รู้สึกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า จากปมในใจเรื่องพ่อแม่

ตั้งแต่เด็กจนโตเรารู้สึกว่า ที่ผ่านมาพ่อกับแม่ทำร้ายความรู้สึกและจิตใจเราเกินไป ทำให้เรารู้สึกไร้ค่า ไม่มีตัวตนในครอบครัว เราพยายามเปิดใจคุยกับแม่หรือกับพ่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็จบลงด้วยการทะเลาะและแตกแยก เพราะต่างความคิดต่างมุมมอง เหมือนพ่อกับแม่ไม่เคยคิดจะรับฟังอะไรเราเลย ตั้งแต่เด็กแม่ชอบทุบตีเราสารพัด ชอบใช้ถ้อยคำหยาบคายรุนแรง เหมือนกับเราไม่ใช่ลูก มีอยู่ครั้งนึงตอนเราเป็นเด็ก เราได้ของเล่นมาจากงานวัด พอเราทะเลาะกับแม่ แม่ก็ตีเราทำร้ายเราอย่างทารุณ จนของเล่นเราพัง เรานั่งดูของชิ้นนั้นน้ำตาหยด เสียใจมาก ทำไมความทรงจำในตอนนั้นถึงทำให้เราฝังใจขนาดนี้ กับพ่อเรา พ่อก็ไม่เคยภูมิใจที่มีเราเป็นลูกเวลาไปไหนด้วยกันสองคน เหมือนแค่เอาเราไปเป็นเพื่อน เวลากินข้าวเรายังไม่ทันอิ่มก็ลุกหนี เวลาเดินซื้อของก็ทิ้งให้เราเดินคนเดียว ถือของคนเดียว เวลาคนที่ทำงานมาบ้านก็ให้เราไม่ต้องออกมาเจอ มีครั้งนึงเราเคยกินยาฆ่าตัวตาย พ่อกับแม่เจอเราที่รพ. แล้วก็เข้ามาด่าซ้ำไม่มีให้กำลังใจหรือเข้าใจความรู้สึกเราเลย ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เราต้องเจอ ในใจก็คิดว่าไม่น่าเกิดมาเลย ยิ่งช่วงนี้เราปิดเทอมกลับมาอยู่บ้าน เราร้องไห้ทุกวัน มีแต่เรื่องที่ทำให้เราเสียใจ  ได้แต่นั่งคิดว่าไปหาจิตแพทย์ดีไหม เพราะเราค่อนข้างมั่นใจว่า ปมในใจเรื่องพ่อแม่ทำให้เรา เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า เราอยากฆ่าตัวตายและมีความคิดที่จะลงมือทำอีก ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ทุกข์ใจขนาดนี้