ระยะนี้ใครๆก็มักพูดถึง "โรคซึมเศร้า" และพุ่งเป้าไปที่คนที่เป็น
แต่ใครที่มีแฟนหรืออยู่ร่วมกับคนที่เป็นโรคนี้ จะรู้ดีว่า มันโคตรยากเลย
เผลอๆ เป็นซึมเศร้าเสียเองอาจง่ายกว่าด้วยซ้ำ
การวางระยะของการดูแล มากไป น้อยไป
ตรงกลางอยู่ตรงไหนนี่ก็แสนยากแล้ว ไหนจะต้องคอยตอบตัวเองว่า

"เฮ่ย...นี่มันอาการของเขา หรือ นิสัยของเขา(ฟะ) ก็ โคตะระ ยากส์สสสส ไปดับเบิ้ล
อยากทราบประสบการณ์ของคนอื่นๆว่ามีวิธี "อยู่ร่วม" หรือ "เป็นแฟนที่ดี" กับคนเป็นซึมเศร้าอย่างไรกันบ้างเอ่ย