มีวิธีรับมือกัผู้ใหญ่ที่บ้านที่มีอารมณ์เกรี้ยวกราดไม่ฟังใครยังไงคะ ทนไม่ไหวแล้ว

พ่อเราเป็นคนเอาแต่ใจ เนื่องจากถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เล็ก พอมามีครอบครัวมีเรา ก็ติดนิสัยนี้มา ทุกคนในบ้านต้องดูแลเอาอกเอาใจ (ไม่ได้มีปัญหาในส่วนนี้ค่ะ ยินดีทำ) พ่อดูแลเราอย่างดี ถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่ถือว่าไม่ลำบาก มีกิน มีใช้ ไม่ลำบากอะไรเลย สบายกายแต่เหนื่อยใจมากค่ะ ไม่ไหวกับอารมณ์เกรี้ยวกราดของพ่อ ไม่ได้ดั่งใจอะไรนิดหน่อยก็ด่าเป็นฟืนเป็นไฟ เสียงดัง พูดด้วยถ้อยคำไม่ดี เรารู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว ซึ่งเขาไม่ได้เป็นกับเราคนเดียว เป็นกับทุกคนในบ้าน เป็นเกือบทุกวัน แต่ด้วยความที่เราเป็นลูกจึงไม่กล้าเถียงอะไร มีอยู่ครั้งนึงเราทนไม่ไหวกับการเจ้าอารมณ์และไม่มีเหตุผลของเขา เราเถียงออกไป กลายเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตถึง สุดท้ายเราก็ต้องไปขอโทษพ่อ (แต่ในใจลึกๆเราก็คิดว่าสิ่งที่เราพูดไปคือความในใจของเราทั้งหมด ไม่ได้พูดไปเพราะอารมณ์ เราไม่ได้คิดว่าในส่วนนี้เราผิด เพราะทุกครั้งที่เราโดนเราก็จะมานั่งทบทวนว่าทำไม ทำไม ทำไม จนมันตกตะกอนในใจ แต่ที่ผิดคือเราอาจจะเสียงดังและมีปฏิกิริยาที่เกรี้ยวกราดด้วยอารมณ์โมโห)

ยกตัวอย่างเหตุการณ์คือ บ้านเราเป็นร้านขายของ วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเราจึงมานั่งที่ห้องรวมเพื่อคอยเก็บเงิน ยกโน๊ตบุ้คมานั่งดูรายการในยูทูปแก้เบื่อ พอพ่อมาถึง ก็มาเปิดทีวี เราก็นั่งดูอะไรไปเพลินๆ พ่อหันมาตะคอก "ไอ้ที่ดูอยู่หน่ะ มันสำคัญมั้ย ฮะ สำคัญมากมั้ย!!!" เราก็งงว่าอะไร "ถ้าไม่สำคัญก็ช่วยปิดด้วย จะดูทีวี!!!!" คือเรางงมาก งงว่าเราทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรอ แค่หันมาบอกว่า เบาเสียงหน่อย พ่อจะดูทีวีหรืออะไร เราก็โตพอจะเข้าใจ

หรือถ้าพ่อใช้งานแล้วไม่ได้ดั่งใจพ่อนิดหน่อย เช่น ใช้ให้เอาของไปเก็บแล้วเราไม่ได้เก็บในที่ที่เค้าคิด (ซึ่งก็ไม่ได้บอกว่าที่ไหน) ก็ด่าว่าโง่ ไม่มีสมอง ด่าด้วยการตะคอกเสียงดัง จนบางครั้งเราก็ร้องไห้ ไม่เข้าใจว่าเราผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรอ ที่จริงก็แค่บอกว่าจะให้วางที่ไหน แค่นั้นเอง

เราเคยทนไม่ไหวจึงไปบอกปัญหานี้กับแม่ เราเป็นลูกจึงไม่สามารถไปพูดกับพ่อตรงๆได้ เพราะพ่อจะคิดว่าเราไปสอนหรือโตแล้วปีกกล้าขาแข็ง เราไปบอกแม่เพราะหวังให้แม่ไปพูดกับพ่อ แต่แม่ก็ได้แต่บอกให้อดทน ซึ่งแม่ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย

เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ จนวันนี้มันทนไม่ไหว เราคุยกับพี่น้อง ซึ่งทุกคนก็เห็นตรงกัน ปัญหานี้มันทำให้รู้สึกว่าบ้านนี้ไม่น่าอยู่ เราไม่อยากต้องรองรับอารมณ์ หรือโดนถ้อยคำรุนแรงในสิ่งที่เราไม่ได้สมควรได้รับ คือมันอึดอัด ไม่สามารถพูดที่ไหนได้ ไม่กล้าโพสลงเฟสบุ้ค เล่าให้เพื่อนหรือญาติๆฟัง เพราะไม่อยากให้ใครมามองพ่อเราไม่ดี แต่ทุกๆครั้งที่โดน มันอยากจะไปไกลๆ ไม่อยากอยู่ เรารู้ว่าพระคุณหรือส่วนที่ดีของพ่อนั้นมีมาก จึงต้องการคำแนะนำว่าเราควรทำอย่างไร เพราะลึกๆแล้วเราก็ไม่ได้อยากไปไหน เรารักพ่อ อยากอยู่กับครอบครัว แต่อยากให้ปัญหาแบบนี้มันหมดไป อยากอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข แต่มันหาทางออกไม่เจอเลย ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ขอคำแนะนำด้วยค่ะ