"ฉันเด็กผู้เอาแต่ใจ" จากข้อความนี้เห็นได้ว่า ฉันนั้นเป็นคนที่เอาแต่ใจ ไม่ได้ดั่งใจ ก็ร้องไห้ และวีนเหวี่ยงทุกอย่าง ที่ขว้างหน้า แต่นอกจากพ่อและแม่ ที่จะเอาฉันอยู่ คือ "ยาย"
ตอนเด็กฉันจำได้ว่า ยาย เป็นคนดูแลฉันทุกอย่าง เวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ยายเป็นผู้หญิงที่อดทน และแข็งแรงมาก เขาชอบบอกให้ฉันกินข้าวเยอะ ๆ เขาชอบกล่อมฉันนอนหลับ เขาชอบเดินไปส่งฉันซื้อขนมหน้าปากซอย เขาชอบทำกับข้าวให้กิน โดยเฉพาะ หมูมะนาว คะน้าสด ฉันจำได้ว่ามันเป็นมื้อที่อร่อยมาก ๆ ฉันชอบขี้เกียจซักผ้า ยายก็จะเป็นคนซัก และตาก ให้หมดเลย เวลาเข้านอนบ้านของฉันไม่มีพัดลมเพียงพอ เขาเลือกที่จะหยิบพัดมาแล้วพัดให้ฉัน จนฉันหลับไป ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ ยายก็จะคอยอยู่กับฉันเป็นเพื่อน เวลาฉันดื้อมาก จนพ่อตี ก็มียายคอยปลอบฉัน ทำให้ยายเป็นคนดีที่ฉันรักและไม่อยากจากไปเลย......
จนเวลาผ่านไปแน่นอนว่า ฉันโตขึ้น ยายเริ่มแก่ชราลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเดินไปส่งฉันไม่ได้อีกแล้ว ฉันจบ มปลาย และออกเดินทางไปมหาลัย ฉันและยายเราตื่นนอนมาเราต้องเห็นกันทุกวัน แต่วันนี้ฉันได้ทิ้งเขา และออกไปตามหาฝันที่มหาลัย ทุกๆ ครั้งที่ฉันกลับบ้าน ยายจะดีใจมาก ๆ ฉันกลับรู้สึกเฉยๆ แต่ก่อนจะกลับมหาลัย ฉันจะเข้าไปกอดยาย และหอมแก้มยาย แล้วเดินจากไป วันหนึ่ง วันที่ฉันใกล้จะจบแล้ว ฉันและเขา ได้สัญญากันว่า จะถ่ายรูปใส่ชุดครุยด้วยกันนะ ฉันย้ำกับยายหลายครั้งมาก ๆ แต่เวลามันไม่เคยรอฉัน ยายเริ่มกินข้าวได้น้อยลง ฉันก็บอกให้เขากินเยอะ ๆ แล้วแต่ยายไม่ทำตามที่ฉันบอก อาการของยายเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ตามเวลา จนในที่สุดวันที่ฉันไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น ในขณะที่รอวันประกาศจบ ฉันทำงานอยู่กรุงเทพ แม่โทรมาบอกว่า ยายหลับยาวแล้วนะ วินาทีนั้น ใจของฉันแทบสลาย คนที่ฉันรักได้ทิ้งฉันไปแล้ว ฉันเพิ่งตอบแทนเขาด้วยเงินเดือน เดือนแรกเพียง 500 บาท ฉันทำใจไม่ได้ ฉันแย่มากจนทำงานไม่ไหว และขอตัวกลับบ้าน ฉันไม่ทันได้กอดยาย ฉันเสียดายเวลามาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันมีค่ามากทีสุดของครึ่งชีวิต ของฉัน ฉันได้สูญเสียคนที่ดีของฉันไปแล้ว ฉันบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าควรจะสู้ยังไง ในเมื่อฉันไม่สามารถยอมรับความจริงได้ ว่าไม่มียายอยู่แล้ว นี่ซินะที่เขาบอกกันว่า "อย่าปล่อยให้วันเวลาผ่านไปเฉยๆ อย่างไร้ค่า รู้สึกอะไรให้แสดงออกมา ก่อนที่เวลาจะสายไป"
เมื่อเติบโตจึงได้รู้ว่าการสูญเสียมันแย่แค่ไหน
ตอนเด็กฉันจำได้ว่า ยาย เป็นคนดูแลฉันทุกอย่าง เวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ยายเป็นผู้หญิงที่อดทน และแข็งแรงมาก เขาชอบบอกให้ฉันกินข้าวเยอะ ๆ เขาชอบกล่อมฉันนอนหลับ เขาชอบเดินไปส่งฉันซื้อขนมหน้าปากซอย เขาชอบทำกับข้าวให้กิน โดยเฉพาะ หมูมะนาว คะน้าสด ฉันจำได้ว่ามันเป็นมื้อที่อร่อยมาก ๆ ฉันชอบขี้เกียจซักผ้า ยายก็จะเป็นคนซัก และตาก ให้หมดเลย เวลาเข้านอนบ้านของฉันไม่มีพัดลมเพียงพอ เขาเลือกที่จะหยิบพัดมาแล้วพัดให้ฉัน จนฉันหลับไป ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ ยายก็จะคอยอยู่กับฉันเป็นเพื่อน เวลาฉันดื้อมาก จนพ่อตี ก็มียายคอยปลอบฉัน ทำให้ยายเป็นคนดีที่ฉันรักและไม่อยากจากไปเลย......
จนเวลาผ่านไปแน่นอนว่า ฉันโตขึ้น ยายเริ่มแก่ชราลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเดินไปส่งฉันไม่ได้อีกแล้ว ฉันจบ มปลาย และออกเดินทางไปมหาลัย ฉันและยายเราตื่นนอนมาเราต้องเห็นกันทุกวัน แต่วันนี้ฉันได้ทิ้งเขา และออกไปตามหาฝันที่มหาลัย ทุกๆ ครั้งที่ฉันกลับบ้าน ยายจะดีใจมาก ๆ ฉันกลับรู้สึกเฉยๆ แต่ก่อนจะกลับมหาลัย ฉันจะเข้าไปกอดยาย และหอมแก้มยาย แล้วเดินจากไป วันหนึ่ง วันที่ฉันใกล้จะจบแล้ว ฉันและเขา ได้สัญญากันว่า จะถ่ายรูปใส่ชุดครุยด้วยกันนะ ฉันย้ำกับยายหลายครั้งมาก ๆ แต่เวลามันไม่เคยรอฉัน ยายเริ่มกินข้าวได้น้อยลง ฉันก็บอกให้เขากินเยอะ ๆ แล้วแต่ยายไม่ทำตามที่ฉันบอก อาการของยายเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ตามเวลา จนในที่สุดวันที่ฉันไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น ในขณะที่รอวันประกาศจบ ฉันทำงานอยู่กรุงเทพ แม่โทรมาบอกว่า ยายหลับยาวแล้วนะ วินาทีนั้น ใจของฉันแทบสลาย คนที่ฉันรักได้ทิ้งฉันไปแล้ว ฉันเพิ่งตอบแทนเขาด้วยเงินเดือน เดือนแรกเพียง 500 บาท ฉันทำใจไม่ได้ ฉันแย่มากจนทำงานไม่ไหว และขอตัวกลับบ้าน ฉันไม่ทันได้กอดยาย ฉันเสียดายเวลามาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันมีค่ามากทีสุดของครึ่งชีวิต ของฉัน ฉันได้สูญเสียคนที่ดีของฉันไปแล้ว ฉันบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าควรจะสู้ยังไง ในเมื่อฉันไม่สามารถยอมรับความจริงได้ ว่าไม่มียายอยู่แล้ว นี่ซินะที่เขาบอกกันว่า "อย่าปล่อยให้วันเวลาผ่านไปเฉยๆ อย่างไร้ค่า รู้สึกอะไรให้แสดงออกมา ก่อนที่เวลาจะสายไป"