เราเป็นผู้หญิงต่างจังหวัดค่ะ ไม่มีญาติอยู่กรุงเทพเลย
คบกับแฟนมา10ปี ตั้งแต่สมัยมัธยม พออยู่มหาวิทยาลัยเค้าก็ช่วยเหลือทุกอย่าง ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเทพไม่เป็น ไปไหนมาไหนไม่ถูก ไปรับไปส่ง ดูแลตอนไม่สบาย ตอนพ่อแม่เรามา ก็ช่วยจัดการ ช่วยเหลือเราทุกๆอย่างจนใครๆก็คิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด จนเราเรียนจบเราได้งานในจังหวัดใกล้ๆกรุงเทพ ก็มีเรื่องให้เลิกกันไป
เราพยายามไม่คิด พอเรื่องเค้าแว้บเข้ามาในหัวก็จะรีบคิดเรื่องอื่นทับไว้ แต่ทุกๆวันก็ผ่านไปแบบช้าๆ ตอนเช้าตื่นมาใจเราจะรู้สึกหวิวๆน้ำตาไหล ทั้งๆที่ไม่ได้คิดถึงเค้า แต่เหมือนใจเรารู้ว่าไม่มีเค้าอีกแล้ว มีคนในบริษัทมาคุยด้วย แต่เราก็เหมือนคุยๆไปงั้นๆ เพื่อให้ไม่คิดถึงแฟนเก่า จนบางครั้งเหมือนเราก็ทำร้ายคนอีกคนที่เค้าดีกับเราเหมือนกัน เราพยายามทำใจ พยายามบอกตัวเองให้รักคนใหม่ แต่ทำไม่ได้เลย สุดท้ายเราเลยคิดว่าควรกลับมาอยู่กับตัวเอง อย่าไปทำร้ายใครดีกว่า นี่ก็จะครึ่งปีแล้ว เหมือนเรายังทำใจไม่ได้ เมื่อก่อนรอคอยวันหยุด เพื่อจะได้ไปกรุงเทพเจอหน้าแฟน แต่เดี๋ยวนี้วันหยุด เรายิ่งเศร้า เหมือนไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อน พอเริ่มโตทำงาน ก็หาเวลามาเจอกันยาก ยิ่งเราทำงาน6วัน หยุดแค่วันอาทิตย์ ก็เหมือนเป็นวันพักผ่อน วันครอบครัวของคนอื่น บางครั้งก็คิดท้อใจว่าถ้าเกิดเราไม่สบาย เกิดอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป ก็คงไม่มีใครรู้ พยายามคิดเข้มแข็งว่าเราต้องอยู่ได้ แต่ทุกๆวันมันผ่านไปยากจริงๆ มันไม่ชินกับการต้องรู้ว่าต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว อยากกลับบ้านก็ยาก เพราะบ้านอยู่ไกลมาก ต้องใช้เวลาเดินทางเป็น10 ชม ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ยิ่งเป็นห่วง กังวลแทนเราอีก เราควรจะทำยังไงดีคะ คิดว่าเวลาจะช่วยได้ แต่จะเป็นปีแล้ว เหมือนเราหนีความรู้สึกนี้ไปวันๆ พอวันไหนอยู่คนเดียวก็จะจมกับความเศร้าทุกอย่าง เรื่องงานมีปัญหาก็ไม่รู้จะไปเล่า ไประบายกับใคร เหมือนตันอยู่ในห้องแคบๆ หาทางออกไม่เจอ เราควรจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไงดีคะ
จัดการกับความรู้สึกที่คิดว่าเราอยู่คนเดียวบนโลกยังไงดีคะ
คบกับแฟนมา10ปี ตั้งแต่สมัยมัธยม พออยู่มหาวิทยาลัยเค้าก็ช่วยเหลือทุกอย่าง ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเทพไม่เป็น ไปไหนมาไหนไม่ถูก ไปรับไปส่ง ดูแลตอนไม่สบาย ตอนพ่อแม่เรามา ก็ช่วยจัดการ ช่วยเหลือเราทุกๆอย่างจนใครๆก็คิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด จนเราเรียนจบเราได้งานในจังหวัดใกล้ๆกรุงเทพ ก็มีเรื่องให้เลิกกันไป
เราพยายามไม่คิด พอเรื่องเค้าแว้บเข้ามาในหัวก็จะรีบคิดเรื่องอื่นทับไว้ แต่ทุกๆวันก็ผ่านไปแบบช้าๆ ตอนเช้าตื่นมาใจเราจะรู้สึกหวิวๆน้ำตาไหล ทั้งๆที่ไม่ได้คิดถึงเค้า แต่เหมือนใจเรารู้ว่าไม่มีเค้าอีกแล้ว มีคนในบริษัทมาคุยด้วย แต่เราก็เหมือนคุยๆไปงั้นๆ เพื่อให้ไม่คิดถึงแฟนเก่า จนบางครั้งเหมือนเราก็ทำร้ายคนอีกคนที่เค้าดีกับเราเหมือนกัน เราพยายามทำใจ พยายามบอกตัวเองให้รักคนใหม่ แต่ทำไม่ได้เลย สุดท้ายเราเลยคิดว่าควรกลับมาอยู่กับตัวเอง อย่าไปทำร้ายใครดีกว่า นี่ก็จะครึ่งปีแล้ว เหมือนเรายังทำใจไม่ได้ เมื่อก่อนรอคอยวันหยุด เพื่อจะได้ไปกรุงเทพเจอหน้าแฟน แต่เดี๋ยวนี้วันหยุด เรายิ่งเศร้า เหมือนไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อน พอเริ่มโตทำงาน ก็หาเวลามาเจอกันยาก ยิ่งเราทำงาน6วัน หยุดแค่วันอาทิตย์ ก็เหมือนเป็นวันพักผ่อน วันครอบครัวของคนอื่น บางครั้งก็คิดท้อใจว่าถ้าเกิดเราไม่สบาย เกิดอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป ก็คงไม่มีใครรู้ พยายามคิดเข้มแข็งว่าเราต้องอยู่ได้ แต่ทุกๆวันมันผ่านไปยากจริงๆ มันไม่ชินกับการต้องรู้ว่าต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว อยากกลับบ้านก็ยาก เพราะบ้านอยู่ไกลมาก ต้องใช้เวลาเดินทางเป็น10 ชม ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ยิ่งเป็นห่วง กังวลแทนเราอีก เราควรจะทำยังไงดีคะ คิดว่าเวลาจะช่วยได้ แต่จะเป็นปีแล้ว เหมือนเราหนีความรู้สึกนี้ไปวันๆ พอวันไหนอยู่คนเดียวก็จะจมกับความเศร้าทุกอย่าง เรื่องงานมีปัญหาก็ไม่รู้จะไปเล่า ไประบายกับใคร เหมือนตันอยู่ในห้องแคบๆ หาทางออกไม่เจอ เราควรจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไงดีคะ