ตอนที่ 1 =
https://pantip.com/topic/36560511
ตอนที่ 2 =
https://pantip.com/topic/36567053
ตอนที่ 3 =
https://pantip.com/topic/36587181
ตอนที่ 4 =
https://pantip.com/topic/36595632
====================================================================================
เย็นวันนั้น จนถึงยามค่ำคืน....
แจ๊คและนิด ต้องรับโทรศัพท์กันจ้าละหวั่น และโดนด่าจนหูชา จากบรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองนักเรียนที่ถูกน้องเนตรสั่งสอนจนบาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้างไปตาม ๆ กันเหล่านั้น พวกเขาตั้งใจจะเอาเรื่องกับทั้งสองซึ่งเป็นผู้ปกครองของน้องเนตรให้ถึงที่สุด หลังจากได้เห็นสภาพของลูกๆของตนที่บาดเจ็บบอบช้ำ สองสามีภรรยาจำต้องกล่าวขอโทษขอโพยพวกเขาอย่างมากมายด้วยความตกใจและตกตะลึงจนแทบตั้งตัวไม่ติดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น อีกทั้งนึกประหลาดใจเป็นล้นพ้นถึงความสามารถของน้องเนตร เป็นค่ำคืนที่วุ่นวายแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
น้องเนตร ถูกพ่อแม่ ซักถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากที่นิดวางสายสุดท้ายที่โทรเข้ามาแล้วประมาณเกือบเที่ยงคืน ซึ่งเด็กน้อยก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดตามความเป็นจริง และแน่นอนว่า น้องเนตร ทำให้ทั้งพ่อและแม่เกิดความพิศวงงงงวย
"ลูกไปได้พลังแบบนั้นมาจากไหนจ๊ะ ?" นิดถาม
"จาก
พวกเค้า ที่ทำให้หนูเกิดมาครับ" เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อ
สองสามีภรรยาขมวดคิ้ว ทำหน้าตาฉงน แล้วแจ๊คก็ถามบ้าง
"พ่อกับแม่ ทำให้หนูเกิดมานี่ลูก ? ทำไมลูกพูดอะไรแปลกๆ อย่างนี้ล่ะ ?
พวกเค้าไหน ??? "
น้องเนตร เหลือบตาขึ้นข้างบน และยกมือขวา ชี้นิ้วขึ้น ก่อนจะอธิบาย
"พวกเค้า...จากข้างบนโน้น...
ทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ ทำให้หนูมีขึ้นในท้องของคุณแม่ครับ"
สองสามีภรรยา งงเป็นไก่ตาแตก เพราะพวกเขาจำเหตุการณ์ต่างๆไม่ได้แล้วในตอนนี้
"พ่อไม่เข้าใจ..." แจ๊คส่ายหน้า
"แม่ก็ไม่เข้าใจที่หนูพูดจ้ะ" นิดก็แสดงอาการดุจเดียวกัน
"แสดงว่า คุณพ่อกับคุณแม่ จำไม่ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนหนูจะเกิด" น้องเนตรกล่าว และเป็นฝ่ายถามพ่อแม่บ้าง
"เมื่อก่อนนี้ คุณพ่อกับคุณแม่ เคยเกิดอะไรขึ้น แล้วก็จำไม่ได้...เคยไหมครับ ?"
แจ๊คกับนิด หันมามองหน้ากันและกันอย่างฉงนสนเท่ห์ ก่อนจะหันมาถามน้องเนตรแทบจะพร้อมกัน
"ลูกรู้ได้ยังไง ?"
"แปลว่าเคยมีใช่ไหมครับ ?" เด็กน้อยย้อนถามพ่อและแม่ " แต่ตอนนี้ คุณพ่อคุณแม่ จำไม่ได้แล้ว "
แจ๊คถอนหายใจเฮือก แล้วตอบลูกน้อย
" ก็...ใช่ครับลูก เมื่อก่อน ก่อนที่จะมีหนูในท้องของแม่นิด พ่อกับแม่ เคยฝันประหลาดๆ ติดต่อกันสี่ห้าวัน หลังจากนั้นก็ไม่ฝันอะไรอีก "
" คุณพ่อคุณแม่ พอจะจำได้บ้างไหมครับ ว่าฝันว่ายังไง ? " น้องเนตรเป็นฝ่ายซักถามบ้างหลังจากตนเองถูกซักถามมามากมาย
" จำไม่ค่อยได้แล้วลูก " นิดตอบ " มันลางเลือนไปเยอะแล้วจ้ะ " แล้วหันไปถามแจ๊คผู้เป็นสามี " ตัวเองล่ะแจ๊ค พอจำอะไรได้บ้างไหม ? "
ผู้เป็นสามีและพ่อส่ายหัว " เหมือนกันจ้ะนิด เหมือนกับตัวเองนั่นแหละ มันลางเลือนเป็นอันมาก จนไม่รู้จะเล่ายังไง "
แล้วทั้งสองสามีภรรยาก็ต้องหูผึ่ง เบิกตากว้าง เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกน้อย
"คุณพ่อคุณแม่
อยากจะจำได้ไหมล่ะครับ ? หนูจะช่วย !!! "
"ทำได้ จริงๆหรือจ๊ะลูก ?" นิดถามด้วยความสงสัยและทึ่ง
" ได้ครับ " เด็กน้อยตอบอย่างมั่นใจ
นิดหันไปหาสามี
"เอาไงดีล่ะ ตัวเอง ? จะลองให้ลูกช่วยเราดีไหม ?"
แจ๊คทำท่าครุ่นคิด แล้วพูดกับลูกน้อยผู้มหัศจรรย์
" ตอนอยู่ที่โรงเรียน หนูคงใช้พลังไปมาก ถ้าตอนนี้หนูช่วยพ่อแม่ พ่อกลัวว่าจะทำให้เหนื่อยมากเกินไปนะ พรุ่งนี้ก่อนดีไหม ? "
น้องเนตรส่ายหน้าตอบ
"ไม่เหนื่อยครับ หนูใช้พลังไม่เยอะหรอกครับ"
แจ๊คกับนิด หันมามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะหันมาตอบลูกน้อย
"ก็ได้ลูก พ่อก็อยากจะจำได้เหมือนกัน"
เด็กน้อยพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้น คุณพ่อ ไปนอนที่เตียงนอนในห้องนอนก่อนนะครับ" แล้วก็หันมาหานิดผู้เป็นแม่บ้าง ยื่นสองมือไปเกาะกุมมือข้างขวาของเธอ
"คุณแม่กับหนูก็ตามคุณพ่อไปด้วยกันนะครับ"
"จ้ะลูก" นิดยิ้มตอบรับลูกชายด้วยความรักใคร่ " ไปกันเถอะจ้ะ"
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูก เข้าไปในห้องนอนของแจ๊คและนิด ครั้นเข้าไปแล้ว นิดก็ปิดประตู และแจ๊คขึ้นไปนอนหงายบนเตียง
น้องเนตร ขึ้นไปนั่งบนเตียงด้านขวามือของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
"คุณพ่อ หลับตาลงครับ"
แจ๊คหลับตาลง ตามที่ลูกน้อยบอก รอฟังต่อไปว่าลูกจะบอกอะไรอีก
"คุณพ่อ อย่าคิดเรื่องอะไร ทำใจให้ว่างๆครับ"
เขาพยักหน้าทีหนึ่ง แล้วกำหนดจิตให้ว่าง เขาเคยฝึกการทำสมาธิมาบ้างเหมือนกัน จึงไม่ยากที่จะทำ
แล้วหูก็ได้ยินเสียงลูกน้อยกล่าวต่อไป...ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เหมือนมีมนต์สะกด
" หนูจะนับ ถอยหลัง ตั้งแต่สิบ จนถึงหนึ่ง ถ้าคุณพ่อรู้สึกง่วง อยากจะหลับก็หลับ และถ้าเมื่อไร หนูนับถอยหลังอีกหนึ่งรอบ พอถึงหนึ่ง คุณพ่อจะตื่น"
" อืมม......" แจ๊คส่งเสียงครางจากในลำคอตอบรับ
เด็กน้อย ยกมือข้างขวาขึ้นมา แบมือ แล้วแตะที่หน้าผากของผู้เป็นพ่อ
"หนูขอโทษนะครับคุณพ่อ...."
"อืมม..."
"หนูจะนับแล้วนะครับ....สิบ...เก้า....แปด....เจ็ด...หก...."
แจ๊คเริ่มง่วงงุน ตกลงสู่ภวังค์ทีละน้อยๆ และมากขึ้นๆ เมื่อลูกน้อยนับไปเรื่อยๆ
"....ห้า....สี่....สาม....สอง....หนึ่ง !!! "
เมื่อน้องเนตรนับถึง "หนึ่ง" แจ๊คก็รู้สึกเหมือนเกิดแสงสว่างวาบขึ้นมาในหัว
และภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นในความฝันตลอดห้าวันหลังจากกลับบ้านในครั้งนั้น ก็กลับคืนมา กระจ่างชัด เหมือนได้นั่งดูหนังหรือวีดิโอที่ถ่ายเรื่องของตัวเองไว้อย่างไรก็อย่างนั้น !!! แต่ที่เพิ่มขึ้นมา คือเหตุการณ์ที่อยู่บนยาน ถูกปล่อยให้อยู่กับนิดสองต่อสอง และการมีเพศสัมพันธ์กัน และจบด้วยการถูกปล่อยลงมาสู่พื้นโลก อยู่ในรถที่จอดอยู่ข้างถนนในคืนวันนั้น หลับสนิท จนกระทั่งคุณตำรวจคนนั้นมาเคาะกระจกรถเรียก...
แล้วหูของเขาก็ได้ยินน้องเนตร นับถอยหลังอีกครั้ง
"สิบ...เก้า....แปด....เจ็ด...หก.....ห้า....สี่....สาม....สอง....หนึ่ง ตื่นเถอะครับ คุณพ่อ !!! "
แจ๊คลืมตาโพลงขึ้น และดีดตัวลุกขึ้นนั่งพรวด หันมามองน้องเนตรอย่างทึ่งสุดๆ แล้วจึงหันไปพูดกับภรรยาสาว
"นิด! เค้าจำเหตุการณ์ได้แล้ว จริงๆด้วย!!!"
"ห๊ะ!!!" หญิงสาวอ้าปากค้าง
"ตัวเองจะให้ลูกช่วยฟื้นความจำให้บ้างไหม ?" แจ๊คถามด้วยความตื่นเต้น
"แน่นอนสิ!" เธอตอบอย่างไม่ลังเล "ในเมื่อลูกช่วยตัวเองได้แล้ว เค้าก็อยากให้ลูกช่วยมั่ง"
"งั้นเอาเลย!" แจ๊คลุกจากเตียง ไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาข้างผนังห้อง
นิดหันมาถามลูกน้อย
"หนูเหนื่อยไหมลูก ? พักก่อนไหม ?"
"ไม่เหนื่อยครับคุณแม่" น้องเนตรสั่นศีรษะ " คุณแม่นอนบนเตียงเลยครับ "
หญิงสาวจึงขึ้นเตียง นอนหงาย เหยียดกายตรง วางแขนสองข้างลงข้างลำตัว คว่ำมือลง แล้วหลับตาพลางกล่าวกับลูกน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงด้านขวามือ
"เริ่มได้เลยจ้ะลูก"
"ครับ" น้องเนตรตอบ ก่อนจะออกคำสั่งเหมือนที่ได้ทำกับแจ๊คผู้เป็นพ่อมาก่อนหน้านี้
"คุณแม่ ไม่ต้องคิดอะไร ทำใจให้ว่างนะครับ..."
"จ้ะลูก"
จากนั้น น้องเนตรก็ดำเนินการไปทีละขั้นทีละตอน เหมือนที่ทำกับแจ๊คทุกประการ จนกระทั่งร้องเรียกผู้เป็นแม่ให้ลืมตาตื่นขึ้น
นิดลุกขึ้นนั่ง และหันไปพูดกับสามี
"แจ๊ค เค้าจำได้แล้ว ทุกอย่างเลย รวมทั้งที่..." เธอหยุดกล่าวต่อ และหน้าแดงขึ้นมา
" เค้ารู้จ้ะ " แจ๊คกล่าวยิ้มๆ " ไม่ต้องอายลูกหรอกจ้ะ เค้าเป็นคนพิเศษจริงๆ "
"ใช่..." เธอครางออกมา " แปลว่า การที่เค้าเกิดมา
พวกนั้น มีส่วนด้วย "
" ถูกต้อง " แจ๊คกล่าวเสียงขรึม " เขามีเชื้อของพวกนั้นอยู่ในตัวด้วย ตัวเองคงจำได้ ก่อนที่พวกนั้นจะปล่อยให้เราอยู่ด้วยกัน เราสองคน โดนฉีดยาหรืออะไรสักอย่างที่ต้นคอ "
" อื้อหืม....."
" แล้วเค้าเอง ก็โดนพวกนั้น ฉีดยาบางอย่างเข้าที่ไข่ เข้าใจว่า คงจะเป็นฮอร์โมน หรือไม่ก็ เชื้อของพวกนั้น "
" อื้ม...." หญิงสาวพยักหน้า " จำได้ว่า ก่อนที่เค้าจะหมดสติไป ก่อนจะรู้สึกตัวว่าอยู่ในรถข้างถนน เค้าได้ยิน หรือรู้สึกว่าได้ยินพวกนั้นพูดแว่วๆ "
" ได้ยินว่าไงเหรอ ? " แจ๊คถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ เพราะเขาจำได้ว่า ตอนนั้น ตนเองไม่ได้ยินอะไรเลย หลังจากมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเธอหลายครั้งจนอ่อนเพลียหลับไปในตอนอยู่ในห้องบนยานนั้น
" เค้าได้ยินประมาณว่า
เชื้อผสมกันสำเร็จแล้ว ปล่อยพวกเขากลับลงไป แล้วเราค่อยกลับมา....ประมาณนี้แหละ "
"อ่าฮ๊ะ...." แจ๊คพยักหน้าช้าๆ
"เป็นอันว่า ลูกของเรา มีเชื้อจากพวกนั้นอยู่ในตัวด้วยแน่นอน ลักษณะดวงตาเค้าถึงไม่เหมือนเรา"
"ใช่แล้วแจ๊ค แต่ก็ไม่ถึงกับดูน่าเกลียดเหมือนเอเลี่ยนแบบที่เราเคยเห็น เค้ายังดูดี เพียงแต่แปลกที่ตานิดหน่อยเท่านั้น" เธอหันไปมองลูกน้อยและยิ้มให้อย่างรักใคร่ ปานแก้วตาดวงใจ
แจ๊คกล่าวต่อไป...
"พลังที่น่ามหัศจรรย์ของเค้า ก็ต้องมาจากยีนส์ของพวกนั้น"
"งั้นก็ต้องเป็นการ ตัดต่อพันธุกรรมน่ะสิแจ๊ค"
"คงจะเป็นอย่างนั้นแหละจ้ะ" แจ๊คพยักหน้า
"ถ้างั้น พวกนั้น ต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแน่ๆ
แจ๊ค! เค้ากลัวว่า..." หญิงสาวกล่าวแล้วก็หยุด จุกในลำคอ พูดต่อไปไม่ได้ รู้สึกน้ำตาจะรื้นขึ้นมาคลอเบ้า
" กลัวว่า พวกนั้น จะมาเอาเค้าไปจากเรา ใช่ไหม ? " แจ๊คต่อประโยคให้เป็นคำถามด้วยเสียงเครียด
"....." หญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ปากสั่นเบ้ อยากจะร้องไห้ แล้วดึงน้องเนตรเข้ามากอด พูดเสียงสั่นสะท้าน และหยาดน้ำตาไหล
" ลูกแม่.......ลูกอย่าจากพ่อจากแม่ไปนะ..... "
แจ๊คเข้ามาโอบกอดทั้งแม่ทั้งลูก และกล่าวกับลูกน้อย
"บอกพ่อกับแม่ซิลูก ว่าลูก จะอยู่กับพ่อกับแม่ตลอดไป ลูกจะไม่ไปไหน"
เด็กน้อยผู้มีสายพันธ์ต่างพิภพผสมอยู่ด้วย นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็เอ่ยปาก
"หนูจะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ให้นานที่สุดครับ"
"หมายความว่าไงลูก ที่ว่านานที่สุด ???" นิดแทบจะกรี๊ดถามลูกรัก
"หมายความว่าสักวันหนึ่งหนูจะไปจากเราเหรอ ? ไม่นะ !!!" เธอปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น "หนูเคยอยู่กับแม่กับพ่อทุกวัน หนูไปแล้วแม่จะอยู่ยังไงลูก ??? "
นิดร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทิ้ม กอดลูกแน่นกว่าเดิมจนกลายเป็นจะรัด
น้องเนตรพูดเสียงราบเรียบเหมือนอย่างเคย
"คุณแม่ครับ...คุณแม่กำลังรัดหนูแน่นมาก หนูเจ็บ"
เธอได้สติ รีบคลายการรัดออก แต่ยังกอดลูกน้อยอยู่ไม่ยอมปล่อย ระล่ำระลักถาม
"โอ้....ลูกจ๋า แม่ขอโทษๆๆๆ หายเจ็บหรือยังลูก ?"
"ไม่เจ็บแล้วครับ" น้องเนตรสั่นศีรษะตอบ ก่อนจะปลอบใจผู้เป็นแม่และพ่อ
"คุณแม่ครับ...คุณพ่อครับ หนูอาจจะ ขอ ให้พวกเค้า ปล่อยหนูให้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ได้
หลังจากทำงานบางอย่างเสร็จแล้วครับ "
"งานอะไรลูก ?" ทั้งพ่อทั้งแม่ถามเกือบจะพร้อมกัน
"หนูก็ยังไม่รู้ครับ" เด็กน้อยตอบพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ
"ตอนนี้ หนูรู้เพียงแค่ มีงานบางอย่าง ที่หนูจะต้องไปทำกับพวกเค้าครับ"
"โธ่......ลูกแม่...." นิดกอดลูกน้อยแนบอก มือข้างหนึ่งลูบศีรษะเขาด้วยรักและหวงแหน แจ๊คก็ยังคงโอบกอดทั้งแม่ทั้งลูกอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรุ่งสาง
************************************************************************************************************
วันรุ่งขึ้น มีกลุ่มบุคคลหลายกลุ่ม ที่ประกอบด้วยคนไทย และชาวต่างชาติ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวอเมริกัน แยกย้ายกันไปตามบ้านของพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้นแต่เช้าตรู่ พวกเขาใช้เวลาพูดคุยกับแต่ละครอบครัวนานราวๆชั่วโมงหนึ่ง ก่อนจะจากไป และบรรดาครอบครัวเหล่านั้นก็พากันเงียบ จากที่ได้บอกกับแจ๊คและนิดว่าจะเอาเรื่องจนถึงที่สุด ตอนนี้ทุกครอบครัว เงียบกันไปหมด ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรใดๆทั้งสิ้น และไม่มีใครโทรหาแจ๊คหรือนิดอีกเลย
แต่ก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่ง ประมาณสิบกว่าคน เดินทางมาที่บ้านของคนทั้งสอง คนหนึ่งซึ่งเป็นคนไทย และสวมเครื่องแบบนายทหารชั้นผู้ใหญ่เต็มยศ เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านด้านนอกซึ่งเป็นประตูกรงเหล็ก เจ้าบ๊อบกับเจ้าไว้ท์ สองสุนัขที่ถูกล่ามโซ่ไว้ภายใน พากันเห่าเสียงขรม
(ยังมีต่อครับ)
< เรื่องสั้น > --- ลบเลือนความทรงจำ --- ตอนที่ 5
ตอนที่ 2 = https://pantip.com/topic/36567053
ตอนที่ 3 = https://pantip.com/topic/36587181
ตอนที่ 4 = https://pantip.com/topic/36595632
====================================================================================
เย็นวันนั้น จนถึงยามค่ำคืน....
แจ๊คและนิด ต้องรับโทรศัพท์กันจ้าละหวั่น และโดนด่าจนหูชา จากบรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองนักเรียนที่ถูกน้องเนตรสั่งสอนจนบาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้างไปตาม ๆ กันเหล่านั้น พวกเขาตั้งใจจะเอาเรื่องกับทั้งสองซึ่งเป็นผู้ปกครองของน้องเนตรให้ถึงที่สุด หลังจากได้เห็นสภาพของลูกๆของตนที่บาดเจ็บบอบช้ำ สองสามีภรรยาจำต้องกล่าวขอโทษขอโพยพวกเขาอย่างมากมายด้วยความตกใจและตกตะลึงจนแทบตั้งตัวไม่ติดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น อีกทั้งนึกประหลาดใจเป็นล้นพ้นถึงความสามารถของน้องเนตร เป็นค่ำคืนที่วุ่นวายแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
น้องเนตร ถูกพ่อแม่ ซักถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากที่นิดวางสายสุดท้ายที่โทรเข้ามาแล้วประมาณเกือบเที่ยงคืน ซึ่งเด็กน้อยก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดตามความเป็นจริง และแน่นอนว่า น้องเนตร ทำให้ทั้งพ่อและแม่เกิดความพิศวงงงงวย
"ลูกไปได้พลังแบบนั้นมาจากไหนจ๊ะ ?" นิดถาม
"จาก พวกเค้า ที่ทำให้หนูเกิดมาครับ" เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อ
สองสามีภรรยาขมวดคิ้ว ทำหน้าตาฉงน แล้วแจ๊คก็ถามบ้าง
"พ่อกับแม่ ทำให้หนูเกิดมานี่ลูก ? ทำไมลูกพูดอะไรแปลกๆ อย่างนี้ล่ะ ? พวกเค้าไหน ??? "
น้องเนตร เหลือบตาขึ้นข้างบน และยกมือขวา ชี้นิ้วขึ้น ก่อนจะอธิบาย
"พวกเค้า...จากข้างบนโน้น...ทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ ทำให้หนูมีขึ้นในท้องของคุณแม่ครับ"
สองสามีภรรยา งงเป็นไก่ตาแตก เพราะพวกเขาจำเหตุการณ์ต่างๆไม่ได้แล้วในตอนนี้
"พ่อไม่เข้าใจ..." แจ๊คส่ายหน้า
"แม่ก็ไม่เข้าใจที่หนูพูดจ้ะ" นิดก็แสดงอาการดุจเดียวกัน
"แสดงว่า คุณพ่อกับคุณแม่ จำไม่ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนหนูจะเกิด" น้องเนตรกล่าว และเป็นฝ่ายถามพ่อแม่บ้าง
"เมื่อก่อนนี้ คุณพ่อกับคุณแม่ เคยเกิดอะไรขึ้น แล้วก็จำไม่ได้...เคยไหมครับ ?"
แจ๊คกับนิด หันมามองหน้ากันและกันอย่างฉงนสนเท่ห์ ก่อนจะหันมาถามน้องเนตรแทบจะพร้อมกัน
"ลูกรู้ได้ยังไง ?"
"แปลว่าเคยมีใช่ไหมครับ ?" เด็กน้อยย้อนถามพ่อและแม่ " แต่ตอนนี้ คุณพ่อคุณแม่ จำไม่ได้แล้ว "
แจ๊คถอนหายใจเฮือก แล้วตอบลูกน้อย
" ก็...ใช่ครับลูก เมื่อก่อน ก่อนที่จะมีหนูในท้องของแม่นิด พ่อกับแม่ เคยฝันประหลาดๆ ติดต่อกันสี่ห้าวัน หลังจากนั้นก็ไม่ฝันอะไรอีก "
" คุณพ่อคุณแม่ พอจะจำได้บ้างไหมครับ ว่าฝันว่ายังไง ? " น้องเนตรเป็นฝ่ายซักถามบ้างหลังจากตนเองถูกซักถามมามากมาย
" จำไม่ค่อยได้แล้วลูก " นิดตอบ " มันลางเลือนไปเยอะแล้วจ้ะ " แล้วหันไปถามแจ๊คผู้เป็นสามี " ตัวเองล่ะแจ๊ค พอจำอะไรได้บ้างไหม ? "
ผู้เป็นสามีและพ่อส่ายหัว " เหมือนกันจ้ะนิด เหมือนกับตัวเองนั่นแหละ มันลางเลือนเป็นอันมาก จนไม่รู้จะเล่ายังไง "
แล้วทั้งสองสามีภรรยาก็ต้องหูผึ่ง เบิกตากว้าง เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกน้อย
"คุณพ่อคุณแม่ อยากจะจำได้ไหมล่ะครับ ? หนูจะช่วย !!! "
"ทำได้ จริงๆหรือจ๊ะลูก ?" นิดถามด้วยความสงสัยและทึ่ง
" ได้ครับ " เด็กน้อยตอบอย่างมั่นใจ
นิดหันไปหาสามี
"เอาไงดีล่ะ ตัวเอง ? จะลองให้ลูกช่วยเราดีไหม ?"
แจ๊คทำท่าครุ่นคิด แล้วพูดกับลูกน้อยผู้มหัศจรรย์
" ตอนอยู่ที่โรงเรียน หนูคงใช้พลังไปมาก ถ้าตอนนี้หนูช่วยพ่อแม่ พ่อกลัวว่าจะทำให้เหนื่อยมากเกินไปนะ พรุ่งนี้ก่อนดีไหม ? "
น้องเนตรส่ายหน้าตอบ
"ไม่เหนื่อยครับ หนูใช้พลังไม่เยอะหรอกครับ"
แจ๊คกับนิด หันมามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะหันมาตอบลูกน้อย
"ก็ได้ลูก พ่อก็อยากจะจำได้เหมือนกัน"
เด็กน้อยพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้น คุณพ่อ ไปนอนที่เตียงนอนในห้องนอนก่อนนะครับ" แล้วก็หันมาหานิดผู้เป็นแม่บ้าง ยื่นสองมือไปเกาะกุมมือข้างขวาของเธอ
"คุณแม่กับหนูก็ตามคุณพ่อไปด้วยกันนะครับ"
"จ้ะลูก" นิดยิ้มตอบรับลูกชายด้วยความรักใคร่ " ไปกันเถอะจ้ะ"
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูก เข้าไปในห้องนอนของแจ๊คและนิด ครั้นเข้าไปแล้ว นิดก็ปิดประตู และแจ๊คขึ้นไปนอนหงายบนเตียง
น้องเนตร ขึ้นไปนั่งบนเตียงด้านขวามือของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
"คุณพ่อ หลับตาลงครับ"
แจ๊คหลับตาลง ตามที่ลูกน้อยบอก รอฟังต่อไปว่าลูกจะบอกอะไรอีก
"คุณพ่อ อย่าคิดเรื่องอะไร ทำใจให้ว่างๆครับ"
เขาพยักหน้าทีหนึ่ง แล้วกำหนดจิตให้ว่าง เขาเคยฝึกการทำสมาธิมาบ้างเหมือนกัน จึงไม่ยากที่จะทำ
แล้วหูก็ได้ยินเสียงลูกน้อยกล่าวต่อไป...ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เหมือนมีมนต์สะกด
" หนูจะนับ ถอยหลัง ตั้งแต่สิบ จนถึงหนึ่ง ถ้าคุณพ่อรู้สึกง่วง อยากจะหลับก็หลับ และถ้าเมื่อไร หนูนับถอยหลังอีกหนึ่งรอบ พอถึงหนึ่ง คุณพ่อจะตื่น"
" อืมม......" แจ๊คส่งเสียงครางจากในลำคอตอบรับ
เด็กน้อย ยกมือข้างขวาขึ้นมา แบมือ แล้วแตะที่หน้าผากของผู้เป็นพ่อ
"หนูขอโทษนะครับคุณพ่อ...."
"อืมม..."
"หนูจะนับแล้วนะครับ....สิบ...เก้า....แปด....เจ็ด...หก...."
แจ๊คเริ่มง่วงงุน ตกลงสู่ภวังค์ทีละน้อยๆ และมากขึ้นๆ เมื่อลูกน้อยนับไปเรื่อยๆ
"....ห้า....สี่....สาม....สอง....หนึ่ง !!! "
เมื่อน้องเนตรนับถึง "หนึ่ง" แจ๊คก็รู้สึกเหมือนเกิดแสงสว่างวาบขึ้นมาในหัว
และภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นในความฝันตลอดห้าวันหลังจากกลับบ้านในครั้งนั้น ก็กลับคืนมา กระจ่างชัด เหมือนได้นั่งดูหนังหรือวีดิโอที่ถ่ายเรื่องของตัวเองไว้อย่างไรก็อย่างนั้น !!! แต่ที่เพิ่มขึ้นมา คือเหตุการณ์ที่อยู่บนยาน ถูกปล่อยให้อยู่กับนิดสองต่อสอง และการมีเพศสัมพันธ์กัน และจบด้วยการถูกปล่อยลงมาสู่พื้นโลก อยู่ในรถที่จอดอยู่ข้างถนนในคืนวันนั้น หลับสนิท จนกระทั่งคุณตำรวจคนนั้นมาเคาะกระจกรถเรียก...
แล้วหูของเขาก็ได้ยินน้องเนตร นับถอยหลังอีกครั้ง
"สิบ...เก้า....แปด....เจ็ด...หก.....ห้า....สี่....สาม....สอง....หนึ่ง ตื่นเถอะครับ คุณพ่อ !!! "
แจ๊คลืมตาโพลงขึ้น และดีดตัวลุกขึ้นนั่งพรวด หันมามองน้องเนตรอย่างทึ่งสุดๆ แล้วจึงหันไปพูดกับภรรยาสาว
"นิด! เค้าจำเหตุการณ์ได้แล้ว จริงๆด้วย!!!"
"ห๊ะ!!!" หญิงสาวอ้าปากค้าง
"ตัวเองจะให้ลูกช่วยฟื้นความจำให้บ้างไหม ?" แจ๊คถามด้วยความตื่นเต้น
"แน่นอนสิ!" เธอตอบอย่างไม่ลังเล "ในเมื่อลูกช่วยตัวเองได้แล้ว เค้าก็อยากให้ลูกช่วยมั่ง"
"งั้นเอาเลย!" แจ๊คลุกจากเตียง ไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาข้างผนังห้อง
นิดหันมาถามลูกน้อย
"หนูเหนื่อยไหมลูก ? พักก่อนไหม ?"
"ไม่เหนื่อยครับคุณแม่" น้องเนตรสั่นศีรษะ " คุณแม่นอนบนเตียงเลยครับ "
หญิงสาวจึงขึ้นเตียง นอนหงาย เหยียดกายตรง วางแขนสองข้างลงข้างลำตัว คว่ำมือลง แล้วหลับตาพลางกล่าวกับลูกน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงด้านขวามือ
"เริ่มได้เลยจ้ะลูก"
"ครับ" น้องเนตรตอบ ก่อนจะออกคำสั่งเหมือนที่ได้ทำกับแจ๊คผู้เป็นพ่อมาก่อนหน้านี้
"คุณแม่ ไม่ต้องคิดอะไร ทำใจให้ว่างนะครับ..."
"จ้ะลูก"
จากนั้น น้องเนตรก็ดำเนินการไปทีละขั้นทีละตอน เหมือนที่ทำกับแจ๊คทุกประการ จนกระทั่งร้องเรียกผู้เป็นแม่ให้ลืมตาตื่นขึ้น
นิดลุกขึ้นนั่ง และหันไปพูดกับสามี
"แจ๊ค เค้าจำได้แล้ว ทุกอย่างเลย รวมทั้งที่..." เธอหยุดกล่าวต่อ และหน้าแดงขึ้นมา
" เค้ารู้จ้ะ " แจ๊คกล่าวยิ้มๆ " ไม่ต้องอายลูกหรอกจ้ะ เค้าเป็นคนพิเศษจริงๆ "
"ใช่..." เธอครางออกมา " แปลว่า การที่เค้าเกิดมา พวกนั้น มีส่วนด้วย "
" ถูกต้อง " แจ๊คกล่าวเสียงขรึม " เขามีเชื้อของพวกนั้นอยู่ในตัวด้วย ตัวเองคงจำได้ ก่อนที่พวกนั้นจะปล่อยให้เราอยู่ด้วยกัน เราสองคน โดนฉีดยาหรืออะไรสักอย่างที่ต้นคอ "
" อื้อหืม....."
" แล้วเค้าเอง ก็โดนพวกนั้น ฉีดยาบางอย่างเข้าที่ไข่ เข้าใจว่า คงจะเป็นฮอร์โมน หรือไม่ก็ เชื้อของพวกนั้น "
" อื้ม...." หญิงสาวพยักหน้า " จำได้ว่า ก่อนที่เค้าจะหมดสติไป ก่อนจะรู้สึกตัวว่าอยู่ในรถข้างถนน เค้าได้ยิน หรือรู้สึกว่าได้ยินพวกนั้นพูดแว่วๆ "
" ได้ยินว่าไงเหรอ ? " แจ๊คถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ เพราะเขาจำได้ว่า ตอนนั้น ตนเองไม่ได้ยินอะไรเลย หลังจากมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเธอหลายครั้งจนอ่อนเพลียหลับไปในตอนอยู่ในห้องบนยานนั้น
" เค้าได้ยินประมาณว่า เชื้อผสมกันสำเร็จแล้ว ปล่อยพวกเขากลับลงไป แล้วเราค่อยกลับมา....ประมาณนี้แหละ "
"อ่าฮ๊ะ...." แจ๊คพยักหน้าช้าๆ
"เป็นอันว่า ลูกของเรา มีเชื้อจากพวกนั้นอยู่ในตัวด้วยแน่นอน ลักษณะดวงตาเค้าถึงไม่เหมือนเรา"
"ใช่แล้วแจ๊ค แต่ก็ไม่ถึงกับดูน่าเกลียดเหมือนเอเลี่ยนแบบที่เราเคยเห็น เค้ายังดูดี เพียงแต่แปลกที่ตานิดหน่อยเท่านั้น" เธอหันไปมองลูกน้อยและยิ้มให้อย่างรักใคร่ ปานแก้วตาดวงใจ
แจ๊คกล่าวต่อไป...
"พลังที่น่ามหัศจรรย์ของเค้า ก็ต้องมาจากยีนส์ของพวกนั้น"
"งั้นก็ต้องเป็นการ ตัดต่อพันธุกรรมน่ะสิแจ๊ค"
"คงจะเป็นอย่างนั้นแหละจ้ะ" แจ๊คพยักหน้า
"ถ้างั้น พวกนั้น ต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแน่ๆ แจ๊ค! เค้ากลัวว่า..." หญิงสาวกล่าวแล้วก็หยุด จุกในลำคอ พูดต่อไปไม่ได้ รู้สึกน้ำตาจะรื้นขึ้นมาคลอเบ้า
" กลัวว่า พวกนั้น จะมาเอาเค้าไปจากเรา ใช่ไหม ? " แจ๊คต่อประโยคให้เป็นคำถามด้วยเสียงเครียด
"....." หญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ปากสั่นเบ้ อยากจะร้องไห้ แล้วดึงน้องเนตรเข้ามากอด พูดเสียงสั่นสะท้าน และหยาดน้ำตาไหล
" ลูกแม่.......ลูกอย่าจากพ่อจากแม่ไปนะ..... "
แจ๊คเข้ามาโอบกอดทั้งแม่ทั้งลูก และกล่าวกับลูกน้อย
"บอกพ่อกับแม่ซิลูก ว่าลูก จะอยู่กับพ่อกับแม่ตลอดไป ลูกจะไม่ไปไหน"
เด็กน้อยผู้มีสายพันธ์ต่างพิภพผสมอยู่ด้วย นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็เอ่ยปาก
"หนูจะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ให้นานที่สุดครับ"
"หมายความว่าไงลูก ที่ว่านานที่สุด ???" นิดแทบจะกรี๊ดถามลูกรัก "หมายความว่าสักวันหนึ่งหนูจะไปจากเราเหรอ ? ไม่นะ !!!" เธอปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น "หนูเคยอยู่กับแม่กับพ่อทุกวัน หนูไปแล้วแม่จะอยู่ยังไงลูก ??? "
นิดร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทิ้ม กอดลูกแน่นกว่าเดิมจนกลายเป็นจะรัด
น้องเนตรพูดเสียงราบเรียบเหมือนอย่างเคย
"คุณแม่ครับ...คุณแม่กำลังรัดหนูแน่นมาก หนูเจ็บ"
เธอได้สติ รีบคลายการรัดออก แต่ยังกอดลูกน้อยอยู่ไม่ยอมปล่อย ระล่ำระลักถาม
"โอ้....ลูกจ๋า แม่ขอโทษๆๆๆ หายเจ็บหรือยังลูก ?"
"ไม่เจ็บแล้วครับ" น้องเนตรสั่นศีรษะตอบ ก่อนจะปลอบใจผู้เป็นแม่และพ่อ
"คุณแม่ครับ...คุณพ่อครับ หนูอาจจะ ขอ ให้พวกเค้า ปล่อยหนูให้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ได้ หลังจากทำงานบางอย่างเสร็จแล้วครับ "
"งานอะไรลูก ?" ทั้งพ่อทั้งแม่ถามเกือบจะพร้อมกัน
"หนูก็ยังไม่รู้ครับ" เด็กน้อยตอบพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ "ตอนนี้ หนูรู้เพียงแค่ มีงานบางอย่าง ที่หนูจะต้องไปทำกับพวกเค้าครับ"
"โธ่......ลูกแม่...." นิดกอดลูกน้อยแนบอก มือข้างหนึ่งลูบศีรษะเขาด้วยรักและหวงแหน แจ๊คก็ยังคงโอบกอดทั้งแม่ทั้งลูกอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรุ่งสาง
************************************************************************************************************
วันรุ่งขึ้น มีกลุ่มบุคคลหลายกลุ่ม ที่ประกอบด้วยคนไทย และชาวต่างชาติ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวอเมริกัน แยกย้ายกันไปตามบ้านของพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้นแต่เช้าตรู่ พวกเขาใช้เวลาพูดคุยกับแต่ละครอบครัวนานราวๆชั่วโมงหนึ่ง ก่อนจะจากไป และบรรดาครอบครัวเหล่านั้นก็พากันเงียบ จากที่ได้บอกกับแจ๊คและนิดว่าจะเอาเรื่องจนถึงที่สุด ตอนนี้ทุกครอบครัว เงียบกันไปหมด ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรใดๆทั้งสิ้น และไม่มีใครโทรหาแจ๊คหรือนิดอีกเลย
แต่ก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่ง ประมาณสิบกว่าคน เดินทางมาที่บ้านของคนทั้งสอง คนหนึ่งซึ่งเป็นคนไทย และสวมเครื่องแบบนายทหารชั้นผู้ใหญ่เต็มยศ เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านด้านนอกซึ่งเป็นประตูกรงเหล็ก เจ้าบ๊อบกับเจ้าไว้ท์ สองสุนัขที่ถูกล่ามโซ่ไว้ภายใน พากันเห่าเสียงขรม
(ยังมีต่อครับ)