เมื่อวันนั้นมาถึง เราควรจะเตรียมการอย่างไร

วันนี้ฉันมีวิถีชีวิตที่มีความสุขดี  แบบพอเพียงไม่ได้ลำบากอะไร  ทำงานบ้านดูแลพ่อกับแม่ที่แก่มากแล้ว
โดยฉันเพียงคนเดียว  ท่านอายุ 92 กันแล้วแต่ก็ทำอะไรได้ด้วยตัวเอง  มีฉันดูแลอยู่ใกล้ๆ  เขามีฉันเป็นลูก
สาวเพียงคนเดียว  ฉันเองไม่มีครอบครัว  มีญาติอยู่บ้างต่างก็มีวิถีชีวิตที่สับสนวุ่นวาย  ฉันมักเป็นที่พึ่งพิง
สำหรับหลายคน  แต่ฉันเสียอีกไม่มีใครให้พิงได้เลย ไม่มีจริงๆ  ฉันคิดถึงวาระข้างหน้าถ้าฉันไม่สามารถทำ
อะไรด้วยตัวเองได้  หรือแทบไม่มีสติสัมปชันยะ ฉันควรจะเตรียมการอย่างไรดีคะเพื่อน  ทรัพย์สินก็มีนะ  แต่
ไม่มีหลานๆ  ที่มีสติปัญญาพอที่จะดูแลมันได้คงขายกินกันก่อน  ที่เขามีสติปัญญากันเขาก็มีเส้นทางของเขา
ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยคะ