สวัสดีเพื่อนๆพี่ๆทุกคนนะครับ ผมอยากมาระบายความรู้สึกของผมอีกไม่นานลูกของอาต้องออกมาลืมตาดูโลกแน่นอนผมไม่อยากเลี้ยง ทำไมถึงผมไม้อยากเลี้ยง?
ย้อนกลับไปเมื่อปี2556อาของผมได้มีลูก1คนแน่นอนคนที่เลี้ยงจะต้องเป็นปู่และผมส่วนสามีของอาได้เลิกรากันไปก่อนจะคลอดน้องออมาได้2เดือนนับตั้งแต่วันที่น้องออกมาลืมตาดูโลกชีวิตผมได้เปลี่ยนไปหมด จากเด็กที่สามารถออกไปเที่ยว ออกไปหาเพื่อน ออกไปหาแฟนได้ ก็ไม่สามารถออกไปได้เพราะต้องช่วยปู่ดูน้อง บางครั้งไปได้ไม่ถึงครึ่งช.มปู่โทรตามกลับบ้าน จะไปไหนก็ไปไม่ได้แบบตัวต้องติดน้องตลอดทั้งที่ไม่ใช่พ่อเเม่เลย ส่วนเเม่ของน้องเขาไปทำงานครับ ช่วงที่เรียนผมเรียนหนักมากการบ้านท่วมหัวสอบเกือบทุกวัน กลับมาบ้านก็ต้องมาเลี้ยงน้องจนกว่าอาจะกลับมาบ้าน ส่วนปู่ผมอยู่ดูแลน้องปู่ผมอายุ63ปีแกเป็นเบาหวานความดันโลหิตสูงพออากาศร้อนๆแกเป็นลมบ่อยเเล้วลองคิดดูเกือบทุกวันกลับมาจาดร.รมาเจอปู่ใรสภาพนอนเป็นลมกับเด็กที่นอนร้องให้หิวนมผมทำอะไรไม่ถูกเลยจะดูน้องหรือปู่ก่อนดี การเลี้ยงเด็ก1คนเหนื่อยนะผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นเเม่ที่เลี้ยงลูกตั้งแต่เด็กจนโตแต่คนชมผมว่าเลี้ยงเก่ง(ผมก็แบบไม่ต้องมาชมหรอก)คิดดูกลับมาถึงบ้านยังไม่ทันเปลี่ยนชุดเลยปู่ตะโกนเรียกเเล้วให้มาเลี้ยงน้อง พออากลับมาจากที่ทำงานผมก็ต้องเลี้ยงเพราะแกทำกับข้าว ส่วนในระหว่างที่ผมเลี้ยงน้องผมก็ทำงานบ้านไปด้วย เรียนหนักมา5วันพอเสาร์อาทิตย์ต้องตื่นแต่เช้ามาดูน้องปู่จะมาเคาะประตูเรียกผมประมาณ07:30 ปู่ช่วยดูไม่มากเท่าไหร่ ชีวิตในตอนน้นมันไม่โอเคเลย เพื่อนเริ่มหายไปทีละคน จากที่เคยได้ไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดก็ไม่ได้ไป แฟนที่คบหากันก็ไม่ได้ไปเจอเขา(เรียนคนละร.ร)ต้องมาทนกับเสียงร้องทุกวัน วันละหลายรอบจนมันเก็บสะสมไปเรื่อยๆ สุดท้ายผมกลายเป็นโรคซึมเศร้าไม่พูดจากับใคร ข้าวไม่ค่อยทาน พอกล่อมน้องนอนเสร็จเข้าห้องปิดประตูใส่ล็อคไม่เปิดไฟนั่งเงียบๆในความมืดแฟนโทรมาหาก็ไม่รับไม่คุยจนแฟนทนไม่ไหวต้องมาหาผมที่บ้าน เธอเคาะประตูเรียกผมผมไม่เปิดเธอนั่งร้องให้อ้อนวอนให้ผมเปิดประตู พอผมเปิดประตูได้เธอกระโจนมากอดผมพาเธอเข้ามาในห้อง ผมอธิบายพร้อมร้องให้เธอกอดผมเเล้วถามผมว่าไปหาหมอจิตรเวชไหม ผมรีบตอบอย่างไวว่าไป ผมไปหาหมอทุกอย่างสรุปว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหมอให้ยามากินแฟนผมต้องเป็นคนช่วยให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมผ่านเรื่องแย่ๆนั้นมาจนกระทั้งลูกอาอายุ3ขวบลืมบอกไปครับลูกผช จนตอนนี้มามีสามีใหม่1คนเเล้วก็ท้องด้วยส่วนผมเรียนจบไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินส่งเรียนพ่อเเม่ลำบาคเลยไปทำงานโรงเดียวกับอา ถ้าอามีลูกผมคิดไวว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะไม่อยากให้ชีวิตตัวเองต้องย้อนกลับไปเป็นอย่างเมื่อก่อน ส่วนแฟนอาก็ช่วยเลี้ยงดูน้องนะ แต่ผมคิดไว้เเล้วถ้าอาคลอดน้องออดมาใหม่ปู่คงต้องดูแล ดูพร้อมกันคิดสภาพ คนแก่สายตาไม่ค่อยดีขี่รถยนต์ไปรับหลานคนโตที่ร.รระยะห่างจากบ้าน5กีโลต้องพาเด็กน้อยที่พึ่งเกิดนั่งข้างๆ ผมสงสารปู่นะปู่ไปเล่าให้คนข้างบ้านฟังว่าแกเหนื่อยแกอึดอัดที่จะต้องมาเลี้ยงหลานคนที่สองสามีอาแกบอกว่าถ้าลูกเกิดมาเอาไปให้แม่แกเลี้ยงที่ตจวเหมือนอาไม่ยอมพร้อมบอกอีกว่าเลี้ยงเอง(ใครกันเเน่ที่เลี้ยง) แฟนอาคงไม่ได้เลี้ยงหรอกทำงานทุกวันครับ เลิก2ทุ่มนานๆจะได้หยุด ผมควรออกไปอยู่คนเดียวดีไหม
ขอพื้นที่ระบายหน่อยครับ ผมควรทำอย่างไรดีกับลูกของอาที่ต้องกำลังจะเลี้ยงอีกไม่กี่เดือน
ย้อนกลับไปเมื่อปี2556อาของผมได้มีลูก1คนแน่นอนคนที่เลี้ยงจะต้องเป็นปู่และผมส่วนสามีของอาได้เลิกรากันไปก่อนจะคลอดน้องออมาได้2เดือนนับตั้งแต่วันที่น้องออกมาลืมตาดูโลกชีวิตผมได้เปลี่ยนไปหมด จากเด็กที่สามารถออกไปเที่ยว ออกไปหาเพื่อน ออกไปหาแฟนได้ ก็ไม่สามารถออกไปได้เพราะต้องช่วยปู่ดูน้อง บางครั้งไปได้ไม่ถึงครึ่งช.มปู่โทรตามกลับบ้าน จะไปไหนก็ไปไม่ได้แบบตัวต้องติดน้องตลอดทั้งที่ไม่ใช่พ่อเเม่เลย ส่วนเเม่ของน้องเขาไปทำงานครับ ช่วงที่เรียนผมเรียนหนักมากการบ้านท่วมหัวสอบเกือบทุกวัน กลับมาบ้านก็ต้องมาเลี้ยงน้องจนกว่าอาจะกลับมาบ้าน ส่วนปู่ผมอยู่ดูแลน้องปู่ผมอายุ63ปีแกเป็นเบาหวานความดันโลหิตสูงพออากาศร้อนๆแกเป็นลมบ่อยเเล้วลองคิดดูเกือบทุกวันกลับมาจาดร.รมาเจอปู่ใรสภาพนอนเป็นลมกับเด็กที่นอนร้องให้หิวนมผมทำอะไรไม่ถูกเลยจะดูน้องหรือปู่ก่อนดี การเลี้ยงเด็ก1คนเหนื่อยนะผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นเเม่ที่เลี้ยงลูกตั้งแต่เด็กจนโตแต่คนชมผมว่าเลี้ยงเก่ง(ผมก็แบบไม่ต้องมาชมหรอก)คิดดูกลับมาถึงบ้านยังไม่ทันเปลี่ยนชุดเลยปู่ตะโกนเรียกเเล้วให้มาเลี้ยงน้อง พออากลับมาจากที่ทำงานผมก็ต้องเลี้ยงเพราะแกทำกับข้าว ส่วนในระหว่างที่ผมเลี้ยงน้องผมก็ทำงานบ้านไปด้วย เรียนหนักมา5วันพอเสาร์อาทิตย์ต้องตื่นแต่เช้ามาดูน้องปู่จะมาเคาะประตูเรียกผมประมาณ07:30 ปู่ช่วยดูไม่มากเท่าไหร่ ชีวิตในตอนน้นมันไม่โอเคเลย เพื่อนเริ่มหายไปทีละคน จากที่เคยได้ไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดก็ไม่ได้ไป แฟนที่คบหากันก็ไม่ได้ไปเจอเขา(เรียนคนละร.ร)ต้องมาทนกับเสียงร้องทุกวัน วันละหลายรอบจนมันเก็บสะสมไปเรื่อยๆ สุดท้ายผมกลายเป็นโรคซึมเศร้าไม่พูดจากับใคร ข้าวไม่ค่อยทาน พอกล่อมน้องนอนเสร็จเข้าห้องปิดประตูใส่ล็อคไม่เปิดไฟนั่งเงียบๆในความมืดแฟนโทรมาหาก็ไม่รับไม่คุยจนแฟนทนไม่ไหวต้องมาหาผมที่บ้าน เธอเคาะประตูเรียกผมผมไม่เปิดเธอนั่งร้องให้อ้อนวอนให้ผมเปิดประตู พอผมเปิดประตูได้เธอกระโจนมากอดผมพาเธอเข้ามาในห้อง ผมอธิบายพร้อมร้องให้เธอกอดผมเเล้วถามผมว่าไปหาหมอจิตรเวชไหม ผมรีบตอบอย่างไวว่าไป ผมไปหาหมอทุกอย่างสรุปว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหมอให้ยามากินแฟนผมต้องเป็นคนช่วยให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมผ่านเรื่องแย่ๆนั้นมาจนกระทั้งลูกอาอายุ3ขวบลืมบอกไปครับลูกผช จนตอนนี้มามีสามีใหม่1คนเเล้วก็ท้องด้วยส่วนผมเรียนจบไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินส่งเรียนพ่อเเม่ลำบาคเลยไปทำงานโรงเดียวกับอา ถ้าอามีลูกผมคิดไวว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะไม่อยากให้ชีวิตตัวเองต้องย้อนกลับไปเป็นอย่างเมื่อก่อน ส่วนแฟนอาก็ช่วยเลี้ยงดูน้องนะ แต่ผมคิดไว้เเล้วถ้าอาคลอดน้องออดมาใหม่ปู่คงต้องดูแล ดูพร้อมกันคิดสภาพ คนแก่สายตาไม่ค่อยดีขี่รถยนต์ไปรับหลานคนโตที่ร.รระยะห่างจากบ้าน5กีโลต้องพาเด็กน้อยที่พึ่งเกิดนั่งข้างๆ ผมสงสารปู่นะปู่ไปเล่าให้คนข้างบ้านฟังว่าแกเหนื่อยแกอึดอัดที่จะต้องมาเลี้ยงหลานคนที่สองสามีอาแกบอกว่าถ้าลูกเกิดมาเอาไปให้แม่แกเลี้ยงที่ตจวเหมือนอาไม่ยอมพร้อมบอกอีกว่าเลี้ยงเอง(ใครกันเเน่ที่เลี้ยง) แฟนอาคงไม่ได้เลี้ยงหรอกทำงานทุกวันครับ เลิก2ทุ่มนานๆจะได้หยุด ผมควรออกไปอยู่คนเดียวดีไหม