.
บทที่ 1
https://pantip.com/topic/36638134
เขาหิวอีกแล้ว หิว...หิว..หิว...หิวจนอยากสวาปามทั้งจักรวาล
อยากเลิกประชุม ปิดจอภาพ เพื่อว่าจะไม่มีใครเห็นเขาจัดการกับอาหารที่เพิ่มขึ้นจากเดิม มันเป็นส่วนของหุ่นซ่อมบำรุงทั้งสิบที่ตายไป หุ่นบริการจัดการโอนอาหารส่วนนี้มาให้เขา แต่ทำไมมันมีน้อยกว่าที่เขาคิดไว้มาก คน…ไม่สิ….เขาคิด..หุ่นต่างหาก…หุ่นชีวภาพพวกนั้นคงกินอาหารน้อยมาก อาหารของเขาเพิ่มขึ้นจากเดิมไม่ถึงสองเท่า มิน่า…หุ่นพวกนี้ถึงถูกเลือกมาปฏิบัติงานบนอวกาศ เขารู้สึกผิดหวัง
"ช่างของเราเสียชีวิตไปสิบคน"
หุ่นปกครองพูดเรื่อยๆ แต่ดูจงใจเน้นคำว่า "คน" เป็นพิเศษ เธอไม่ใช้คำว่า "ตัว" เพราะนั่นเป็นการลดระดับของหุ่นชีวภาพ "แผงโซลาร์เซลล์ของเราเสียหายไปหนึ่งแผง รวมทั้งแผงเก็บไฮโดรเจนด้วย คุณอาจไม่รู้"
"อะไรนะ…" เขาถามแบบไม่รู้สึกรู้สม แน่ล่ะ....ทำไมต้องไปสนใจหุ่นไร้ชีวิต
"แผงเก็บไฮโดรเจนของเราเสียหาย เราจะเดินทางกลับโลกช้ากว่ากำหนดไป สิบเจ็ดวัน"
"สิบเจ็ดวัน….บ้าชัดๆ "
เขาระเบิดเสียงผ่านไมโครโฟนไปยังทุก..คน..ที่รับฟัง
"แผงบ้าๆนั้นทำให้ผมกลับบ้านช้าไปถึงสิบเจ็ดวัน คุณก็รู้ว่าผมต้องกลับลงถึงพื้นโลกในวันเกษียณพอดี คุณจะทำให้พวกที่มาต้อนรับผม ต้องรอเก้อหรืออย่างไร กับเรื่องกระจอกไร้สาระพวกนี้"
แน่นอน...ระดับผู้บังคับบัญชาการอย่างเขา ย่อมสามารถไม่ใส่ใจ เรื่องเล็กน้อย ใครจะทำไม.....
ในอวกาศไม่ได้ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์เสียเลย มันยังมีอะตอมของไฮโดรเจนกระจายอยู่อย่างเบาบาง ซึ่งยานลำนี้ให้นำมาเสริมเป็นเชื้อเพลิงเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ แผงรับไฮโดรเจนจะดึงดูดอะตอมของไฮโดรเจนมารวมกัน ก่อนนำส่งสู่ระบบเชื้อเพลิงที่ใช้ปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชัน เพื่อนำพลังงานมาใช้ในยาน ทำงานร่วมกับระบบปฏิสสาร แต่ตอนนี้กำลังสร้างปัญหาให้กับเขา แต่พวกหุ่นกระป๋องบ้าบอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
หุ่นบริการ เขาคิดต้องให้หุ่นบริการช่วยเหลือ
เขาติดต่อไปยังหุ่นบริการ
จอภาพตัดวูบไปยังหุ่นบริการ ดูเหมือนเขากำลังพูดคุยอยู่กับหุ่นทำครัว สังเกตจากฉากหลังว่ามีอุปกรณ์ทำครัวเรียงราย
"ผมสั่งให้คุณหาทางเดินทางกลับโลกตามกำหนด" เขาสั่งเสียงดัง แบบพยายามใส่อำนาจเต็มเหยียด
หุ่นบริการส่ายหน้าช้าๆ ตอบว่า
"เสียใจครับ ช่างเทคนิคเราเสียชีวิตไปแล้ว"
จบกัน..เขาคิด ไม้คิดเลยว่าหุ่นชีวภาพ"เพียงสิบตัว" จะมีความหมายขนาดนั้น ตอนที่พวกเขาอยู่เขาไม่เคยเห็นว่าหุ่นไร้ชีวิตจะสำคัญอะไร วันๆเอาแต่เดินตรวจโน่นตรวจนี่ เดี๋ยวรื้อสายไฟ เดี๋ยวบัดกรี ซ่อมง่วนอยู่กับแผงวงจรบ้าๆ ไม่น่าที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเดินทางกลับช้าไปกว่ากำหนดถึงสิบเจ็ดวันเลย
บนยานยังเหลือหุ่นอีกเกือบสามสิบตัว แต่พวกนั้นทำงานในด้านอื่น เขาเริ่มยอมรับความจริงเกี่ยวกับงานวันเกษียณของเขาที่จัดยิ่งใหญ่ทีบริเวณฐานจอดยาน กำลังจะหลุดลอยไปจากชีวิตเขา ลูกน้องเก่านับพันคงต้องเก็บโต๊ะเก้าอี้ โยนอาหารลงถังขยะ เขาแทบมองเห็นอาหารพวกนั้นลอยเรียงมาอวดโฉม ก่อนจะค่อยๆเ ลือนหายไปเหมือนกับความหวังของเขา
วันต่อมา
เขาถูกปลุกให้ตื่นเร็วกว่าปกติจากหุ่นบริการ เขาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และไม่พอใจในการถูกขัดขวางจากการฝันหวานว่า กำลังมีความสุขอยู่กับการเขมือบเนื้อย่างหอมกรุ่นชิ้นใหญ่ กับเหล้าไวน์เลิศรสด้านหลังของหุ่นบริการผู้ยืนอยู่ข้างเตียง เขามองเห็นหุ่นงานกำลังทยอยขนข้าวของส่วนตัวของเขาออกไป ในขณะบางคน...ไม่สิ...บางตัว...กำลังตรวจดูสิ่งของของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์
"มันเรื่องอะไรกันนี่!!" เขาตะคอกแกมโวยวาย
"ท่านต้องไปประจำอยู่ห้องครัวจนกว่าจะถึงพื้นโลก"
"ห้องครัว…คุณจะบ้าหรือไง"
"มีคำสั่งให้ท่านไปช่วยงานที่ห้องครัว"
"ผมเป็นผู้บังคับการยานลำนี้ ใครจะมาสั่งผม" เขาเกรี้ยวกราดเหมือนเคย นิสัยส่วนตัวไม่เคยแก้ไขได้ ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นมนุษย์หรือหุ่นชีวภาพ การแสดงอารมณ์เป็นส่วนหนึ่งในการแสดงอำนาจและความยิ่งใหญ่ของเขา
"ท่านเคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว" หุ่นบริการบอกอย่างช้า มันทำให้เขาตะลึง "ตอนนี้ผู้บังคับการยานคนใหม่คือหุ่นปกครอง "
หุ่นผู้หญิงคนนั้นนะหรือ…เขาฟังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง หุ่นชีวภาพจะมามีอำนาจเหนือคนได้อย่างไร พวกนั้นทำกับเขาเหมือนเป็นเศษขยะไร้ความหมายชิ้นหนึ่ง อำนาจและความยิ่งใหญ่ที่ผ่านมาของเขา ไม่มีความหมายอะไรเลยหรืออย่างไร
"พวกแกมันบ้าไปแล้ว" เขาตะคอกเสียงดีง หุ่นบริการไม่สนใจกับอาการระเบิดอารมณ์ของเขา
“เชิญท่านไปที่ห้องครัวได้แล้วครับ"
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น"
หุ่นบริการหันไปพยักหน้ากับหุ่นงานสี่คนในห้อง พวกเขาเดินตรงมาและจัดการยกร่างของเขาขึ้นจากเตียงโลหะ เหมือนปุยนุ่น เขาพยายามดิ้นรนต่อสู้สุดชีวิต แต่หุ่นพวกนี้แข็งแรงกว่าที่คิด ร่างของเขาถูกแบกมาวางตรึงไว้กับโต๊ะโลหะในห้องครัว แขนและขาถูกตรึงด้วยปลอกเหล็ก
หุ่นปกครองก็รออยู่ที่นั่น
"หุ่นบริการออกแบบปลอกเหล็กพวกนี้อย่างดี" เธอบอกเขาเหมือนสิ่งที่กำลังทำ และกำลังจะทำ เป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน
"รับรองคุณภาพว่ามันจะตรึงท่านอยู่กับโต๊ะเหล็กอย่างไม่มีวันหลุดออกมาได้ มันถูกล็อคตายตัวไว้แล้ว"
พวกมันกำลังจะทำอะไรกันแน่ เขาเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก ฟังเสียงบรรยายต่อไป
"ที่จริงหุ่นทำครัวควรจะฉีดยาชาให้ท่านเสียก่อน แต่มันจะทำให้รสชาติของเนื้อเลวลง ท่านต้องการอาหารที่อร่อยไม่ใช่หรือคะ แต่รับรองว่าพ่อครัวของครัวมีโปรแกรมการเฉือนเนื้อที่วิเศษมาก การเฉือนเนื้อโดยไม่วางยาสลบหรือยาชาเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อคุณภาพเนื้อ เขาบอกว่าจะค่อยๆเฉือนเนื้อของท่านออกเป็นแผ่นบางๆ แทบจะมองเห็นอาการระริกไหว โดยที่ท่านยังไม่ตาย ปรุงด้วยตำรับเนื้ออบอวกาศ ส่งเข้าเตาอบอย่างดีที่ท่านอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากบนโลก ท่านจะได้กินเนื้อชุ่มเลือดพอดีๆ ตับบด อบกระดูกอ่อน โปรแกรมของพ่อครัววิเคราะห์แล้วว่าเนื้อที่ดีที่สุด เหลืออยู่บนยานในตอนนี้อยู่กับท่านนี่เอง ถึงแม้ว่าจะเป็นเนื้อติดมันไปหน่อยก็ตามเถอะ"
หุ่นทำครัวก้าวมาชะโงกมามอง พร้อมกับค่อยๆใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าเขาออกอย่างระมัดระวังด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตามแบบฉบับหุ่นชีวภาพทั่วไป
เขาดิ้นสุดกำลัง แต่ไร้ผล
"ปล่อยผม พวกคุณบ้าไปแล้ว ผมจะฟ้องร้องทุกคน ไอ้พวกบ้า"
หุ่นปกครอง ขมวดคิ้ว จ้องมองเขาด้วยสายตาสงสัย แต่มีแววเย้ยหยันแฝงอยู่ลึกๆ
"หุ่นชีวภาพรุ่นพวกเราบ้าไม่เป็นหรอก ท่านก็รู้ ถึงบางทีโปรแกรมแล้วจะเพี้ยนไปบ้างก็ตาม เราเพียงแต่ทำตามที่ถูกโปรแกรมข้อมูลไว้เท่านั้นนี่คะ เรื่องนี้ทางสหพันธ์โลกต้องทราบแน่นอน ส่วนดิฉันอย่างมากก็แค่เพียงถูกประทับตราว่า "ไม่ผ่าน" เท่านั้น ซึ่งก็ไม่เสียหายอะไร อย่างดีพวกเขา ก็เพียงแต่นำโปรแกรมของพวกเราไปพัฒนาใหม่ก็เท่านั้น"
มีดบางเฉียบของหุ่นทำครัวเริ่มทำงาน เนื้อสะโพกของเขาเริ่มถูกเฉือนด้วยมือหุ่นทำครัวชำนาญงาน
"ถ้านี่เป็นการสอบสวน" เขาละล่ำละลัก "ผมสารภาพว่าเป็นคนแก้ไขโปรแกรมการยิงเลเซอร์เอง ทำให้มันยิงวัตถุที่ใหญ่กว่าที่กำหนดไว้เดิมหลายร้อยเท่า เพื่อต้องการส่วนแบ่งอาหารของพวกเขา แต่ผมขอให้การและรายละเอียดในชั้นศาล"
"เอ๋…." หุ่นปกครองแสร้งอุทาน ทำหน้าฉงน
"มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ ตอนนั้นโปรแกรมอยู่กับท่าน เราไม่มีส่วนจะมาตัดสินตรงนี้ มันไม่อยู่ในโปรแกรมดำเนินการของเรา เพื่อนของเราตายไปสิบคน เราไม่อยากให้คุณรับผิดชอบตรงนี้ เพราะ."
เธอเว้นระยะนิดหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ ก่อนก้มลงมากระซิบข้างหูเขาเน้นเสียงทีละคำว่า
"เพราะ….พวกเราจัดการปัญหาของพวกเราเองได้"
"คุณเป็นใครกันแน่" เขาแผดร้องถามบนความเจ็บปวดที่ไม่เคยพบมาก่อน หุ่นชีวภาพต้องไม่แสดงอารมณ์ได้เช่นนี้ นี้ต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน
"ท่านไม่อ่านคู่มือการเดินทางหรือคะ" เธอเลิกคิ้วถาม
"ดิฉันเป็นหุ่นชีวภาพรุ่นล่าสุดที่ขึ้นยานมา เพื่อทำหน้าที่ควบคุมยานในกรณีเกิดเหตุสุดวิสัย รุ่นที่สามารถแสดงอารมณ์ต่างๆและตัดสินใจเองได้อย่างมนุษย์ทั่วไป อาจขาดอารมณ์ความสงสารมั้งคะ ที่พวกเรายังไม่มี"
พ่อครัวก้มหน้าทำงานของเขาต่อไป โปรแกรมทำอาหารจากเนื้อสดๆเพิ่งมีโอกาสแสดงผลงาน จริงอย่างที่หุ่นปกครองบอก พ่อครัวรู้จักแล่เนื้อ-เลาะ เฉือน แล่ ด้วยใบมีดคมกริบ ให้เป็นชิ้นบางๆอย่างหมดจด สวยงาม ใช่..ฝานบางๆ บนเนื้อสดๆ ...ชุ่มเลือดอาบอิ่ม.... กำลังดิ้นรนทุราย ไปมาบนจาน.. โดยไม่สนใจเสียงร้องอย่างเจ็บปวด หลีกเลี่ยงการตัดเส้นโลหิตใหญ่ เลือกเนื้อส่วนดีที่สุดออกมา แล้วเย็บปากแผลด้วยด้ายสังเคราะห์เพื่อป้องกันการสูญเสียเลือดมาก อันจะมีผลให้เนื้อคุณภาพต่ำลง เนื้อบางชิ้นสดและใหม่ จนกระทั่งบางส่วนยังสั่นระริกไหว ขณะถูกบรรจุลงถุงเครื่องเทศ สะท้อนความเจ็บปวดทรมานสุดแสน เพราะอาหารต้องสดและมีชีวิต โปรแกรมของหุ่นทำครัวไม่เข้าใจถึงเสียงร้องอย่างเจ็บปวดสาหัสของมนุษย์
"วางใจเถอะค่ะ…" เสียงหวานๆ ของหุ่นปกครองดังข้างหูลางเลือน แต่ฟังดูสยดสยอง
"เขารู้วิธีแล่เนื้อสดๆ ของท่านออกมาเป็นชิ้นบางเบามีรสชาติ สุดอร่อย โดยที่ทำให้ท่านยังมีชีวิตอยู่ไปจนถึงพื้นโลกแน่นอน ท่านจะไม่ตายง่ายๆ แม้ว่ากำลังถูกเฉือนเนื้อออกทีละชิ้น ๆ.... อย่างช้าๆ และเจ็บปวดจนท่านแทบจะได้ยินเสียงร้องขอตวามเมตตาจากชิ้นเนื้อ มีคุณภาพคับหัวใจ ประกันว่าน้ำหนักท่านจะเหลือเพียงครึ่งเดียว ท่านจะมีอาหารดีกินสมใจอยากเต็มที่ จนถึงพื้นโลก จะรับรู้ได้ยินกรรมวิธีในการปรุงอาหารของพ่อครัวทุกขั้นตอน อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นเสียงเฉือนเนื้อ หั่นกระดูก ตัดเส้นเอ็น สมกับที่ท่านรอคอยเลยทีเดียว ทุกหยดหยาดเลือดเนื้อ เขาจะป้อนอาหารให้ท่านถึงปาก เสียงร้องของท่านจะช่วยเพิ่มรสชาติ ขอให้ร้องสุดเสียงนะตะ อ้อ.....อย่าออกแรงดิ้นให้มากนัก ยังไงท่านก็ต้องกิน เพราะไม่กินเราจะยัดใส่ปากท่านถึงคอหอย สารเคมีจะทำให้เนื้อไม่อร่อยดังนั้นร้องได้แต่อย่าสะดิ้งดิ้นรน เป็นวันเกษียณที่ดี คนอื่นไม่มีโอกาสได้รับบริการพิเศษเช่นนี้หรอกค่ะ ขอให้อร่อยกับการกินมื้อพิเศษนะคะ "
เสียงร้องสุดแสนทรมาน ยาวนานไปจนถึงพื้นโลก และไม่ยุติลงโดยง่าย จริงๆ กับการกินมื้อยิ่งใหญ่หลายๆ ครั้ง
กินอย่างสาสมแก่ใจ
จบแล้วครับ
ขอบคุณทุกท่าน ที่แวะมา เยือน เด้อครับ^^
กิน........2 (จบ)
บทที่ 1
https://pantip.com/topic/36638134
เขาหิวอีกแล้ว หิว...หิว..หิว...หิวจนอยากสวาปามทั้งจักรวาล
อยากเลิกประชุม ปิดจอภาพ เพื่อว่าจะไม่มีใครเห็นเขาจัดการกับอาหารที่เพิ่มขึ้นจากเดิม มันเป็นส่วนของหุ่นซ่อมบำรุงทั้งสิบที่ตายไป หุ่นบริการจัดการโอนอาหารส่วนนี้มาให้เขา แต่ทำไมมันมีน้อยกว่าที่เขาคิดไว้มาก คน…ไม่สิ….เขาคิด..หุ่นต่างหาก…หุ่นชีวภาพพวกนั้นคงกินอาหารน้อยมาก อาหารของเขาเพิ่มขึ้นจากเดิมไม่ถึงสองเท่า มิน่า…หุ่นพวกนี้ถึงถูกเลือกมาปฏิบัติงานบนอวกาศ เขารู้สึกผิดหวัง
"ช่างของเราเสียชีวิตไปสิบคน"
หุ่นปกครองพูดเรื่อยๆ แต่ดูจงใจเน้นคำว่า "คน" เป็นพิเศษ เธอไม่ใช้คำว่า "ตัว" เพราะนั่นเป็นการลดระดับของหุ่นชีวภาพ "แผงโซลาร์เซลล์ของเราเสียหายไปหนึ่งแผง รวมทั้งแผงเก็บไฮโดรเจนด้วย คุณอาจไม่รู้"
"อะไรนะ…" เขาถามแบบไม่รู้สึกรู้สม แน่ล่ะ....ทำไมต้องไปสนใจหุ่นไร้ชีวิต
"แผงเก็บไฮโดรเจนของเราเสียหาย เราจะเดินทางกลับโลกช้ากว่ากำหนดไป สิบเจ็ดวัน"
"สิบเจ็ดวัน….บ้าชัดๆ "
เขาระเบิดเสียงผ่านไมโครโฟนไปยังทุก..คน..ที่รับฟัง
"แผงบ้าๆนั้นทำให้ผมกลับบ้านช้าไปถึงสิบเจ็ดวัน คุณก็รู้ว่าผมต้องกลับลงถึงพื้นโลกในวันเกษียณพอดี คุณจะทำให้พวกที่มาต้อนรับผม ต้องรอเก้อหรืออย่างไร กับเรื่องกระจอกไร้สาระพวกนี้"
แน่นอน...ระดับผู้บังคับบัญชาการอย่างเขา ย่อมสามารถไม่ใส่ใจ เรื่องเล็กน้อย ใครจะทำไม.....
ในอวกาศไม่ได้ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์เสียเลย มันยังมีอะตอมของไฮโดรเจนกระจายอยู่อย่างเบาบาง ซึ่งยานลำนี้ให้นำมาเสริมเป็นเชื้อเพลิงเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ แผงรับไฮโดรเจนจะดึงดูดอะตอมของไฮโดรเจนมารวมกัน ก่อนนำส่งสู่ระบบเชื้อเพลิงที่ใช้ปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชัน เพื่อนำพลังงานมาใช้ในยาน ทำงานร่วมกับระบบปฏิสสาร แต่ตอนนี้กำลังสร้างปัญหาให้กับเขา แต่พวกหุ่นกระป๋องบ้าบอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
หุ่นบริการ เขาคิดต้องให้หุ่นบริการช่วยเหลือ
เขาติดต่อไปยังหุ่นบริการ
จอภาพตัดวูบไปยังหุ่นบริการ ดูเหมือนเขากำลังพูดคุยอยู่กับหุ่นทำครัว สังเกตจากฉากหลังว่ามีอุปกรณ์ทำครัวเรียงราย
"ผมสั่งให้คุณหาทางเดินทางกลับโลกตามกำหนด" เขาสั่งเสียงดัง แบบพยายามใส่อำนาจเต็มเหยียด
หุ่นบริการส่ายหน้าช้าๆ ตอบว่า
"เสียใจครับ ช่างเทคนิคเราเสียชีวิตไปแล้ว"
จบกัน..เขาคิด ไม้คิดเลยว่าหุ่นชีวภาพ"เพียงสิบตัว" จะมีความหมายขนาดนั้น ตอนที่พวกเขาอยู่เขาไม่เคยเห็นว่าหุ่นไร้ชีวิตจะสำคัญอะไร วันๆเอาแต่เดินตรวจโน่นตรวจนี่ เดี๋ยวรื้อสายไฟ เดี๋ยวบัดกรี ซ่อมง่วนอยู่กับแผงวงจรบ้าๆ ไม่น่าที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเดินทางกลับช้าไปกว่ากำหนดถึงสิบเจ็ดวันเลย
บนยานยังเหลือหุ่นอีกเกือบสามสิบตัว แต่พวกนั้นทำงานในด้านอื่น เขาเริ่มยอมรับความจริงเกี่ยวกับงานวันเกษียณของเขาที่จัดยิ่งใหญ่ทีบริเวณฐานจอดยาน กำลังจะหลุดลอยไปจากชีวิตเขา ลูกน้องเก่านับพันคงต้องเก็บโต๊ะเก้าอี้ โยนอาหารลงถังขยะ เขาแทบมองเห็นอาหารพวกนั้นลอยเรียงมาอวดโฉม ก่อนจะค่อยๆเ ลือนหายไปเหมือนกับความหวังของเขา
วันต่อมา
เขาถูกปลุกให้ตื่นเร็วกว่าปกติจากหุ่นบริการ เขาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และไม่พอใจในการถูกขัดขวางจากการฝันหวานว่า กำลังมีความสุขอยู่กับการเขมือบเนื้อย่างหอมกรุ่นชิ้นใหญ่ กับเหล้าไวน์เลิศรสด้านหลังของหุ่นบริการผู้ยืนอยู่ข้างเตียง เขามองเห็นหุ่นงานกำลังทยอยขนข้าวของส่วนตัวของเขาออกไป ในขณะบางคน...ไม่สิ...บางตัว...กำลังตรวจดูสิ่งของของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์
"มันเรื่องอะไรกันนี่!!" เขาตะคอกแกมโวยวาย
"ท่านต้องไปประจำอยู่ห้องครัวจนกว่าจะถึงพื้นโลก"
"ห้องครัว…คุณจะบ้าหรือไง"
"มีคำสั่งให้ท่านไปช่วยงานที่ห้องครัว"
"ผมเป็นผู้บังคับการยานลำนี้ ใครจะมาสั่งผม" เขาเกรี้ยวกราดเหมือนเคย นิสัยส่วนตัวไม่เคยแก้ไขได้ ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นมนุษย์หรือหุ่นชีวภาพ การแสดงอารมณ์เป็นส่วนหนึ่งในการแสดงอำนาจและความยิ่งใหญ่ของเขา
"ท่านเคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว" หุ่นบริการบอกอย่างช้า มันทำให้เขาตะลึง "ตอนนี้ผู้บังคับการยานคนใหม่คือหุ่นปกครอง "
หุ่นผู้หญิงคนนั้นนะหรือ…เขาฟังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง หุ่นชีวภาพจะมามีอำนาจเหนือคนได้อย่างไร พวกนั้นทำกับเขาเหมือนเป็นเศษขยะไร้ความหมายชิ้นหนึ่ง อำนาจและความยิ่งใหญ่ที่ผ่านมาของเขา ไม่มีความหมายอะไรเลยหรืออย่างไร
"พวกแกมันบ้าไปแล้ว" เขาตะคอกเสียงดีง หุ่นบริการไม่สนใจกับอาการระเบิดอารมณ์ของเขา
“เชิญท่านไปที่ห้องครัวได้แล้วครับ"
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น"
หุ่นบริการหันไปพยักหน้ากับหุ่นงานสี่คนในห้อง พวกเขาเดินตรงมาและจัดการยกร่างของเขาขึ้นจากเตียงโลหะ เหมือนปุยนุ่น เขาพยายามดิ้นรนต่อสู้สุดชีวิต แต่หุ่นพวกนี้แข็งแรงกว่าที่คิด ร่างของเขาถูกแบกมาวางตรึงไว้กับโต๊ะโลหะในห้องครัว แขนและขาถูกตรึงด้วยปลอกเหล็ก
หุ่นปกครองก็รออยู่ที่นั่น
"หุ่นบริการออกแบบปลอกเหล็กพวกนี้อย่างดี" เธอบอกเขาเหมือนสิ่งที่กำลังทำ และกำลังจะทำ เป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน
"รับรองคุณภาพว่ามันจะตรึงท่านอยู่กับโต๊ะเหล็กอย่างไม่มีวันหลุดออกมาได้ มันถูกล็อคตายตัวไว้แล้ว"
พวกมันกำลังจะทำอะไรกันแน่ เขาเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก ฟังเสียงบรรยายต่อไป
"ที่จริงหุ่นทำครัวควรจะฉีดยาชาให้ท่านเสียก่อน แต่มันจะทำให้รสชาติของเนื้อเลวลง ท่านต้องการอาหารที่อร่อยไม่ใช่หรือคะ แต่รับรองว่าพ่อครัวของครัวมีโปรแกรมการเฉือนเนื้อที่วิเศษมาก การเฉือนเนื้อโดยไม่วางยาสลบหรือยาชาเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อคุณภาพเนื้อ เขาบอกว่าจะค่อยๆเฉือนเนื้อของท่านออกเป็นแผ่นบางๆ แทบจะมองเห็นอาการระริกไหว โดยที่ท่านยังไม่ตาย ปรุงด้วยตำรับเนื้ออบอวกาศ ส่งเข้าเตาอบอย่างดีที่ท่านอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากบนโลก ท่านจะได้กินเนื้อชุ่มเลือดพอดีๆ ตับบด อบกระดูกอ่อน โปรแกรมของพ่อครัววิเคราะห์แล้วว่าเนื้อที่ดีที่สุด เหลืออยู่บนยานในตอนนี้อยู่กับท่านนี่เอง ถึงแม้ว่าจะเป็นเนื้อติดมันไปหน่อยก็ตามเถอะ"
หุ่นทำครัวก้าวมาชะโงกมามอง พร้อมกับค่อยๆใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าเขาออกอย่างระมัดระวังด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตามแบบฉบับหุ่นชีวภาพทั่วไป
เขาดิ้นสุดกำลัง แต่ไร้ผล
"ปล่อยผม พวกคุณบ้าไปแล้ว ผมจะฟ้องร้องทุกคน ไอ้พวกบ้า"
หุ่นปกครอง ขมวดคิ้ว จ้องมองเขาด้วยสายตาสงสัย แต่มีแววเย้ยหยันแฝงอยู่ลึกๆ
"หุ่นชีวภาพรุ่นพวกเราบ้าไม่เป็นหรอก ท่านก็รู้ ถึงบางทีโปรแกรมแล้วจะเพี้ยนไปบ้างก็ตาม เราเพียงแต่ทำตามที่ถูกโปรแกรมข้อมูลไว้เท่านั้นนี่คะ เรื่องนี้ทางสหพันธ์โลกต้องทราบแน่นอน ส่วนดิฉันอย่างมากก็แค่เพียงถูกประทับตราว่า "ไม่ผ่าน" เท่านั้น ซึ่งก็ไม่เสียหายอะไร อย่างดีพวกเขา ก็เพียงแต่นำโปรแกรมของพวกเราไปพัฒนาใหม่ก็เท่านั้น"
มีดบางเฉียบของหุ่นทำครัวเริ่มทำงาน เนื้อสะโพกของเขาเริ่มถูกเฉือนด้วยมือหุ่นทำครัวชำนาญงาน
"ถ้านี่เป็นการสอบสวน" เขาละล่ำละลัก "ผมสารภาพว่าเป็นคนแก้ไขโปรแกรมการยิงเลเซอร์เอง ทำให้มันยิงวัตถุที่ใหญ่กว่าที่กำหนดไว้เดิมหลายร้อยเท่า เพื่อต้องการส่วนแบ่งอาหารของพวกเขา แต่ผมขอให้การและรายละเอียดในชั้นศาล"
"เอ๋…." หุ่นปกครองแสร้งอุทาน ทำหน้าฉงน
"มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ ตอนนั้นโปรแกรมอยู่กับท่าน เราไม่มีส่วนจะมาตัดสินตรงนี้ มันไม่อยู่ในโปรแกรมดำเนินการของเรา เพื่อนของเราตายไปสิบคน เราไม่อยากให้คุณรับผิดชอบตรงนี้ เพราะ."
เธอเว้นระยะนิดหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ ก่อนก้มลงมากระซิบข้างหูเขาเน้นเสียงทีละคำว่า
"เพราะ….พวกเราจัดการปัญหาของพวกเราเองได้"
"คุณเป็นใครกันแน่" เขาแผดร้องถามบนความเจ็บปวดที่ไม่เคยพบมาก่อน หุ่นชีวภาพต้องไม่แสดงอารมณ์ได้เช่นนี้ นี้ต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน
"ท่านไม่อ่านคู่มือการเดินทางหรือคะ" เธอเลิกคิ้วถาม
"ดิฉันเป็นหุ่นชีวภาพรุ่นล่าสุดที่ขึ้นยานมา เพื่อทำหน้าที่ควบคุมยานในกรณีเกิดเหตุสุดวิสัย รุ่นที่สามารถแสดงอารมณ์ต่างๆและตัดสินใจเองได้อย่างมนุษย์ทั่วไป อาจขาดอารมณ์ความสงสารมั้งคะ ที่พวกเรายังไม่มี"
พ่อครัวก้มหน้าทำงานของเขาต่อไป โปรแกรมทำอาหารจากเนื้อสดๆเพิ่งมีโอกาสแสดงผลงาน จริงอย่างที่หุ่นปกครองบอก พ่อครัวรู้จักแล่เนื้อ-เลาะ เฉือน แล่ ด้วยใบมีดคมกริบ ให้เป็นชิ้นบางๆอย่างหมดจด สวยงาม ใช่..ฝานบางๆ บนเนื้อสดๆ ...ชุ่มเลือดอาบอิ่ม.... กำลังดิ้นรนทุราย ไปมาบนจาน.. โดยไม่สนใจเสียงร้องอย่างเจ็บปวด หลีกเลี่ยงการตัดเส้นโลหิตใหญ่ เลือกเนื้อส่วนดีที่สุดออกมา แล้วเย็บปากแผลด้วยด้ายสังเคราะห์เพื่อป้องกันการสูญเสียเลือดมาก อันจะมีผลให้เนื้อคุณภาพต่ำลง เนื้อบางชิ้นสดและใหม่ จนกระทั่งบางส่วนยังสั่นระริกไหว ขณะถูกบรรจุลงถุงเครื่องเทศ สะท้อนความเจ็บปวดทรมานสุดแสน เพราะอาหารต้องสดและมีชีวิต โปรแกรมของหุ่นทำครัวไม่เข้าใจถึงเสียงร้องอย่างเจ็บปวดสาหัสของมนุษย์
"วางใจเถอะค่ะ…" เสียงหวานๆ ของหุ่นปกครองดังข้างหูลางเลือน แต่ฟังดูสยดสยอง
"เขารู้วิธีแล่เนื้อสดๆ ของท่านออกมาเป็นชิ้นบางเบามีรสชาติ สุดอร่อย โดยที่ทำให้ท่านยังมีชีวิตอยู่ไปจนถึงพื้นโลกแน่นอน ท่านจะไม่ตายง่ายๆ แม้ว่ากำลังถูกเฉือนเนื้อออกทีละชิ้น ๆ.... อย่างช้าๆ และเจ็บปวดจนท่านแทบจะได้ยินเสียงร้องขอตวามเมตตาจากชิ้นเนื้อ มีคุณภาพคับหัวใจ ประกันว่าน้ำหนักท่านจะเหลือเพียงครึ่งเดียว ท่านจะมีอาหารดีกินสมใจอยากเต็มที่ จนถึงพื้นโลก จะรับรู้ได้ยินกรรมวิธีในการปรุงอาหารของพ่อครัวทุกขั้นตอน อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นเสียงเฉือนเนื้อ หั่นกระดูก ตัดเส้นเอ็น สมกับที่ท่านรอคอยเลยทีเดียว ทุกหยดหยาดเลือดเนื้อ เขาจะป้อนอาหารให้ท่านถึงปาก เสียงร้องของท่านจะช่วยเพิ่มรสชาติ ขอให้ร้องสุดเสียงนะตะ อ้อ.....อย่าออกแรงดิ้นให้มากนัก ยังไงท่านก็ต้องกิน เพราะไม่กินเราจะยัดใส่ปากท่านถึงคอหอย สารเคมีจะทำให้เนื้อไม่อร่อยดังนั้นร้องได้แต่อย่าสะดิ้งดิ้นรน เป็นวันเกษียณที่ดี คนอื่นไม่มีโอกาสได้รับบริการพิเศษเช่นนี้หรอกค่ะ ขอให้อร่อยกับการกินมื้อพิเศษนะคะ "
เสียงร้องสุดแสนทรมาน ยาวนานไปจนถึงพื้นโลก และไม่ยุติลงโดยง่าย จริงๆ กับการกินมื้อยิ่งใหญ่หลายๆ ครั้ง
กินอย่างสาสมแก่ใจ
จบแล้วครับ
ขอบคุณทุกท่าน ที่แวะมา เยือน เด้อครับ^^