สงสารพ่อแม่ที่มีลูกแบบเราจังเลยค่ะ

เราต้องขออธิบายก่อนว่า ตั้งแต่เล็กจนโต(ตอนนี้)ชีวิตเราเหมือนเจ้าหญิงเลยค่ะ สุขสบายมาก พ่อแม่นี่ทะนุถนอมดูแลอย่างดียิ่งกว่าไข่ในหิน
แต่ พอเราออกไปข้างนอก เรากลับเป็นคนแปลกประหลาดดดดดดดดดดดด
คนเราพออยู่กับเพื่อนทำงานกับเพื่อน จะมีความกันเองใช่ไหมคะ
แต่เราจะพูดน้อยมาก ไม่ค่อยกันเอง ดูทางการตลอดเวลาอะค่ะ
เราแก้ไม่ได้ เราเคยพยายามแล้ว มันดูไม่เป็นธรรมชาติมาก
คือเรามีปมสมัยเด็กๆเคยโดนแบนจากเพื่อนในห้อง ทำให้เรากลายเป็นคนคิดก่อนพูด บ้าจิตวิทยา ทำให้เข้าใจมนุษย์ แถมยังแอบหวาดระแวงคน
เราสงสารพ่อแม่ที่มีลูกแบบเรา เพราะ ต้นทุนที่พ่อแม่พยายามใส่ให้มันดีมากมันสูงมาก แต่ผลลัพธ์ที่เป็นเราออกมามันต่ำกว่าต้นทุนเยอะเลยอะค่ะ
เพื่อนเราเคยบอกว่าสงสารพ่อแม่เราที่มีลูกปัญญาอ่อน อ่อนแอแบบเรา เราก็เห็นด้วยกับเพื่อนนะ
เรารู้สึกสงสารพ่อแม่มากเหลือเกิน
แต่บุคลิก การเข้าสังคมเรามันเกินเยียวยาแล้วอะค่ะ
เราเศร้าจัง