เจอดีในวันแรกของทั้งสองที่

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว สมัยนั้นผมเพิ่งจะเรียนจบและได้งานทำใหม่ ซึ่งงานที่ผมได้ทำนั้นเป็นงานตำแหน่งเจ้าหน้าที่ ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักเดิมของผมไกลมาก ผมจึงจำเป็นจะต้องหาที่พักใหม่ เพื่อจะได้ใกล้กับที่ทำงานให้มากกว่าเดิม แล้วผมก็ได้บ้านพักหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากที่ทำงานไปไม่ไกลนัก มันเป็นบ้านพักที่ค่อนข้างจะหลังใหญ่พอสมควร เป็นบ้านปูนทั้งหลัง สองชั้น หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องนั่งเล่นเล็กๆ
และมีพื้นที่โรงจอดรถได้หนึ่งคัน อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าของนั้นไม่ได้มาพักอาศัยแต่กลับปล่อยให้เช่า ในราคาที่พอจะจ่ายใหวคือ เดือนละสองพันห้าร้อยบาท ซึ่งในตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแต่เพียงว่า ราคาเช่าถูกดี อีกทั้งยังใกล้ที่ทำงาน ผมสามารถขับรถยนต์ประมาณไม่เกินหนึ่งชั่วโมงก็ถึงที่ทำงานแล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจตกลงเช่าทันที แล้วก็กลับไปขนข้าวของมาเข้าพักวันนั้นเลย
     ในคืนแรก ที่เข้าพัก ในขณะที่ผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่แล้วจู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนอาบน้ำในห้องน้ำ ซึ่งมันเป็นเรื่องแปลกเพราะผมพักอยู่คนเดียวแต่ด้วยความที่ในวัยของผมที่เป็นคนที่เริ่มจะเข้าสู่วัยคนทำงานแล้ว จึงเริ่มจะไม่ค่อยกลัวผีแต่กลัวจะเป็นร้ายแอบเข้ามาในบ้านซะมากกว่า ผมจึงเดินไปหยิบค้อนตอกตะปูในกล่องเครื่องมือช่างซึ่งวางไว้ที่มุมห้องที่ผมนั่งดูทีวีอยู่พอดี แล้วผมก็รีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยคิดว่ถ้าเจอตัวคนร้ายจะทุบมันให้หัวยุบไปเลย แต่พอไปถึงห้องน้ำสิ่งที่พบคือ ว่างเปล่า ห้องน้ำแห้ง ผมจึงคิดว่ามันอาจจะย่องไปห้องอื่นก็ได้ ผมจึงเดินไปทั่วทุกห้องก็ไม่มีแม้แต่เงาคน ผมรู้สึกงงๆ แบบว่าในตอนนั้นก็ยังคิดเข้าข้างตนเองอยู่ว่า ขอให้ไม่ใช่เถอะ แล้วผมก็มานั่งดูละครที่วีต่อ สักพักก็ดังมาจากห้องน้ำเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมก็เดินไปดูอีก ภาพภาพเหมือนเดิมอีก จนถึงรอบที่สามผมจึงแน่ใจแล้วว่า แน่แน่ จึงรีบปิดทีวีปิดไฟ ขึ้นนอนอย่างรวดเร็ว
    เช้าวันต่อมา ผมเดินทางมาทำงานวันแรก เข้ารายงานตัวกับหัวหน้า แล้วหัวหน้าก็พาผมมาที่ห้องทำงาน ที่ผมจะต้องนั่งทำงานเป็นประจำ มันเป็นห้องทำงานที่ขนาดไม่ใหญ่มากอยู่ห่างจากห้องทำงานของหัวหน้าผมอยู่สามห้อง ก็คือห้องทำงานของผมเป็นห้องที่สี่ถ้าไม่นับห้องทำงานของหัวหน้าผมนะ แต่ที่ปมติดใจก็คือ มันมีป้ายเล็กๆ ป้ายหนึ่งที่เขายังไม่ได้แกะออกจากผนักติดหน้าห้อง เป็นป้ายชื่อห้องเดิมที่ระบุว่า  "โซนเสียชีวิต" มันทำให้ผมสะดุดกึ๊กในใจเลย ผมจึงหันไปถามหัวหน้าทันที แกก็ตอบสั้นๆแบบหน้าตาเฉยเลยว่า "อ๋อ ห้องนี้มันเป็นห้องเก็บศพเดิมหน่ะ แต่ตอนนี้ได้ย้ายไปทำห้องเก็บศพในที่ใหมแล้วอยู่ทางด้านหลัง เพราะนี้มันแคบไปหน่อย เลยเปลี่ยนมาเป็นห้องทำงานเอกสารของพนักงานแทน"
  และแล้วผมก็ต้องทำงานที่ห้องนี้ จนค่ำทุกวัน เป็นคุณจะรู้สึกหลอนๆใหม แล้วมันก็เจอจนได้ในวันแรกของการทำงานนี่แหล่ะ  ในวันนี้ผมถูกใช้งานจนกระทั่งดึก ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าก็ยังพิมพ์เอกสารไมาเสร็จ ผมจึงพักสายตาด้วยการเดินออกไปห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำมันก็มีกำแพงห้องติดกับห้องทำง่นของผม และในช่วงดึกๆห้องทำงานของผม มักจะไม่มีคนเดินผ่าน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเส้นทางเดินผ่านที่ใกล้กับตึกของผู้ป่วยใน ก็ตาม ในระหว่างที่ผมกำลังล้างหน้าในห้องน้ำอยู่นั้นจู่ ผมก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ในห้องผมมันเลื่อนไปมา และมีเสียงคนคุยกันหลายคน น่าจะประมาณ ไม่ต่ำกว่าสิบคน
แต่จับใจความไม่ได้ ผมจึงรีบออกจากห้องน้ำเดินไปที่ห้องทำงาน แต่สิ่งที่ผมพบก็คือ ว่างเปล่า คอมยังเปิดค้างหน้าเดิม เอกสารวางอยู่ที่เดิม เก้าอีกก็ยังชิดโต๊ะเหมือนเดิม ไม่มีรองรอยของคนเข้ามา ตอนนี้แหล่ะที่ผมคิดว่ามันชักจะเริ่ม แหม่งๆ แล้ว ผมจึงรีบพิมพ์เอกสาร เสร็จแล้วก็ปริ๊นต์ เก็บกระเป๋าสัมภาระตนเอง นำเอกสารไปวางไว้ที่โต๊ะห้องหัวหน้า แล้วในขณะที่ผทก็กำลังจะเดินออกจากแถวนั้น เพื่อกลับบ้าน ผมดันปวดท้องหนัก แถมห้องน้ำที่ใกล้สุด ดันเป็นห้องน้ำหลังห้องทำงานผมอีก จึงช่วยไม่ได้เพราะว่ามันจะราดแล้ว เลยต้องวิ่งกลับไปเข้าห้องน้ำก่อน ในขณะที่กำลังปลดทุกข์ในห้องน้ำไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงเหมือนเดิมอีก แต่คราวนี้มีเสียงเคาะฝาผนักห้องน้ำดัง "ก๊อกๆๆ เพิ่มมาด้วย เป็นฝาผนังห้องน้ำที่อยู่ข้างๆ โดยเคาะจังหว่ะเหมือนเราใช้มือเคาะประตูห้องของเจ้านายเวลาที่เราจะขอเข้าพบหน่ะครับ ซึ่งตอนแรกผมก็นึกว่ามีคนมาล้อเล่น แต่เมื่อผมปลดทุกข์เสร็จ กลับพบว่าห้องน้ำข้างๆที่อยู่ติดกับห้องน้ำที่ผมปลดทุกข์อยู่นั้นติดป้ายที่ประตูว่า "ชำรุด" ดังนั้นแล้วใครเคาะ ผมจึงรีบวิ่งออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ออกไปนั่งที่หน้าห้อง ที่พยาบาลเวรนั่งอยู่ แต่ตอนนั้นผมคิดว่าจะเอายังไงดี กลับไปบ้านพักก็กลัวว่าจะเจอ อยู่นี่ก็เจอ แต่ท้ายสุดผมก็ต้องกลับไปที่พัก แต่โชคยังเข้าข้างที่วันนั้นกละบไปที่พักแล้วไม่เจออะไร แต่ยังไม่จบครับ ค่อยเล่าต่ออีกวันต่อไป