เวลาผมเข้าไปดูรีวิวหรือเห็นภาพธรรมชาติต้นไม้ป่าเขาลำเนาไพรจะต้องมีความสุขอารมณ์ดีทุกที ถ้ายิ่งได้ไปเที้ยวเองก็จะชอบอยู่ที่เดิมๆนานๆยืนนั่งยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนเมากัญชา ในตอนนั้นๆใจผมไม่นึกถึงเรื่องอะไรเลยนอกจากภาพผ่านสายตาและอากาศที่รับเข้าไปในปอด จนคนที่มาด้วยกันส่วนใหญ่จะบอกว่าผมอาการหนัก  
ป.ล. ทุกท่านมีใครเป็นแบบผมไหมครับหรือผมเข้าขั้นวิกฤต