ใครเป็นแบบผมบ้าง
ผมเกิดมาในครอบครัวที่เคยยากจน จนตอนนี้ครอบครัวก็อยู่ในถานปานกลาง
ซึ่งตั้งแต่จำความได้ผมรู้สึกว่าพ่อไม่ค่อยรักผม ไม่ว่าจะทำอะไร ผมมักจะโดนด่าโดนตีเสมอ
จำได้ตอนเด็กๆน้องสาวผมอยากดูทีวี แต่บ้านลอค ผมด้วยความรักน้องแล้วก็เด็กมาก
ผมจึงงัดหน้าต่างบ้าน เพื่อให้น้องได้ดูทีวี โดยไม่ได้คิดอะไรให้ดีเพราะเราเด็ก
สักพักพ่อกลับมาเห็นผมงัดหน้าต่าง เค้ามาลากผมไปข้างบ้าน เอาสายไฟบ้านเส้นใหญ่ๆ
มีทองแดงอยู่ข้างในตีผม ซึ่งไม่ถามผมซักคำว่างัดทำไม ตีเสร็จพ่อก็ไล่ผมไปยืนตากแดด
ซึ่งถ้าน้าผมไม่มาเห็นผมคงไม่ได้เข้าร่ม น้าผมพาผมไปอยู่บ้านยายทันที เพราะรับไม่ได้ที่
พ่อตีผมเหมือนหมูเหมือนหมา ตกเย็นแม่มาตีผมอีก แม่บอกว่าพ่อให้มาตีงัดบ้าน
ซึ่งน้าผมวิ่งมาบอกว่าผัวตีมันไปแล้วไง ไม่เห็นแผลหรือไง
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไปอยู่กับยาย
ผมอยู่กับยายนานมาก ตั้งแต่ป.3จนถึงม.2 จนขึ้นม.3แม่ผมก็มาขอให้ผมกลับไปอยู่ด้วย
ซึ่งผมก็ยอมไปอยู่ ซึ่งชีวิตช่วงนั้นผมไม่ค่อยคุยกับพ่อเท่าไรจนจบม.3ผมก็ไปเรียนตามเพื่อนที่เทคนิคแห่งหนึ่ง
ซึ่งผมก็ยอมรับชีวิตช่วงนั้นติดเกมหนักมาก ปี1เทอม1ผมไปเรียน1เดือน ก็ลาออกโดยปริยาย
ลาออกมาไปเรียนไหนก็ไม่ได้มันเป็นเทอม2ไม่มีเกรดเทอม1 ผมเลยต้องช่วยที่บ้านทำสวน
ผ่านไป3เดือนกว่า ปิดเทอม2 ผมจึงไปสมัครเรียนม.4ที่ร.ร.แห่งหนึ่ง ผลที่ได้สอบติดได้ที่8ของผู้สมัครทั้งหมด
ชีวิตช่วงนั้นสนุกสนานเฮฮา ผมมาเรียนเพื่อให้ได้วุฒ ม.6เท่านั้น พอใกล้จะจบม.6 ผมก็มีปัญหากับพ่ออีก
ซึ่งคราวนี้ถึงขั้นขู่ยิงกระบาลกันเลย แต่ก็รอดมาได้
จบม.6 ผมก็ไปหางานทำ ได้งานก็ทำ ช่วงนี้ก็มีปากเสียงกันบ้าง เพราะชีวิตโรงงานมีทำเช้าทำมืด
ทำเช้าก็ปกติ ออก6โมงเช้ากลับบ้าน3ทุ่ม ทำดึกออก6โมงเย็นกลับบ้าน9โมงเข้า
นรกมันมากับกะดึกนี่แหละ หลายคนคงรู้ ถึงบ้านก็หลับเป็นตาย ข้าวเที่ยงไม่เคยกินกินข้าวเย็นก่อนออกบ้านอย่างเดียว
ซึ่งบ้านผมทำสวน พอเข้าเช้าพ่อเฉยๆ ดึก จะมีคำพูดว่า
ทำงานมาเอาแต่นอนไม่ช่วยงานสวนบ้างเลย
ผมผิดหรอทำดึกมันตื่นกลางคืน กลางวันก็ต้องนอน (เค้ามักจะเอาผมไปเทียบกับคนที่อยู่ใกล้ตัวเสมอ)
เค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนผมเรียนม.ปลายแล้ว เค้ามักจะเอาผมไปเทียบกับคนที่สอบได้ที่1ของระดับชั้นตลอด
ทำงานเค้าก็เอาผมไปเทียบกับคนที่ทำงานสบายกว่าผมนั่งๆนอนๆอยู่ในไลน์ ใช่สิพอกลับบ้าน
ก็แทบไม่ต้องนอน
ไปทำงานอื่นได้ตลอด ผมเดินไลน์เดินทั้งคืน คงจะสบายมั้ง
ทำไปได้ปีกว่าผมโดนใบแดงทหาร ต้องลาออก ไปอยู่กองทัพ
ชีวิตทหารผมชิลมากคิดเสมอแค่2ปีแปปเดียว ซึ่งก็แปปเดียว ปลดมาผมมีเงินติดมือกลับบ้าน5หมื่นบาท
ฟังไม่ผิด5หมื่นบาท ตอนนั้นเหมือนรวยนะ กลับมาแม่ถามขอเงินเอาไปใช้หนี้13,000หนี้ก้อนนี้ผมรู้ที่มา
ผมให้แม่ไป15,000 แล้วบอกว่า ใช้แล้วอย่ากู้ออกมาอีก แม่รับปาก แต่พ่อให้กู้ออกมาอีกยอด18,000บาท
หนี้ก้อนนี้ก็ยังอยู่นะตอนนี้
ตังมาไวก็หมดไวหลงเดินทางผิดลงทุนกับเพื่อน สุดท้ายเงินศูนย์ ก็ปล่อยไปคิดซะว่าเงินซื้อเพื่อน
ผมตั้งใจจะอยู่กองทัพต่อนะอยู่อีก3ปีผมก็ได้ยศนายสิบแล้ว แต่แม่ผมป่วยหนัก นายสิบสอบตรงผมเลยไม่สอบ
อยู่ต่อก็ไม่อยู่ ผมห่วงแม่
กลับมาอยู่บ้านก็มาขับรถรับน.ร.แทนแม่ ก็ขับไปใช้หนี้เงินผ่อนรถไป ผ่านมา1กว่าจุดพีคก็เกิดขึ้น
ผมไม่รู้ว่ายอดเงินที่ซื้อรถมาทั้ง2คัน ที่บ้านไปยืมป้ามาเท่าไร แล้วใช้หมดไปแค่ไหนก็ได้แต่ส่งไปๆ
วันนึงบ้านผมทะเลาะกับบ้านป้าเรื่องเงินที่ยืมมา ประเดินคือ บ้านผมยืมเงินป้ามาซื้อรถคันแรก แต่คันที่2ยืมน้า
แต่บ้านผมมารู้ทึหลังว่า เงินทั้งหมดมาจากป้าคนเดียว บ้านผมโกรธเรื่องหลอกว่าเงินน้าทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นของป้า
โกรธกันยกใหญ่ไม่คุยกัน ด่าลับหลังเสียๆหายๆ แม่ที่ป่วยก็เริ่มสมองช้าใครบอกอะไรก็เชื่อง่าย
พ่อผมก็สนุกสิปั่นแม่ใหญ่ ปั่นให้แม่เกียจป้าเกียจน้า ซึ่งแม่ก็เอาตามนั้น
ผมที่เงียบมานานก้มหน้าก้มตาทำงานใช้หนี้ ให้ที่บ้าน วันนึงผมระเบิดออกมา
ผมถามแม่ว่า แม่ไม่กลัวป้าเค้าเอาสวนเอารถฉีดยารถไถคืนหรอ ทำไมแม่ทำอย่างงี้กับเค้า
#สวนที่ทำไม่ใช่ของที่บ้านแต่เป็นมรดกยายส่วนรวมที่ใครจะทำก็ได้ แต่บ้านผมผูกขาดมาหลายปีแล้ว
เค้าคงสงสารแม่ผมเลยให้ทำไปโดยไม่มีเก็บค่าเช่าเข้ากองกลางแม่แต่บาทเดียว#
เท่านั้นแหละแม่ด่าผมเละ ผมผิดตรงไหน ผมโกรธมากออกจากบ้านแต่เช้าเข้าเย็น
พอค่ำๆผมเข้าห้องนอนปกติ เอาแล้ว2ผัวเมียด่าผมใหญ่เลย คืนที่2เอาอีกด่าอีก ผมสุดทนออกจากห้องนอน
เถียงใส่ไปเลย ไม่สนหน้าอินหน้าพรหมทั้งนั้น ผมเถียงโดยใช้เหตุผลจริงๆเถียง
เนื้อหาที่เถียงไปก็ ทำไมล่ะสวนก็สวนของเค้าทุกอย่างก็ของเค้า ทำไมไม่รับความจริงว่า วันนึงถ้าเค้าทวงคืนขึ้นมาที่บ้าน
จะทำยังไง
เค้าเงียบเหมือนคิดได้แต่ที่ไหนได้ เค้าตอบกลับมา ทำไมกูก็ลูกเค้า กูไม่มีสิทในมรดกก้อนนึ้เลยรึไง ถ้ามันจะเอาคืนก็ให้มันมาเอา
แต่ยังไงกูก็ต้องได้รับส่วนแบ่ง
เอาเปรียบกูโกงกูรวมหัวกันเก็บหนี้กู ยังไปเห็นใจเข้าข้างมัน งั้นออกจากบ้านกูไปอยู่กับ
มันเลยไป ผมหน้าด้านพอ ห่วงแม่ไม่ยอมไป
เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้นถ้าแม่ไม่ป่วยแล้วสมองช้าเลยโดนปั่นหัวได้ง่ายๆ
ผมควรทำยังไงดีกับพ่อแบบนั้
ผมเกิดมาในครอบครัวที่เคยยากจน จนตอนนี้ครอบครัวก็อยู่ในถานปานกลาง
ซึ่งตั้งแต่จำความได้ผมรู้สึกว่าพ่อไม่ค่อยรักผม ไม่ว่าจะทำอะไร ผมมักจะโดนด่าโดนตีเสมอ
จำได้ตอนเด็กๆน้องสาวผมอยากดูทีวี แต่บ้านลอค ผมด้วยความรักน้องแล้วก็เด็กมาก
ผมจึงงัดหน้าต่างบ้าน เพื่อให้น้องได้ดูทีวี โดยไม่ได้คิดอะไรให้ดีเพราะเราเด็ก
สักพักพ่อกลับมาเห็นผมงัดหน้าต่าง เค้ามาลากผมไปข้างบ้าน เอาสายไฟบ้านเส้นใหญ่ๆ
มีทองแดงอยู่ข้างในตีผม ซึ่งไม่ถามผมซักคำว่างัดทำไม ตีเสร็จพ่อก็ไล่ผมไปยืนตากแดด
ซึ่งถ้าน้าผมไม่มาเห็นผมคงไม่ได้เข้าร่ม น้าผมพาผมไปอยู่บ้านยายทันที เพราะรับไม่ได้ที่
พ่อตีผมเหมือนหมูเหมือนหมา ตกเย็นแม่มาตีผมอีก แม่บอกว่าพ่อให้มาตีงัดบ้าน
ซึ่งน้าผมวิ่งมาบอกว่าผัวตีมันไปแล้วไง ไม่เห็นแผลหรือไง
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไปอยู่กับยาย
ผมอยู่กับยายนานมาก ตั้งแต่ป.3จนถึงม.2 จนขึ้นม.3แม่ผมก็มาขอให้ผมกลับไปอยู่ด้วย
ซึ่งผมก็ยอมไปอยู่ ซึ่งชีวิตช่วงนั้นผมไม่ค่อยคุยกับพ่อเท่าไรจนจบม.3ผมก็ไปเรียนตามเพื่อนที่เทคนิคแห่งหนึ่ง
ซึ่งผมก็ยอมรับชีวิตช่วงนั้นติดเกมหนักมาก ปี1เทอม1ผมไปเรียน1เดือน ก็ลาออกโดยปริยาย
ลาออกมาไปเรียนไหนก็ไม่ได้มันเป็นเทอม2ไม่มีเกรดเทอม1 ผมเลยต้องช่วยที่บ้านทำสวน
ผ่านไป3เดือนกว่า ปิดเทอม2 ผมจึงไปสมัครเรียนม.4ที่ร.ร.แห่งหนึ่ง ผลที่ได้สอบติดได้ที่8ของผู้สมัครทั้งหมด
ชีวิตช่วงนั้นสนุกสนานเฮฮา ผมมาเรียนเพื่อให้ได้วุฒ ม.6เท่านั้น พอใกล้จะจบม.6 ผมก็มีปัญหากับพ่ออีก
ซึ่งคราวนี้ถึงขั้นขู่ยิงกระบาลกันเลย แต่ก็รอดมาได้
จบม.6 ผมก็ไปหางานทำ ได้งานก็ทำ ช่วงนี้ก็มีปากเสียงกันบ้าง เพราะชีวิตโรงงานมีทำเช้าทำมืด
ทำเช้าก็ปกติ ออก6โมงเช้ากลับบ้าน3ทุ่ม ทำดึกออก6โมงเย็นกลับบ้าน9โมงเข้า
นรกมันมากับกะดึกนี่แหละ หลายคนคงรู้ ถึงบ้านก็หลับเป็นตาย ข้าวเที่ยงไม่เคยกินกินข้าวเย็นก่อนออกบ้านอย่างเดียว
ซึ่งบ้านผมทำสวน พอเข้าเช้าพ่อเฉยๆ ดึก จะมีคำพูดว่า
ผมผิดหรอทำดึกมันตื่นกลางคืน กลางวันก็ต้องนอน (เค้ามักจะเอาผมไปเทียบกับคนที่อยู่ใกล้ตัวเสมอ)
เค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนผมเรียนม.ปลายแล้ว เค้ามักจะเอาผมไปเทียบกับคนที่สอบได้ที่1ของระดับชั้นตลอด
ทำงานเค้าก็เอาผมไปเทียบกับคนที่ทำงานสบายกว่าผมนั่งๆนอนๆอยู่ในไลน์ ใช่สิพอกลับบ้าน
ไปทำงานอื่นได้ตลอด ผมเดินไลน์เดินทั้งคืน คงจะสบายมั้ง
ทำไปได้ปีกว่าผมโดนใบแดงทหาร ต้องลาออก ไปอยู่กองทัพ
ชีวิตทหารผมชิลมากคิดเสมอแค่2ปีแปปเดียว ซึ่งก็แปปเดียว ปลดมาผมมีเงินติดมือกลับบ้าน5หมื่นบาท
ฟังไม่ผิด5หมื่นบาท ตอนนั้นเหมือนรวยนะ กลับมาแม่ถามขอเงินเอาไปใช้หนี้13,000หนี้ก้อนนี้ผมรู้ที่มา
ผมให้แม่ไป15,000 แล้วบอกว่า ใช้แล้วอย่ากู้ออกมาอีก แม่รับปาก แต่พ่อให้กู้ออกมาอีกยอด18,000บาท
หนี้ก้อนนี้ก็ยังอยู่นะตอนนี้
ตังมาไวก็หมดไวหลงเดินทางผิดลงทุนกับเพื่อน สุดท้ายเงินศูนย์ ก็ปล่อยไปคิดซะว่าเงินซื้อเพื่อน
ผมตั้งใจจะอยู่กองทัพต่อนะอยู่อีก3ปีผมก็ได้ยศนายสิบแล้ว แต่แม่ผมป่วยหนัก นายสิบสอบตรงผมเลยไม่สอบ
อยู่ต่อก็ไม่อยู่ ผมห่วงแม่
กลับมาอยู่บ้านก็มาขับรถรับน.ร.แทนแม่ ก็ขับไปใช้หนี้เงินผ่อนรถไป ผ่านมา1กว่าจุดพีคก็เกิดขึ้น
ผมไม่รู้ว่ายอดเงินที่ซื้อรถมาทั้ง2คัน ที่บ้านไปยืมป้ามาเท่าไร แล้วใช้หมดไปแค่ไหนก็ได้แต่ส่งไปๆ
วันนึงบ้านผมทะเลาะกับบ้านป้าเรื่องเงินที่ยืมมา ประเดินคือ บ้านผมยืมเงินป้ามาซื้อรถคันแรก แต่คันที่2ยืมน้า
แต่บ้านผมมารู้ทึหลังว่า เงินทั้งหมดมาจากป้าคนเดียว บ้านผมโกรธเรื่องหลอกว่าเงินน้าทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นของป้า
โกรธกันยกใหญ่ไม่คุยกัน ด่าลับหลังเสียๆหายๆ แม่ที่ป่วยก็เริ่มสมองช้าใครบอกอะไรก็เชื่อง่าย
พ่อผมก็สนุกสิปั่นแม่ใหญ่ ปั่นให้แม่เกียจป้าเกียจน้า ซึ่งแม่ก็เอาตามนั้น
ผมที่เงียบมานานก้มหน้าก้มตาทำงานใช้หนี้ ให้ที่บ้าน วันนึงผมระเบิดออกมา
ผมถามแม่ว่า แม่ไม่กลัวป้าเค้าเอาสวนเอารถฉีดยารถไถคืนหรอ ทำไมแม่ทำอย่างงี้กับเค้า
#สวนที่ทำไม่ใช่ของที่บ้านแต่เป็นมรดกยายส่วนรวมที่ใครจะทำก็ได้ แต่บ้านผมผูกขาดมาหลายปีแล้ว
เค้าคงสงสารแม่ผมเลยให้ทำไปโดยไม่มีเก็บค่าเช่าเข้ากองกลางแม่แต่บาทเดียว#
เท่านั้นแหละแม่ด่าผมเละ ผมผิดตรงไหน ผมโกรธมากออกจากบ้านแต่เช้าเข้าเย็น
พอค่ำๆผมเข้าห้องนอนปกติ เอาแล้ว2ผัวเมียด่าผมใหญ่เลย คืนที่2เอาอีกด่าอีก ผมสุดทนออกจากห้องนอน
เถียงใส่ไปเลย ไม่สนหน้าอินหน้าพรหมทั้งนั้น ผมเถียงโดยใช้เหตุผลจริงๆเถียง
เนื้อหาที่เถียงไปก็ ทำไมล่ะสวนก็สวนของเค้าทุกอย่างก็ของเค้า ทำไมไม่รับความจริงว่า วันนึงถ้าเค้าทวงคืนขึ้นมาที่บ้าน
จะทำยังไง
เค้าเงียบเหมือนคิดได้แต่ที่ไหนได้ เค้าตอบกลับมา ทำไมกูก็ลูกเค้า กูไม่มีสิทในมรดกก้อนนึ้เลยรึไง ถ้ามันจะเอาคืนก็ให้มันมาเอา
แต่ยังไงกูก็ต้องได้รับส่วนแบ่ง
มันเลยไป ผมหน้าด้านพอ ห่วงแม่ไม่ยอมไป
เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้นถ้าแม่ไม่ป่วยแล้วสมองช้าเลยโดนปั่นหัวได้ง่ายๆ