ดาวเคียงตะวัน

“โอ๊ย! อะไรของนายเนี่ย ให้จูบ ให้รีบทำลูก เสร็จแล้วจะได้นอน นายจะมาเล่นตัวอะไรเวลานี้เนี่ย” “คุณเห็นผมเป็นตุ๊กตายางรึไง” “ใช่! นายรีบๆ สิ ฉันอยากมีลูก” “ผมยัง

โรงพยาบาลกษิราพ “อ้าว! หมอยังไม่กลับอีกเหรอครับ?” ลุงป้อง รปภ. ประจำโรงพยาบาลเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย เมื่อเห็นหมอผาตะวันเดินนำหญิงสาวคนหนึ่งออกมายังลานจอดรถ ผาตะวันยิ้มบาง พลางหัน

“เราไม่ได้มารวมตัวกันแบบนี้นานแล้วนะ ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้มีโอกาสมาเจอพวกเธออีก” ราตรีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม พลางมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังนั่งล้อมวงทานอาหารกันในห้องอาหารของโรงแรมหรู บรรยากาศรอบโต๊ะ

ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังลำบาก ตนเองเคยยืมเงินจากละอองศรีมาหลายแสนบาทเพื่อส่งลูกชายเรียนจนได้เป็นหมอตามฝัน ทีแรกตกลงกันไว้ ว่าหลังจากผาตะวันเรียนจบ จะให้เขาทำงานใช้หนี้คืนเอง แต่ละอองศรีกลับเปลี่ยนใจ เพร

*ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ ดาวในใจฉันไม่เคยประกาย ดาวใครพราวพรายคล้ายน่าอิจฉา แดไหนใครเคยเชยแขนวลมา สอดรับอุราชวนน่ายินดี ได้ยินแต่เพียงเสียงของความเงียบ ใจยะเยียบร้าวกระเส่าเหลือที่ รอแสงจันทร