ดาวเคียงตะวัน

ตอนที่ 1/100 : รอยแยกแห่งชะตา เสียงพายุฝนกระหน่ำกระจกหน้าต่างห้องทดลองยามค่ำคืน เมธัสนั่งก้มหน้ากับกองสมการบนโต๊ะยาว ไฟสีนวลสะท้อนบนใบหน้าอิดโรย แต่ในดวงตายังคงมีประกายแห่งความฝัน — ความเชื่อว่

ตะวันละลาลับ จะสลับ ณ เวหา พริ้วคลายพระพายพา สุขะเพลินมโนรมย์ พาราสว่างแสง จะแสดงประกายสม แสงส่องสว่างชม ก็ระยับตระการตา ดุจดาวประดับดิน อุระรินเสน่หา เคียงข้างสุกัลยา ระยะชิดสนิททรวง ยามรัตติกาลชิ

ค่ำคืนนี้ฟ้าพราวด้วยแสงดาว ระยิบวาวดั่งเพชรเปี่ยมความหมาย เสียงเพลงแผ่วหวานซึ้งมิห่างคลาย ชวนใจกายร่วมลีลาศใต้เงาจันทร์ มือประสานแนบชิดสนิทใกล้ สายตาไหวพริบพราววาวความฝัน ก้าวเท้าเบาเคลื่อนคล้อยร้อยร

“โอ๊ย! อะไรของนายเนี่ย ให้จูบ ให้รีบทำลูก เสร็จแล้วจะได้นอน นายจะมาเล่นตัวอะไรเวลานี้เนี่ย” “คุณเห็นผมเป็นตุ๊กตายางรึไง” “ใช่! นายรีบๆ สิ ฉันอยากมีลูก” “ผมยัง

รักคือแสงส่องใจให้ไหวหวั่น คือคืนวันผูกพันไม่หวั่นไหว แม้ห่างไกลเพียงกายแต่ใจใกล้ รักแนบไว้ในทรวงห้วงฤดี อ้อมกอดหนึ่งตรึงใจไม่คลายฝัน แม้คืนวันเปลี่ยนผ่านกาลวิถี รักยังมั่นดังจันทร์กลางราตรี ไม่หลบลี

“เราไม่ได้มารวมตัวกันแบบนี้นานแล้วนะ ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้มีโอกาสมาเจอพวกเธออีก” ราตรีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม พลางมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังนั่งล้อมวงทานอาหารกันในห้องอาหารของโรงแรมหรู บรรยากาศรอบโต๊ะ