ประสบการ์ณชีวิตเศร้า ไม่อยากไปเรียน เบื่อชีวิต

ตอนนี้ผมหายแล้วครับ ก่อนอื่นขอเล่าก่อนว่า ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา อยู่ดีๆ ผมก็คิดขึ้นมาว่า เบื่อชีวิตการเรียนที่รร.ที่ผมเรียนอยู่นี้มาก  อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต ผมเอาแต่โทษตัวเองว่าทำไมเมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว ไม่ย้ายรร. ไปเรียนอีกรร.หนึ่ง ซึ่งดีกว่า สอนเป็นภาษาอังกฤษ มีระบบการเรียนการสอนดีกว่า  ผมมีเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่ประถมอยู่โรงเรียนนั้นด้วย ผมเอาแต่น้อยใจ ทุกข์ ท้อกับชีวิต ไม่อยากไปโรงเรียน ผมไม่ไปเรียนเลย ก่อนนอนทุกคืนผมนอนไม่หลับ คิดแต่เรื่องทำไมๆๆๆๆๆๆๆ เราไม่ไปเรียนรร.นั้นตั้งแต่แรก คิดจนปวดหัว นอนไม่หลับ ต้องฟังคลิปของพี่ขุนเขาก่อน ซึ่งเป็นนักจิตวิทยาที่ผมชอบมากๆ  (ขอบคุณพี่ขุนเขาด้วยนะครับ ถ้าใครยังท้อ หรือทุกข์กับชีวิตอยู่ ลองฟังคลิปของพี่ขุนเขาดูนะครับ เรื่อง "ความหมายของชีวิต" ดูนะครับ) ผมถึงจะนอนหลับ ช่วงที่ผ่านมานี้รู้สึกชีวิตแย่มากเลยครับ ตื่นมาก็ไม่รู้สึกอยากทำอะไร กินอาหารได้น้อยลง เดินก็เฉื่อยชาไปหมด เบื่อง่าย ต้องหาอะไรทำไม่ให้เบื่อ เช่น ทำงานบ้าน กวาดบ้าน รดน้ำต้นไม้ เรียกได้ว่าผมเกือบเป็นอาการซึมเศร้าเลยแหละ จนมาวันนี้อยู่ดีๆ ผมก็นึกถึงคำพูดของพี่ขุนเขาได้ว่า "สักวันหนึ่งคุณก็ต้องตาย" มันทำให้ผมคิดได้ว่า ก็จริง "สักวันหนึ่งผมก็ต้องตาย คนอื่นๆก็ต้องตาย ทุกคนก็ต้องตาย แล้วทำไมเราถึงมานั่งทุกข์ นั่งเศร้าแบบนี้ละ เราไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อรอความตายซะหน่อย เรามาใช้ชีวิตในทุกๆวันให้มีความสุขดีกว่า"  พอผมคิดได้ มันเหมือนกันว่าความทุกข์ที่มีในตัว มันหายไปเลย ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ ที่ผ่านมารู้สึกว่าร่างกายแย่มาก หงุดหงิดง่าย เบื่อบ่อย แต่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ มีกำลังใจทำนู้นทำนี้ อยากให้คนที่กำลังทุกข์อยู่ หาให้เจอ คิดให้ออกนะครับ ว่าควรทำยังไงดี ผมคิดว่าคนเราเจอความทุกข์ได้ ท้อได้ ทุกข์บ้างก็ดี เพราะมันทำให้เรา"คิดได้" ว่าเราจะแก้ปัญหา จะหาทางออกยังไง ขอบคุณครับ