ช่วงนี้เราเจอมรสุมอย่างหนัก ตั้งชื่อ log in ว่าผู้หญิงสายสตรอง ก็ไม่ได้ทำให้เราสรองขึ้นเลยจริงๆ...
1.พ่อเราเสียกระทันหัน วันที่18 สิงหา ยังคุยกันอยู่ผ่านวีดีโอคอล(เราอยู่ระยอง พ่ออยู่เชียงใหม่) ตกวันที่ 19 สิงหา ตอนดึกๆ พ่อเสียที่โรงพยาบาล ทั้งที่เป็นคนแข็งแรงมาก หมอบอกว่าพ่อเป็นไตวายเฉียบพลัน ก่อนนั้นท่านไม่รู้ตัวว่าเป็นโรคไต เพราะไม่ได้ไปตรวจสุขภาพประจำปี และอาการผิดปกติมีเพียงปวดเอว พ่อออกกำลังกายประจำอยู่แล้ว นึกว่าแค่ออกผิดท่า ไปคลีนิค หมอวินิฉัยว่าเอ็นฉีก...ในนั้นมียาตัวอันตรายที่ห้ามผู้ป่วยโรคไตใช้(ไม่ขอระบุชื่อยา กลัวให้ข้อมูลผิดพลาดค่ะ และแม่ก็ไม่ได้เก็บตัวยานั้นไว้แล้ว) พ่อไตวายเฉียบพลันหลังจากกินยาได้ไม่ถึงวัน...
2.เราต้องลาออกจากงาน เพื่อมาอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่ รอจัดการเรื่องงานศพพ่อแล้วจะเริ่มหางาน ซึ่งล่าสุดเงินเดือนเราอัพถึง 19,000 (ทำงานกับพี่สาวพ่อเดียวกันแต่คนละแม่) บริษัทเริ่มมีปัญหาด้วยเขาเลยจ้างเราต่อไม่ได้ หากมาทำแถวเชียงใหม่เรตเงินเดือนเริ่มต้น 9,000 เท่านั้น
3.แม่ร่วมกับพ่อเปิดร้านอาหาร แน่นอนว่าไม่มีพ่อแล้ว แม่ทำต่อไม่ได้ มันเหนื่อยมากหากทำคนเดียว และเราก็ไม่มีฝีมือดีเหมือนพ่อ จึงช่วยไม่ได้
4.เราสองแม่ลูกกลายเป็นบุคคลซึ่งไร้รายได้ ต้องดูแลป้าอายุ60กว่าปีเป็นโรครูมาตอยด์ ดูแลตาอายุ92ปีเป็นโรคหัวใจกินยาตามหมอสั่งอยู่ และอยู่บ้านร่วมกับป้าอายุ60ปีอีกคนที่เป็นบุคคลว่างงาน มักชอบไปสายบุญ ช่วยวัดเสียมากกว่า (สรุปว่าบ้านนี้มีเรา มีแม่ มีป้า 2 คน ตา1คน =รวม5ชีวิตในหลังคาเดียว) มีญาติพี่น้องคนอื่นๆ บ้าง แต่ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่
ในเฟสเพื่อนก็ให้กำลังใจเพราะหลายคนก็มากินข้าวร้านพ่อกับแม่เราประจำ (ช่วงนั้นอยู่พะเยา ตอนนี้ย้ายมาเชียงใหม่แล้ว) เพื่อนของพ่อ ของแม่ก็ทราบข่าวตกใจ มาให้กำลังใจ วันงานศพก็มีคนมาช่วยมากมาย เราได้รับการแสดงความเสียใจ และกำลังใจให้เข็มแข็งอย่างมากมาย และรู้สึกซึ้งใจจริงๆ แต่เรารู้สึกว่าความเสียใจของเรา ต่อให้กรีดร้องยังไง ไม่มีใครเข้าใจเลย มันโคตรทรมานกับการมีพ่อมาตลอดแต่แค่วันเดียวก็ถูกพรากไป เรามีคำสัญญากับพ่อที่ไม่ได้ทำให้มากมาย เรามีที่ที่จะไปเที่ยวด้วยกันกับพ่อในอนาคต แม้คนอื่นอาจจะเคยสูญเสียเหมือนกัน แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่าความเจ็บปวดของเรามันตัวใหญ่กว่ามากๆ
เราเป็นคนเพื่อนน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ย้ายมาเชียงใหม่ยิ่งไม่มีใครเลย เพื่อนสมัยเรียนที่เชียงใหม่ก็มี แต่เราค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเมือง เลยเดินทางไปมาหาสู่กันลำบาก
เรากลายเป็นคนอยากได้ความรักทั้งที่เราก็ไม่เคยมีแฟน เราโสดมาตลอดจนตอนนี้อายุ26ปี เราอ่อนแอ เราสับสน กังวน หวาดกลัว เราต้องการความใส่ใจเอามากๆ กับแม่ และญาติเราต้องทำตัวเข็มแข็ง ดูแลแม่ ช่วยแม่ดูแลป้าและตา เราอยากซบไหล่ใครสักคน แต่เราก็พบว่าถ้าเราหาใครสักคนช่วงนี้เราจะเห็นแก่ตัวมาก มีความสุขคนเดียว และเราอาจจะพลาดเพราะสิ่งที่เราจะได้มีแค่คน 2 ประเภท
1.คนที่ขี้สงสารมากๆๆๆ
2.คนที่เราต้องการคว้าไว้แค่ยามเสียสูญ และเราอาจไม่ได้รักเขา
ใครเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆกับเราบ้างไหม แล้วก้าวผ่านมาได้ยังไงคะ?.......
พ่อเสียชีวิตกระทันหัน ก้าวผ่านไปยังไงดีคะ มันทรมานเหลือเกิน
1.พ่อเราเสียกระทันหัน วันที่18 สิงหา ยังคุยกันอยู่ผ่านวีดีโอคอล(เราอยู่ระยอง พ่ออยู่เชียงใหม่) ตกวันที่ 19 สิงหา ตอนดึกๆ พ่อเสียที่โรงพยาบาล ทั้งที่เป็นคนแข็งแรงมาก หมอบอกว่าพ่อเป็นไตวายเฉียบพลัน ก่อนนั้นท่านไม่รู้ตัวว่าเป็นโรคไต เพราะไม่ได้ไปตรวจสุขภาพประจำปี และอาการผิดปกติมีเพียงปวดเอว พ่อออกกำลังกายประจำอยู่แล้ว นึกว่าแค่ออกผิดท่า ไปคลีนิค หมอวินิฉัยว่าเอ็นฉีก...ในนั้นมียาตัวอันตรายที่ห้ามผู้ป่วยโรคไตใช้(ไม่ขอระบุชื่อยา กลัวให้ข้อมูลผิดพลาดค่ะ และแม่ก็ไม่ได้เก็บตัวยานั้นไว้แล้ว) พ่อไตวายเฉียบพลันหลังจากกินยาได้ไม่ถึงวัน...
2.เราต้องลาออกจากงาน เพื่อมาอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่ รอจัดการเรื่องงานศพพ่อแล้วจะเริ่มหางาน ซึ่งล่าสุดเงินเดือนเราอัพถึง 19,000 (ทำงานกับพี่สาวพ่อเดียวกันแต่คนละแม่) บริษัทเริ่มมีปัญหาด้วยเขาเลยจ้างเราต่อไม่ได้ หากมาทำแถวเชียงใหม่เรตเงินเดือนเริ่มต้น 9,000 เท่านั้น
3.แม่ร่วมกับพ่อเปิดร้านอาหาร แน่นอนว่าไม่มีพ่อแล้ว แม่ทำต่อไม่ได้ มันเหนื่อยมากหากทำคนเดียว และเราก็ไม่มีฝีมือดีเหมือนพ่อ จึงช่วยไม่ได้
4.เราสองแม่ลูกกลายเป็นบุคคลซึ่งไร้รายได้ ต้องดูแลป้าอายุ60กว่าปีเป็นโรครูมาตอยด์ ดูแลตาอายุ92ปีเป็นโรคหัวใจกินยาตามหมอสั่งอยู่ และอยู่บ้านร่วมกับป้าอายุ60ปีอีกคนที่เป็นบุคคลว่างงาน มักชอบไปสายบุญ ช่วยวัดเสียมากกว่า (สรุปว่าบ้านนี้มีเรา มีแม่ มีป้า 2 คน ตา1คน =รวม5ชีวิตในหลังคาเดียว) มีญาติพี่น้องคนอื่นๆ บ้าง แต่ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่
ในเฟสเพื่อนก็ให้กำลังใจเพราะหลายคนก็มากินข้าวร้านพ่อกับแม่เราประจำ (ช่วงนั้นอยู่พะเยา ตอนนี้ย้ายมาเชียงใหม่แล้ว) เพื่อนของพ่อ ของแม่ก็ทราบข่าวตกใจ มาให้กำลังใจ วันงานศพก็มีคนมาช่วยมากมาย เราได้รับการแสดงความเสียใจ และกำลังใจให้เข็มแข็งอย่างมากมาย และรู้สึกซึ้งใจจริงๆ แต่เรารู้สึกว่าความเสียใจของเรา ต่อให้กรีดร้องยังไง ไม่มีใครเข้าใจเลย มันโคตรทรมานกับการมีพ่อมาตลอดแต่แค่วันเดียวก็ถูกพรากไป เรามีคำสัญญากับพ่อที่ไม่ได้ทำให้มากมาย เรามีที่ที่จะไปเที่ยวด้วยกันกับพ่อในอนาคต แม้คนอื่นอาจจะเคยสูญเสียเหมือนกัน แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่าความเจ็บปวดของเรามันตัวใหญ่กว่ามากๆ
เราเป็นคนเพื่อนน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ย้ายมาเชียงใหม่ยิ่งไม่มีใครเลย เพื่อนสมัยเรียนที่เชียงใหม่ก็มี แต่เราค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเมือง เลยเดินทางไปมาหาสู่กันลำบาก
เรากลายเป็นคนอยากได้ความรักทั้งที่เราก็ไม่เคยมีแฟน เราโสดมาตลอดจนตอนนี้อายุ26ปี เราอ่อนแอ เราสับสน กังวน หวาดกลัว เราต้องการความใส่ใจเอามากๆ กับแม่ และญาติเราต้องทำตัวเข็มแข็ง ดูแลแม่ ช่วยแม่ดูแลป้าและตา เราอยากซบไหล่ใครสักคน แต่เราก็พบว่าถ้าเราหาใครสักคนช่วงนี้เราจะเห็นแก่ตัวมาก มีความสุขคนเดียว และเราอาจจะพลาดเพราะสิ่งที่เราจะได้มีแค่คน 2 ประเภท
1.คนที่ขี้สงสารมากๆๆๆ
2.คนที่เราต้องการคว้าไว้แค่ยามเสียสูญ และเราอาจไม่ได้รักเขา
ใครเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆกับเราบ้างไหม แล้วก้าวผ่านมาได้ยังไงคะ?.......