เรื่องสั้นนี้นำมาวางใหม่ด้วยความระลึกถึงอาจารย์ SONG 982 ผู้ล่วงลับค่ะ
อาจารย์กำลังจะรวบรวมเรื่องสั้นของเพื่อนนักเขียนบนถนนทำเป็นเล่มเพื่อการกุศล แต่อาจารย์มาด่วนจากไปเสียก่อน เรื่องสั้นนี้เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ
รักลอยลม
ล. วิลิศมาหรา
“ทำไมถึงมาสนใจคนแก่อย่างผม”
ในห้องพักส่วนตัวอันหรูหรา บรรพตถามร่างน้อยในอ้อมกอด เธอบอบบาง นุ่มนิ่ม แสนไร้เดียงสา เป็นเด็กสาวในห้องเช่าเก่า ๆ ของตึกตรงกันข้าม พลอยข้ามฟากมาเคาะประตูห้องเขาในคืนนี้ที่สายฝนพรำ อากาศเหน็บหนาวและชื้นแฉะ มันยิ่งหนาวยะเยือกเข้าไปถึงหัวอกหัวใจ
เมื่อเขาเปิดประตูรับ เด็กสาววัยกำดัดก็ถลาเข้ามาซบกับอก มือใหญ่ค่อยกอดกระชับ...
เขาคงไม่ได้ฝันไป...
ชายสูงวัยประคองร่างสาวน้อยเข้ามาข้างในห้อง เขาพาเธอมานั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวยาว แล้วถามไถ่อ่อนโยนไปเช่นนั้น
“ตอบยากจัง” เด็กสาวไม่สบตา
“คงเพราะเวลาได้อยู่ใกล้คุณ พลอยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมั้งคะ ข้างนอกนั่นมันมืดและหนาวเย็น...เงียบจนน่ากลัว พ่อทิ้งพลอยให้อยู่คนเดียวมาทั้งอาทิตย์ พลอยไม่มีใครเลย ทั้งเหงาทั้งกลัว โชคดีที่มีคุณอยู่ใกล้ ๆ”
ฉับพลัน เธอเงยหน้านวลใสขึ้นถามเขา “คุณจะไล่พลอยกลับออกไปไหมคะ”
“ไม่...ไม่ไล่” เขารีบบอกอย่างกลัวว่าพลอยจะเข้าใจตัวเองผิด
โธ่ เรื่องอะไร...สาวน้อยขาว...ผุดผาดตาโต ผมดำเหยียดตรงยาวถึงกลางหลัง ริมฝีปากอิ่มเต็มรูปกระจับ แย้มยิ้มช่างเจรจา ไหนจะอกอวบอิ่มคู่นั้นที่เขามักเผลอจ้องมอง แทบดึงสายตาออกห่างไปไม่ได้เลย คนนี้น่ะเหรอ...ไม่มีทาง
ที่สำคัญเขาก็กำลังเหงาเหมือนกัน
“เพียงแต่ผมกลัว...กลัวพลอยจะหลอกผม...”
สารภาพเสียงเบา ในใจคิดถึงสาวคนก่อนหน้าที่เพิ่งจากเขาไป เพียงนึกขึ้นมาชั่วแวบถึงคำว่ารักพล่อย ๆ ออกจากปากหล่อน แต่เมื่อหล่อนได้ทรัพย์สินของเขาไปมากพอแล้ว ก็หนีหายไป เหลือไว้แต่เพียงแค่ใบแจ้งความของหาย ที่เขาไปแจ้งไว้กับตำรวจ ทิ้งให้ดูต่างหน้าเพื่อให้เจ็บใจเล่น รักแบบนั้นตอนแรกก็อาจนึกกลัว
แต่มันไม่สำคัญอีกแล้วถ้าหากต่อไปนี้เขาจะมีพลอย อีกอย่าง เขายังกล้าที่จะรัก ทรัพย์สินมีค่าถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี ไม่ห่วงว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม ถ้ากลัวโดนหลอกจนเกินไป ที่ไหนจะได้รักตอบจากเด็กสาวแสนสวยอย่างเธอ เขาแค่เปรยออกมาเรียกร้องคะแนนสงสารจากเธอเท่านั้น
โอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าเพื่อย้ำวาจา
“อย่ากลัวเลยค่ะ ขอให้เชื่อมั่นในความรักของพลอย...พลอยรักคุณ”
น้ำคำออดอ้อนเท่านี้ก็มากพอให้ผู้ชายรุ่นคราวพ่อก้มลงจูบหน้าผากโค้งมนเปล่าเปลือย ระเรื่อยจนถึงแก้มนวล ก่อนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากช่างอ้อน หลงลืมคำถามข้อต่อมา ที่อยากออกปากถามไถ่ให้หายแคลงใจในความรักไวไฟของสาวน้อย
ช่างหัวเหตุผลมันเถอะน่า...และแม้แต่ต่อให้คืนนี้โลกถล่ม ฟ้าทะลายลงมา พื้นดินแยก หรือมีฝนตกห่าใหญ่จนน้ำท่วมโลก เขาก็จะไม่สนใจ ขอให้ได้กอดรัดสัมผัสเธอ แม่สาวน้อยแสนสวยที่ทุกวันเขาเฝ้าแอบมองอยู่ตรงช่องหน้าต่าง แรก ๆ เขานึกแปลกใจที่เธอมักจ้องมองตอบมา ราวรู้อยู่แล้วว่าเขาแอบดูบางทีเธอยังส่งยิ้มน่ารักมาให้ ขยิบตาข้างหนึ่งล้อเลียน แค่นั้นก็ทำเอาหนุ่มใหญ่อย่างเขาใจละลาย
ไม่ยากที่จะสานสัมพันธ์ ในเมื่อเธอเองก็ดูเหมือนสนใจผู้ชายโสดมีฐานะอย่างเขา และท่าทางเธอจะชอบคนมีอายุ ซึ่งคงเป็นเพราะขาดความอบอุ่นหรืออะไรทำนองนั้น ไม่แน่ใจว่าแม่ของเธอไปไหน เห็นแต่คนเป็นพ่อที่เป็นเซลแมนขายสินค้า ออกไปทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด แม้แต่เสาร์-อาทิตย์ ปล่อยลูกสาววัยรุ่นให้อยู่ตามลำพังในบ้าน ถ้าหากพ่อกับแม่เธอแยกทางกันจริง เขาก็ไม่แปลกใจอะไร ผู้หญิงคนไหนก็คงทนไม่ไหวกับผู้ชายจน ๆ อยู่ไม่ติดบ้านแบบนั้น
แต่ไม่เป็นไร ถ้าพ่อของพลอยงานยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลลูกสาวจริง เขาอาจจะอาสาทำหน้าที่ดูแลเธอแทนเอง...หลายครั้งที่แอบคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ บางวันเขากะเวลาแกล้งออกมาวางถุงขยะข้างล่างพร้อมกันกับเธอ ภาพเอียงคอร้องตะโกนเสียงใสข้ามถนนคอนกรีตมาทักทายของสาวน้อย แทบทำให้หัวอกหัวใจที่พองโตของเขาระเบิดความยินดีออกมา เธอบอกเขาว่าชื่อพลอย พักอยู่สองคนกับพ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก...และ
“บางทีพลอยอาจแวะไปเยี่ยมคุณนะคะ”
(มีต่อ)
รักลอยลม
อาจารย์กำลังจะรวบรวมเรื่องสั้นของเพื่อนนักเขียนบนถนนทำเป็นเล่มเพื่อการกุศล แต่อาจารย์มาด่วนจากไปเสียก่อน เรื่องสั้นนี้เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ
รักลอยลม
ล. วิลิศมาหรา
“ทำไมถึงมาสนใจคนแก่อย่างผม”
ในห้องพักส่วนตัวอันหรูหรา บรรพตถามร่างน้อยในอ้อมกอด เธอบอบบาง นุ่มนิ่ม แสนไร้เดียงสา เป็นเด็กสาวในห้องเช่าเก่า ๆ ของตึกตรงกันข้าม พลอยข้ามฟากมาเคาะประตูห้องเขาในคืนนี้ที่สายฝนพรำ อากาศเหน็บหนาวและชื้นแฉะ มันยิ่งหนาวยะเยือกเข้าไปถึงหัวอกหัวใจ
เมื่อเขาเปิดประตูรับ เด็กสาววัยกำดัดก็ถลาเข้ามาซบกับอก มือใหญ่ค่อยกอดกระชับ...
เขาคงไม่ได้ฝันไป...
ชายสูงวัยประคองร่างสาวน้อยเข้ามาข้างในห้อง เขาพาเธอมานั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวยาว แล้วถามไถ่อ่อนโยนไปเช่นนั้น
“ตอบยากจัง” เด็กสาวไม่สบตา
“คงเพราะเวลาได้อยู่ใกล้คุณ พลอยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมั้งคะ ข้างนอกนั่นมันมืดและหนาวเย็น...เงียบจนน่ากลัว พ่อทิ้งพลอยให้อยู่คนเดียวมาทั้งอาทิตย์ พลอยไม่มีใครเลย ทั้งเหงาทั้งกลัว โชคดีที่มีคุณอยู่ใกล้ ๆ”
ฉับพลัน เธอเงยหน้านวลใสขึ้นถามเขา “คุณจะไล่พลอยกลับออกไปไหมคะ”
“ไม่...ไม่ไล่” เขารีบบอกอย่างกลัวว่าพลอยจะเข้าใจตัวเองผิด
โธ่ เรื่องอะไร...สาวน้อยขาว...ผุดผาดตาโต ผมดำเหยียดตรงยาวถึงกลางหลัง ริมฝีปากอิ่มเต็มรูปกระจับ แย้มยิ้มช่างเจรจา ไหนจะอกอวบอิ่มคู่นั้นที่เขามักเผลอจ้องมอง แทบดึงสายตาออกห่างไปไม่ได้เลย คนนี้น่ะเหรอ...ไม่มีทาง
ที่สำคัญเขาก็กำลังเหงาเหมือนกัน
“เพียงแต่ผมกลัว...กลัวพลอยจะหลอกผม...”
สารภาพเสียงเบา ในใจคิดถึงสาวคนก่อนหน้าที่เพิ่งจากเขาไป เพียงนึกขึ้นมาชั่วแวบถึงคำว่ารักพล่อย ๆ ออกจากปากหล่อน แต่เมื่อหล่อนได้ทรัพย์สินของเขาไปมากพอแล้ว ก็หนีหายไป เหลือไว้แต่เพียงแค่ใบแจ้งความของหาย ที่เขาไปแจ้งไว้กับตำรวจ ทิ้งให้ดูต่างหน้าเพื่อให้เจ็บใจเล่น รักแบบนั้นตอนแรกก็อาจนึกกลัว
แต่มันไม่สำคัญอีกแล้วถ้าหากต่อไปนี้เขาจะมีพลอย อีกอย่าง เขายังกล้าที่จะรัก ทรัพย์สินมีค่าถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี ไม่ห่วงว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม ถ้ากลัวโดนหลอกจนเกินไป ที่ไหนจะได้รักตอบจากเด็กสาวแสนสวยอย่างเธอ เขาแค่เปรยออกมาเรียกร้องคะแนนสงสารจากเธอเท่านั้น
โอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าเพื่อย้ำวาจา
“อย่ากลัวเลยค่ะ ขอให้เชื่อมั่นในความรักของพลอย...พลอยรักคุณ”
น้ำคำออดอ้อนเท่านี้ก็มากพอให้ผู้ชายรุ่นคราวพ่อก้มลงจูบหน้าผากโค้งมนเปล่าเปลือย ระเรื่อยจนถึงแก้มนวล ก่อนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากช่างอ้อน หลงลืมคำถามข้อต่อมา ที่อยากออกปากถามไถ่ให้หายแคลงใจในความรักไวไฟของสาวน้อย
ช่างหัวเหตุผลมันเถอะน่า...และแม้แต่ต่อให้คืนนี้โลกถล่ม ฟ้าทะลายลงมา พื้นดินแยก หรือมีฝนตกห่าใหญ่จนน้ำท่วมโลก เขาก็จะไม่สนใจ ขอให้ได้กอดรัดสัมผัสเธอ แม่สาวน้อยแสนสวยที่ทุกวันเขาเฝ้าแอบมองอยู่ตรงช่องหน้าต่าง แรก ๆ เขานึกแปลกใจที่เธอมักจ้องมองตอบมา ราวรู้อยู่แล้วว่าเขาแอบดูบางทีเธอยังส่งยิ้มน่ารักมาให้ ขยิบตาข้างหนึ่งล้อเลียน แค่นั้นก็ทำเอาหนุ่มใหญ่อย่างเขาใจละลาย
ไม่ยากที่จะสานสัมพันธ์ ในเมื่อเธอเองก็ดูเหมือนสนใจผู้ชายโสดมีฐานะอย่างเขา และท่าทางเธอจะชอบคนมีอายุ ซึ่งคงเป็นเพราะขาดความอบอุ่นหรืออะไรทำนองนั้น ไม่แน่ใจว่าแม่ของเธอไปไหน เห็นแต่คนเป็นพ่อที่เป็นเซลแมนขายสินค้า ออกไปทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด แม้แต่เสาร์-อาทิตย์ ปล่อยลูกสาววัยรุ่นให้อยู่ตามลำพังในบ้าน ถ้าหากพ่อกับแม่เธอแยกทางกันจริง เขาก็ไม่แปลกใจอะไร ผู้หญิงคนไหนก็คงทนไม่ไหวกับผู้ชายจน ๆ อยู่ไม่ติดบ้านแบบนั้น
แต่ไม่เป็นไร ถ้าพ่อของพลอยงานยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลลูกสาวจริง เขาอาจจะอาสาทำหน้าที่ดูแลเธอแทนเอง...หลายครั้งที่แอบคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ บางวันเขากะเวลาแกล้งออกมาวางถุงขยะข้างล่างพร้อมกันกับเธอ ภาพเอียงคอร้องตะโกนเสียงใสข้ามถนนคอนกรีตมาทักทายของสาวน้อย แทบทำให้หัวอกหัวใจที่พองโตของเขาระเบิดความยินดีออกมา เธอบอกเขาว่าชื่อพลอย พักอยู่สองคนกับพ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก...และ
“บางทีพลอยอาจแวะไปเยี่ยมคุณนะคะ”
(มีต่อ)