ในรอบ 20 ปี เมื่อได้นั้งรถไฟ ทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง

ในอดีต มีอคติกับรถไฟเพราะเป็นรัฐวิสาหกิจชั้น D ขาดทุนทุกปี
วิ่งตรงอย่างเดียว ไฟแดงไม่มี แต่ถึงช้ากว่ารถ บขส

นึกสนุกอยากนั้งรถไฟ ไม่คิดอะไรให้มาก เดินซื้อตั๋ว พร้อมลุย
จากที่เคยอคติ กลับกลายเป็นเห็นใจ นั้งชมวิว คิดในใจ
การที่ขาดทุน ไม่ใช้เพราะผู้โดยสารไม่เยอะ  แต่เป็นต้นทุนค่าใช้จ่ายที่เยอะต่างหาก
ซึ่งระบบราง ก็มีแต่รถไฟ้เท่านั้นสามารถวิ่งได้  ซึง รฟท ต้องรับภาระสร้างและซ่อมบำรุงแต่ฝ่ายเดียว
และสถานีมีเยอะมาก  ระดับจังหวัด อำเถอ ตำบล  แม้แต่สถานีหมู่บ้านก็ยังมี
ซึ่งแต่ละสถานี ย่อมมีผู้ดูแล  อย่างมีนายสถานีต่อ 1 สถานี ซึ่งแน่นอนว่าตำแหน่งนี้ เงินเดือนก็เยอะตามตำแหน่งไปด้วย
ซึ่งเป็นต้นทุนมหาศาล แม้กลุ่มคนใช้บริหารคือขบวนชั้น 3 เยอะสุดค่าตั๋วร้อยกว่าบาท
แต่ปัจจุบันก็ได้พัฒนาดีขึ้น รถวิ่งเร็วขึ้น เสียงตึกๆตักๆ น้อยลง

ซึ่งในอดีต ก็มักเปรียบเทียบกับรถทัวร์ ทำไมสู้รถทัวร์ไม่ได้ เขาวิ่งยังได้กำไรมาพัฒนาการการให้บริการ
ในคิด เพราะรถทัวร์วิ่งบนถนนหลวง  จอดสถานีขนส่ง
หรือเอาง่ายๆ ซื้อรถ จ้างคนขับ เด็กรถ คนขายตั๋ว  แต่3คน ก็พร้อมให้บริการแล้ว
ซึ่งต่างจากรถไฟ ที่ต้องรับผิดชอบคนเดียว  จึงทำให้ขาดทุน ไม่มีเงินบำรุงรักษา