ตอนนี้กะแต่งให้สั้นกว่าตอนที่ 1 อีก อาจมีคนบ่นว่า "แล้วจะแบ่งเป็น 2 ตอนทำไมวะ" ตอบในใจ "ก็ไม่อยากให้เรื่องราวเหล่านี้มันอยู่ในตอนเดียวกันอ่ะ"
ตอนนี้เริ่มจากผมตกลงไปอังกฤษกับวิน ใช่ครับ ผมอยากลืมเรื่องต่างๆในกรุงเทพให้หมด เรากะอยู่ที่อังกฤษประมาณ 1 เดือน ช่วงแรกๆก็ดีครับ ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ ผมเองก็ค่อยๆดีขึ้นทีละน้อย
จนมากลางเดือน ขณะที่เรากินอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆโรงแรม W วันนั้นวินเมาๆ เขาสารภาพกับผมว่ารักผม อยากเป็นแฟนกับผม ผมนึกในใจว่า
"มาสารภาพอะไรกันตอนนี้ กูกำลังจะดีขึ้นแล้วเชียว" ที่เลวร้ายกว่านั้น อีกครึ่งเดือนในลอนดอน เราเหมือนต่างคนต่างอยู่ พอกลับกรุงเทพฯ ผมก็ตกอยู่ในโหมดหายไปจากโลกอีก ผมไม่ได้กลับไปเรียนอีก ผมอยู่คนเดียวสักพัก แล้วก็หางานทำ
อีกหลายปีต่อมา ผมมีโอกาสได้ไปลอนดอนอีกหลายครั้ง แต่ครั้งที่ไม่กี่ปีมานี้ ผมได้รู้จักแมรี่ สาวอังกฤษที่น่ารักมากๆ เราเข้ากันได้ดีและสนิทกันอย่างรวดเร็ว ลอนดอนกลายเป็นสวรรค์สำหรับผม
วันหนึ่งผมให้แมรี่มารอที่ล๊อบบี้โรงแรม วันนั้นเราจะไปกินข้าวด้วยกัน ตอนผมเดินลงมา ผมแทบช้อค เมื่อเห็นวินนั่งอยู่กับแมรี่ เหมือนวินกำลังเอารูปของเราให้แมรี่ดู ผมเดาว่าวินคงบอกแมรี่ว่าผมเป็นคู่ขากับเขา และคงมาหลอกแมรี่ หลังจากนั้นแมรี่ก็ไม่พูดกับผมเลย ลอนดอนจึงกลายเป็นนรกสำหรับผม
เมื่อผมไปพบแมรี่ไม่ได้ ผมจึงไปหาวิน ผมไปถึงที่พักของเขาในลอนดอน ประโยคแรกที่เขาพูดกับผมคือ
"พี่ด่าผมสิ ด่าให้มันหายแค้น"
ผมตอบไปว่า "ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะวิน" ผมยิ้มให้เขาและก็เดินจากมา
ผมกลับมากรุงเทพ อีกหลายเดือนต่อมา แมรี่ส่งเมลมาบอกเลิกผม
อีกหลายเดือนต่อมา วินโทรมาร้องไห้กับผม เขาบอกว่าเขาพบ ชัย ผู้ชายที่เขารักที่สุดในโลกแล้ว วันนั้น เขาไม่น่าแกล้งผมเลย
ผมบอกไปทางปลายสายว่า "ยินดีด้วยนะวิน" ผมวางสาย แล้วเดินไปนั่งที่ขอบเตียงหลังจากนั้น น้ำตาก็ไหลเป็นสายเลือด ผมไม่เคยร้องไห้หนักเหมือนวันนั้นอีกเลย
จบบริบูรณ์
เรื่องรักของผม (เรื่องสั้น 2 ตอนจบ) ตอนที่ 2 (จบ)
ตอนนี้เริ่มจากผมตกลงไปอังกฤษกับวิน ใช่ครับ ผมอยากลืมเรื่องต่างๆในกรุงเทพให้หมด เรากะอยู่ที่อังกฤษประมาณ 1 เดือน ช่วงแรกๆก็ดีครับ ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ ผมเองก็ค่อยๆดีขึ้นทีละน้อย
จนมากลางเดือน ขณะที่เรากินอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆโรงแรม W วันนั้นวินเมาๆ เขาสารภาพกับผมว่ารักผม อยากเป็นแฟนกับผม ผมนึกในใจว่า
"มาสารภาพอะไรกันตอนนี้ กูกำลังจะดีขึ้นแล้วเชียว" ที่เลวร้ายกว่านั้น อีกครึ่งเดือนในลอนดอน เราเหมือนต่างคนต่างอยู่ พอกลับกรุงเทพฯ ผมก็ตกอยู่ในโหมดหายไปจากโลกอีก ผมไม่ได้กลับไปเรียนอีก ผมอยู่คนเดียวสักพัก แล้วก็หางานทำ
อีกหลายปีต่อมา ผมมีโอกาสได้ไปลอนดอนอีกหลายครั้ง แต่ครั้งที่ไม่กี่ปีมานี้ ผมได้รู้จักแมรี่ สาวอังกฤษที่น่ารักมากๆ เราเข้ากันได้ดีและสนิทกันอย่างรวดเร็ว ลอนดอนกลายเป็นสวรรค์สำหรับผม
วันหนึ่งผมให้แมรี่มารอที่ล๊อบบี้โรงแรม วันนั้นเราจะไปกินข้าวด้วยกัน ตอนผมเดินลงมา ผมแทบช้อค เมื่อเห็นวินนั่งอยู่กับแมรี่ เหมือนวินกำลังเอารูปของเราให้แมรี่ดู ผมเดาว่าวินคงบอกแมรี่ว่าผมเป็นคู่ขากับเขา และคงมาหลอกแมรี่ หลังจากนั้นแมรี่ก็ไม่พูดกับผมเลย ลอนดอนจึงกลายเป็นนรกสำหรับผม
เมื่อผมไปพบแมรี่ไม่ได้ ผมจึงไปหาวิน ผมไปถึงที่พักของเขาในลอนดอน ประโยคแรกที่เขาพูดกับผมคือ
"พี่ด่าผมสิ ด่าให้มันหายแค้น"
ผมตอบไปว่า "ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะวิน" ผมยิ้มให้เขาและก็เดินจากมา
ผมกลับมากรุงเทพ อีกหลายเดือนต่อมา แมรี่ส่งเมลมาบอกเลิกผม
อีกหลายเดือนต่อมา วินโทรมาร้องไห้กับผม เขาบอกว่าเขาพบ ชัย ผู้ชายที่เขารักที่สุดในโลกแล้ว วันนั้น เขาไม่น่าแกล้งผมเลย
ผมบอกไปทางปลายสายว่า "ยินดีด้วยนะวิน" ผมวางสาย แล้วเดินไปนั่งที่ขอบเตียงหลังจากนั้น น้ำตาก็ไหลเป็นสายเลือด ผมไม่เคยร้องไห้หนักเหมือนวันนั้นอีกเลย
จบบริบูรณ์