได้แต่บอกให้เราอดทนค่ะ ตอนแรกก็บอกอดทนถึงตอนนี้ตอนนั้น เราก็อดทนมาตลอด พอถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่ทำอะไรเลย เราก็น้อยใจมากค่ะ จนมีวันนึงเราทะเลาะกะแม่เขารุนแรง เราเลยออกจากบ้านไป ปิดการติดต่อทุกอย่างและพาลโกรธสามีไปด้วยค่ะ ที่ปล่อยปัญหาไว้แบบนี้ จนสุดท้ายได้คุยกัน เขาพูดว่าเราพยายามทำให้เขากะแม่เขาผิดใจกัน เราเสียใจมากค่ะ ตัดสินใจว่าคงจะเลิกแล้วละค่ะ สุดท้ายสามีก็มาขอโทษค่ะ เราพยายามหาทางแก้ไขปัญหาด้วยการขอให้เราย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เขาก็ไม่ย้ายค่ะ เพราะเขาไม่ต้องการเสียเงินเพิ่ม เพราะตัวเขาเองก็ทำงานต่างจังหวัดค่ะ เวลาคุยกันเรื่องแม่ทีไรเขาก็จะโมโหใส่เราทุกที หาว่าเราทำไม่ถูกที่ไม่คุยกับแม่เขา แม่เขาป่วยอยู่ แต่เราไม่เห็นด้วยค่ะว่า ป่วยเลยอยากจะทำอะไรกับใครก็ได้หรอค่ะ เพราะเราทุกคนก็เสียความรู้สึกได้เหมือนกันทุกคน และถ้าเป็นเพราะเขาป่วยจริง เขาไม่เห็นทำแบบเดียวกันกับน้องสาวสามีเลยค่ะ มีแต่เอาใจแทบจะป้อนข้าวป้อนน้ำกันถึงเตียง
ตอนนี้เราก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ และเก็บตัวเองอยู่ในห้องทุกวันที่อยู่บ้าน คิดตลอดว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะรู้สึกเหมือนโดนกดขี่มาตลอด ลืมตาตื่นมาตอนเช้า ไม่อยากลุกออกจากเตียงเลยค่ะ เพราะรู้ว่าถ้าเปิดประตูออกไปจะต้องเจอคำพูดประชดประชัน คำสั่งต่างๆจากแม่ของเขา เวลาต้องการปรับทุกข์กับสามีแล้วเขาโมโหใส่เรา เราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออ่ะค่ะ บางครั้งคิดฆ่าตัวตายเพราะคิดว่าไม่มีใครเข้าใจ แต่เราไม่เคยระบายปัญหานี้กับแม่เราเพราะไม่อยากให้ท่านห่วง กับคนอื่นเราก็ไม่เคยเล่า เพราะเราคิดว่าปัญหาเรา ยังไงคนอื่นก็คงไม่เข้าใจ อึดอัดค่ะ ตอนนี้กลายเป็นคนไม่ค่อยพูด คิดช้า ไม่มีกะจิตกะใจจำทำอะไรเลยค่ะ ตอนนี้ยังต้องพึ่งสามีอยู่ คิดว่าถ้าหางานทำได้ เราคงย้ายตัวเองออกจากครอบครัวนี้ไปเลยค่ะ เราไม่รู้ค่ะว่าเราคิดถูกหรือเปล่า สามีเราไม่ได้เป็นคนแย่อะไร ยิ่งเรื่องผู้หญิงไม่มีเลย เพื่อนๆมีวิธีการพูดแบบไหนให้สามีเปลี่ยนใจย้ายออกไปอยู่ส่วนตัวได้บ้างไหมคะ หรือมีวิธีแก้ปัญหาอื่นๆไหมคะ ตัวเราเองยังรักสามีอยู่ แต่ไม่อยากอยู่กับแม่สามีอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ