กวีในดงดาบ : มนุษย์ในสายฝน

สายฝนเมืองนี้ไม่ รู้เหนือใต้
     ไม่รู้อับรู้อาย เสียงคนด่า
     ไม่รู้เดือนรู้วัน รู้เวลา
      ไม่รู้ว่า อะไร ควรไม่ควร

        ป่าคอนกรีตที่ขยะ เต็มในท่อ
     ผักตบชวาก็ ราวปลูกสวน
     รถยนต์ความเร็วช้า เป็นขบวน
     ไม่ต้อนรับฝนด่วน  ไม่รู้ตัว

       สายฝนเมืองนี้ เหมือนแกล้งโง่
     ให้คนใหญ่คนโต ต้องปวดหัว
      อุโมงค์ยักษ์ขู่ไป ฝนไม่กลัว
      จะฟ้ามัวมืดดำ มาทำไม

         ป่าคอนกรีตไม่ต้อน รับสายฝน
     ไม่มีคนเฝ้าขอ รอฝนใหม่
     ไม่มีคนแห่นางแมวใดๆ
      ป่าคอนกรีตไม่มีใคร เล่นน้ำฝน

       สายฝนเมืองนี้ไม่ รู้ออกตก
    จึงซกมกตกมา ผู้ว่าบ่น
    จริงแล้วที่เมืองหลวง ต้องผจญ
    คือขาดน้ำใจคน ที่แล้งกัน

              ........................