ดาวเคียงตะวัน

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

....รักเธอ รักยิ่ง จริงใจ ชอบ! ใช่ ด้วยรวย สวยสม ใช่ฉลาด ปราดเปรื่อง คล่องคม แท้เธอ ยอมระทม เพื่อชน ....เธอเฉก เช่นตะวัน สว่างแสง พลังแรง ยามระทด หมดหน เธอนั้น จันทรา พาดล นำพ้น ราตรี มีชัย

.... " ฝากแสงดาว ! " .... สงบเงียบ กลางคืน ที่หนาวจิต ลมหนาวโชย สกิด ผิวสั่นหนาว แผ่นดินกว้าง เงียบสงบ ในคราคราว ใบไม้กราว ร่วงสู่ดิน แรงลมโชย ณ ยามนี้ คล้ายสงบ .. ไร้สงบ กาลบรรจบ สู่ทางแพ่ง

« ดวงดาวจะคอยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเสมอ » - เด็กสาวเหม่อมองฟ้าคราม ในวันที่ไม่มีเมฆบัง - พึมพำกับตัวเองว่าวันนี้อากาศแจ่มใส คงดีหากเราได้พบกัน  - และเมื

verse 1 ฉันเป็นห่วงห่วงคนที่ฉันรักอยู่ จะมีคนร้ายมาขโมยรักไป ฉันเดินมาจากแรงเรียกร้องข้างใน เพื่อให้เธอรู้ จากใจอันรุ่มร้อน ห่วงดอกไม้ในใจของเธอจะมีสักคน เข้ามาเด็ดไป ห่วงหยาดฝนจะมากล้ำกรายให้เธอต้อ