วันนี้โรงเรียนส่วนใหญ่จะมีกิจกรรมวันเเม่ มีการสดุดีสมเด็จพระราชีนี ซึ่งเป็นสิ่งดีๆที่เราทำกันเป็นปรกติ แต่ก็ยังมีอีกกจิกรรมนึ่งที่คือการให้ลูกนำดอกไม้หรือการ์ดมากราบแม่ที่โรงเรียน มันเป็นภาพความสุขและทราบซึ้งที่แม่ลูกจะได้แสดงความรักต่อกัน กอดกัน ในขณะที่บางโรงเรียยเลิกแล้ว เพราะมันจะมีภาพเหตุการณ์ที่เด็กไม่มีแม่มาแล้วนั้งซึม
เมื่อตอนเป็นเด็กก็มีเเค่ความรู้สึกดีใจตื่นเต้นที่แม่จะมางานวันแม่ที่รร. แต่ก็มิได้เข้าใจถึงความรู้สึกของเพื่อนบางคนที่แม่ไม่สามารถมางานได้
พอมาถึงวันนี้วันที่เราเป็นแม่ของเด็กสองคน คนหนึ่ง ป.3 อีกคนหนึ่ง อ.3 อยู่คนละรร แล้วมีการจัดงานวันแม่พร้อมกัน เราต้องให้แม่ของเราแยกไปอีกรร.เพราะกลัวว่าถ้าเลือกไปที่ใดที่หนึ่งแล้วลูกจะเสียใจ ปัญหาจบไปสำหรับบ้านเรา แต่บ้านอื่นที่ไม่สามารถไปรรลูกได้เด็กจะเป็นอย่างไร
และวันนี้เราเจอกับตัวตอนไปงานรรลูกคนโต ทางรร ได้จัดให้มีกิจกรรมที่สนามในร่มของรร.เด็กทุกคนเข้าแถวตามสายชั้นเรียนของตน พอถึงเวลากราบแม่ก็ไล่ไปแต่ละสายชั้น เด็กๆจะต้องเดินชักแถวไปตั้งแถวใหม่บริเวณที่จัดไว้ให้กราบแม่ แล้วบรรด่แม่ๆก็เดินไปหาลูกของตนให้ลูกกราบ ครูจะประกาศออกไมล์ว่าเด็กทุกคนกราบแม่ได้ แสดงความรักเเม่ได้ แล้วก็พูดบรรยาย นู้นี่นั้นเรื่องการแสดงความรัก งานดำเนินต่อไปเรื่อยๆ กลางสนามเริ่มโล่งขึ้นเพราะแต่ละห้องแต่ละชั้นก็เดินชักแถวไปเเสดงความรัก ทุกคนมีความสุข แต่ในขณะนั้นเองเราก็ได้มองเห็นว่ามีเด็กชายคนนึงนั้งโดดเดี่ยวกอดเข่าอยู่กลางสนาม นั้งอยู่ที่เดิมไม่ได้ย้ายไปไหน นั้งกอดเข่า ก้มหน้าเพียงเล็กน้อยพอที่เราได้จะได้เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของเด็กน้อย ในกระเป๋าเสื้อของเค้ามีกราด์วันแม่ที่ทำเอง พร้อมจะนำมาให้แม่ ในแววตาเศร้า ราวกับว่าตัวเองอยู่คนเดียวไม่มีใคร แต่ก็จริงเพราะในขณะแม่ลูกทุกคู่ได้แสดงความรักกันก็มิได้สนใจผู้ใด้เช่นกัน ความรักมากล้นไปทั้วสถานที่เเห่งนั้น ราวกับว่าความเศร้าได้ถูกกลืนไปหมด โดยเด็กชายผู้นั้นนั้นเอง แล้วเราก็ทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาเด็กชายคนนั้น เรานั้นลงเเล้วถามว่าเป็นอะไรลูก เพี่ยงแค่คำถามสั้นๆคำเดียวทำให้เด็กชายคนนั้นมีน้ำตาไหลออกมา แล้วก็เริ่มร้องไหร้แต่ไม่ถึงกับปล่อยโฮ เราเลยถามว่าอยู่ชั้นไหนลูก เด็กบอกอยู่ป.2/7 เด็กชายหน้าเศร้าพูดไปก็เอามือปาดน้ำตาไปด้วย เรารู้อยู่ในใจว่าเด็กคนนี้แม่เค้าไม่สามารถแน่ๆ ในขณะที่เราพูดคุยกับเด็กเราก็กอดเค้าไว้ด้วย พร้อมบอกเค้าว่า เดี๋ยวเอาการ์ดนี้ไปไหว้แม่ที่บ้านนะครับ ตอนนี้เพื่อนหนูน่าจะขึ้นห้องไปหมดแล้วหนูขึ้นไปอยู่บนห้องเรียนดีไหมครับ เด็กชายก็พยักหน้ารับฟังเเล้วก็เดินจากไป
ความรู้สึกเราที่คิดได้ตอนนั้นทำไมครูประจำชั้นไปไหนทำไมถึงปล่อยให้เด็กอยู่รำพัง อย่างน้อยถ้าทางรรจะจัดกิจกรรมแบบนี้ก็น่าจะใส่ใจกับเด็กที่ไม่สามารถพาแม่ของตัวเองมาได้ หาทางออกให้เค้าว่าจะเอาเค้าไปไว้ตรงไหนจะทำอย่างไร เพราะครูเองก็น่าจะทราบก่อนเเล้วว่าจะมีแม่เด็กบางคนมาไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ทางรรได้ออกใบสอบถามก่อนแล้วว่า ผปค.ท่านมาได้มาไม่ได้
จริงๆเเล้วเราอยากให้เลิกกิจกรรมกราบแม่ที่รรได้แล้ว เพราะเด็กบางคนเค้าต้องทนปวดร้าวกับกิจกรรมนี้อีกหลายปี มันตอกย้ำในใจเค้าให้เป็นปม
วันนี้แทนที่เราจะมีน้ำตาเพราะความทราบซึ้งกับการที่ลูกมาแสดงความรักให้เรา แต่เรากับต้องกลั้นความรู้สึกกลั้นนำตาให้กับเด็กชายคนนั้น
**ขออนุญาตเอาที่ รูปในแชร์ตามFacebook มาลงนะคะ**
กิจกรรมวันแม่จะมีเด็กต้องเสียน้ำตากี่คนกันนะ
เมื่อตอนเป็นเด็กก็มีเเค่ความรู้สึกดีใจตื่นเต้นที่แม่จะมางานวันแม่ที่รร. แต่ก็มิได้เข้าใจถึงความรู้สึกของเพื่อนบางคนที่แม่ไม่สามารถมางานได้
พอมาถึงวันนี้วันที่เราเป็นแม่ของเด็กสองคน คนหนึ่ง ป.3 อีกคนหนึ่ง อ.3 อยู่คนละรร แล้วมีการจัดงานวันแม่พร้อมกัน เราต้องให้แม่ของเราแยกไปอีกรร.เพราะกลัวว่าถ้าเลือกไปที่ใดที่หนึ่งแล้วลูกจะเสียใจ ปัญหาจบไปสำหรับบ้านเรา แต่บ้านอื่นที่ไม่สามารถไปรรลูกได้เด็กจะเป็นอย่างไร
และวันนี้เราเจอกับตัวตอนไปงานรรลูกคนโต ทางรร ได้จัดให้มีกิจกรรมที่สนามในร่มของรร.เด็กทุกคนเข้าแถวตามสายชั้นเรียนของตน พอถึงเวลากราบแม่ก็ไล่ไปแต่ละสายชั้น เด็กๆจะต้องเดินชักแถวไปตั้งแถวใหม่บริเวณที่จัดไว้ให้กราบแม่ แล้วบรรด่แม่ๆก็เดินไปหาลูกของตนให้ลูกกราบ ครูจะประกาศออกไมล์ว่าเด็กทุกคนกราบแม่ได้ แสดงความรักเเม่ได้ แล้วก็พูดบรรยาย นู้นี่นั้นเรื่องการแสดงความรัก งานดำเนินต่อไปเรื่อยๆ กลางสนามเริ่มโล่งขึ้นเพราะแต่ละห้องแต่ละชั้นก็เดินชักแถวไปเเสดงความรัก ทุกคนมีความสุข แต่ในขณะนั้นเองเราก็ได้มองเห็นว่ามีเด็กชายคนนึงนั้งโดดเดี่ยวกอดเข่าอยู่กลางสนาม นั้งอยู่ที่เดิมไม่ได้ย้ายไปไหน นั้งกอดเข่า ก้มหน้าเพียงเล็กน้อยพอที่เราได้จะได้เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของเด็กน้อย ในกระเป๋าเสื้อของเค้ามีกราด์วันแม่ที่ทำเอง พร้อมจะนำมาให้แม่ ในแววตาเศร้า ราวกับว่าตัวเองอยู่คนเดียวไม่มีใคร แต่ก็จริงเพราะในขณะแม่ลูกทุกคู่ได้แสดงความรักกันก็มิได้สนใจผู้ใด้เช่นกัน ความรักมากล้นไปทั้วสถานที่เเห่งนั้น ราวกับว่าความเศร้าได้ถูกกลืนไปหมด โดยเด็กชายผู้นั้นนั้นเอง แล้วเราก็ทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาเด็กชายคนนั้น เรานั้นลงเเล้วถามว่าเป็นอะไรลูก เพี่ยงแค่คำถามสั้นๆคำเดียวทำให้เด็กชายคนนั้นมีน้ำตาไหลออกมา แล้วก็เริ่มร้องไหร้แต่ไม่ถึงกับปล่อยโฮ เราเลยถามว่าอยู่ชั้นไหนลูก เด็กบอกอยู่ป.2/7 เด็กชายหน้าเศร้าพูดไปก็เอามือปาดน้ำตาไปด้วย เรารู้อยู่ในใจว่าเด็กคนนี้แม่เค้าไม่สามารถแน่ๆ ในขณะที่เราพูดคุยกับเด็กเราก็กอดเค้าไว้ด้วย พร้อมบอกเค้าว่า เดี๋ยวเอาการ์ดนี้ไปไหว้แม่ที่บ้านนะครับ ตอนนี้เพื่อนหนูน่าจะขึ้นห้องไปหมดแล้วหนูขึ้นไปอยู่บนห้องเรียนดีไหมครับ เด็กชายก็พยักหน้ารับฟังเเล้วก็เดินจากไป
ความรู้สึกเราที่คิดได้ตอนนั้นทำไมครูประจำชั้นไปไหนทำไมถึงปล่อยให้เด็กอยู่รำพัง อย่างน้อยถ้าทางรรจะจัดกิจกรรมแบบนี้ก็น่าจะใส่ใจกับเด็กที่ไม่สามารถพาแม่ของตัวเองมาได้ หาทางออกให้เค้าว่าจะเอาเค้าไปไว้ตรงไหนจะทำอย่างไร เพราะครูเองก็น่าจะทราบก่อนเเล้วว่าจะมีแม่เด็กบางคนมาไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ทางรรได้ออกใบสอบถามก่อนแล้วว่า ผปค.ท่านมาได้มาไม่ได้
จริงๆเเล้วเราอยากให้เลิกกิจกรรมกราบแม่ที่รรได้แล้ว เพราะเด็กบางคนเค้าต้องทนปวดร้าวกับกิจกรรมนี้อีกหลายปี มันตอกย้ำในใจเค้าให้เป็นปม
วันนี้แทนที่เราจะมีน้ำตาเพราะความทราบซึ้งกับการที่ลูกมาแสดงความรักให้เรา แต่เรากับต้องกลั้นความรู้สึกกลั้นนำตาให้กับเด็กชายคนนั้น
**ขออนุญาตเอาที่ รูปในแชร์ตามFacebook มาลงนะคะ**