อาการแบบนี้เสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ

คือตอนเด็กๆ เคยมีปมในใจคะ เพราะมันทำให้พ่อแม่ผิดหวังอย่างมาก เราเคยถูกข่มขืนคะ สมัยตอนอายุ13 เรื่องนี้เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยเพราะได้แต่แอบร้องไห้สำนึกผิดอยู่ตลอดแถมคนที่ข่มขืนก็เป็นเพื่อนบ้านและเป็นแฟนพี่สาวข้างบ้านตอนนั้นเขาบังคับเราบีบคอเราไม่ให้เราหนีปิดปากเราไม่ให้เราร้องตอนนั้นร้องไห้เหมือนตายทั้งเป็นจะหนีก็หนีไม่ได้เเรงเขาเยอะแถมที่ตรงนั้นก็เป็นบ้านเขา ได้แต่ให้คนมาเจอมาเห็นแต่ก็ไม่มีใครมาพอเรากลับบ้านไปเราได้แต่ทุบตัวเองให้ตายทำทุกอย่างให้ตัวเองเจ็บให้ตัวเองทรมาร คือกลัวทุกคำที่เขาขู่ที่เขาพูดกับเราตอนนั้นถ้าบอกใครตายจะไม่มีอนาคตหนีกูไม่ได้หรอกถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นเขาจะประจานเราทั้งโรงเรียน เราเลยกลัวคำพูดเหล่านั้น แต่พอนานไปเรื่องนี้ก็มีคนรู้คะเพราะเราตั้งใจอยากให้คนรู้อยู่เเล้วเขาเอาแต่ทำร้ายเรา เราท้อที่สุด ต่อหน้าคนอื่นเขาทำเป็นคนดีลับหลังเลวยิ่งกว่าสัตว์พอครอบครัวเรารู้พ่อแม่เสียใจมากด่าเราเยอะเราไม่เคยเห็นพ่อแม่ร้องไห้แบบนี้มาก่อน ตอนนั้นกำลังจะจบมัธยมปีที่3 ก็ต้องหยุดเรียนเพราะเรื่องนี้ทางโรงเรียนก็รู้เลยให้พักการเรียนเเจ้งความอะไรเสร็จ คนนั้นเขาก็หนี ตั้งแต่วันที่ครอบครัวเรารู้ เราเลยกลัวเขาจะมาทำร้ายตอนนั้นจำได้ว่าบ้าสุดแบบไม่ไหวระเเวงมากๆนอนไม่หลับตื่นกลางดึกตลอดแต่เราไม่เคยบอกใครเลยว่าเคยทำร้ายตัวเองมีคิดอยู่ในหัวว่าตายดีกว่าเจอเรื่องแบบนี้แต่ก็มีครอบครัวที่ให้กำลังมาตลอดจนเราโตขึ้นเราก็ไม่รู้เป็นอะไรถ้าอยู่คนเดียวเงียบๆไม่มีใครก็ชอบคิดถึงเรื่องอดีตตลอด เหมือนมันกับมาทำร้ายเราและชอบร้องไห้ตบตีตัวเองแบบนี้ถึงเรื่องมันจบและนานไปแล้วก็ตามมันก็ยังกลับมาหลอกหลอนเราไม่เลิก เคยคิดว่าตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว หรือเราคิดไปเอง แต่พอเราโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเราก็เริ่มไม่ทำร้ายตัวเองแต่นานๆครั้งที่คิดและหลอนเวลาอยู่ที่เงียบๆคนเดียว เรื่องราวนั้นมันจะกลับขึ้นมาในสมองเราปวดหัวทุกเดือนคะตั้งแต่ตอนนั้นคิดนิดๆหน่อยก็ชอบปวดไมเกรนตลอดตอนนี้ถ้านอนไม่หลับก็ชอบกินยานอนหลับตลอดให้มันหลับ อยากถามว่าอาการแบบนี้เสี่ยงเป็นไหมคะ ? เพราะยิ่งโตขึ้นมันยิ่งทำให้เราคิด เพราะคนอื่นเห็นเราเขาก็ว่าเราปกติคะ หัวเราะร่าเริงยิ้มง่ายแต่เรารู้ตัวเองว่าในใจเรากำลังโกหกตัวเองอยู่ และก็ชอบแอบร้องไห้คะ กลัวเรื่องแบบนั้นมากเลยไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟังมีแต่เก็บไว้ในใจมาตลอด