อารมณ์ตอนนี้บอกไม่ถูกเลยค่ะ ทั้งเสียใจ ผิดหวัง รู้สึกเป็นภาระของพ่อกับแม่ มีคำถามในหัวอยู่บ่อยๆค่ะ ว่าเกิดมาทำไม
เรื่องของเรื่องมาจากเรื่องเงินกับอะไรหลายอย่างค่ะ ตอนนี้จขกท.ยังเรียนอยู่ม.ปลาย มีน้องชายคนนึงเรียนป.สาม
ปีสองปีให้หลังมานี้พ่อกับแม่เราทะเลาะกันทุกวันค่ะ ทุกวันจริงๆค่ะ หลังๆมานี่พ่อก็ติดเหล้าติดบุหรี่มากขึ้น
เวลาทำกิจกรรมร่วมกันน่ะเหรอ ไม่มีหรอกค่ะ
เราไม่ชอบให้พ่อกับแม่เราทะเลาะกันเลยค่ะ อันที่จริงมันก็ห้ามไม่ได้หรอกนะคะ เรารู้สึกผิดเหลือเกินที่เราคาดหวังในตัวพ่อแม่เราว่าจะต้องรับฟังเราหรือว่าเข้าใจเราในระดับที่เปิดอกคุยกันได้ทุกเรื่อง เรารู้สึกผิดเหลือเกินค่ะที่ความเชื่อใจในตัวพ่อแม่ของเรานั้นมันลดลง รู้สึกผิดมากๆค่ะที่น้อยใจพ่อแม่ตัวเองทั้งๆที่ไม่ควรจะทำ เราไม่มีโอกาสพูดอะไรก็ตามให้เขายอมเราฟังเราเลย เราไม่รู้สึกว่าพวกเขารักเรา ไม่รู้สึกว่ามันมีความเป็นครอบครัวเลยค่ะ
แม่ก็พูดระบายปัญหากับเรา ส่วนใหญ่ก็เรื่องเงิน ความแย่คือเราเก็บมาคิด เราคิดมาก เราโทษทุกอย่าง ทั้งๆที่เราไม่อยากจะฟัง ไม่อยากจะคิด เราเคยบอกกับแม่ว่าเราไม่อยากฟังแล้ว แต่แม่ก็บอกว่าแม่ก็ไม่รู้จะระบายกับใคร แม่เครียด นั่นทำให้เรารับฟังมาตลอด
แต่ความคิดความรู้สึกของเรา แม้แต่คนที่เราอยากจะไว้ใจสุด ก็ยังไม่เห็นว่าใครตั้งใจจะรับฟังเราจริงๆเลยค่ะ
ไม่รู้นะคะว่าเราเรื่องมากหรือคิดมากไปเองรึเปล่า
ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราเลยค่ะ ไม่มีใครมองเห็นความสำคัญจริงๆใช่ไหมคะ
ทำไมตอนพ่อเมาพ่อต้องด่าแม่ด้วยคะ ทำไมเวลาแม่ทุกข์ใจถึงไม่กล้าพูดกับพ่อคะ
ทำไมต้องทะเลาะกันต่อหน้าเรากับน้องด้วยคะ
เราอยากจะพูดออกไปจังค่ะ แต่ก็ฟังแล้วผ่านไป
การที่เราได้ผลการเรียนดี ไม่เคยมีปัญหาทำให้พ่อแม่เดือดร้อน พวกเขาจะภูมิใจในตัวเรามั้ยคะ
บางครั้งเราถูกพูดว่าอยู่สบาย ลองมาลำบากบ้างสิ หนูไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระเหลือเกินค่ะ
ถ้าเกิดมาแล้วต้องมาเจอแบบนี้ เราจะเกิดมาเพื่ออะไรคะ
เราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะว่าการที่เราทำหน้าที่เต็มที่ พยายามทำมันให้ดีเท่าที่จะทำได้ เราผิดมากหรือคะ
การที่เราพยายามไม่ทุกข์ การที่เรามีความสุขเฮฮากับเพื่อน มันทำให้เขาคิดว่าเราอยู่สบาย เราไม่รับรู้อะไร เราไม่เหนื่อย เราดูเป็นลูกที่แย่มาก
ทั้งๆที่เราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย ทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้าน ดูแลน้อง
ทำไมเราถึงถูกว่าล่ะคะ
ปัญหาของเราอาจจะไม่ใหญ่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แต่สำหรับเรามันเจ็บปวดจังค่ะ อยากจะพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมา แต่มันก็ทำไม่ได้
บางครั้งเรารู้สึกว่างเปล่า
เราไม่อยากจะเชื่อใจใครอีกแล้ว
เราไม่อยากเชื่ออีกแล้วค่ะ ว่าพ่อแม่จะรักและเข้าใจในตัวลูก
เรารู้นะคะ ว่าคิดแบบนี้มันไม่ดี แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ
เราเองก็เป็นลูกที่แย่นะคะ มีความคิดแบบนี้กับพ่อแม่
อยากขจัดความรู้สึกหรือความคิดทางลบออกไปจังค่ะ
อยากมองอะไรให้อยู่ในแง่ดีกว่านี้
เรารู้ค่ะ เรากำหนดให้พวกเขาเป็นในแบบที่เราหวังไม่ได้ เราไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นค่ะ
เราควรคิดหรือทำยังไงดีคะ ถึงจะหลุดพ้นจากความรู้สึกแย่ๆพวกนี้ได้
ถ้ามีพี่ๆคนใดอ่านจนจบ อยากจะขอบคุณมากๆเลยค่ะ
อย่างน้อยก็ขอบคุณที่กดเข้ามา
ขอบคุณนะคะ
(ระบาย) ตอนนี้รู้สึกติดลบมากค่ะ
เรื่องของเรื่องมาจากเรื่องเงินกับอะไรหลายอย่างค่ะ ตอนนี้จขกท.ยังเรียนอยู่ม.ปลาย มีน้องชายคนนึงเรียนป.สาม
ปีสองปีให้หลังมานี้พ่อกับแม่เราทะเลาะกันทุกวันค่ะ ทุกวันจริงๆค่ะ หลังๆมานี่พ่อก็ติดเหล้าติดบุหรี่มากขึ้น
เวลาทำกิจกรรมร่วมกันน่ะเหรอ ไม่มีหรอกค่ะ
เราไม่ชอบให้พ่อกับแม่เราทะเลาะกันเลยค่ะ อันที่จริงมันก็ห้ามไม่ได้หรอกนะคะ เรารู้สึกผิดเหลือเกินที่เราคาดหวังในตัวพ่อแม่เราว่าจะต้องรับฟังเราหรือว่าเข้าใจเราในระดับที่เปิดอกคุยกันได้ทุกเรื่อง เรารู้สึกผิดเหลือเกินค่ะที่ความเชื่อใจในตัวพ่อแม่ของเรานั้นมันลดลง รู้สึกผิดมากๆค่ะที่น้อยใจพ่อแม่ตัวเองทั้งๆที่ไม่ควรจะทำ เราไม่มีโอกาสพูดอะไรก็ตามให้เขายอมเราฟังเราเลย เราไม่รู้สึกว่าพวกเขารักเรา ไม่รู้สึกว่ามันมีความเป็นครอบครัวเลยค่ะ
แม่ก็พูดระบายปัญหากับเรา ส่วนใหญ่ก็เรื่องเงิน ความแย่คือเราเก็บมาคิด เราคิดมาก เราโทษทุกอย่าง ทั้งๆที่เราไม่อยากจะฟัง ไม่อยากจะคิด เราเคยบอกกับแม่ว่าเราไม่อยากฟังแล้ว แต่แม่ก็บอกว่าแม่ก็ไม่รู้จะระบายกับใคร แม่เครียด นั่นทำให้เรารับฟังมาตลอด
แต่ความคิดความรู้สึกของเรา แม้แต่คนที่เราอยากจะไว้ใจสุด ก็ยังไม่เห็นว่าใครตั้งใจจะรับฟังเราจริงๆเลยค่ะ
ไม่รู้นะคะว่าเราเรื่องมากหรือคิดมากไปเองรึเปล่า
ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราเลยค่ะ ไม่มีใครมองเห็นความสำคัญจริงๆใช่ไหมคะ
ทำไมตอนพ่อเมาพ่อต้องด่าแม่ด้วยคะ ทำไมเวลาแม่ทุกข์ใจถึงไม่กล้าพูดกับพ่อคะ
ทำไมต้องทะเลาะกันต่อหน้าเรากับน้องด้วยคะ
เราอยากจะพูดออกไปจังค่ะ แต่ก็ฟังแล้วผ่านไป
การที่เราได้ผลการเรียนดี ไม่เคยมีปัญหาทำให้พ่อแม่เดือดร้อน พวกเขาจะภูมิใจในตัวเรามั้ยคะ
บางครั้งเราถูกพูดว่าอยู่สบาย ลองมาลำบากบ้างสิ หนูไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระเหลือเกินค่ะ
ถ้าเกิดมาแล้วต้องมาเจอแบบนี้ เราจะเกิดมาเพื่ออะไรคะ
เราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะว่าการที่เราทำหน้าที่เต็มที่ พยายามทำมันให้ดีเท่าที่จะทำได้ เราผิดมากหรือคะ
การที่เราพยายามไม่ทุกข์ การที่เรามีความสุขเฮฮากับเพื่อน มันทำให้เขาคิดว่าเราอยู่สบาย เราไม่รับรู้อะไร เราไม่เหนื่อย เราดูเป็นลูกที่แย่มาก
ทั้งๆที่เราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย ทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้าน ดูแลน้อง
ทำไมเราถึงถูกว่าล่ะคะ
ปัญหาของเราอาจจะไม่ใหญ่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แต่สำหรับเรามันเจ็บปวดจังค่ะ อยากจะพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมา แต่มันก็ทำไม่ได้
บางครั้งเรารู้สึกว่างเปล่า
เราไม่อยากจะเชื่อใจใครอีกแล้ว
เราไม่อยากเชื่ออีกแล้วค่ะ ว่าพ่อแม่จะรักและเข้าใจในตัวลูก
เรารู้นะคะ ว่าคิดแบบนี้มันไม่ดี แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ
เราเองก็เป็นลูกที่แย่นะคะ มีความคิดแบบนี้กับพ่อแม่
อยากขจัดความรู้สึกหรือความคิดทางลบออกไปจังค่ะ
อยากมองอะไรให้อยู่ในแง่ดีกว่านี้
เรารู้ค่ะ เรากำหนดให้พวกเขาเป็นในแบบที่เราหวังไม่ได้ เราไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นค่ะ
เราควรคิดหรือทำยังไงดีคะ ถึงจะหลุดพ้นจากความรู้สึกแย่ๆพวกนี้ได้
ถ้ามีพี่ๆคนใดอ่านจนจบ อยากจะขอบคุณมากๆเลยค่ะ
อย่างน้อยก็ขอบคุณที่กดเข้ามา
ขอบคุณนะคะ