สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว pantip นี่เป็นกระทู้แรกของเราที่ตั้งใจสมัครมาเพื่อปรึกษาปัญหาที่กำลังเผชิญ แท็กผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกเสียใจมากกับการกระทำของตัวเอง
คือเรื่องมันก็ผ่านมา 2ปีกว่า จนเราคิดว่าตัวเองลืมใครคนนึงไปแล้ว
เมื่อวันที่ 28 ต.ค ที่ผ่านมา เรามีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง ได้พูดคุยกัน ถึงแม่ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาคืนๆนึง แต่มันทำให้เราได้รู้หัวใจตัวเองจริงๆ ว่าความจริงแล้วเรายังรู้สึกยังไง ทุกๆอย่างมันยังคงเหมือนเดิม ภาพความทรงจำที่ดีต่างๆมันย้อนกลับมาวนเวียนอยู่ในใจ ความสุข เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกันมาในตอนนั้น จริงๆแล้ว เราไม่เคยลืมเลย มันอยู่ในส่วนลึกๆของหัวใจ ที่วันนี้มันหวนกลับมาทำให้จิตใจและความรู้สึกของเราไม่เป็นปกติ แต่กว่าเราจะรู้ใจตัวเอง มันก็คงจะสายไปแล้ว และเราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังคุยอยู่กับอีกคน...
ได้แต่คิดโทษตัวเองว่าทำไมวันนั้นเราถึงเลือกที่จะจากเขาไปหาคนอื่นในตอนที่เราเข้าใจอะไรผิดๆ ว่าเขาไม่มีเวลาให้เรา จริงๆช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.6 กำลังจะเข้าปี 1 เราไม่ค่อยได้เจอกัน และแต่ละวันแทบไม่ได้คุย กัน หลายวันเข้า ไม่รู้อะไรดลใจ มันทำให้เรากลับคิดไปเองว่า ความรักที่เขามีต่อเรานั้น ดูจากการกระทำแล้วมันคงลดลง เพราะความไม่เหมือนเดิม เราเป็นคนที่ชอบคิดมาก และขี้น้อยใจ มีอะไรไม่สบายใจเราก็จะเก็บไปคิดและร้องไห้เงียบๆคนเดียว
แต่พอเรารู้ความจริงว่าที่เขาไม่มีเวลาให้เรา เขามัวแต่ทำงานช่วยพ่อแม่ทำนาทำไร่ทำสวนทั้งวัน (เขาเป็นคนดี ขยัน ไม่เกเร )
เรารู้สึกผิด โทษตัวเอง เสียใจ กับความผิดพลาดที่ตัวเองได้ทำลงไป เพื่อไปคบกับอีกคนที่ไม่ได้รักเราจริงๆ
และตอนนี้เราก็ไม่ได้มีใคร
ในวันที่เรารักเขาอีกครั้ง แต่เขาบอกกับเราว่า " รู้สึกดี " กับเรา..
(บางสิ่งบางอย่างที่เราได้ทำพลาดไป เราอยากกลับไปแก้ไขและจะทำมันให้ดีกว่าเดิม จะทำทุกวินาทีให้มีความหมาย และจะไม่ยอมให้มันจบลงแบบเดิม... มันจะเป็นไปได้หรือเปล่า ยังพอมีหวังอยู่ไหม ถ้าเราต่างคนยังไม่มีใคร เราจะกลับมารักกันอีกได้ไหม)
อยากถามเพื่อนๆชาวpantipว่า เราผิดไหมที่จะรอ เห็นแก่ตัวไปไหม เราควรรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไง
เราไม่ได้ขอให้เขาเลิกคุยกับใคร แต่เราจะขอรอเขาอย่างเงียบๆ นานแค่ไหนเราก็รอได้
เพราะเขาคือหัวใจของเรา..
ผิดไหมที่เราจะรอคนๆนึงที่เรารัก ?
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกเสียใจมากกับการกระทำของตัวเอง
คือเรื่องมันก็ผ่านมา 2ปีกว่า จนเราคิดว่าตัวเองลืมใครคนนึงไปแล้ว
เมื่อวันที่ 28 ต.ค ที่ผ่านมา เรามีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง ได้พูดคุยกัน ถึงแม่ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาคืนๆนึง แต่มันทำให้เราได้รู้หัวใจตัวเองจริงๆ ว่าความจริงแล้วเรายังรู้สึกยังไง ทุกๆอย่างมันยังคงเหมือนเดิม ภาพความทรงจำที่ดีต่างๆมันย้อนกลับมาวนเวียนอยู่ในใจ ความสุข เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกันมาในตอนนั้น จริงๆแล้ว เราไม่เคยลืมเลย มันอยู่ในส่วนลึกๆของหัวใจ ที่วันนี้มันหวนกลับมาทำให้จิตใจและความรู้สึกของเราไม่เป็นปกติ แต่กว่าเราจะรู้ใจตัวเอง มันก็คงจะสายไปแล้ว และเราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังคุยอยู่กับอีกคน...
ได้แต่คิดโทษตัวเองว่าทำไมวันนั้นเราถึงเลือกที่จะจากเขาไปหาคนอื่นในตอนที่เราเข้าใจอะไรผิดๆ ว่าเขาไม่มีเวลาให้เรา จริงๆช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.6 กำลังจะเข้าปี 1 เราไม่ค่อยได้เจอกัน และแต่ละวันแทบไม่ได้คุย กัน หลายวันเข้า ไม่รู้อะไรดลใจ มันทำให้เรากลับคิดไปเองว่า ความรักที่เขามีต่อเรานั้น ดูจากการกระทำแล้วมันคงลดลง เพราะความไม่เหมือนเดิม เราเป็นคนที่ชอบคิดมาก และขี้น้อยใจ มีอะไรไม่สบายใจเราก็จะเก็บไปคิดและร้องไห้เงียบๆคนเดียว
แต่พอเรารู้ความจริงว่าที่เขาไม่มีเวลาให้เรา เขามัวแต่ทำงานช่วยพ่อแม่ทำนาทำไร่ทำสวนทั้งวัน (เขาเป็นคนดี ขยัน ไม่เกเร )
เรารู้สึกผิด โทษตัวเอง เสียใจ กับความผิดพลาดที่ตัวเองได้ทำลงไป เพื่อไปคบกับอีกคนที่ไม่ได้รักเราจริงๆ
และตอนนี้เราก็ไม่ได้มีใคร
ในวันที่เรารักเขาอีกครั้ง แต่เขาบอกกับเราว่า " รู้สึกดี " กับเรา..
(บางสิ่งบางอย่างที่เราได้ทำพลาดไป เราอยากกลับไปแก้ไขและจะทำมันให้ดีกว่าเดิม จะทำทุกวินาทีให้มีความหมาย และจะไม่ยอมให้มันจบลงแบบเดิม... มันจะเป็นไปได้หรือเปล่า ยังพอมีหวังอยู่ไหม ถ้าเราต่างคนยังไม่มีใคร เราจะกลับมารักกันอีกได้ไหม)
อยากถามเพื่อนๆชาวpantipว่า เราผิดไหมที่จะรอ เห็นแก่ตัวไปไหม เราควรรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไง
เราไม่ได้ขอให้เขาเลิกคุยกับใคร แต่เราจะขอรอเขาอย่างเงียบๆ นานแค่ไหนเราก็รอได้
เพราะเขาคือหัวใจของเรา..